Στην Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγκεντρωθεί σ’ έναν ναό υποτυπώδη για να προσευχηθούν. Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να αρχίσουν και ο ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες μουσουλμάνους.
Προχώρησαν μέσα με τα όπλα, ξεκρέμασαν από τον τοίχο μία εικόνα του Χριστού, την πέταξαν με περιφρόνηση κάπου εκεί στην είσοδο της Εκκλησίας και ο ανθυπολοχαγός τους ας πούμε, ο επικεφαλής του αποσπάσματος, είπε με φωνή που σκόρπιζε τον τρόμο:
Όποιος θέλει να βγει ζωντανός από δω μέσα, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να αρθεί τον Χριστό. Για να γίνει όμως αυτό θα φτύνει την εικόνα που είναι κάτω και θα την πατάει. Διαφορετικά, βγαίνοντας έξω θα τουφεκίζεται.
Το δίλημμα είναι τρομερό και όπως καταλαβαίνετε περιθώρια εκλογής δεν υπάρχουν. Η άθεη αυτή εξουσία δεν αστειεύεται, συχνά έχει δείξει το άσχημο πρόσωπό της.
Αλλά και ο συμβιβασμός είναι πάντοτε ελκυστικός και ο πειρασμός είναι μεγάλος, και θα είναι μεγάλος αν ζούμε κι εμείς και μας έρθει μια τέτοια ώρα.
Τί θα κάνουν τώρα; Θα ομολογήσουν ή θα αρνηθούν τον Χριστό και θα Τον φτύσουν;
Ο ένας είναι αρραβωνιασμένος και πρόκειται σε λίγες ημέρες να παντρευτεί. Σκέπτεται την αρραβωνιαστικιά του. Ο άλλος έχει τρία τέσσερα παιδιά. Τί θα γίνουν τα παιδιά του και η γυναίκα του; Ο άλλος σκέπτεται ο πατέρας του είναι κρεββατωμένος, σακάτης, ανάπηρος. Τι θα γίνει μ’ αυτόν; Ο ένας έχει χτήματα, ο άλλος έτσι, ο άλλος έτσι.
Όλοι έχουν κάτι να σκεφτούν σοβαρό. Κέρωσαν οι καρδιές τους και άρχισαν κιόλας να λειώνουν σ’ αυτό το καμίνι της δοκιμασίας.
Έτσι ένας ένας προχωράει τώρα με σκυμμένο το κεφάλι και σκυμμένη βέβαια και ντροπιασμένη την ψυχή. Δεν είναι πορεία μελλοθανάτων, αλλά πομπή αρνητών θα λέγαμε, που πορεύεται για να θάψει την νεκρή τους πίστη. Εκεί πορεύεται.
Φτάνουν στην εικόνα του Χριστού, την πατάνε, την φτύνουν, βγαίνουν έξω ζωντανοί. Σώοι πηγαίνουν στα σπίτια τους. Ζωντανοί αλλά νεκροί. Όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι.
Τελευταία έμεινε μια νεαρή κοπέλα 16 ετών, που η αγάπη της για τον Χριστό της έφερε στην μνήμη τα λόγια του Αποστόλου Παύλου:
τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;
θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;
Τίποτα απολύτως.
Οι στρατιώτες όμως δεν έχουν καμμιά απορία. Και αυτή το ίδιο θα κάνει. Λύγισαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγίσει αυτή η μικρούλα;
Κι όμως μένουν κατάπληκτοι απ΄ την στάση της. Ατάραγη εκείνη πλησιάζει την εικόνα και με δάκρυα στα μάτια την σήκωσε πάνω, την σκούπισε με τα ρούχα της, την φίλησε, την ασπάστηκε ευλαβικά και τα χείλη της ψιθύρισαν:
Δεν θα σε αρνηθώ Χριστέ μου ποτέ.
Οι στρατιώτες την βγάλαν έξω, την στήσαν σ’ ένα δέντρο. Μια ομοβροντιά από όπλα και άρχισε το αίμα να κυλάει.
Και το γενναίο αυτό κορίτσι ήρθε να προστεθεί στη χωρία των γενναίων μαρτύρων και νεομαρτύρων.
Στολισμένη πια με το αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιόν μας για παράδειγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου