Γιά νά ἀνασάνουμε, λίγο ἄρωμα ἀπό τό μυρογιάλι τῆς ἱστορίας μας

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
«Τά ἔθνη, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἀνθρώπινο, βιολογικό θάνατο, πρῶτα ἀποσυντίθενται καί ἔπειτα πεθαίνουν».

πηγη

Καί διηγώντας τά καί μελετῶντας καί βλέποντας καί ἀκούγοντάς τα, νά κλαῖς. Τρικυμία μεγάλη καί ξεβράζονται συνεχῶς τά σκουπίδια στήν πατρίδα. Χοιρομάντρι τῆς Κίρκης, ἡ, κάποτε Ἰθάκη, Ἑλλάδα. Ὁ βοῦρκος δέν ἔχει ὅρια. Ἄνθρωποι «λοιμοί», χοιρώδεις, μέ ἀδιανόητα ποινικά ἐγκλήματα, ἐκτός ἀπό την 1η καί 15η τοῦ μηνός, πού προσέρχονται στό «ἀστυνομικό τμῆμα τῆς περιοχῆς... τους, ἡ... βαρύτατη αὐτή ποινή, πού τούς θυμίζει τίς ἀνομίες τους, ἀντί γιά τήν φυλακή, ἀπελευθερώνονται μέ ἀναστολή. (Καί ἔχει τό ἐκδικητικό, ἄθλιο κράτος 7.000 ἔντιμους, ἐργατικούς καί οἰκογενειάρχες ὑγιεινομικούς «σέ ἀναστολή», χωρίς ἐργασία, χωρίς τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουν τίς οἰκογένειές τους. Οἱ παιδεραστές στήν ἴδια καί καλύτερη μοῖρα ἀπό τούς ἀναξιοπαθοῦντες τῆς ὑγείας).


Τούτη τήν ἐποχή ἀνασασμός καί καταφυγή ἡ μελέτη στά μυρογιάλια τῆς ἱστορίας. 'Ὅταν σέ πνίγουν οἱ ἀναθυμιάσεις ψάχνεις ξέφωτο, καθαρό ἀέρα. Ἡ ἱστορία μας, ἀκόμη καί μέ τίς ἀθλιότητές της, δέν παύει νά εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, «μυρογιάλι». Μπουκαλάκι μέ ἀρώματα. Κοπρῶνας ἡ ἐποχή μας, ἀλλά σάν τίς μέλισσες ἀναζητοῦμε τά μυρίπνοα ἄνθη. Καί ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ. Γιά νά μᾶς θυμίζουν ποιοί εἴμαστε, ἀπό ποιούς καταγόμαστε, τί μᾶς πρέπει, ὥστε νά σηκωθοῦμε λίγο, κοκάλωσε ἡ μέση μᾶς ἀπό τό πολύ γονάτισμα. (Κάπνισαν τά μάτια μοῦ ἀπό ὀργή διαβάζοντας τίς δηλώσεις τῆς κ. Οὔρσουλας φον... καί λοιπά, στό Σκοπιανό κοινοβούλιο. Καί «Μακεδόνες» οἱ κλέπτες τῆς ἱστορίας καί γλῶσσα καί ἐθνότητα. Καί ἡ προδοτική «ἀγραβάτωτη σαχλαμάρα» νά ἑτοιμάζεται καί πάλι νά κυβερνήσει. Καμμιά ἀντίδραση ἀπό τούς πορφυρογέννητους γόνους, πού κυβερνοῦν, καί τήν συνοδό, παρδαλοειδή συνοδοιπορία. Ὡς συνήθως κάνουν τήν δίαιτα πού δέν παχαίνει. Ποιά; Καταπίνουν τά λόγια τους...


Παραθέτω ἀνάσες ἐθνικές - ἐπεισόδια ἀπό τή σύγχρονη ἱστορία - γιά νά ἁπαλύνω τίς πληγές πού μᾶς πονοῦν. Τά ἐρανίζομαι ἀπό παλαιότερα κείμενά μου.


Ἐπεισόδιο πρῶτο: 13 Ἰουλίου 1913. Μάχη τῆς Ἄνω Τζουμαγιάς, στό ὕψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμῶντας μπροστά καί ὁ Βελισσαρίου. Ὁ βασιλιᾶς Κωνσταντῖνος μόλις πληροφορήθηκε τόν θάνατό του, ἀντί γιά συλλυπητήρια, τηλεγραφεί στήν οἰκογένειά του:
«Χαιρετίζω τόν Ἥρωα τῶν Ἡρώων».
Ὁ Σπύρος Μελάς, στό βιβλίο του «οἱ πόλεμοι 1912 -13», περιγραφεῖ τό τέλος τοῦ ἀθάνατου ἥρωα (σελ. 511-512).
«Ἔτσι, αὐτή τήν ἱστορική μέρα, βρέθηκαν ἀντιμέτωποι καί ἀπό τά δύο μέρη οἱ πιό διαλεχτοί ἄντρες, Βούλγαροι καί Ἕλληνες. Οἱ ἄντρες τῆς βασιλικῆς φρουρᾶς τοῦ Φερδινάνδου, μεγαλόσωμοι ὅλοι καί ψυχωμένοι, πολέμησαν μέ παλληκαριά καί πεῖσμα. Κι ἀπέναντι τούς εἴχανε τούς ἀθάνατους εὐζώνους, τούς ἠμίθεους τοῦ «πρώτου-τριακοστοῦ ὄγδοου», 1/38, συντάγματος.
Ὁ ἀγῶνας ἦταν τόσο λυσσασμένος καί συχνά σῶμα μέ σῶμα, ὥστε πολλοί ἀπό τή μιά μεριά καί ἀπό τήν ἄλλη πέφτανε τρυπημένοι μέ τή λόγχη, ἀρκετοί Βούλγαροι σκοτώθηκαν μέ πέτρες στό κεφάλι... γιατί, κάποια στιγμή, τά πυρομαχικά λείψανε ἀπό τούς εὐζώνους καί τότε ὁ Βελισσαρίου πού ἦταν ὅπως πάντα στή γραμμή τῆς φωτιᾶς, τούς φώναξε:
-"Χτυπᾶτε τους μέ τίς πέτρες, μωρέ! Κι αὐτές σκοτώνουν". Ἀλλά μιά ὀβίδα ἔσκασε κοντά τους, ἕνα μεγάλο θραῦσμα τόν βρῆκε κατάστηθα καί ὁ ἐθνικός ἥρωας, ὁ πορθητής τοῦ Μπιζανίου, ἀπόμεινε στόν τόπο. Στήν ἐπική αὐτή σύγκρουση ἔπεσε σέ λίγο καί ὁ ταγματάρχης Κολοκοτρώνης, ἄξιο βλαστάρι τῆς δοξασμένης γενιᾶς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, κοντά σ' αὐτή χάθηκαν καί πολλοί ἄλλοι ἀξιωματικοί καί ἄντρες τοῦ ἡρωικοῦ συντάγματος. Οἱ πλαγιές κι οἱ ρεματιές εἶχαν γεμίσει πτώματα Ἑλλήνων καί Βουλγάρων ἀνακατωμένα...»


(Ἐκεῖνα τά χρόνια «οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν γιά ἕνα ἔπαινο καί πέθαιναν γιά ἕνα τραγούδι» ἔλεγε ὁ Καρκαβίτσας. Ἦταν ἀρχοντικά φιλότιμοι. Ἐλπίζουμε, πώς ὅταν ἀνθίσουνε καί πάλι τοῦτοι οἱ τόποι, καί 'ρθοῦνε καινούργιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά συνοδεύσουν τήν μνημονιακή βλακεία στήν τελευταία της κατοικία, νά ξαναμποῦν αὐτά τά κείμενα στήν τυμπανιαίας,σήμερα, ἀποφορᾶς,ἀποφοράς ἐκπαίδευση, γιά νά ἀνασάνουμε κι ἐμεῖς καί οἱ μαθητές μας).


Ἐπεισόδιο δεύτερο: Τόν Μάρτιο τοῦ 1957, οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καί κατακτητές, καλουν τόν Πιερή Αὐξεντίου - τόν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ αητοῦ του Μαχαιρά - στίς Κεντρικές Φυλακές τῆς Λευκωσίας, γιά νά ἀναγνωρίσει τόν νεκρό γιο του. (Στίς 3 Μαρτίου Μιά ὁλόκληρη ταξιαρχία πεζικοῦ τῶν Ἄγγλων - 5.000 στρατιῶτες- ἐπί 10 ὁλόκληρες ὧρες ἔδωσε µάχη µε τόν 29χρονο ὑπαρχηγό τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αὐξεντίου. Μπροστά στό ἀλύγιστο θάρρος του, ὅταν οἱ Ἄγγλοι κατάλαβαν ὅτι δέν µπορούσαν µε ἄλλο τρόπο νά τόν ἐξαναγκάσουν νά παραδοθεῖ, περιέλουσαν µε βενζίνη τήν «ἀητοφωλιά» καί τόν ἔκαψαν µες στό κρησφύγετό του. Ἔγινε λαμπάδα ἐλευθερίας!!). Ὁ τραγικός πατέρας ἀντικρίζει ἀγέρωχα τό ἀπανθρακωµένο λείψανο τοῦ µοναχογιοῦ του, δέν λύγισε ἡ ψυχή του, καί ἀπαγγέλει τούς παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, κεντημένους μέ ὅλες τίς ἡρωικές σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:


«Δέν κλαίω πού σ' ἔχασα, πού σ' εἶχα γιά καμάρι
Κλαίω πού δέν ἔχω 'ἄλλο γιο τήν θέση σου νά πάρει».


Ἐπεισόδιο τρίτο: Πρίν ἀπό 26 περίπου χρόνια, στήν Κύπρο, σέ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», (ἐκεῖ ὅπου διχοτοµεῖται τό νησί μας στά δύο, ἐδῶ καί 48 χρόνια), πέφτει νεκρός ἀπό σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµός Σολωµού. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στόν ἱστό, γιά νά κατεβάσει τό κατοχικό σύµβολο τοῦ ψεύδους καί τοῦ αἴµατος: τήν τουρκοκυπριακή «σβάστικα». Ἐκεῖ τόν βρῆκε τό μεμέτικο βόλι... Καί τό ἡρωικό ἑλληνόπουλο - πού εἶχε ἴδιο καί τό όνοµα καί τό ἐπίθετο µε τόν ποιητή πού ἔγραψε τόν «Ὕµνο εἰς τήν Ἐλευθερίαν»! - πέρασε στήν ἀθανασία!


Πῆγαν μετά ἀπό μέρες στόν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιά νά τοῦ προσφέρουν οἰκονομική ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχός μά περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πώς δέν ἔπρεπε νά προσβάλει τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νά τιμήσουν τόν ἥρωα γιό του. Μόλις πῆρε τήν ἐπιταγή, τήν κατέθεσε ἀμέσως στό Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τόν ρώτησαν, γιατί τό ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμιζαν ὅτι θά ἔτρωγα ἐγώ ἀπό τό αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νά πήγαιναν στόν Πιερή Αὐξεντίου μέ μιά ἐπιταγή καί νά τοῦ λέγαν: "Αὐτά εἶναι γιά τή θυσία τοῦ γιοῦ σου; Θά τούς σκότωνε!".


Τά γράφω αὐτά, γιατί πλησιάζει ἡ ἀποφράς (=από +φράσσω, μέρα πού δέν πρέπει νά λέγεται, νά μνημονεύεται), ἡμέρα τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου, τοῦ 1974, τότε πού κάποιοι προδομένοι κρατοῦσαν ὄρθια καί ἀγκαλιά τήν πατρίδα. Ἐδῶ ἡ «πολύχρωμη» πληγή πού λέγεται «ἀνωτέρα τάξις» (Παπαδιαμάντης), θά γιορτάζει τήν ἀποκατάστασή της...


Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Στοχαστής