«Ρώτησα ἕνα Γάλλο Ὀρθόδοξο το 1957:

Tom Manakis
«Ρώτησα ἕνα Γάλλο Ὀρθόδοξο το 1957:
—Τί σέ ἔκανε νά ἀφήσης τό Καθολικισμό καί νά
γίνης Ὀρθόδοξος;
Μοῦ ἀπάντησε:
—Πῆγα σ' ἕνα μνημόσυνο Ὀρθοδόξου φίλου μου
στη ρωσική Εκκλησία τοῦ Παρισιοῦ καί, βλέποντας
τό μεγαλεῖο τοῦ Ναοῦ, τό συνέκρινα μέ τή δική μας
ἐκκλησιαστική πτώχεια. Τότε ἡ καρδιά μου ἀβίαστα
ἔκλινε στήν Ὀρθοδοξία. Καί καθημερινά ὀνειρεύομαι
καί τό δικό μου μνημόσυνο μέ βρασμένο σιτάρι, κε-
ριά καί λιβάνια καί ὄμορφη ψαλμωδία. 

Τήν ἀμεσότητα τῆς Ὀρθοδοξίας δέν τήν ἔχει ὁ Καθολικισμός. Τό σιτάρι συμβολίζει ἐμένα, πού σαπίζω στῆς γῆς τά
σπλάγχνα, γιά ν' ἀναστηθῶ· τό ἱλαρό φῶς τοῦ κεριοῦ, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ· καί τό λιβάνι, τήν εὐωδία
τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἡ ξηρότητα τοῦ Καθολικισμοῦ μέ ὁδήγησε στήν Ὀρθοδοξία»