Και ο πηλός γρήγορα θα ξεραθεί...

Πιστεύουμε στον Χριστό με την λογική και όχι με την καρδιά μας. Θαυμάζουμε τους Αγίους και τα Θαύματά Τους και δεν λαχταρούμε να τους μοιάσουμε. Αντί να έχουμε σκοπό της ζωής μας, την προσέλκυση της Χάρης του Αγίου Πνεύματος, κυνηγούμε αντικείμενα που νομίζουμε, πως θα μας μεταφέρουν τις Θείες Δωρεές ανέξοδα. Γίναμε χλιαροί στην πίστη, έως συνειδητοποιημένοι άσωτοι και απενεργοποιήσαμε κάθε θαυματουργή παρέμβαση του Θεού. Αποδυναμώσαμε τον Κύριο, που πασχίζει να μας κοινωνήσει! Δημιουργούμε θαύματα και δεν ζούμε Θαύματα.

Η οικογένεια δέχεται πλήγματα, τα σχολεία και οι εκκλησίες μας, ομοίως. Η πίστη στον αληθινό Θεό αντιμετωπίζεται ως ένας απλός τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, μία μόδα και ένας τρόπος χαλάρωσης, από την καθημερινότητά μας. Έχεις να διαλέξεις μεταξύ πολλών θρησκειών και τάσεων, απασχολήσεων και δραστηριοτήτων, για να σκοτώσεις την ώρα σου. Και πραγματικά, σκοτώνουμε την ώρα, που μας έχει απομείνει...



Ο πνευματικός αγώνας, ο αληθινός πνευματικός αγώνας, της κατάκρισης των παθών μας και της μετανοίας, μέσα στην Εκκλησία, θεωρείτε παράλογος. Το "ανθρωπάκι πάνω στο σταυρό του" είναι ένα όμορφο διακοσμητικό για το σπίτι μας και μία όμορφη ιστορία αγάπης, μέρος της ιστορίας μας, που ξαναγράφουμε, όπως εμείς θέλουμε...

Και ο Αληθινός Χριστός, ο Άγιος Θεός δεν μπορεί να επικοινωνήσει και να ζήσει μαζί μας. Είναι Άγιος και Άγιοι θέλει να γίνουμε και εμείς φτιάχνουμε μία εποχή, χειρότερη και από εκείνη στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Βλέπουμε τον πόλεμο, τον τυφώνα, τον σεισμό, την πείνα, την ανηθικότητα, τον καρκίνο δίπλα μας και δεν μετανοούμε...
Νομιμοποιούνται πάθη, αναμιγνύονται χλιαροί και άπιστοι. Παράγονται ειδήσεις που καταστρέφουν την ησυχία. Η ειρήνη και η ασφάλεια γίνονται αγαθά δυσεύρετα. Παντού αναταραχές, ανθρώπινες και φυσικές. Η φύση στενάζει και ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη αποκτηθέντα γνώση στα χέρια του, αλλά με σκοτισμένο νου και νεκρή συνείδηση, θέλει να αντικαταστήσει τον Θεό και αυτοκαταστρέφεται.

Ο Πλάστης πλάθετε από τον πηλό και λατρεύεται, όπως ο πηλός επιθυμεί και όσο ο πηλός χαίρεται. Οι υποχρεώσεις του Πλάστη αυξάνονται και του πηλού μειώνονται... Η απομάκρυνσή μας από τον Χριστό και την Ορθοδοξία, αναπληρώνεται από την λύσσα των ορατών και αοράτων εχθρών μας, με ορατά σημεία, και η ευλογία των προηγούμενων ετών, ολοένα και λιγοστεύει και μνημονεύεται...
Ορθόδοξοι κοινωνούν άζυμες, ανορθόδοξες συνήθειες και κατηγορούν αλλήλους που χάνεται η εκκλησία, τα κτήρια που μπορούν και μόνο βλέπουν... Λες και ο Θεός κινδυνεύει... Ταπεινολογούν και ηθικολογούν, κατηγορούν τον κόσμο και υμνούν τους εαυτούς τους και λιγοστεύουν οι καρδιές που είναι μυστικές ταπεινές Εκκλησίες και τα σπιτικά που υμνούν έμπρακτα τον Σταυρωμένο Θεό και που ζούνε τα Πάθη και γνωρίζουν την Αιτία και τον Σκοπό Τους...

Και ο πηλός γρήγορα θα ξεραθεί... Λίγοι θα επιζήσουν, αυτού του ορατού και αοράτου πολέμου.
Ο Θεός ζει και θα ζήσει, θα δοξασθεί, ακόμη και μέσω της απουσίας Του, από τον άνθρωπο που τρέχει μακριά Του, να προλάβει να ζήσει τα εφήμερα, να αυξήσει τα μάταια...
Ότι έχει προφητευτεί θα γίνει. Ο κόσμος να χαλάσει, τα Λόγια Του θα επαληφθούν. Και λίγοι θα αποτελέσουν την εξαίρεση των Κανόνων που θα εφαρμοστούν...
Όσοι έχουν τα μάτια τους υγρά, σταυρώνονται και πιστεύουν στην Ανάσταση του Ζώντος Θεού, πριν έρθουν οι συμφορές, θα σωθούν...
Θα μείνουν υγροί πηλοί και εύπλαστοι, της Θείας Χάρης και Αμετάβλητης Ευσπλαχνίας Του... Οι υπόλοιποι... θα παρακαλούνε να βρούνε, να μάθουνε, από την αρχή για τον Χριστό και την Ορθοδοξία Του...

Άσωτος Υιός.