Ευγένιος ΜπαϊραμίδηςΚάποτε κλαίνε και οι δυνατοί...
Εχθές συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από την αποφράδα ημέρα ντροπής, κατά την οποία, επτάμισυ χιλιάδες οικογένειες υποχρεώθηκαν να δικαστούν με την εσχάτη των ποινών, του βιολογικού θανάτου τους δηλαδή,δια της πείνας. Καταπατήθηκαν συνταγματικές ελευθερίες, θεμελιώδεις αρχές ύπαρξης της Ιατρικής επιστήμης, αρχές της κοινής επιστημονικής λογικής, ενώ
ταυτόχρονα η μισαλλοδοξία και οι ρητορική μίσους, σε αυτή την ομάδα των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων, ήταν καθημερινή. Αποδόθηκαν χαρακτηρισμοί τέτοιοι που ακόμα και αυτό το πλούσιο ελληνικό υβρεολόγιο,οχριά. Η κοινωνική απομόνωση, ο τρομακτικός στιγματισμός, η απόλυτη απαξίωση και η δολοφονία χαρακτήρων, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς διάλογο, χωρίς ίχνος δημοκρατίας, με την απόλυτη καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών, ήταν στη ημερίσια διάταξη.
Ο φόβος και η προσταγή, κόντρα στην κοινή λογική, από αργυρόνυτα γρανάζια στην καλοκουρδισμένη μηχανή της εξουσίας γινόταν ακόμη βαρύτερο φορτίο στις πλάτες αυτών των απλών ανθρώπων. Θα περίμενε κανείς να λυγίσουν, αργά ή γρήγορα, υπό αυτό το τεράστιο βάρος. Βάρος το οποίο δεν τους αναλογούσε. Σε πείσμα του μεγαλύτερου κοινωνικού συνόλου, το οποίο είχε ευθυγραμμιστεί με τις παράλογες επιταγές υποδούλωσης, το ηρωικό αυτό, ελάχιστο σε αριθμό μεγάλο όμως σε ψυχή σε αξίες και ιδανικά, κοινωνικό σύνολο διέψευσε τους πάντες. Παρέμεινε στην αρχή ότι η ο φόβος για την υλική υπόσταση είναι ασυγκρίτως κατώτερος από την πίστη στις ιδέες τα ιδανικά την ελευθερία και το αυτεξούσιο. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να στέκει όρθιος και όχι γονατιστός δεχόμενος αναντίρρητα και χωρίς αναζήτηση ότι του παρουσιάζουν να επιλέξει, επιλέγοντας άλλοι εκ των προτέρων για αυτόν.
Το δάκρυ συγκίνησης που κύλησε χθές στο πρόσωπο μου, αποτελεί δάκρυ περηφάνειας και συνάμα χαράς, δάκρυ θαυμασμού μα ταυτόχρονα και δάκρυ ευγνωμοσύνης σε όλους αυτούς τους απλούς ανώνυμους ήρωες τους απλούς στρατιώτες, όπως τους αποκαλούσα, οι οποίοι, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ηγετικές τάσεις, χωρίς να υπονομεύσουν και να υπονομευθούν, έδωσαν μέχρις εσχάτων τον καλό αγώνα. Είναι τιμή τεράστια για μένα το γεγονός ότι αποτελώ μέλος αυτών, των ακούραστων εργατών για την δικαιοσύνη την ελευθερία την διατήρηση του ανθρώπου στην πραγματική του υπόσταση.
ΥΓ. ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΎΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΎΜΕ
Ο φόβος και η προσταγή, κόντρα στην κοινή λογική, από αργυρόνυτα γρανάζια στην καλοκουρδισμένη μηχανή της εξουσίας γινόταν ακόμη βαρύτερο φορτίο στις πλάτες αυτών των απλών ανθρώπων. Θα περίμενε κανείς να λυγίσουν, αργά ή γρήγορα, υπό αυτό το τεράστιο βάρος. Βάρος το οποίο δεν τους αναλογούσε. Σε πείσμα του μεγαλύτερου κοινωνικού συνόλου, το οποίο είχε ευθυγραμμιστεί με τις παράλογες επιταγές υποδούλωσης, το ηρωικό αυτό, ελάχιστο σε αριθμό μεγάλο όμως σε ψυχή σε αξίες και ιδανικά, κοινωνικό σύνολο διέψευσε τους πάντες. Παρέμεινε στην αρχή ότι η ο φόβος για την υλική υπόσταση είναι ασυγκρίτως κατώτερος από την πίστη στις ιδέες τα ιδανικά την ελευθερία και το αυτεξούσιο. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να στέκει όρθιος και όχι γονατιστός δεχόμενος αναντίρρητα και χωρίς αναζήτηση ότι του παρουσιάζουν να επιλέξει, επιλέγοντας άλλοι εκ των προτέρων για αυτόν.
Το δάκρυ συγκίνησης που κύλησε χθές στο πρόσωπο μου, αποτελεί δάκρυ περηφάνειας και συνάμα χαράς, δάκρυ θαυμασμού μα ταυτόχρονα και δάκρυ ευγνωμοσύνης σε όλους αυτούς τους απλούς ανώνυμους ήρωες τους απλούς στρατιώτες, όπως τους αποκαλούσα, οι οποίοι, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ηγετικές τάσεις, χωρίς να υπονομεύσουν και να υπονομευθούν, έδωσαν μέχρις εσχάτων τον καλό αγώνα. Είναι τιμή τεράστια για μένα το γεγονός ότι αποτελώ μέλος αυτών, των ακούραστων εργατών για την δικαιοσύνη την ελευθερία την διατήρηση του ανθρώπου στην πραγματική του υπόσταση.
ΥΓ. ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΎΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΎΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου