Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Οἱ Ἁγιοταφῖτες πατέρες κρατοῦν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία ψηλὰ στὰ Πανάγια προσκυνήματα, ἄλλα στέλνουν κραυγὴ ἀγωνίας. Ἐμεῖς γιατί παραμένουμε ἐπαναπαυμένοι;
Μὲ ἀφορμὴ τὴν τελευταία (καὶ παραλίγο φονικὴ) ἐπίθεση ποὺ δέχθηκε ἕνας ζωντανὸς ἱερομάρτυρας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἡγούμενος τοῦ Ι. Ν. τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος στὴν Ι. Μ. Φρέατος Ἰακὼβ στὴ Σαμάρεια, Γέροντας Ἰουστίνος, ἔχει μεγάλη σημασία νὰ στρέψουμε τὸ νοῦ μας καὶ τὴν προσευχή μας πρὸς αὐτοὺς τοὺς... ἡρωικοὺς ἀκρῖτες, ποὺ στέκονται ἀκοίμητοι φρουροὶ τῆς Πίστεως στοὺς Ἁγίους Τόπους.
To μαρτύριο εἶναι καθημερινότητα γιὰ τοὺς Ἁγιοταφῖτες
Ὁ πατὴρ Ἰουστίνος Μάμαλος, ποὺ προσφέρει ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὶς ἀνεκτίμητες πνευματικὲς ὑπηρεσίες του στὸ προσκύνημα ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς συνάντησε τὴ Σαμαρείτιδα, πρὶν λίγο καιρό δέχθηκε ἐπίθεση μὲ μολότοφ απο φανατικοὺς ὀρθόδοξους Ἄραβες. Τραυματίστηκε στὸ χέρι του. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀνάρρωσε.
Μακρινὸ γεγονὸς γιὰ ἐμᾶς, σκληρὴ καθημερινότητα για τὸν ἴδιο καὶ πολλοὺς συμπατριῶτες μας Ἁγιοταφῖτες που φλερτάρουν πρόθυμα με τὸν θάνατο, γιὰ νὰ κρατήσουν ζωντανὴ τὴν πνευματικὴ κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων. Δὲν εἶναι οὔτε μία, οὔτε δύο, ἄλλα πάνω ἀπὸ τριάντα οι ἀπόπειρες δολοφονίας ποὺ ἔχουν γίνει ἐνάντια στὸν Γέροντα Ἰουστίνο. Καὶ μόνο ἡ πόρτα τοῦ προσκυνήματος, φέρει 56 τρῦπες ἀπὸ πυροβολισμοὺς καὶ θραύσματα χειροβομβίδων.
Ὁ προκάτοχος τοῦ πατρὸς Ἰουστίνου στὸ προσκύνημα, δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τον Άγιο Ἱερομάρτυρα Φιλούμενο, ἕνας τιτάνας πνεύματος ποὺ μαρτύρησε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὸ 1979 δέχθηκε 36 τσεκουριές ἀπὸ φανατικοὺς Σιωνιστὲς μέσα στὸ χῶρο τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Τὸ σκήνωμά του εὐωδιάζει, θαυματουργεῖ καὶ προσκυνεῖται ἀπὸ χιλιάδες πιστοὺς κάθε χρόνο. Ἐκεῖ ποὺ οἱ μισαλλόδοξοι ἔσπειραν θάνατο, ἄθελά τους κατάφεραν νὰ φυτρώσει ἄλλο ἔνα αιώνιο δέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, κατάφορτο ἀπὸ πνευματικοὺς καρπούς. Αὐτὸ δὲν γίνεται ἄλλωστε, ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια;
Ὅταν ἔγινε γνωστὸ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας πὼς ὁ Ἅγιος Φιλούμενος κατακρεουργήθηκε ἀπὸ ἐξτρεμιστές, κανένας δὲν δεχόταν νὰ ἀναπληρώσει τὴ θέση του στὸ προσκύνημα. Καὶ ποιὸν νὰ κατηγορήσεις, ἀλήθεια; Βουνὸ πίστης, ἀνεξάντλητα ἀποθέματα θάρρους καὶ ἅγια «τρέλα» χρειαζόταν γιὰ νὰ σταθεῖ κάποιος ἐκεῖ. Καὶ νὰ ποὺ τελικὰ ὁ Θεὸς οἰκονόμησε καὶ βρέθηκε ἕνας Γέροντας ποὺ εἶχε τὰ προσόντα καὶ μὲ τὸ παραπάνω. Ὁ πατέρας Ἰουστίνος Μάμαλος.
Μία χοῦφτα ἥρωες στὸ κέντρο μίας «ἐμπόλεμης» ζώνης
Τὰ Πανάγια Προσκυνήματα παραμένουν Ἑλληνικά, γιατί στέκουν ἐκεῖ τέτοιοι ἡρωικοὶ γέροντες σὰν τὸν πατέρα Ἰουστίνο. Φύλακες τοῦ τόπου ποὺ ἄλλαξε τὸν ροῦ τῆς ἱστορίας. Ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκε τὸ Φῶς τοῦ Κόσμου. Ἐκεῖ ποὺ περπάτησαν τὰ ἄχραντα πόδια τοῦ Χριστοῦ. Τόπος ανεκλάλητων θαυμάτων, τόπος ἀποκάλυψης, ἀνάστασης, μαρτυρίων.
Καὶ παραμένει τόπος καθημερινοῦ μαρτυρίου γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἁγιοταφῖτες. Γιατί; Γιατί οἱ Ἅγιοι Τόποι ἀποτελοῦν ἕνα νευραλγικὸ σημεῖο πολιτισμικῆς σύγκρουσης τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν: Τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ τοῦ Ἰσλαμισμοῦ. Ἔνας καθημερινός πόλεμος αναμεσα σὲ αὐτὲς τὶς συμπληγάδες πέτρες εἶναι ἡ ζωὴ τῶν Ἁγιοταφιτῶν. Ἔχουν συνεχῶς νὰ ἀντιμετωπίσουν ἐπιβουλές, δολοπλοκίες, ὑποχθόνια σχέδια γιὰ νὰ ἀποσπαστοῦν τὰ προσκυνήματα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ξυλοδαρμούς, ἀπειλές, προβοκάτσιες, ἐπιθέσεις ἀπὸ φανατικούς, ἀπόπειρες δολοφονίας.
Καὶ ἂν προσθέσουμε στὴν ἐξίσωση καὶ τοὺς ἑτερόδοξους χριστιανοὺς καὶ κάποιους Ἄραβες Ὀρθόδοξους ποὺ ἐπίσης μεταχειρίζονται δόλια μέσα, καταλαβαίνουμε τί γολγοθὰ ἀνεβαίνουν οἱ Ἕλληνες ποὺ ἀγωνίζονται ἐκεῖ.
Μέγα λάθος νὰ ἐφησυχάζουμε γιὰ τὰ Πανάγια Προσκυνήματα
Τὰ ὅσα περνοῦν οἱ Ἑλληνορθόδοξοι Ἁγιοταφῖτες κανένας ἀπὸ ἐμᾶς τούς βολεμένους χριστιανους δὲν μπορεῖ νὰ τὰ διανοηθεῖ ἂν δὲν βρεθεῖ ἐκεῖ, σὰν αὐτόπτης μάρτυρας τῶν ὑπεράνθρωπων ἀγώνων μίας χούφτας ἀνθρώπων ποὺ μὲ αὐταπάρνηση κρατοῦν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία ψηλά, στοὺς τόπους ποὺ κάποτε χρειάζονταν ολόκληρες ἐκστρατείες πολεμων γιὰ νὰ καταληφθοῦν.
Ἂς προσέξουμε πολὺ κάτι. Εἶναι μια πλάνη πού ἀποκοιμίζει πολλοὺς χριστιανούς: Γιὰ κάποιο περίεργο λόγο, θεωροῦμε ὠς δεδομένο πώς αὐτὰ τὰ Πανάγια προσκυνήματα ποὺ ἀποτελοῦν κοιτίδες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμού ήταν καὶ θὰ εἴναι παντα Ἑλληνικά. Πώς μὲ κάποιο… μαγικὸ τρόπο προστατεύονται μόνα τους, συντηροῦνται μόνα τους, ἀνανεώνουν τὸ ἔμψυχο ὑλικὸ μόνα τους. Δὲν εἶναι καθόλου ἔτσι. Μὰ καθόλου.
Ἡ Ἑλληνικὴ σημαία δὲν ὑπάρχει… αὐθύπαρκτη στοὺς Ναοὺς καὶ τὶς Ἱερὲς Μονὲς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Παλαιστίνης. Κάποιοι τὴ σηκώνουν καὶ τὴ βάζουν σὲ περίοπτες θέσεις, σὲ πεῖσμα τῶν πανουργιῶν καὶ τῶν ἐπιθέσεων. Διακινδυνεύοντας τὴ ζωὴ τους λεπτὸ μὲ λεπτό.
Οἱ Γέροντες μπορεῖ νὰ φυλάσσουν πνευματικὲς «Θερμοπύλες», ἄλλα ἐδῶ καὶ χρόνια ἀναπέμπουν κραυγὴ ἀγωνίας γιὰ τὰ Ἅγια προσκυνήματα. Γερνᾶνε, οἱ δυνάμεις τους ἐγκαταλείπουν, φωνάζουν, παρακαλούν να ἔρθει νέο αἵμα να μεταγγίσει ζωὴ στὴν Ἑλληνικότητα τῶν προσκυνημάτων. «Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ νέους, γεράσαμε», λένε συνεχώς με πόνο ψυχής σε κάθε δημόσιο βῆμα ποὺ τοὺς δίνεται.
Περήφανοι ἄλλα ἀνήσυχοι γιὰ τὸ μέλλον τῶν Ἁγίων Τόπων, ζητοῦν ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς κάθε εἴδους συνδρομὴ ποὺ μπορεῖ νὰ δοθεῖ. Πνευματικὴ βοήθεια, ὑλικὴ βοήθεια, ἔμψυχο ὑλικό, ἐθελοντικὴ ἐργασία, εὐαισθητοποίηση. Ό, τί μπορεῖ καὶ ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας. Καὶ ἐπιτέλους νὰ δημιουργηθεῖ καὶ μια άσκηση πίεσης προς τοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς (καὶ κυρίως τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν) ποὺ κοιμούνται ύπνο βαθὺ καὶ ἔχουν ἐντελῶς ξεχασμένη τὴν Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότητα καὶ τὴ – ζωτικῆς σημασίας – κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων στοὺς Ἁγίους Τόπους.
Ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσο ἐξοργιστήκαμε καὶ πόσο μᾶς κακοφάνηκε, ὅταν ὁ «Σουλτάνος» Ἐρντογᾶν, ἀσέβησε πρὸς τὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Σοφία καὶ ἀποφάσισε νὰ τὴν μετατρέψει σὲ Τζαμί. Τεράστιας σημασίας θρησκευτικὸ καὶ ἱστορικὸ προσκύνημα ἡ Ἁγία Σοφία, ἄλλα τι νὰ ποῦμε γιὰ τὴν πηγή όλων τῶν Ὀρθόδοξων προσκυνημάτων, τὴν Ἁγία γῆ; Γιὰ ποιὸ λόγο τὴ θεωροῦμε δεδομένη; Γιατί δὲν ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτή; Ἂν δὲν πράξουμε τὸ καθῆκον μας καὶ παρ’ ἐλπίδα πέσει σὲ ἀλλόθρησκους ἢ ἀλλόδοξους, μὲ τί θὰ μπορέσει νὰ συγκριθεῖ αὐτὴ ἡ ἀνυπολόγιστη πνευματική, πολιτισμικὴ καὶ ἐθνικὴ ἀπώλεια;
Γιατί διαμαρτυρόμαστε καὶ φωνάζουμε γιὰ τὶς ἄθλιες προπαγάνδες ποὺ ἐπιστρατεύονται γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος, τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν «κῆπο» προσκυνημάτων ποὺ γεννήθηκε, ἔδρασε, κήρυξε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Μήπως ἁπλὰ εἴμαστε επαναπαυμένοι; Μήπως κοιμόμαστε κι ἐμεῖς; Κι ἂν δὲν ἀφυπνιστοῦμε ἐμεῖς, ποιὸς περιμένουμε νὰ ξυπνήσει τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες πού κοιμοῦνται;
Αὐτοὶ οἰ ατσάλινοι φύλακες τῆς Πίστεως, οἱ Ἁγιοταφῖτες, πράττουν τὸ θεάρεστο καὶ ἀντίξοο ἔργο τους ἀλλὰ δὲν βαρυγκωμοῦν. Θεωροῦν μεγάλη εὐλογία τὸ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς Ἁγίους Τόπους. Δὲν πρόκειται νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς ἐπάλξεις. Ἄλλα νοιώθουν ἐγκαταλελειμμένοι καὶ ἀδικημένοι ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες. Καὶ δὲν τοὺς ἀξίζει καθόλου αὐτό.
Εἶναι καιρὸς νὰ σταματήσουμε νὰ ἔχουμε αὐταπάτες καὶ νὰ θεωροῦμε δεδομένη τὴν κληρονομιά μας. Εἶναι ὥρα νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἥρωες.
sportime.gr
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Γεροντικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου