Γέρων Γρηγόριος : Περί ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στήν Ἑλλάδα

 

 

https://enromiosini.gr/arthrografia/geron-grigorios-peri-episkepseos/

Περί ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στήν Ἑλλάδα (καί περί ἄλλων ἐπίκαιρων θεμάτων)

(13-11-1999, Α/Κ 22, Γέροντος Γρηγορίου της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μεταμόρφωση Χαλκιδικής).

 

Ὅσοι παρακολουθεῖτε τά νέα ἀκοῦτε ὅτι πολύς λόγος ἔγινε τελευταῖα γιά ἐνδεχόμενη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στόν ἑλλαδικό χῶρο. Καί, ἐπειδή πολλά ἐλέχθησαν, γι’ αὐτό σκέφτηκα νά λέγαμε κάτι σχετικά μέ αὐτό· γιατί ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι ἐνημερωμένος, πρέπει νά ἐνημερώνεται ὡς πρός τά σχετικά μέ τήν πίστη του καί μέ τήν Ἐκκλησία του. Δέν μποροῦμε νά ποῦμε: «Τί μέ νοιάζει ἐμένα. Ἐγώ θά κοιτάξω τόν ἀγώνα μου». Δέν μποροῦμε νά ποῦμε τήν κουβέντα αὐτή! Καί φυσικά ἀπεδείχθη ὅτι πολλοί τῶν Ἑλλήνων ἔχουν «μεσάνυχτα» στά θέματα αὐτά, ἔστω καί ἄν ἔχουν κατάρτιση γραμματική ἤ ἔστω καί ἄν εἶναι καθηγητές Πανεπιστημίου καί μάλιστα καί μερικοί ἔστω καί ἄν εἶναι δυστυχῶς καθηγητές τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν.

Πρέπει νά ξέρουμε «τί ἐστι Πάπας».

Κατ’ ἀρχάς, μέ λίγα λόγια, δέν εἶναι μόνο θρησκευτικός ἄρχοντας. Εἶναι καί ἄρχοντας κράτους. Τό Βατικανό εἶναι ἕνα κράτος. Εἶναι τό κατάλοιπο, τό λείψανο, θά λέγαμε, τοῦ Φραγκικοῦ Βασιλείου. Καί ὁ Πάπας εἶναι καί βασιλεύς. Ἔχει τόν πρωθυπουργό του, ἔχει τούς ὑπουργούς του, ἔχει τούς πρεσβευτές του. Γι’ αὐτό καί πρίν ἀπό μερικά χρόνια, ἄν καί ἀντέδρασε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἔστειλε πρέσβη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα, στήν Ἀθήνα. Ἔχει τούς νούντσιους¹, ὅπως τούς λένε. Ἔχει καί ἐδῶ πρέσβη καί σέ ὅλα τά ἄλλα τά κράτη.

 

 

1.  Νούντσιος [<ἰταλ. nunzio]: διπλωματικός ἐκπρόσωπος (ἀντίστοιχος τοῦ πρέσβη) τοῦ Βατικανοῦ στήν ξένη χώρα, ὅπου διαμένει καί ἔχει τήν ἐποπτεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, πού ἀναφέρονται στήν Ρωμαιοκαθολική «ἐκκλησία».

Εἶναι λοιπόν ἀρχηγός κράτους, πρᾶγμα πού γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι ἀδιανόητο, δηλαδή τό νά εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος π.χ. καί Πρωθυπουργός. Αὐτό ποτέ δέν μπορεῖ νά γίνει. Ἄλλο σέ ἔκτακτες περιπτώσεις, ὅταν κινδυνεύει τό ἔθνος, κινδυνεύει τό κράτος, ἡ πολιτεία, καί δέν ἔχουμε ἀνθρώπους ἱκανούς νά πιάσουν τά ἡνία στά χέρια τους καί νά τά κατευθύνουν σωστά. Καί φυσικά ὅταν ὑπάρχουν ἱκανοί ἱεράρχες, τότε μπορεῖ νά γίνει. Ὅπως ὁ Δαμασκηνός², πού ἔγινε καί Πρωθυπουργός γιά μιά ὁρισμένη χρονική περίοδο. Καί ἀφοῦ παρέλθει ἡ κρίση, παραιτεῖται καί ἀφήνει τήν Κυβέρνηση στούς λαϊκούς. Σέ ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους δέν μπορεῖ νά εἶναι κάποιος κληρικός καί Πρωθυπουργός. Γιατί πολλοί ἀκούγοντας τόν Ἀρχιεπίσκοπο τόν Χριστόδουλο νά ὁμιλεῖ, ὅπως ὁμιλεῖ, νά ἔχει αὐτή τήν εὐφράδεια, νά εἶναι εὐέλικτος, λένε: «Πάτερ, αὐτόν νά τόν ψηφίσουμε γιά Πρωθυπουργό». Δέν γίνεται! Εἶναι ἀδιανόητα αὐτά τά πράγματα!

Ὅμως στόν Παπισμό εἶναι ὅλα δυνατά. Εἶναι λοιπόν ἀρχηγός κράτους ὁ Πάπας, ἀλλά καί ἀρχηγός τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἀρχηγός τῶν ἑκατομμυρίων τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, πού εἶναι ὡς πρός τό πλῆθος οἱ περισσότεροι· γι’ αὐτό εἶναι ζάπλουτο τό Βατικανό καί ἔχει τίς μεγαλύτερες Τράπεζες.

Ἀλλά σάν ἀρχηγός θρησκείας δέν εἶναι –ἄν καί λέγονται Χριστιανοί καί αὐτοί, ὅπως Χριστιανοί λέγονται καί οἱ Προτεστάντες– καθόλου Χριστιανός. Κάθε ἄλλο παρά Χριστιανός εἶναι. Μία Ἐκκλησία ὑπάρχει. Δυστυχῶς ὅμως σήμερα καί Θεολόγοι ἐπινοοῦν «θεωρίες τῶν κλάδων»³,

2.  Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός (1891-1949) διετέλεσε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος (1941-Μάιος 1949), Ἀντιβασιλέας καί Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος.

3.     Βλ.«Θεωρία τῶν Κλάδων (Branch theory): Λέγοντας θεωρία τῶν κλάδων ἐννοοῦμε τήν θεωρία τῶν προτεσταντῶν γιά τήν ταυτότητα τῆς ἐκκλησίας. Ἡ ἐκκλησία κατά τούς προτεστάντες εἶναι ἡ ἀόρατη κοινωνία τῶν ἁγίων. Οἱ διάφορες ἱστορικές- ἐμπειρικές ἐκκλησίες ὅλων τῶν δογμάτων ἔχουν νομιμότητα καί ἰσότητα ὑπάρξεως, ὡς κλαδιά τοῦ ἑνός δένδρου τῆς ἀόρατης ἐκκλησίας. Ἡ ἀόρατη ἐκκλησία εἶναι ἡ καθαυτό

τοῦ δέντρου πού ἔχει κλαδιά, καί χίλιες δυό, ὁ Θεός νά μέ συγχωρέσει, ἀνοησίες. Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἄλλη δέν ὑπάρχει. Αὐτοί ἁπλούστατα εἶναι αἱρετικοί. Καί μάλιστα ὁ Πάπας, ὅπως ἔλεγε κάποιος Δυτικός πού ἔγινε Ὀρθόδοξος, οἱ Παπικοί, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, οἱ Φράγκοι –κανονικά νά ποῦμε– δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό Θεό, γιατί ὁ Πάπας εἶναι ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Καί τό πιστεύουν αὐτό, ὅτι δηλαδή ἐκπροσωπεῖ τόν Χριστό στήν γῆ. Λοιπόν ὁ Χριστός εἶναι στούς οὐρανούς, δέν Τόν χρειάζονται, γιατί ἐκπρόσωπος εἶναι ὁ Πάπας. Γι’ αὐτό καί «ἀλάθητος». «Ἀπό καθέδρας» ἀλάθητος. Αὐτά φυσικά εἶναι τελευταῖα. Δέν ὑπῆρχαν αὐτά ἀμέσως μετά τό Σχίσμα.

Ἄν ἐνθυμοῦμαι, τό 1870 ἡ πρώτη⁴ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀνακήρυξε τό «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα. Ἐνῶ σέ ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους ὅλη ἡ Ἐκκλησία μέ ἀρχηγό, μέ κεφαλή τόν Χριστό ἔχει τό ἀλάθητο. Ἄτομο δέν μπορεῖ νά ἔχει τό «ἀλάθητο». Ἄς εἶναι καί Ἐπίσκοπος, ἄς εἶναι καί Ἀρχιεπίσκοπος, ἄς εἶναι καί Πατριάρχης· δέν μπορεῖ νά εἶναι «ἀλάθητοι»!

Εἶναι πάρα πολλές οἱ διαφορές μας μέ τούς Παπικούς φυσικά. Δέν μᾶς ἑνώνει τίποτα, οὔτε μπορεῖ νά μᾶς ἑνώσει τίποτα, ὅπως ἔχουν τά πράγματα. Ὁ Παπισμός εἶναι περισσότερο ἕνα κράτος. Καί σάν θρησκεία δέν εἶναι τίποτα, γιατί αὐτό πού χαρακτηρίζει τούς Παπικούς καί κυρίως

 

ἐκκλησία, ἡ ὁποία καί ὁμολογεῖται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Κατά συνέπεια καμμία ἐπιμέρους τοπική ἐκκλησία ὁποιουδήποτε δόγματος δέν ἐνσαρκώνει τήν «Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Καμμία τοπική ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι κατέχει τήν πληρότητα τῆς ἀποκαλυφθείσας ἀλήθειας. Ἡ μία ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό συνολικό ἄθροισμα τῶν ἐπιμέρους τμημάτων της, δηλαδή τῶν κατά τόπους ἐκκλησιῶν ὅλων τῶν δογμάτων ὅσο καί ἄν διαφέρουν δογματικά μεταξύ τους. Πρᾶγμα τελείως ἀπαράδεκτο ἀπό ὀρθόδοξη ἄποψη». Δημήτριος Τσελεγγίδης, Εἶναι οἱ ἑτερόδοξοι μέλη τῆς Ἐκκλησίας;, «Ἐν Συνειδήσει», ἔκτακτη ἔκδοση τῆς Ἱ.Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009.

4.   Ἡ Α΄ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ξεκίνησε τόν Δεκέμβριο τοῦ 1869 καί ἔληξε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1870. Μέ τό διάταγμα Pastor aeternus (Ποιμήν αἰώνιος) θέσπισε τό δόγμα τοῦ ἀλάθητου τοῦ Πάπα.

τόν ἀλάθητο Πάπα, εἶναι ἡ ὑποκρισία, εἶναι ἡ πολιτική. Ὁ Πάπας θέλει μέ δυό λόγια νά τούς μαζέψει ὅλους κάτω ἀπό τήν ἐξουσία του. Δέν ἔχει σημασία ἄν εἶναι Μωαμεθανοί, Βουδδιστές, Πυρολάτρες, Ἰνδουιστές. Ἀρκεῖ νά εἶναι ἀρχηγός αὐτός. Ἕνα τόν ἐνδιαφέρει, νά εἶναι ἀρχηγός. Μάλιστα, θά τό ἀναφέρω, εἶναι πονηρότεροι τοῦ διαβόλου –ὁ Θεός νά μέ συγχωρέσει– ἀφοῦ κάνουν τό πᾶν, γιά νά ἀγρεύσουν ψυχές. Καί ἡ Οὐνία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά κατασκοπεία μέσα στήν Ὀρθοδοξία. Ἀλλά δέν χρησιμοποιοῦν μόνο τήν Οὐνία. Ἐμφανίζονται τελευταῖα ἐδῶ καί τέσσερα-πέντε χρόνια «μοναχές» καί «μοναχοί», πού ἐνδύονται τό σχῆμα τό δικό μας καί ἔρχονται ἐδῶ, γιά νά κατασκοπεύσουν.

Εἶχαν ἔρθει πρίν πέντε χρόνια καί ἐδῶ τρεῖς «μοναχές» ἀπό τήν Ἰταλία καί μοῦ εἶπαν ὅτι δῆθεν ἀγαποῦν τόν ἀνατολικό Ὀρθόδοξο μοναχισμό, ὅτι ὁ Γέροντάς τους εἶχε σχέση μέ τόν ὅσιο Παΐσιο στό Ἅγιον Ὄρος. Βέβαια σάν τούς κατασκόπους ἐρευνοῦν, μαθαίνουν καί ἀνάλογα ἐνεργοῦν. Ὅταν ἄκουσα ἔτσι… «Καί ἤρθαμε», μοῦ εἶπαν, «νά μάθουμε τό τυπικό, νά γνωρίσουμε τόν πλοῦτο τοῦ ἀνατολικοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Σᾶς παρακαλῶ, δεχθεῖτε μας». Ἀφοῦ μοῦ εἶπαν ἔτσι, τίς δέχθηκα.

Πάω στό Ἅγιον Ὄρος στόν ὅσιο Παΐσιο καί τοῦ τό λέω. Ταράχθηκε.

«Μακριά ἀπό τούς ἀθεόφοβους! Μακριά ἀπό τούς ἀθεόφοβους!», φώναξε. Εἶναι κατάσκοποι, τίποτε περισσότερο. Ἦρθα, ἐπέστρεψα ἐδῶ. Δέν τούς ξαναδέχθηκα. Μέ βομβαρδίζουν μέ γράμματα. «Πολύ ὠφεληθήκαμε. Θέλουμε νά ξαναέρθουμε», μοῦ γράφουν. Δέν τούς ἀπαντῶ. Καί ἐπειδή συνεχίζονται τά γράμματα, τούς ἀπαντῶ μέ πέντε λέξεις. Τούς γράφω,

«Κοιτάξτε. Θά ἀναφερθῶ μόνο στόν Πάπα. Πάψτε νά μνημονεύετε τόν Πάπα καί ἐλᾶτε». Δέν μέ ξαναενόχλησαν. Δέν ξαναέστειλαν γράμμα οὔτε ξαναφάνηκαν. Καί αὐτές τίς ἀθεόφοβες τίς εἶχα δεῖ καί στήν Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στόν Μακρυνό κάτω. Γύρισαν ὅλα τά Μοναστήρια ἀνά τήν Ἑλλάδα.

Νά ξέρετε ὅτι –πρέπει νά τά ξέρουμε αὐτά– ὅτι ὁ Παπισμός καί οἱ Ἑβραῖοι δύο πράγματα μισοῦν θανάσιμα: τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός τούς κάθονται στό στομάχι. Δέν μιλοῦσε τυχαῖα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος ἦταν Προφήτης. Πολλά ἀπό αὐτά πού εἶπε –ὅσοι διαβάσατε τό γνωρίζετε– ἤδη βγῆκαν. Γιά τά ἀεροπλάνα μίλησε, γιά τόν ἀσύρματο μίλησε, γιά τούς δορυφόρους μίλησε, γιά τήν τηλεόραση μίλησε, γιά τά αὐτοκίνητα. Εἶπε μεταξύ τῶν ἄλλων «τόν Πάπα νά καταρᾶσθε…»⁵. Ὁ Πάπας εἶναι ἀντίχριστος. Ὄχι ὁ Ἀντίχριστος. «Καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν»⁶, μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Ἕνας ἀπό τούς πολλούς ἀντιχρίστους εἶναι καί ὁ Πάπας. Ὄχι μόνο ἀρχηγός λοιπόν θρησκείας καί κράτους, ἀλλά εἶναι καί ἀντίχριστος.

Καί αὐτόν τόν ἀντίχριστο ἦταν πολύ φυσικό νά μή θελήσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία νά τόν δεχθεῖ, ἄν καί ἀντέδρασαν καί πολλοί, ἀκόμα καί κρατικοί παράγοντες, πού δέν γνωρίζουν, πού δέν ξέρουν πολλά. Ἄλλοι βέβαια λένε «εἶστε ρατσιστές, εἶστε σωβινιστές» καί χίλια δυό, καί ρωτοῦν «γιατί δέν θέλετε τόν ἄνθρωπο;». Μέ τόν ἄνθρωπο αὐτόν, μέ τό πρόσωπο αὐτό, μέ αὐτόν τόν Πολωνό⁷ δέν ἔχει κανείς τίποτα, ἀλλά μέ τόν θεσμό τοῦ Πάπα καί μέ τόν Ρωμαιοκαθολικισμό ἔχουμε πάρα πολλά, γιατί εἶναι ὁ χειρότερος ἐχθρός μας. Τούς ἐχθρούς πρέπει νά τούς ἀγαποῦμε. Καί τούς ἀγαποῦμε. Ἀλλά δέν μποροῦμε νά τούς ἀγκαλιάζουμε. Τό φίδι μή τό σκοτώνεις, ἀλλά μή τό ἀγκαλιάζεις κιόλας, γιατί θά σέ σκοτώσει. Δέν εἶναι ἀνάγκη νά σκοτώνουμε τά φίδια, ἀλλά μή φτάνουμε νά τά ἀγκαλιάζουμε, νά τά παίρνουμε στά χέρια μας. Γιά ἐμᾶς εἶναι φίδια

 

 

5.  Εὐθυμία μοναχή, Ἡγουμένη τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Μεγαδένδρου Θέρμου, Τῶν Πανελλήνων ὁ Ἅγιος, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Μεγαδένδρου, Ἀθῆναι 2009.

6.  Α΄ Ἰωάν. β΄ 18.

7.  Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ καταγόμενος ἀπό τήν Πολωνία. Ἡ θητεία του διήρκησε ἀπό τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1978 ἕως τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2005.

αὐτοί καί τό ἀπέδειξαν μέσα στό διάβα τῆς Ἱστορίας. Μερικά μόνο νά σᾶς πῶ νά τά ξέρετε.

Στήν Μικρασιατική Καταστροφή –ντοκουμέντα εἶναι αὐτά, δέν εἶναι λόγια– ὁ τότε Πάπας ἔστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στούς Τούρκους καί εἶπε «καλύτερα νά εἶναι ἡ ἡμισέληνος ἐπάνω στήν Ἁγια- Σοφιά πάρα ὁ Ἑλληνικός Σταυρός»⁸. Σάν νά ὑπάρχουν καί σερβικοί σταυροί καί λατινικοί σταυροί καί… καί… καί...

Πόσα ἔγιναν μέ τίς Σταυροφορίες⁹! Ὅσοι ἔχετε ἀσχοληθεῖ μέ τήν Ἱστορία θά ξέρετε. Τί ζημία προκάλεσαν τότε στήν Βυζαντινή αὐτοκρατορία! Κατέκλεψαν τά πάντα, λήστεψαν τά πάντα. Διάβαζα ὅτι στήν Ἁγια-Σοφιά οἱ πόρτες οἱ ἐξωτερικές, δύο φύλλα, ἦταν ἀριστουργήματα μέ χρυσάφι, σμάλτο, ἀσήμι. Τίς ἔβγαλαν καί τίς πῆραν. Τά ἅγια λείψανα τά ἐξαφάνισαν ὅλα. Λένε ὅτι τά πῆραν, γιά νά τά διαφυλάξουν, γιατί ἐμεῖς θά τά χάναμε. Τώρα πού δέν ὑπάρχει κίνδυνος, γιατί δέν τά ἐπιστρέφουν πίσω;

Καί ἐκτός αὐτῶν –εἶναι νά φρίττει κανείς! – ἔχετε ἀκούσει γιά τίς

850.000 Ὀρθοδόξων Σέρβων¹⁰ πού οἱ Ρωμαιοκαθολικοί Κροάτες ἔσφαξαν στόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Καί αὐτόν τόν ἀρχηγό τῶν Κροατῶν τόν ἀνεκήρυξε «ἅγιο»¹¹ ὁ Πάπας. Τό ἔχετε ἀκούσει;

Μίλησε καθόλου γιά τό Κυπριακό; Καί μάλιστα ἔχω ἀκούσει ὅτι, ἐπειδή ἔχει δύναμη πληθυσμιακή καί οἰκονομική, ἐπηρεάζει καί Κυβερνήσεις.

 

8.  Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Φύσις και χαρακτήρ της Ουνίας, εκδ. «Φοίνικος», Αθήνησι 1928, σ. 45.

9.  Οἱ Σταυροφορίες διήρκησαν ἀπό τό 1095 ἕως τό 1270 μ. Χ.

10.     Βλ. Μάρκο Ἀουρέλιο Ριβέλλι, Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Γενοκτονίας, ἐκδ.

«Προσκήνιο», Ἀθήνα 2000.

11.  Τό 1998 ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄ ἀνακήρυξε «ἅγιο» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς

«ἐκκλησίας»    τόν    παπικό    Ἀρχιεπίσκοπο    Ζάγκρεμπ    Ἀλόιζιγιε    Στέπινατς,    πού πρωταγωνίστησε στίς σφαγές τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων.

Τώρα θέλουν –νά τό ξέρετε καί αὐτό– ἐδῶ καί ἕνα-δυό χρόνια μᾶς τό λέγουν, καί εἰδικά προχθές πού πέρασε κάποιος καλός Ἐπίσκοπος¹² ἀπό τό Ἄργος, μιά ἁγία ψυχή, εἶπε ὅτι τέθηκε θέμα πιά Ὀρθόδοξοι καί Παπικοί νά κάνουμε κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Γιατί; «Διότι εἴμαστε μέλη τῆς Εὐρώπης τώρα, δηλαδή εἴμαστε σάν ἕνα κράτος. Ἄρα πρέπει νά ἔχουμε καί κοινό ἑορτασμό. Ὅταν γιορτάζουν αὐτοί, νά γιορτάζουμε καί ἐμεῖς. Δέν μπορεῖ ἄλλοτε αὐτοί καί ἄλλοτε ἐμεῖς». Ἀλλά αὐτό εἶναι πολύ σοβαρό! Ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα εἶναι ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, εἶναι ἀδύνατο, δέν γίνεται νά καταργηθεῖ ἤ νά ἀλλάξει ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γιατί, ὅταν ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο¹³, ἄλλαξαν ὅλα, ἀλλά τό Πάσχα ἔμεινε σταθερό. Ἑορτάζεται μετά τήν Πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας.

Βέβαια τό ὅτι ἔγινε αὐτό τό σχίσμα ἐξ αἰτίας τοῦ ἡμερολογίου, τό ὅτι ἔγινε τότε, κακῶς ἔγινε. Πολύ κακῶς. Ὁ Θεός νά ἐλεήσει αὐτούς πού τό ἔκαναν τότε, γιατί δέν θά ἔπρεπε νά γίνει. Ἔπρεπε νά μείνουμε μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο, ὅπως γίνεται στήν Ρωσσία καί σέ ἄλλες χῶρες πού ἔχουν τό ἐκκλησιαστικό καί τό πολιτικό ἡμερολόγιο. Ἔπρεπε νά μείνουμε μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο, ὅπως στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ Πολιτεία ἄς τό ἄλλαζε καί ἄς εἶχε τό νέο ἡμερολόγιο, καί ἐμεῖς, ἡ Ἐκκλησία, νά μέναμε μέ τό παλαιό. Ὁπότε δέν θά γινόταν αὐτό τό σχίσμα. Δέν μετράει φυσικά τό ἡμερολόγιο, δέν σώζεσαι μέ τό ἡμερολόγιο, ὅπως λένε οἱ Παλαιοημερολογίτες, οὔτε εἶναι «ἐν δικαίῳ» αὐτοί. Εἶναι σχισματικοί οἱ

 

 

12.  Ἀναφέρεται στόν Μητροπολίτη κυρό Ἰάκωβο Β΄ (1932-2013).

13.  Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε τόν Μάρτιο τοῦ 1924 ἐπί πατριαρχίας Μελετίου Μεταξάκη. Ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ἦταν τό πρῶτο βῆμα πρός τόν οἰκουμενισμό καί τήν ἐκκοσμίκευση. Ὅμως ἡ ἀλλαγή τῶν 13 ἡμερῶν, ἐφ’ ὅσον δέν ἔγινε παράβαση ἀποφάσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν ἄλλαξε τό πασχάλιο, δέν ἦταν εὔλογη αἰτία σχίσματος. (Γι’ αὐτό ὁ Γέροντας λέει ὅτι οὔτε οἱ μέν πού εἰσήγαγαν τό νέο ἡμερολόγιο ἔπραξαν καλῶς οὔτε οἱ δέ πού ἀποσχίστηκαν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας θεωρώντας τήν διαφορά τῶν 13 ἡμερῶν ὡς δογματικό θέμα).

ἐν Ἑλλάδι Παλαιοημερολογίτες, ὅλοι· κανείς δέν εἶναι σωστός, γιατί δέν ἔχουν πλέον τήν ἀποστολική διαδοχή.

Καί μάλιστα ὑπῆρχε κάποια διά Χριστόν σαλή¹⁴ κάτω στήν Μονή τῆς Κερατέας, ἡ ὁποία δέν ἔμενε μέσα στό Μοναστήρι, ἀλλά ἔμενε ἔξω στά μαντριά. Τήν ἀναφέρει καί ὁ ὅσιος Παΐσιος στό βιβλίο «Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί Ἁγιορείτικα». Εἶχε διορατικό χάρισμα καί εἶδε ἀπό ἐκεῖ κάποιον Ἁγιορείτη μοναχό πού «ἔφευγε» στήν ἄλλη ζωή. Καί τήν στιγμή πού κοιμήθηκε ὁ μοναχός φώναξε ἡ διά Χριστόν σαλή ὅτι οἱ Ἄγγελοι ἔγραψαν στό μέτωπο τοῦ μοναχοῦ «Ἄγγελος τοῦ Ὀγδόου Αἰῶνος». Εἶδε ἀπό τήν Κερατέα στά Κατουνάκια τόν μοναχό Βενιαμίν πού ἔφευγε.

Ἦτο σέ μεγάλα πνευματικά μέτρα αὐτή καί, ὅταν τήν ρώτησαν γιά τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου, εἶχε πεῖ, «Καλύτερα, γιατί γιορτάζουμε δύο φορές τούς Ἁγίους». Καί μέ τό παλαιό καί μέ τό καινούργιο. Τούς γιορτάζουμε περισσότερο. Γι’ αὐτό «καλύτερα», εἶπε.

Καί τώρα ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἔχει καταχθόνιους σκοπούς. Γιατί ξέρει αὐτός, γνωρίζει πῶς ἔχουν τά πράγματα στόν Ἑλλαδικό χῶρο, καί ἄν ἔπειθε τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία νά τόν δεχθοῦν, μποροῦσε αὐτό νά ὁδηγήσει σέ δεύτερο σχίσμα. Σάν ἀρχηγός κράτους μπορεῖ νά ἔρθει. Δέν τόν ἐμποδίζει κανείς. Δέν τόν ὑποδέχεται ἡ Ἐκκλησία, δέν παρουσιάζεται ἡ Ἐκκλησία. Θά πᾶνε ὁ Πρωθυπουργός, ὁ Ὑπουργός. Ὁποιοσδήποτε ἀρχηγός κράτους μπορεῖ νά ἔρθει. Δικαίωμά του εἶναι. Ἀλλά ὄχι ὅμως ὡς ἀρχηγός «ἐκκλησίας». Γιατί ἁπλούστατα δέν εἶναι ἀρχηγός «ἐκκλησίας». Γιά ἐμᾶς δέν εἶναι τίποτα.

 

 

14.   Βλ. Ἰωάννου Κ. Κορναράκη, Ταρσώ ἡ διά Χριστόν σαλή, Ἐκδ. Ἱεροῦ Κελλίου Νικολάου Μπουραζέρη, Ἅγιον Ὄρος, 2004. «Εὑρέθη, χωρίς ἡ ἴδια νά τό ἐπιλέξη, σέ χῶρο ζηλωτικῆς μονῆς, ὅπου καί ἔμεινε ἀγωνιζόμενη στόν ἐξωτερικόν χῶρον αὐτῆς χωρίς ζηλωτικόν φρόνημα, μέ ἐκκλησιολογικήν συνείδησι καί σωστήν τοποθέτησι. Ὅταν κάποτε ἐρωτήθη περί τοῦ ἡμερολογίου, ἡ ἀπάντησις πού ἔδωσε ἦταν «γιατί, πειράζει νά δοξάζεται δύο φορές ὁ Θεός;».

Τό καταλαβαίνετε. Δέν μποροῦσε νά τόν ὑποδεχθεῖ ἡ Ἐκκλησία. Δέν θά ἔπρεπε. Καί ἐάν ὑποχωροῦσε ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία, τότε ὁπωσδήποτε θά γινόταν ἕνα δεύτερο σχίσμα, πού αὐτό φοβούμεθα τώρα, ἄν καμφθοῦν ὁρισμένοι Ἱεράρχες καί δεχθοῦν νά ἑορτάσουν μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς τό Πάσχα. Θά ξαναδιαιρεθεῖ ἡ Ἐκκλησία. Γιατί φυσικά καί νά μᾶς διώξουν καί νά μᾶς κυνηγήσουν καί νά θελήσουν νά μᾶς ἀποσχηματίσουν, δέν μποροῦμε –εἶναι τόσο σοβαρό τό θέμα!– νά ἑορτάζουμε μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς! Γιατί ἁπλούστατα λέγω ὄχι ἐπειδή οἱ Ρωμαιοκαθολικοί εἶναι αἱρετικοί, ἀλλά ἐπειδή παραβαίνουμε ὅρους, κανόνες, νόμους Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὅταν λέμε κανόνες, ἐννοοῦμε νόμους. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τούς νόμους της, ὅπως καί ἡ Πολιτεία ἔχει τούς νόμους της. Καί εἶναι ἀπό τούς πολύ καίριους καί σοβαρούς νόμους. Δέν μποροῦμε νά παραβοῦμε νόμους τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί θά παραμείνουμε ὅπως ἔχουμε.

Νά, τά καλά τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης! Ἄρχισαν νά ἀναφαίνονται τά

καλά!

Καί φυσικά, ὅσοι παρακολουθεῖτε, γνωρίζετε καί τί ἔπραξε ὁ Πάπας

γιά τό «Μακεδονικό κράτος», τά Σκόπια, πού, πρίν ἱδρυθεῖ τό κράτος αὐτό, τό ἀναγνώρισε. Καί μάλιστα ἔκανε στήν Ρώμη Ἔκθεση τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων, Ἔκθεση¹⁵ ἐλληνικῶν εἰκόνων μακεδονικῆς τέχνης καί τίς παρουσίασε ὡς σκοπιανές, ἀφοῦ ἔλεγε ὅτι εἶναι «τοῦ Μακεδονικοῦ Κράτους». Καί μιλοῦσε μαζί τους, ἐπικοινωνοῦσε μαζί τους μέ τήν γλῶσσα τήν σκοπιανή. Καί εἶναι ἕνας ἀπό τούς πρώτους πού ἀνακήρυξε τό λεγόμενο «Μακεδονικό Κράτος».

Ὅλα αὐτά καί τόσα ἄλλα δείχνουν τούς σκοπούς τοῦ Πάπα καί τί θέση κρατάει ὁ Πάπας ἀπέναντι στόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία. Καταλαβαίνετε ὅτι εἶναι ἀπό τούς χειρότερους ἐχθρούς. Καί οἱ Ἑβραῖοι

 

15.  Ἡ Ἔκθεση αὐτή διοργανώθηκε τό 1986.

φυσικά. Θυμᾶστε πού ὁ ἀμερικανοεβραῖος Ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν εἶχε πεῖ γιά τούς Ἕλληνες ὅτι «δέν θά μπορέσουμε νά τούς ὑποτάξουμε, ἄν δέν καταφέρουμε νά τούς χτυπήσουμε στίς ρίζες, νά τούς ἀποκόψουμε ἀπό τίς ρίζες, ἀπό τήν γλῶσσα, ἀπό τά πολιτιστικά τους στοιχεῖα, ἀπό τήν θρησκεία, ἀπό τήν Ὀρθοδοξία».

Καί φυσικά ὅλα αὐτά πού γίνονται, δέν γίνονται μέ τήν θέλησή μας. Καί τώρα κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου –χθές τό διάβαζα–

εἶπε: «Κάναμε τό μονοτονικό, καταργήσαμε τό πολυτονικό καί καλό εἶναι νά προχωρήσουμε λίγο περισσότερο, δηλαδή νά βάζουμε ὅλο –ι– (γιώτα) καί νά καταργηθοῦν τά ἄλλα υ, η, ει, οι, υι καί σιγά-σιγά νά φτάσουμε στό λατινικό ἀλφάβητο. Ὅλη ἡ Εὐρωπαϊκή Κοινότητα ἔχει τήν λατινική γραφή». Νά φτάσουμε στήν λατινική γραφή, νά ἀπεμπολήσουμε καί τήν γλῶσσα μας! Καί νά ἀρχίσει μάλιστα, λέγει, ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, ἡ ὁποία κηρύχθηκε «πολιτιστική πρωτεύουσα». Καί κάποιος ἔμπορος ἔλεγε

«γιατί ἀντιδροῦμε;». Καί παραθέτει, «Τό 1870 ἡ Θεσσαλονίκη εἶχε Ἑβραίους, Ἕλληνες, Τούρκους. Βλέπετε τότε πῶς ἦταν; Γιατί τώρα νά μήν εἶναι πάλι ἔτσι; Νά εἶναι καί Ἑβραῖοι καί Τοῦρκοι καί Εὐρωπαῖοι καί ἀπό ὅλα τά ἔθνη νά ἔχει». Τέτοιοι ἄνθρωποι φυσικά δέν ἔχουν ἰδανικά. Τό ἰδανικό τους εἶναι τό χρῆμα. Καί σκέφτονται ὅτι, ἄν γίνει κάτι τέτοιο, θά βγάζουν πολλά χρήματα. Οὔτε θρησκεία ἔχουν οὔτε πατρίδα ἔχουν.

Ἀλλά ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἔχει καί πατρίδα. Διαβάσατε τό βιβλίο τοῦ ὁσίου Παϊσίου; Βλέπετε ἐκεῖ τί παλληκάρι ἦταν καί πόσο ἀγαποῦσε τήν πατρίδα του; Τό πόσο δούλευε μέ τήν καρδιά του γιά τήν πατρίδα του; Καί ἦταν πολύ φυσικό.

Καί μάλιστα φτάνει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας νά λέει –τώρα τό κατάλαβα καλύτερα– ὅτι ἤδη εἶναι μάρτυρας αὐτός πού σκοτώνεται στόν πόλεμο ἀμυνόμενος γιά τήν πατρίδα του. Καί μέ αὐτά πού λέγει ὁ ὅσιος Παΐσιος διασαφηνίζεται περισσότερο. Γιατί πηγαίνεις καί θυσιάζεσαι γιά τούς ἄλλους. Ὑπερασπίζεσαι τίς κοπέλες, τίς παρθένες, τίς

περιουσίες, τήν ἐλευθερία τῶν ἄλλων πού εἶναι τόσο μεγάλο ἀγαθό. Ὅλα αὐτά τά ὑπερασπίζεσαι καί σκοτώνεσαι γι’ αὐτά. Δέν ἔχεις κυριαρχικούς σκοπούς.

Ἔρχεται π.χ. κάποιος κακοποιός στό σπίτι σου. Εἶσαι πατέρας, ἔχεις κόρες, ἔχεις παιδιά. Ἔρχεται αὐτός μέσα νά τά βιάσει, νά τά κάνει κακό. Βγαίνεις ἔξω καί λές «πάνω ἀπό τό πτῶμα μου θά περάσεις καί μετά θά μπεῖς μέσα». Αὐτός εἶναι πατέρας! Αὐτός ἀγαπάει τήν οἰκογένειά του, ἀγαπάει τά παιδιά του. Ἄν τοῦ πεῖ «περάστε μέσα καί κάνετε ὅ,τι θέλετε», δέν εἶναι πατέρας αὐτός, εἶναι προαγωγός. Γιά νά τό καταλάβουμε, ἔτσι εἶναι καί ἡ οἰκογένεια ἡ μεγάλη, τό ἔθνος, ἡ πατρίδα, ἡ Ἑλλάδα.

Δέν ὑπάρχει μῖσος καί φανατισμός! Ὄχι! Ὁ Ὀρθόδοξος ἔχει πολλή ἀγάπη καί τούς ἀγκαλιάζει ὅλους. Ὅλο τόν κόσμο τόν ἀγκαλιάζει. Ἀλλά ἐκεῖ πού πρέπει νά μιλήσει, θά μιλήσει. Καί μάλιστα ἄν πρόκειται γιά τήν πίστη του.

Θυμᾶστε, ὅσοι διαβάσατε τό δεύτερο βιβλίο τοῦ ὁσίου Παΐσιου, ὅταν πῆγε ἐκεῖνος ὁ «γορίλας», ἕνας ἄνθρωπος τεραστίων διαστάσεων, ἐκεῖ στήν Παναγούδα ἀπό τό πρωί. Μιλοῦσε ὁ ὅσιος Παΐσιος, καθόταν αὐτός, ἄκουγε σκυμμένος ἐκεῖ σκυθρωπός μέχρι τό βράδυ. Ἀφοῦ ἔφυγαν ὅλοι, τοῦ λέγει ὁ ὅσιος Παΐσιος: «Τί γίνεται; Ἐσύ δέν θά φύγεις;». Σηκώθηκε πάνω, «μέ τίς θρησκεῖες σου», λέει, «μέ τούς θεούς σου», καί πῆγε νά τόν πιάσει ἀπό τόν λαιμό. Ξέρετε, εἶχε τεράστια ἀποθέματα δυνάμεων πνευματικῶν, ἀλλά καί σωματικῶν ὁ ὅσιος Παΐσιος. Δέν ἦταν αὐτά ἀνθρώπινα. Πῆγε νά τόν πιάσει ἀπό τόν λαιμό, καί ὁ ὅσιος Παΐσιος τόν πῆρε καί τόν πέταξε πέρα «τόν γορίλα». Τό γράφει μέσα. Τόν πέταξε πέρα καί αὐτός ζάρωσε καί σηκώθηκε καί ἔφυγε. Καί τί εἶπε ὁ ὅσιος Παΐσιος; Ἐθίγη, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶπε «μέ τούς θεούς σου». «Ἀθεόφοβε», τοῦ εἶπε ὁ ὅσιος, «ἐγώ ἕναν Τριαδικό Θεό πιστεύω. Ὄχι θεούς. Τί θεούς;» καί τόν πέταξε πέρα. Δέν τόν ἔνοιαζε γιά τήν ζωή του, ἀλλά γιατί

προσέβαλε τόν Θεό του καί εἶπε «θεούς». Τόνισε «σέ ἕναν Τριαδικό Θεό πιστεύω ἐγώ, τί θεούς λές ἐσύ;».

Βλέπετε ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει εὐαισθησίες μέσα του, ἔχει καί Θεό, ἔχει καί πατρίδα. Δέν εἶναι σωβινισμός νά ὑπερασπίζεσαι τήν πατρίδα σου.

Γι’ αὐτό καί ὁ ὅσιος ἐπαναλαμβάνει μέσα στό βιβλίο καί γράφει:

«Ἔχουμε πολλούς ἐχθρούς, θά περάσουμε δύσκολους καιρούς, νά προσέξετε νά γαντζωθεῖτε ἀπό τόν Χριστό». Θυμᾶστε ὅσοι τό διαβάσατε. Ὅσοι δέν τό διαβάσατε νά τό διαβάσετε. Καί τό τονίζει αὐτό. «Ὄντως εἶναι δύσκολοι οἱ καιροί μας». «Ἀλλά ὅταν ἔχουμε», λέγει, «τόν Χριστό μαζί μας, νά μήν φοβόμαστε».

Καί πραγματικά ἐάν ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἐδῶ ἤμασταν στήν πράξη Ὀρθόδοξοι… Ἄς μήν ἦταν ὅλοι. Οἱ μισοί ἄν ἤμασταν Ὀρθόδοξοι, ἄν πιστεύαμε πραγματικά… Ἄλλο τό ὅτι, ὅπως γράφει μιά ἐφημερίδα ἀγγλική, τό 95% στήν Ἑλλάδα εἶναι Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι. Καί ἀναφέρει πόσοι εἶναι Μουσουλμάνοι καί οἱ ἄλλοι. Τό 5% εἶναι οἱ μειονότητες. Ἀλλά τό 95% εἶναι στά χαρτιά μόνο Χριστιανοί, βαπτισμένοι, ἀλλά οὐσιαστικά αὐτοί πού εἶναι «Χριστιανοί» καταφέρονται κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἐμπαίζουν τόν Χριστιανισμό καί αὐτούς οἱ ὁποῖοι θρησκεύουν.

Νά σήμερα ἕνα παλληκάρι μοῦ ἔλεγε ὅτι στήν Σχολή πού εἶναι δέν βλέπει κανέναν νά θρησκεύει. Καί ὅταν θέλεις νά ζήσεις ἔτσι πραγματικά Ὀρθόδοξος, οἱ ