Κάποτε βρέθηκα τυχαία σε μια εκκλησία που γινόταν ένας εξορκισμός σε μια βασανισμένη από δαιμόνια κοπέλα.

Κάποτε βρέθηκα τυχαία σε μια εκκλησία που γινόταν ένας εξορκισμός σε μια βασανισμένη από δαιμόνια κοπέλα.

Μετά από τις προκαθορισμένες ευχές της εκκλησίας που διάβασε με πίστη ο ιερέας, βγήκαν πολλά δαιμόνια.
Κάποια στιγμή, τα υπόλοιπα δαιμόνια πείσμωσαν και δεν έβγαιναν.
Τότε ρωτάει ο ιερέας:

- Ποιός είσαι εσύ;
Και απαντάει το δαιμόνιο:
- Εγώ; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Είμαι ο εγωισμός... Νομίζεις ότι φεύγω εύκολα;
- Και είσαι μόνος σου;
- Όχι, είναι μαζί μου και αυτή η σκύλα, η ανυπακοή. Εγώ δεν την θέλω όμως όπου πάω την στέλνει ο αρχηγός μου κι αυτήν μαζί μου. Την σιχαίνομαι..
Τότε ο ιερέας μπαίνει μέσα στο ιερό και γονατίζει σε μια γωνιά που η δαιμονισμένη δεν τον έβλεπε. Εκεί προσευχόταν από μέσα του με δάκρυα.
Εμείς δεν ξέραμε τι έλεγε. Απ' έξω όμως, η δαιμονισμένη άρχισε ξαφνικά να τρέμει.
Και παρακλητικά άρχισε να φωνάζει:
- Σταμάτα ρε να κλαις και να μετανιώνεις μπροστά σε τόσο κόσμο.
Σταμάτα να ταπεινώνεσαι.
Με καις... Με διώχνεις...
Ξέρεις που με στέλνεις;
Και τότε βγήκε κι αυτό το δαιμόνιο, εξαντλώντας την κοπέλα που κατείχε και αφήνοντάς την μισολιπόθυμη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εμπειρία. Κάθε φορά που με πιάνει κι εμένα σαν άνθρωπο ο εγωισμός, θυμάμαι αυτό το περιστατικό και μετανιώνω. Ο Θεός να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από αυτό το πάθος όλοι μας!