dpoint
Σε οποιαδήποτε φυσιολογική χώρα, το περιστατικό χθες αργά το βράδυ στο άβατο των Εξαρχείων, θα ήταν πρωτοσέλιδο και η κοινωνία θα εξέφραζε την απορία και την ανησυχία της για ποιον λόγο τέτοια συμμορία εξακολουθεί να απειλεί την κοινωνία με τη δράση της. Υπενθυμίζουμε, ότι μια ομάδα δεκάδων “χτιστών” μελών συμμορίας, κάποια από όλες που δραστηριοποιούνται στον τομέα του οργανωμένου εγκλήματος, φέρουσα βαρύ οπλισμό εκτός από μαχαίρια, τραυμάτισε Λιμενικούς που πήγαν στην περιοχή, συνοδεία εισαγγελέα, κατόπιν πληροφορίας ότι ήταν αυτοί που διακινούσαν ναρκωτικά.
Την πληροφορία είχε μεταφέρει στις αρχές Ιρακινός που συνελήφθη να τα εισάγει στη χώρα μας από τον Πειραιά. Σύνολο ατόμων των διωκτικών αρχών, μόλις οχτώ άτομα, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ. Προφανώς σε αυτούς εντασσόταν… και ο μη μάχιμος εισαγγελέας. Χωρίς να έχει βέβαια μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει είτε η αφέλεια των διωκτικών αρχών που πήγαν “ξυπόλητοι στ’ αγκάθια” και η εξέλιξη θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη, είτε η απουσία πληροφοριών που θα μας παρέπεμπε στην περιχαράκωση της κάθε υπηρεσίας που εντάσσεται στις “διωκτικές αρχές” και η μη συνεργασία με άλλους.
Γιατί, π.χ. η ομάδα των Λιμενικών μα μη συνοδεύεται από την Αντιτρομοκρατική που θα είχε ελέγξει την περιοχή ώστε να μην μπορεί κανείς να διαφύγει; Γιατί στην επιχείρηση, εναλλακτικά, δεν υπήρξε μαζική παρουσία των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού των οποίων οι επιχειρησιακές δυνατότητες είναι περισσότερο από επαρκείς στο να αντεπεξέλθουν σε μια τέτοια περίπτωση;
Κι αυτό τη στιγμή, μάλιστα, που ακόμα και οι δημοσιογράφοι του αρμόδιου ρεπορτάζ γνωρίζουν, ότι τα Εξάρχεια και το “ειδικό καθεστώς” ατιμωρησίας που ανέχεται το ελληνικό κράτος, έχουν μετατραπεί σε “παράδεισο” για κάθε λογής παράνομο, όχι πλέον μόνο των γραφικών “αντιεξουσιαστών” κάποιας παλαιότερης εποχής.
Ακούστηκε ήδη από πολλούς ότι οι παριστάμενοι δεν μπορούσαν να κάνουν χρήση των όπλων που έφεραν διότι το πλεονέκτημα των παρανόμων ήταν συντριπτικό. Αυτό είναι ορθό. Μήπως όμως μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε ότι εάν το έκαναν σε περίπτωση που υπήρχε σχετική έστω “ισορροπία δυνάμεων” και έπεφτε κανείς νεκρός, πόσοι θα έβγαιναν αν έλεγαν για χρήση αλόγιστης ένοπλης βίας και τα τοιαύτα;
Μήπως είναι η ευκαιρία να καταλάβουμε ότι η στάση της ελληνικής πολιτικής τάξης και μεγάλου μέρους της κοινωνίας στα ελληνοτουρκικά, ακολουθείται επακριβώς και στην περίπτωση των Εξαρχείων; Μήπως αντιλαμβανόμαστε επιτέλους ότι η μέθοδος της “συναλλαγής” που συγκαλύπτει την πάγια φοβία για τα αποτελέσματα της χρήσης ένοπλης βίας για την προστασία των συμφερόντων της κοινωνίας, είναι ίδια με τη στάση της Ελλάδας στη σχέση της με την Τουρκία;
Θυμάται κανείς το “θέλατε να κάνουμε πόλεμο να έχουμε θύματα;” του Θεόδωρου Πάγκαλου στην κρίση των Ιμίων που οδήγησε στην περαιτέρω αποθράσυνση των Τούρκων, που “διάβασαν” τη διακήρυξη Πάγκαλου ως “απειλήστε μας με σύγκρουση και θα υποχωρήσουμε διότι δεν αντέχουμε νεκρούς”;
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η “ειρηνική” στάση μας οδήγησε τον αντίπαλο να αντιληφθεί την καταλληλότητα της ένοπλης βίας και της απειλής χρήσης της εναντίον μας, ως την καταλληλότερη μέθοδο αντιμετώπισής μας;
Αυτή ακριβώς η λογική της αποφυγής με κάθε τρόπο του ξεκαθαρίσματος της υπόθεσης των Εξαρχείων, οδήγησε στην όσμωση των “αντιεξουσιαστών” και διαφόρων άλλων που συγκαλύπτουν την εγκληματική τους δράση πίσω από δήθεν ιδεολογίες, αναμειγνυόμενοι με τους γραφικούς, που τους προσφέρουν εξαιρετική κάλυψη; Πολλούς δε τους μετατρέπουν σε όργανά τους, αφού παρουσιάζουν τη δράση τους ως αντίσταση κατά της κακής κοινωνίας, κατά του συστήματος και όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Ας μην μακρηγορούμε. Τα πράγματα είναι απλά. Στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο θα πρέπει να ληφθεί απόφαση ότι οι ομάδες αυτές θα εντοπιστούν (σ.σ. πληροφορίες υπάρχουν, πολιτική βούληση δεν υπάρχει, διαχρονικά) και η διαταγή θα είναι η εξουδετέρωσή τους.
