Ο άνθρωπος έχει σώμα φθαρτό και ψυχή αθάνατη. Το σώμα μεγαλώνει εις βάρος της ψυχής, με τροφές και τρυφές. Με την αμαρτία, σε λογισμούς ή πράξεις το σώμα γίνεται φυλακή της ψυχής.
Ενώ η ψυχή μεγαλώνει εις βάρος του σώματος, με προσευχές και δάκρυα. Όταν η ψυχή κατορθώσει να κλείσει τις πύλες του σώματος, τις αισθήσεις σε κάθε εχθρικό προς αυτήν και μετατρέψει την καρδιά του, σε μοναστηράκι, τότε ζει τον Κύριο, γίνεται μέρος ανάπαυσης του Κυρίου.
Η ψυχή ενός ζώου είναι το αίμα του. Ο Θεός ενός ζώου είναι ο άνθρωπος και δεν έχει τίποτε άλλο να περιμένει σε αυτή την σύντομη ζωή του, εκτός από τα χάδια και την τροφή. Για αυτό και ένα ζώο έχει χαρίσματα πιο μεγάλα από τον άνθρωπο, μεγαλύτερη όραση, όσφρηση, ακοή, ταχύτητα. Δεν περιμένει να απολαύσει κάτι άλλο...
Ο Θεός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, που σαν αγαπήσει τον αδερφό του, θα ζήσει και τον Δημιουργό του. Και θα χαριτωθεί με νέες αρετές και χάρες, από το Άγιο Πνεύμα Του. Η θυσιαστική Αγάπη και ο δρόμος προς τον Γολγοθά, είναι μονόδρομος προς τον Θεό, που άνοιξε με τα Πάθη Του, τον δρόμο προς τον Παράδεισο.
Απλά πράγματα που μας οδηγούν στο δρόμο της Αγάπης και στον Χριστό, τον Θεό της Αγάπης. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Υιός Θεού και Αδερφός Χριστού, αν προσπαθήσει να αντιγράψει τον Χριστό και να κατανοήσει την αδυναμία του.
Θέωση, ο σκοπός αυτής της ζωής και πάντα με τις νουθεσίες ενός πνευματικού και τις Ακατάληπτες Ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, διά μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.
Δεν χρειάζεται γνώση, σπουδή, μελέτη. Μόνο πίστη χρειάζεται και η γνώση έρχεται... Μόνο δάκρυα ανικανότητας θέλουμε και η Δύναμή Του μας ταπεινώνει...
Άσωτος Υιός.
