Ἀπό τούς πιό γνωστούς καί συγκαλυμμένους

 

Ἀπό τούς πιό γνωστούς καί συγκαλυμμένους (εὐτυχῶς όμως ὁλοένα καί λιγότερο πιά) δούρειους ἵππους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συστήματος, σέ πλήρη ἀποκαλυπτήρια πλέον καί αὐτός ὅποτε χρειάστηκε νά καταπιαστεῖ μέ σοβαρά καί κρίσιμα θέματα πέρα ἀπό ἀνώδυνες (καί 

δῆθεν ψυχωφέλιμες) ἱστοριοῦλες. Τά ἤξεις-ἀφήξεις στό θέμα τοῦ κορωνοναζισμοῦ, τῶν μασκῶν (πού δέν…πειράζει καί νά προσκυνοῦμε μέ αὐτές τίς εἰκόνες), τῶν ράπιντ τέστ (πού κι αὐτά θά τά κάνουμε, γιά νά μπορέσουμε νά μποῦμε στίς ἐκκλησίες) ἀλλά ἀκόμη καί τῶν ἐμβολίων, ἦταν ἀπολύτως χαρακτηριστικά, ἐνῶ ἐκεῖ φυσικά πού οὔτε φῦλλο συκῆς δέν ἔχει ἀπομείνει ἐδῶ καί πολύ καιρό στή θέση του εἶναι τό μεῖζον θέμα τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (τό ὁποῖο ὁ λεγάμενος ἀποσιωπᾶ συστηματικά, λές καί εἶναι ἐντελῶς ἀνύπαρκτο) ἀλλά καί τοῦ Οὐκρανικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος (πού ὅταν δέν τό ἀποσιωπᾶ, τό διαστρεβλώνει μέ ἀπίστευτους συμψηφισμούς ἤ κατηγορώντας τή Ρωσική Ἐκλησία - κι ἄς εἶναι φυσικά δεδομένο ὅτι ἡ τελευταία, εἰδικά στό συγκεκριμένο θέμα, ἔχει ἀπόλυτο δίκιο). Καμία οὐρανομήκης τσιρίδα ὡστόσο καί κανένα ἀπό τά προσφιλῆ του ὑστερικά οὐρλιαχτά δέν μπορεῖ νά σκεπάσει τήν ἀλήθεια, οὔτε στό μεῖζον πρόβλημα πού ἀλλοιώνει τήν πίστη μας καί ἀπειλεῖ συθέμελα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οὔτε στόν ἄθλιο νεοεποχίτικο ρόλο τοῦ Φαναρίου, οὔτε στίς ἀνεκδιήγητες μποῦρδες περί δῆθεν μαρτυρικοῦ πατριάρχη, οὔτε καί στήν παγκόσμια Πανθρησκεία καί τήν παγκόσμια Δικτατορία πού χτίζονται, ἐνῶ ἐμεῖς παριστάνουμε τούς δῆθεν λεβεντοπαπᾶδες καί - σέ ὅλα τά σοβαρά καί καίρια - σφυρᾶμε κλέφτικα.

Ἐπειδή ὅμως τό ἔξυπνο πουλί πάντα πιάνεται ἀπό τή μύτη, ὁ θρασύς π. Εὐάγγελος πρό μερικῶν ἑβδομάδων τό τερμάτισε, μέ ἕνα ἀκόμη εξωφρενικό ψέμα. Στή μόνιμη λοιπόν προσπάθειά του νά κάνει τόν ξύπνιο καί τόν ξερόλα, τί τόλμησε καί μᾶς εἶπε ἀναφερόμενος στή Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας τοῦ 1438-1439; Ὅτι ὁ μόνος ἐπίσκοπος πού ἀρνήθηκε ρητά νά τήν ὑπογράψει ἦταν ὁ Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός (σωστό ἀσφαλῶς αὐτό), ἀλλά μεταξύ τῶν ὑπολοίπων πού εἶχαν ὑπογράψει ἦταν τόσο ὁ μετέπειτα πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, ὅσο καί ὁ γνωστός μας νεοφανείς Ἅγιος Ραφαήλ! Καί ἄς εἶναι βεβαίως γνωστό ὅτι ὁ μέν Σχολάριος ἦταν λαϊκός ἕως τό 1453 καί ἐπομένως οὐδεμία ἐκκλησιαστική παρουσία καί ἐκπροσώπηση δέν μποροῦσε νά ἔχει 14 χρόνια πρίν (παρίστατο μέν στή Φλωρεντία ὡς ἀρχιγραμματέας καί ἐξ ἀπορρήτων τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη Παλαιολόγου, ἀλλά ἡ διαφωνία του μέ τά τεκταινόμενα ἦταν σαφής καί ὑπογραφή δέν ἔβαλε οὔτε ὡς γραμματέας σέ κανένα πρακτικό, ἐγκατέλειψε δέ τή Φλωρεντία λόγῳ αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς διαφωνίας, μαζί μέ τόν πρίγκηπα Δημήτριο Παλαιολόγο καί τόν Πλήθωνα Γεμιστό). Ὁ δέ Γεώργιος Λασκαρίδης (δηλαδή ὁ μετέπειτα Ἅγιος Ραφαήλ) χειροτονήθηκε κληρικός μόλις τό 1445, ὄντας ἀξιωματικός ἕως τότε, καί παρότι συνόδευσε τόν Δημήτριο Παλαιολόγο στή Φλωρεντία ὡς μέλος τῆς φρουρᾶς του, δέν εἶχε φυσικά ἐκ τῶν πραγμάτων καμία ἀπολύτως σχέση μέ ὑπογραφές (ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ἀποχώρησε μαζί μέ τόν πρίγκηπα Δημήτριο, πρίν τήν τελική συνεδρίαση τῆς ψευτοσυνόδου). Θυμίζω δέ ἀκόμη ὅτι, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Σχολάριος, ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Ραφαήλ ὑπήρξε σταθερά ἀνθενωτικός σέ ὅλη του τή ζωή (ἀρνήθηκε μάλιστα νά συμμετάσχει ὡς πρωτοσύγκελος τοῦ Πατριαρχείου στό μιαρό συλλείτουργο πού εἶχε τελεστεῖ στήν Ἁγία Σοφία τον Δεκέμβριο τοῦ 1452 καί γι’ αὐτόν τόν λόγο ἐξορίστηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Αἶνο).
Εἰλικρινά πάντως δέν μπορῶ νά ἀντιληφθῶ τί νόημα μπορεῖ νά ἔχει τέτοια παραχάραξη τῆς ἀλήθειας καί τέτοια βέβηλη κακοήθεια ἀπέναντι σέ μεγάλες ἱστορικές καί ἐκκλησιαστικές μορφές μας ἀπό τόν συγκεκριμένο ἱερέα (γιατί βεβαίως ἐδῶ καμία δικαιολογία ἄγνοιας δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή). Γιά νά ποῦμε δηλαδή ὅτι ἀκόμη καί μεγάλοι Ἅγιοι πέσανε σέ πλᾶνες καί δογματικές ἐκτροπές; Γιά νά ξαναθολώσουμε πάλι τά νερά μέ τόν ζοφερό πατριάρχη τῆς Παναίρεσης καί τῆς προωθούμενης Πανθρησκείας καί νά τοῦ ξαναβροῦμε ἄλλοθι σέ ὅσα ἀνόσια ἐπιτελεῖ ἐδῶ καί 3 δεκαετίες; Γιά κάποιον ἄλλο λόγο πού τό δικό μας τό φτωχό μυαλό ἀδυνατεῖ νά συλλάβει; Νά τόν ρωτήσετε, ὅταν τόν δείτε, ὅσοι ἀκόμη δυστυχῶς τόν ἐκτιμᾶτε. Κάποιοι ἄλλοι, πού δέν τόν ἐκτιμοῦμε καί ἐκνευριζόμαστε καί μέ τά οὐρλιαχτά του καί κυρίως μέ τόν ὕποπτο ρόλο του, βλέπουμε ἀπλῶς στό πρόσωπό του ἄλλη μία χαρακτηριστική περίπτωση ξεβρακώματος μέσα ἀπό τή μεγάλη κρησάρα τῆς τελευταίας διετίας. Καί ἔχουν ἀκόμη βεβαίως πολλά πράγματα νά δοῦνε τά ματάκια μας…

Νεκτάριος Δαπέργολας