Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου: ὁ ἁγιασμένος καὶ ἀνεξίκακος Ἐπίσκοπος. Λάμπρου Σκόντζου

Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου: ὁ ἁγιασμένος καὶ ἀνεξίκακος Ἐπίσκοπος

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ


Τὸ μόνιμο θαῦμα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ἅγιοί Της.
Ἡ ἀέναη παρουσία τους σ’ Αὐτὴ φανερώνει περίτρανα τὸ σωτήριο ἔργο Της στὸν κόσμο, ἡ Ὁποία μεταμορφώνει τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα σὲ θεοειδεῖς ὑπάρξεις. 

πηγη 

 

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ὡς σώματα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Μιὰ τέτοια εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιασμένο κύτταρο τοῦ ἁγίου Σώματός Του ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου.
Γεννήθηκε τὸ 1547 στὸ χωριὸ Αἰγιαλὸς τῆς Ζακύνθου. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Δραγανίνος, ἢ Γραδενίνος Σιγοῦρος. Οἱ εὐσεβεῖς, εὔποροι καὶ ἀριστοκράτες γονεῖς τοῦ Μώκιος καὶ Παυλίνα τὸν μεγάλωσαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου.
Μάλιστα φρόντισαν νὰ εἶναι ἀνάδοχός του ὁ ἅγιος Γεράσιμος, ὁ ὀνομαστὸς ἀσκητὴς καὶ ἅγιος τῆς Κεφαλονιάς. Φρόντισαν ἐπίσης νὰ τοῦ δώσουν καὶ κοσμικὴ μόρφωση, προσλαμβάνοντας στὸ ἀρχοντικό τους τὸν ὀνομαστὸ δάσκαλό της ἐποχῆς Καιροφυλᾶ.
Ἰδιαίτερα φρόντισαν νὰ πάρει ἐκκλησιαστικὴ παιδεία. Ἔμαθε ἀρχαῖα ἑλληνικά, λατινικὰ καὶ ἰταλικά. Ἤδη ἔφηβος ἦταν καταρτισμένος θεολόγος, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ νεανικό του θεολογικὸ ἔργο ὑπομνήματα στὸν Γρηγόριο τὸ Θεολόγο.

Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔχασε τοὺς γονεῖς του. Ἡ ὡς τότε ζωή του, ἐμποτισμένη μὲ τὴν εὐσέβεια, τὴν ἀσκητικότατα καὶ τὴ θεολογικὴ παιδεία, τὸν ὁδήγησαν νὰ πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ γίνει μοναχός.
Μοίρασε τὴν μεγάλη περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴν περίφημη Μονὴ Στροφάδων, παίρνοντας τὸ ὄνομα Δανιήλ. Ἐκεῖ ἀφιερώθηκε στὴν προσευχή, τὴν ἄσκηση, τὴ μελέτη τῶν ἁγίων γραφῶν καὶ τὴν κάθαρση τῶν παθῶν. Σὲ δύο μόλις χρόνια ἔγινε ἡγούμενος τῆς Μονῆς.
Ἕνα χρόνο μετὰ θὰ χειροτονηθεῖ πρεσβύτερος, παρὰ τὴ θέλησή του, ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Κεφαλληνίας καὶ Ζακύνθου Θεόφιλο.
Τὸ 1577 ἀποφάσισε νὰ πάει στοὺς Ἁγίους Τόπους νὰ προσκυνήσει τὰ ἱερὰ προσκυνήματα καὶ ἰδιαίτερα τὸν Πανάγιο τάφο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πέρασε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα νὰ πάρει τὴν εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου Νικάνορα, ὁ ὁποῖος ἐκτιμῶντας τὴν εὐσέβεια, τὸν ἐκκλησιαστικό του ζῆλο καὶ τὴ μόρφωσή του τὸν πρότεινε νὰ χειροτονηθεῖ ἐπίσκοπος τῆς χηρεύουσας ἐπισκοπῆς Αἰγίνης.
Συμφώνησε μαζί του καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰερεμίας, καὶ παρὰ τὴ θέλησή του, χειροτονήθηκε ἀρχιεπίσκοπος Αἰγίνης καὶ τότε πῆρε τὸ ὄνομα Διονύσιος.
Τὸ ἔργο τους ὡς ἀρχιεπίσκοπος Αἰγίνης ὑπῆρξε σημαντικότατο, ἀπὸ ἄποψη ποιμαντικῆς καὶ κοινωνικῆς εὐποιίας. Ἔγινε ὁ στοργικὸς πατέρας ὅλου τοῦ ποιμνίου του, ὁ ὁποῖος φρόντιζε γιὰ τὴν πνευματική του προκοπὴ καὶ τὴν ἀνακούφιση ἀπὸ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς.

Ὅμως ὁ προσωπικός του ἀσκητικὸς ἀγῶνας καὶ τὸ ἀκατάπαυτο ποιμαντικό του ἔργο κλόνισαν σοβαρὰ τὴν ὑγεία του, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἀσκήσει τὴν ὑψηλὴ ἐπισκοπική του διακονία.
Τὸ 1579 ζήτησε μὲ ἐπιστολές τους στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὸ Μητροπολίτη Ἀθηνῶν νὰ δεχτοῦν τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴν ἐπισκοπὴ καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἀγαπημένη του Ζάκυνθο, νὰ ζήσει ὡς ἁπλὸς μοναχός. Ὁ Πατριάρχης ἀποδέχτηκε τὴν παραίτησή του, ὅμως τὸν προχείρισε χωρεπίσκοπο Ζακύνθου.
Ἀλλὰ ἡ ἐπιστροφή του στὴ Ζάκυνθο δημιούργησε ἔχθρες στὸ περιβάλλον τοῦ ἐπισκοπικοῦ περιβάλλοντος. Κάποιοι μάλιστα τὸν συκοφάντησαν στὸν τότε τοπικὸ ἡγεμόνα Νικόλαο Δαπόντε γιὰ ὑπέρβαση ἐξουσίας καὶ ἀνατρεπτικὴ δράση, ὁ ὁποῖος ζήτησε τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὰ καθήκοντά του.
Ὁ ταπεινὸς ἅγιος δέχτηκε μὲ εὐχαρίστηση καὶ ἀνακούφιση τὴν παραίτηση, γιὰ νὰ μὴν προκληθοῦν ἐξ αἰτίας του σχίσματα καὶ ἔχθρες καὶ ἀποσύρθηκε στὴν ἀγαπημένη του Μονὴ νὰ ζήσει ὡς ἁπλὸς μοναχός. Μὲ προσευχή, νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες διερχόταν τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του, καθαρίζοντας καὶ ἁγιάζοντας τὸν ἑαυτό του.

Ἐκεῖ ὅμως τοῦ συνέβη τὸ ἀπροσδόκητο. Κατέφυγε κάποτε ἕνας καταδιωκόμενος ἀπὸ τὶς ἀρχὲς φονιᾶς. Ὁ ἅγιος τὸν δέχτηκε μὲ καλοσύνη καὶ ὕστερα ἀπὸ ἐρωτήσεις ἔμαθε ὅτι τὸ θῦμα ἦταν ὁ ἀδελφὸς του Κωνσταντῖνος Σιγοῦρος!
Δὲν τὸν κατέδωσε, τὸν ἔκρυψε μὲ πόνο ψυχῆς καὶ ἄφθαστου ψυχικοῦ μεγαλείου. Φρόντισε ὅμως νὰ τὸν μεταπείσει καὶ νὰ μετανοήσει γιὰ τὴ θανάσιμη ἁμαρτία ποὺ διέπραξε!
Ἡ πράξη του αὐτὴ θὰ μείνει ὡς αἰώνιο παράδειγμα βίωσης τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς τῆς ἀνεξικακίας!

Στὰ τέλη τῆς ζωῆς του ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου Ἀναφωνήτριας, ὅπου δεχόταν πλῆθος ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ νὰ παρηγορηθοῦν ἀπὸ τὶς σοφὲς συμβουλές του.
Στὶς 17 Δεκεμβρίου τοῦ 1622 παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὰ χέρια τοῦ Κυρίου, τὸν Ὁποῖο ἀγάπησε καὶ ὑπηρέτησε πιστὰ σὲ ὅλη του τὴ ζωή. Τάφηκε, σύμφωνα μὲ ἐπιθυμία του, στὸ παρεκκλήσι τοῦ ἁγίου Γεωργίου στὶς Στροφάδες.
Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἔγινε ἐκταφῇ τοῦ τιμίου σκηνώματός του καὶ βρέθηκε ἄφθορο νὰ εὐωδιάζει, ἁπτὴ ἀπόδειξη τῆς ἁγιότητάς του! Τὸ 1703 ἔγινε ἡ ἐπίσημη ἁγιοκατάταξή του, ὅμως οἱ εὐσεβεῖς Ζακυνθινοὶ τὸν τιμοῦσαν ἐξ ἀρχῆς ὡς ἅγιο.

Τὸ σεπτό του λείψανο διατηρεῖται ὡς τὰ σήμερα στὴν πόλη τῆς Ζακύνθου ἀκέραιο, ὡς πολύτιμος θησαυρός, ἁγιάζοντας τοὺς πιστοὺς καὶ ἐπιτελῶντας ἄπειρα θαύματα, εἰς δόξαν Θεοῦ! Ἄλλωστε τὰ ἅγια λείψανα γιὰ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους πιστοὺς δὲν ἔχουν τὸ χαρακτῆρα τοῦ ἀποκρουστικοῦ καὶ τοῦ μιάσματος, ὅπως ἔχουν στὶς διάφορες αἱρέσεις καὶ τὰ διάφορα θρησκεύματα.
Τὰ λείψανα τῶν ἁγίων μᾶς εἶναι τὰ ἁγιασμένα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, θεωμένα, φορεῖς τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ γι’ αὐτὸ εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργούν.
Ὁρισμένα μάλιστα, ὅπως αὐτὸ τοῦ ἁγίου Διονυσίου, ἔλαβαν τὴ χάρη τῆς ἀφθαρσίας καὶ δὲν ὑπέστησαν τὴ φυσικὴ φθορά, ὡς ἀδιάσειστο τεκμήριο τῆς ἐν Χριστῷ μελλούσης ἀναστάσεως ὅλων τῶν κεκοιμημένων ἀνθρώπων!


Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος)



Ἀπολυτίκιο ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948