Δημήτρης Νατσιόςδάσκαλος-Κιλκίς
Στά «ἀγγελικά» χρόνια τοῦ Σταλινισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατρέψει τήν σοβιετική χώρα σέ ἀπέραντο ἐργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιῶν ἤ σέ στρατόπεδα ἐξοντώσεως
ἀνεπιθύμητων, χιλιάδες φυλακισμένοι εἶχαν ἐπισκεπτήριο μία φορᾶ τόν χρόνο, γιά δεκαπέντε λεπτά. Οἱ γυναῖκες τους - ὅπως μας τό διηγεῖται ὁ Σολζενίτσιν στό «Ἀρχιπέλαγος Γκουλάγκ - πού συχνά ζοῦσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τά ναύλα τους, ὅλο τό χρόνο, γιά νά ταξιδέψουν τήν ὁρισμένη ἡμερομηνία, πού μποροῦσαν νά ἀντικρίσουν τό πρόσωπο τοῦ συζύγου τους, μόλις γιά 15 λεπτά, καί μάλιστα πίσω ἀπό ἕνα τραχύ, προστατευτικό... πλέγμα.
Κι ἐνῶ «ζοῦσαν» γι' αὐτήν τήν στιγμή καί ἑτοίμαζαν τά λόγια, πού θά τούς ἔλεγαν μές στά 15 αὐτά λεπτά, τίς πιό πολλές φορές δέν ἄνοιγαν καθόλου τό στόμα, μόνο κοιτάζονταν μέ πόνο ὅλη τήν ὥρα, ὥσπου νά τίς ἀπομακρύνουν οἱ δεσμοφύλακες. Κι αὐτό γινόταν γιά 10, 15 καί 25 χρόνια.
Τί κρατοῦσε τόσο σφιχτά δεμένες τίς καρδιές ἐκεῖνες; Μά τό βαθύ καί δυνατό μυστήριο τῆς οἰκογένειας, τό εὐλογημένο καταφύγιο. Τά 15 λεπτά ἀρκοῦσαν, γιά νά βιώσουν καί νά ἐπιβεβαιώσουν οἱ δύστυχες ἐκεῖνες γυναῖκες, τήν θεόζευκτο ἕνωση.
Εἶναι γνωστό πώς, ὅσο βασίλευαν στίς χῶρες ἐκεῖνες τά σκοτάδια τοῦ μαρξισμοῦ, οἱ θεσμοί πού δέχτηκαν τά πιό βαριά πλήγματα ἦταν ἡ οἰκογένεια καί ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία περιβάλλει τόν γάμο καί τήν οἰκογένεια μέ τήν ὀμορφιά, την χάρη καί τήν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου.
Θυμίζω ὅτι ἥρωας τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, καί παράδειγμα πρός μίμηση, εἶχε ἀναδειχθεῖ ὁ Πάβελ Μορόζιν, ὁ φανατισμένος ἔφηβος, πού κατήγγειλε στίς ἀρχές τούς γονεῖς του, ὡς κουλάκους (=εύποροι χωρικοί), προκαλῶντας τήν δολοφονία τους καί τοῦ ὁποίου τό ἄγαλμα κατεδαφίστηκε, ὅταν σαρώθηκε ὁ «ὑπαρκτός» σκοταδισμός.
Ὁ Μορόζιν εἶχα ὑψωθεῖ σέ πρότυπο ἐπαναστατικῆς ἀρετῆς καί κομματικῆς ἀφοσιώσεως, ὄντας στήν πραγματικότητα ἡ πιό κυνική ἐνσάρκωση τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πνεύματος, αὐτοῦ πού ἀπέκοβε τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κοινωνικό, πνευματικό καί προσωπικό δεσμό, γιά νά μπορεῖ νά ἀπορροφηθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τό Κόμμα, νά μεταβληθεῖ σέ πειθήνιο ἐνεργούμενό του.
Ὅταν κατέπεσε τό καθεστώς τοῦ τρόμου, ὅλα αὐτά σωριάστηκαν. Ὅμως, ὅ,τι ἄρχισε ἐκεῖ, τελειώνει στήν σάπια Δύση, τῆς ὁποίας καταντήσαμε σκωληκοειδή ἀπόφυση καί κακέκτυπο. Τό βλέπουμε ὅλοι. Βάλθηκαν ὅλα τά κατακάθια τῆς ψευτοπροόδου νά μαγαρίσουν καί νά διαλύσουν τήν οἰκογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, υἱοθεσίες παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους, παράνοιες τοῦ τύπου δύο ἄνδρες καί μιά γυναῖκα νά ὀνομάζονται «οἰκογένεια», ποινικοποίηση οὐσιαστικά τῆς πολυτεκνίας, πράξεις πού μαραζώνουν τό ὁλόδροσο δέντρο τῆς οἰκογένειας. (Κάποτε οἱ γονεῖς εἶχαν τήν τάση νά ἀποκτοῦν πολλά παιδιά, τώρα τά παιδιά ἔχουν τήν τάση νά ἀποκτοῦν πολλούς γονεῖς)
Καί ὅπως ἔχω ξαναγράψει τά δηλητήρια ἐνσταλάζονται ἀπό τό σχολεῖο ἀκόμη.
Δέν θά βρεῖς στό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο οὔτε ἕνα κείμενο στά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», τά ζοφερά βιβλία Γλώσσας, στό ὁποῖο νά ἐξυμνεῖται καί νά προβάλλεται ἡ ὑγιής οἰκογένεια. Διαζύγια, ἀπιστίες γονέων, ἐνδοοικογενειακή βία, σκύβαλα καί περιτρίμματα, πού μαυρίζουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν καί γκρεμίζουν τά ἔσχατα ὀχυρά τῆς Ρωμιοσύνης.
Ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας, ἐκτός ἀπό προστασία καί θαλπωρή, ἱκανοποιεῖ καί τήν ἀνάγκη πού αἰσθάνεται τό ἄτομο νά εἶναι μέλος μιᾶς κοινότητας οἰκείας, ἀμεσότερης καί προσωπικῆς. Λειτουργεῖ ὡς συνεκτικός ἱστός καί καταφύγιο, κάτι παρόμοιο ἰσχύει καί γιά τήν ἔννοια τῆς πατρίδας. («Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα, ἡ ἀνθρώπινη ψυχή» λέει ὁ Παλαμᾶς).
Τίς τελευταῖες ὅμως δεκαετίες ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ καί ἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ, καταστρέψαμε ἀδίστακτα της ἐθνικές μας ρίζες, ἐγκαταλείψαμε τήν ἔξοχη παράδοσή μας, πού δέν ἦταν στοιχεῖο αἰσθητικό καί διακοσμητικό, ὅπως συνήθως τό θεωροῦν οἱ «θολοκουλτουριάρηδες», ἀλλά τό ὑπαρξιακό ὑφάδι ζωῆς τοῦ λαοῦ μας, τό εὐλογημένο καταφύγιο, ἀποδυναμώσαμε καί διαλύουμε πιά τήν οἰκογένεια καί ἰδού τά ἐπίχειρα τῆς ἀφροσύνης.
Διαζύγια καί, κυρίως τά νέα παιδιά, ἀνέστια καί πνευματικῶς λιμοκτονοῦντα, μιᾶς καί δέν βρίσκουν «καταφυγή καί σκέπη κραταιά» στήν οἰκογένεια, ἀποδημοῦν «εἰς χώραν μακράν», βρίσκουν ἄλλες «οἰκογένειες» ἐπικίνδυνες καί ἀκραῖες πού τούς προσφέρουν, ἐκτός ἀπό προστασία, καί κουκοῦλες, οὐσίες, μολότωφ, βία, μῖσος, φανατισμό καί καταστροφή.
Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Φώτης Κόντογλου, ὅταν ἔγραφε πρίν ἀπό 50 χρόνια, στά «Μυστικά Ἄνθη»: «Ἡ νεότητα μαραζώνει γιατί δέν ἔχει, ἡ δυστυχισμένη, μήτε σκοπό στή ζωή της, μήτε ἐνθουσιασμό γιά κάποιες ἰδέες, μήτε ὄρεξη γιά τίποτα. Ἄκεφη καί ἀνόρεχτη. Εἶναι σάν ὑπνοβάτης. Συζητᾶ ὁλοένα γιά ἀσήμαντα πράγματα πού τούς δίνει μεγάλη σημασία καί εἶναι νά κλαίγει κανείς ἀκούγοντας τίς κουβέντες της, τά πειράγματά της, καί βλέποντας τίς ἀνόητες σκηνοθεσίες, πού μ' αὐτές προσπαθεῖ νά δώσει κάποια σημασία στή ζωή. Οἱ ψυχές τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπό τά ἄγρια ἔνστικτα, πού τά ἀνεβάσανε στήν ἐπιφάνεια ἀπό τά σκοτεινά τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ἀνθρωποφάγοι, πού ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σάν παλιόγρια λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπό τέτοια όρνια καί κοράκια καί νυχτερίδες.