Όχι αποκλειστικά διά της μεθόδου σύλληψης και προσαγωγής τους στη Δικαιοσύνη (σ.σ. η οποία επίσης πρέπει να αντιληφθεί, μαζί με την πολιτική εξουσία, πως όταν ο παράνομος ξέρει πως θα βγει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη φυλακή, προκοπή δεν θα γίνει).
Η μέθοδος εξουδετέρωσης αυτής της κατηγορίας παραβατών δεν μπορεί να είναι “παθητική”, αλλά θα πρέπει να επισείει με σαφήνεια, το ενδεχόμενο οι εμπλεκόμενοι να μη ζήσουν για να δουν το φως της επόμενης ημέρας. Τόσο απλά. Αν θέλουμε ποτέ να ορθώσουμε αξιόπιστο τείχος αποτροπής τέτοιων συμπεριφορών ως κοινωνία.
Η Νέα Δημοκρατία ας μη βιάζεται να εκτοξεύει μεγαλοστομίες. Το γνώριζε το πρόβλημα και δεν το αντιμετώπισε. Άρα το να διακηρύσσουν τώρα ότι όλα θα τα κάνουν με διαφορετικό τρόπο, δεν πείθει. Θα πείσει μόνο στην πράξη.
Όμως, θα πρέπει να αποφεύγονται οι πολλές “αγριάδες” στα τηλεοπτικά παράθυρα. Προβληματισμός χρειάζεται στην κοινωνία και η λήψη δύσκολων αποφάσεων, την υλοποίηση των οποίων δεν θα εμποδίσει το εικαζόμενο ως πολιτικό κόστος…
πηγη
Σε οποιαδήποτε φυσιολογική χώρα, το περιστατικό χθες αργά το βράδυ στο άβατο των Εξαρχείων, θα ήταν πρωτοσέλιδο και η κοινωνία θα εξέφραζε την απορία και την ανησυχία της για ποιον λόγο τέτοια συμμορία εξακολουθεί να απειλεί την κοινωνία με τη δράση της. Υπενθυμίζουμε, ότι μια ομάδα δεκάδων “χτιστών” μελών συμμορίας, κάποια από όλες που δραστηριοποιούνται στον τομέα του οργανωμένου εγκλήματος, φέρουσα βαρύ οπλισμό εκτός από μαχαίρια, τραυμάτισε Λιμενικούς που πήγαν στην περιοχή, συνοδεία εισαγγελέα, κατόπιν πληροφορίας ότι ήταν αυτοί που διακινούσαν ναρκωτικά.
Την πληροφορία είχε μεταφέρει στις αρχές Ιρακινός που συνελήφθη να τα εισάγει στη χώρα μας από τον Πειραιά. Σύνολο ατόμων των διωκτικών αρχών, μόλις οχτώ άτομα, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ. Προφανώς σε αυτούς εντασσόταν… και ο μη μάχιμος εισαγγελέας. Χωρίς να έχει βέβαια μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει είτε η αφέλεια των διωκτικών αρχών που πήγαν “ξυπόλητοι στ’ αγκάθια” και η εξέλιξη θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη, είτε η απουσία πληροφοριών που θα μας παρέπεμπε στην περιχαράκωση της κάθε υπηρεσίας που εντάσσεται στις “διωκτικές αρχές” και η μη συνεργασία με άλλους.
Γιατί, π.χ. η ομάδα των Λιμενικών μα μη συνοδεύεται από την Αντιτρομοκρατική που θα είχε ελέγξει την περιοχή ώστε να μην μπορεί κανείς να διαφύγει; Γιατί στην επιχείρηση, εναλλακτικά, δεν υπήρξε μαζική παρουσία των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού των οποίων οι επιχειρησιακές δυνατότητες είναι περισσότερο από επαρκείς στο να αντεπεξέλθουν σε μια τέτοια περίπτωση;
Κι αυτό τη στιγμή, μάλιστα, που ακόμα και οι δημοσιογράφοι του αρμόδιου ρεπορτάζ γνωρίζουν, ότι τα Εξάρχεια και το “ειδικό καθεστώς” ατιμωρησίας που ανέχεται το ελληνικό κράτος, έχουν μετατραπεί σε “παράδεισο” για κάθε λογής παράνομο, όχι πλέον μόνο των γραφικών “αντιεξουσιαστών” κάποιας παλαιότερης εποχής.
Ακούστηκε ήδη από πολλούς ότι οι παριστάμενοι δεν μπορούσαν να κάνουν χρήση των όπλων που έφεραν διότι το πλεονέκτημα των παρανόμων ήταν συντριπτικό. Αυτό είναι ορθό. Μήπως όμως μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε ότι εάν το έκαναν σε περίπτωση που υπήρχε σχετική έστω “ισορροπία δυνάμεων” και έπεφτε κανείς νεκρός, πόσοι θα έβγαιναν αν έλεγαν για χρήση αλόγιστης ένοπλης βίας και τα τοιαύτα;
Μήπως είναι η ευκαιρία να καταλάβουμε ότι η στάση της ελληνικής πολιτικής τάξης και μεγάλου μέρους της κοινωνίας στα ελληνοτουρκικά, ακολουθείται επακριβώς και στην περίπτωση των Εξαρχείων; Μήπως αντιλαμβανόμαστε επιτέλους ότι η μέθοδος της “συναλλαγής” που συγκαλύπτει την πάγια φοβία για τα αποτελέσματα της χρήσης ένοπλης βίας για την προστασία των συμφερόντων της κοινωνίας, είναι ίδια με τη στάση της Ελλάδας στη σχέση της με την Τουρκία;
Θυμάται κανείς το “θέλατε να κάνουμε πόλεμο να έχουμε θύματα;” του Θεόδωρου Πάγκαλου στην κρίση των Ιμίων που οδήγησε στην περαιτέρω αποθράσυνση των Τούρκων, που “διάβασαν” τη διακήρυξη Πάγκαλου ως “απειλήστε μας με σύγκρουση και θα υποχωρήσουμε διότι δεν αντέχουμε νεκρούς”;
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η “ειρηνική” στάση μας οδήγησε τον αντίπαλο να αντιληφθεί την καταλληλότητα της ένοπλης βίας και της απειλής χρήσης της εναντίον μας, ως την καταλληλότερη μέθοδο αντιμετώπισής μας;
Αυτή ακριβώς η λογική της αποφυγής με κάθε τρόπο του ξεκαθαρίσματος της υπόθεσης των Εξαρχείων, οδήγησε στην όσμωση των “αντιεξουσιαστών” και διαφόρων άλλων που συγκαλύπτουν την εγκληματική τους δράση πίσω από δήθεν ιδεολογίες, αναμειγνυόμενοι με τους γραφικούς, που τους προσφέρουν εξαιρετική κάλυψη; Πολλούς δε τους μετατρέπουν σε όργανά τους, αφού παρουσιάζουν τη δράση τους ως αντίσταση κατά της κακής κοινωνίας, κατά του συστήματος και όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Ας μην μακρηγορούμε. Τα πράγματα είναι απλά. Στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο θα πρέπει να ληφθεί απόφαση ότι οι ομάδες αυτές θα εντοπιστούν (σ.σ. πληροφορίες υπάρχουν, πολιτική βούληση δεν υπάρχει, διαχρονικά) και η διαταγή θα είναι η εξουδετέρωσή τους.
Όχι αποκλειστικά διά της μεθόδου σύλληψης και προσαγωγής τους στη Δικαιοσύνη (σ.σ. η οποία επίσης πρέπει να αντιληφθεί, μαζί με την πολιτική εξουσία, πως όταν ο παράνομος ξέρει πως θα βγει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη φυλακή, προκοπή δεν θα γίνει).
Η μέθοδος εξουδετέρωσης αυτής της κατηγορίας παραβατών δεν μπορεί να είναι “παθητική”, αλλά θα πρέπει να επισείει με σαφήνεια, το ενδεχόμενο οι εμπλεκόμενοι να μη ζήσουν για να δουν το φως της επόμενης ημέρας. Τόσο απλά. Αν θέλουμε ποτέ να ορθώσουμε αξιόπιστο τείχος αποτροπής τέτοιων συμπεριφορών ως κοινωνία.
Η Νέα Δημοκρατία ας μη βιάζεται να εκτοξεύει μεγαλοστομίες. Το γνώριζε το πρόβλημα και δεν το αντιμετώπισε. Άρα το να διακηρύσσουν τώρα ότι όλα θα τα κάνουν με διαφορετικό τρόπο, δεν πείθει. Θα πείσει μόνο στην πράξη.
Όμως, θα πρέπει να αποφεύγονται οι πολλές “αγριάδες” στα τηλεοπτικά παράθυρα. Προβληματισμός χρειάζεται στην κοινωνία και η λήψη δύσκολων αποφάσεων, την υλοποίηση των οποίων δεν θα εμποδίσει το εικαζόμενο ως πολιτικό κόστος…
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου