Γιατί φοβούμαι τον οποιοδήποτε πλούτο ή γνώση μου...

Γιατί δεν παίζω τυχερά παιχνίδια; Γιατί δεν αγωνιώ να κάνω περισσότερα χρήματα; Γιατί δεν ζηλεύω πλουσιότερους από εμένα;
Γιατί δεν θέλω περισσότερη υγεία; Γιατί δεν θέλω περισσότερη αφθονία, ευτυχία, τύχη;
Γιατί ζηλεύω πιο φτωχούς και αδύναμους από εμένα;
Γιατί φοβούμαι τον οποιοδήποτε πλούτο ή γνώση μου και ανησυχώ μην είναι, μόνο ότι θα ζήσω, από τον Θεό δοσμένα, για εμένα...;
Και όταν ξυπνώ, λέω μόνο... Δόξα το Όνομά Σου, Κύριε, και το Θέλημά Σου να γίνει και για εμένα... Συγχώραμε Κύριε... Μην αποστρέφεις το Πρόσωπό Σου...

Να χαίρεσαι στις θλίψεις σου, να πλουτίζεις στη φτώχεια σου, να παρηγορείσαι στις ασθένειες σου, λέει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.





Όποιος απορρίπτει την φτώχια του, λέει ο Άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος, είναι σαν να απορρίπτει το Σχέδιο του Θεού, για την Σωτηρία του και δεν είναι Χριστιανός, δεν αποβλέπει στην Μέλλουσα Ζωή...
Όταν απορρίπτουμε τα λόγια Του Θεού διά μέσω των Αγίων Αυτού, απορρίπτουμε και τον ίδιο Τον Θεό, λένε Γέροντες.
Να θυμόμαστε ποιος είναι ο σκοπός μας και Ποιος θέλουμε να κατοικεί μέσα μας...
Να αποφεύγουμε τα θέλγητρα της εποχής μας, τον χρυσό, την δόξα, την ηδονή και να περιμένουμε τον Θεό, στην θέση τους και στη θέση που βρισκόμαστε και που ο Κύριος μας έβαλε, σε αυτή την συγκεκριμένη εποχή...

Όταν το στομάχι σου είναι άδειο, γιατί θέλησες να χορτάσει ο αδερφός σου και όταν πονάς πιο πολύ για τον αδερφό σου, από ότι για τον εαυτό σου και όταν θέλεις να γίνεις Άγιος, γιατί θέλεις να ακούγονται οι προσευχές σου, για τον κόσμο που αγαπάς και βλέπεις την αθλιότητά σου και γονατίζεις και δεν έχεις να δώσεις τίποτε άλλο στον Θεό σου, μόνο δάκρυα, ατελείωτα δάκρυα, ποτάμια... τότε φωνάζεις... η προσευχή σου γίνεται κεραυνός... το σώμα σου φλέγεται από αγάπη, για τον Χριστό και τον κόσμο... και οι Άγγελοι απορούν, που ενώ τυφλός είσαι, βλέπεις... και συμπεριφέρεσαι λες και ήδη έχεις φύγει από τον ορατό σου κόσμο, της εξορίας σου...

Μακάριος είναι εκείνος που αφήνει κάθε αμαρτωλή επιθυμία και τα πάθη του ξεριζώνει και τα τελευταία αγαθά του, δίνει στον ανήμπορο αδερφό του και κρατά μόνο τα αναγκαία για την οικογένειά του... και φωνάζει γονατισμένος και πραγματικά κενός και καινός, στον Κύριο...
Τώρα Κύριε, είμαι εμπρός Σου και περιμένω το Μάνα. Εσύ είπες να μην αγωνιούμε για την τροφή μας και σαν τα πουλιά θα μας θρέψεις. Έκανα ότι μου είπες και την συνείδησή μου, δεν έχω κατήγορο. Ελέησέ με, τώρα Κύριε, τον ανάξιο...

Είναι όπως Κάποιοι Γέροντες, λέγανε στον Άγιο που ευλαβούνταν... μην με ντροπιάσεις Άγιε, κάνε το Θαύμα Σου τώρα... και γινότανε το Θαύμα! Γιατί το ζούσανε. Δεν το χρειαζόντουσαν.
Μόνο τότε μπορείς να "φοβερίσεις" τον Ουρανό... όταν είσαι σίγουρος πως περιμένεις να γίνει, και αυτό που λέει κάποιος ψαλμός... Θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός ουκ εξουδενώσει...

Άσωτος Υιός.