Ὅσοι τούς θαυμάζανε, ἄς καμαρώσουνε σήμερα τά φαρμακερά μανιτάρια πού φυτρώσανε μέσα στίς καρδιές καί στίς ψυχές τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας»).
Καί ἡ τρισάθλια κυβέρνηση, ἀντί νά στηρίζει τήν οἰκογένεια καί δή τήν πολύτεκνη, νά διατηρήσει τά οὕτως ἤ ἄλλως πενιχρά εὐεργετήματα τοῦ γάμου καί τῆς παιδοποιίας, ψηφίζει ἤ ἀνέχεται νόμους, ὅπως ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου γιά τά «κόκκινα δάνεια», 760.000 σπίτια ἐνδιαφέρει, πού κτίστηκαν μέ αἷμα καί τίμιο κόπο στήν πλειονότητά τους, ἀπόφαση πού ἄν ἐφαρμοστεῖ, σύν τοῖς ἄλλοις, θά διώξει στά ξένα καί χιλιάδες ἄλλες ἑλληνικές οἰκογένειες. Καί τό κράτος-σκαντζόχοιρος, θά σπεύσει βεβαίως νά τίς ἀντικαταστήσει μέ παράνομους λαθρομετανάστες. Ἐξάλλου ὁ πρωθυπουργός πολλάκις καμαρώνει πού μεταβαλλόμαστε σέ πολυπολιτισμική χώρα. Ζοῦμε σέ τρελές ἐποχές, ἔφτασε ὁ καιρός πού οἱ ἅγιοι μᾶς εἶχαν προειδοποιήσει:
Ἔρχεται καιρός", ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, "ἶνα,ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσιν· ἐπάν δέ ἴδωσι τινά μή μαινόμενον,
ἐπαναστατήσονται αὐτῷ, λέγοντες: σύ μαίνει, διά τό μή εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς". Θά ἔλθει καιρός πού οἱ ἄνθρωποι θά τρελαθοῦν, θά παραφρονήσουν. Ἐάν δοῦν κάποιον λογικό, θά ἐπαναστατήσουν ἐναντίον του, λέγοντες: ἐσύ εἶσαι τρελός, γιατί δέν θά εἶναι ὅμοιός τους...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Στοχαστής
Κι ἐνῶ «ζοῦσαν» γι' αὐτήν τήν στιγμή καί ἑτοίμαζαν τά λόγια, πού θά τούς ἔλεγαν μές στά 15 αὐτά λεπτά, τίς πιό πολλές φορές δέν ἄνοιγαν καθόλου τό στόμα, μόνο κοιτάζονταν μέ πόνο ὅλη τήν ὥρα, ὥσπου νά τίς ἀπομακρύνουν οἱ δεσμοφύλακες. Κι αὐτό γινόταν γιά 10, 15 καί 25 χρόνια.
Τί κρατοῦσε τόσο σφιχτά δεμένες τίς καρδιές ἐκεῖνες; Μά τό βαθύ καί δυνατό μυστήριο τῆς οἰκογένειας, τό εὐλογημένο καταφύγιο. Τά 15 λεπτά ἀρκοῦσαν, γιά νά βιώσουν καί νά ἐπιβεβαιώσουν οἱ δύστυχες ἐκεῖνες γυναῖκες, τήν θεόζευκτο ἕνωση.
Εἶναι γνωστό πώς, ὅσο βασίλευαν στίς χῶρες ἐκεῖνες τά σκοτάδια τοῦ μαρξισμοῦ, οἱ θεσμοί πού δέχτηκαν τά πιό βαριά πλήγματα ἦταν ἡ οἰκογένεια καί ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία περιβάλλει τόν γάμο καί τήν οἰκογένεια μέ τήν ὀμορφιά, την χάρη καί τήν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου.
Θυμίζω ὅτι ἥρωας τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, καί παράδειγμα πρός μίμηση, εἶχε ἀναδειχθεῖ ὁ Πάβελ Μορόζιν, ὁ φανατισμένος ἔφηβος, πού κατήγγειλε στίς ἀρχές τούς γονεῖς του, ὡς κουλάκους (=εύποροι χωρικοί), προκαλῶντας τήν δολοφονία τους καί τοῦ ὁποίου τό ἄγαλμα κατεδαφίστηκε, ὅταν σαρώθηκε ὁ «ὑπαρκτός» σκοταδισμός.
Ὁ Μορόζιν εἶχα ὑψωθεῖ σέ πρότυπο ἐπαναστατικῆς ἀρετῆς καί κομματικῆς ἀφοσιώσεως, ὄντας στήν πραγματικότητα ἡ πιό κυνική ἐνσάρκωση τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πνεύματος, αὐτοῦ πού ἀπέκοβε τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κοινωνικό, πνευματικό καί προσωπικό δεσμό, γιά νά μπορεῖ νά ἀπορροφηθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τό Κόμμα, νά μεταβληθεῖ σέ πειθήνιο ἐνεργούμενό του.
Ὅταν κατέπεσε τό καθεστώς τοῦ τρόμου, ὅλα αὐτά σωριάστηκαν. Ὅμως, ὅ,τι ἄρχισε ἐκεῖ, τελειώνει στήν σάπια Δύση, τῆς ὁποίας καταντήσαμε σκωληκοειδή ἀπόφυση καί κακέκτυπο. Τό βλέπουμε ὅλοι. Βάλθηκαν ὅλα τά κατακάθια τῆς ψευτοπροόδου νά μαγαρίσουν καί νά διαλύσουν τήν οἰκογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, υἱοθεσίες παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους, παράνοιες τοῦ τύπου δύο ἄνδρες καί μιά γυναῖκα νά ὀνομάζονται «οἰκογένεια», ποινικοποίηση οὐσιαστικά τῆς πολυτεκνίας, πράξεις πού μαραζώνουν τό ὁλόδροσο δέντρο τῆς οἰκογένειας. (Κάποτε οἱ γονεῖς εἶχαν τήν τάση νά ἀποκτοῦν πολλά παιδιά, τώρα τά παιδιά ἔχουν τήν τάση νά ἀποκτοῦν πολλούς γονεῖς)
Καί ὅπως ἔχω ξαναγράψει τά δηλητήρια ἐνσταλάζονται ἀπό τό σχολεῖο ἀκόμη.
Δέν θά βρεῖς στό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο οὔτε ἕνα κείμενο στά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», τά ζοφερά βιβλία Γλώσσας, στό ὁποῖο νά ἐξυμνεῖται καί νά προβάλλεται ἡ ὑγιής οἰκογένεια. Διαζύγια, ἀπιστίες γονέων, ἐνδοοικογενειακή βία, σκύβαλα καί περιτρίμματα, πού μαυρίζουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν καί γκρεμίζουν τά ἔσχατα ὀχυρά τῆς Ρωμιοσύνης.
Ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας, ἐκτός ἀπό προστασία καί θαλπωρή, ἱκανοποιεῖ καί τήν ἀνάγκη πού αἰσθάνεται τό ἄτομο νά εἶναι μέλος μιᾶς κοινότητας οἰκείας, ἀμεσότερης καί προσωπικῆς. Λειτουργεῖ ὡς συνεκτικός ἱστός καί καταφύγιο, κάτι παρόμοιο ἰσχύει καί γιά τήν ἔννοια τῆς πατρίδας. («Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα, ἡ ἀνθρώπινη ψυχή» λέει ὁ Παλαμᾶς).
Τίς τελευταῖες ὅμως δεκαετίες ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ καί ἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ, καταστρέψαμε ἀδίστακτα της ἐθνικές μας ρίζες, ἐγκαταλείψαμε τήν ἔξοχη παράδοσή μας, πού δέν ἦταν στοιχεῖο αἰσθητικό καί διακοσμητικό, ὅπως συνήθως τό θεωροῦν οἱ «θολοκουλτουριάρηδες», ἀλλά τό ὑπαρξιακό ὑφάδι ζωῆς τοῦ λαοῦ μας, τό εὐλογημένο καταφύγιο, ἀποδυναμώσαμε καί διαλύουμε πιά τήν οἰκογένεια καί ἰδού τά ἐπίχειρα τῆς ἀφροσύνης.
Διαζύγια καί, κυρίως τά νέα παιδιά, ἀνέστια καί πνευματικῶς λιμοκτονοῦντα, μιᾶς καί δέν βρίσκουν «καταφυγή καί σκέπη κραταιά» στήν οἰκογένεια, ἀποδημοῦν «εἰς χώραν μακράν», βρίσκουν ἄλλες «οἰκογένειες» ἐπικίνδυνες καί ἀκραῖες πού τούς προσφέρουν, ἐκτός ἀπό προστασία, καί κουκοῦλες, οὐσίες, μολότωφ, βία, μῖσος, φανατισμό καί καταστροφή.
Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Φώτης Κόντογλου, ὅταν ἔγραφε πρίν ἀπό 50 χρόνια, στά «Μυστικά Ἄνθη»: «Ἡ νεότητα μαραζώνει γιατί δέν ἔχει, ἡ δυστυχισμένη, μήτε σκοπό στή ζωή της, μήτε ἐνθουσιασμό γιά κάποιες ἰδέες, μήτε ὄρεξη γιά τίποτα. Ἄκεφη καί ἀνόρεχτη. Εἶναι σάν ὑπνοβάτης. Συζητᾶ ὁλοένα γιά ἀσήμαντα πράγματα πού τούς δίνει μεγάλη σημασία καί εἶναι νά κλαίγει κανείς ἀκούγοντας τίς κουβέντες της, τά πειράγματά της, καί βλέποντας τίς ἀνόητες σκηνοθεσίες, πού μ' αὐτές προσπαθεῖ νά δώσει κάποια σημασία στή ζωή. Οἱ ψυχές τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπό τά ἄγρια ἔνστικτα, πού τά ἀνεβάσανε στήν ἐπιφάνεια ἀπό τά σκοτεινά τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ἀνθρωποφάγοι, πού ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σάν παλιόγρια λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπό τέτοια όρνια καί κοράκια καί νυχτερίδες.
Ὅσοι τούς θαυμάζανε, ἄς καμαρώσουνε σήμερα τά φαρμακερά μανιτάρια πού φυτρώσανε μέσα στίς καρδιές καί στίς ψυχές τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας»).
Καί ἡ τρισάθλια κυβέρνηση, ἀντί νά στηρίζει τήν οἰκογένεια καί δή τήν πολύτεκνη, νά διατηρήσει τά οὕτως ἤ ἄλλως πενιχρά εὐεργετήματα τοῦ γάμου καί τῆς παιδοποιίας, ψηφίζει ἤ ἀνέχεται νόμους, ὅπως ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου γιά τά «κόκκινα δάνεια», 760.000 σπίτια ἐνδιαφέρει, πού κτίστηκαν μέ αἷμα καί τίμιο κόπο στήν πλειονότητά τους, ἀπόφαση πού ἄν ἐφαρμοστεῖ, σύν τοῖς ἄλλοις, θά διώξει στά ξένα καί χιλιάδες ἄλλες ἑλληνικές οἰκογένειες. Καί τό κράτος-σκαντζόχοιρος, θά σπεύσει βεβαίως νά τίς ἀντικαταστήσει μέ παράνομους λαθρομετανάστες. Ἐξάλλου ὁ πρωθυπουργός πολλάκις καμαρώνει πού μεταβαλλόμαστε σέ πολυπολιτισμική χώρα. Ζοῦμε σέ τρελές ἐποχές, ἔφτασε ὁ καιρός πού οἱ ἅγιοι μᾶς εἶχαν προειδοποιήσει:
Ἔρχεται καιρός", ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, "ἶνα,ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσιν· ἐπάν δέ ἴδωσι τινά μή μαινόμενον,
ἐπαναστατήσονται αὐτῷ, λέγοντες: σύ μαίνει, διά τό μή εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς". Θά ἔλθει καιρός πού οἱ ἄνθρωποι θά τρελαθοῦν, θά παραφρονήσουν. Ἐάν δοῦν κάποιον λογικό, θά ἐπαναστατήσουν ἐναντίον του, λέγοντες: ἐσύ εἶσαι τρελός, γιατί δέν θά εἶναι ὅμοιός τους...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Στοχαστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου