1. Ένας καλός και ευλαβής ιεροκήρυκας, παρατήρησε κάποια ημέρα ένα βαθειά θρησκευόμενο οικογενειάρχη, που γιά να θρέψη την οικογένειά του, έσπαζε πέτρες, γιά να στρωθούν οι δρόμοι.
Ο οικογενειάρχης, μάλιστα, γιά να εκτελή καλλίτερα την εργασία του, εργαζόταν γονατιστός.
Ο ιεροκήρυκας βλέποντάς τον, εντυπωσιάσθηκε και τον ερώτησε:
«Ιωάννη, πόσο θα ήθελα κι εγώ, με το κήρυγμά μου, να έσπαζα τις πέτρινες καρδιές τών ακροατών μου, ακριβώς όπως εσύ σπάζεις αυτές τις πέτρες!».
Και ο καλός οικογενειάρχης, ταπεινά του απάντησε:
«Νομίζω Πάτερ ότι, αυτό μπορεί να επιτευχθή, μόνον όταν κάποιος εργάζεται γονατιστός και προσευχόμενος»!..
===
2. Ερώτησαν κάποτε την ηγουμένη Μαρία του Λοβτσάνσκ:
«Γερόντισσα, πώς γίνεται εκεί εις τον Παράδεισο να ευρίσκωνται κάποιοι σε καλλίτερη κατάσταση, από κάποιους άλλους;».
Και εκείνη απήντησε:
«Δεν είναι ορθός, αυτός ο τρόπος συλλογισμού.
Βλέπετε εκείνο τον κήπο;
Έχει διάφορα λουλούδια, μεγάλα και όμορφα, αλλά έχει και μικρότερα λουλούδια, έχει και μικρά χορταράκια.
Αλλά το καθένα είναι μοναδικό και ωλοκληρωμένο στο είδος του και δεν χρειάζεται τίποτε επί πλέον!
Το χορταράκι, δεν έχει καμμία ανάγκη να γίνη τριαντάφυλλο.
Αυτό που χρειαζόταν, το έχει ήδη αποκτήσει, δηλαδή, την τελειότητα!
Έτσι θα είναι και στον Παράδεισο!
Έκαστος θα λάβη εκείνο, το οποίο μπορεί να χωρέση!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου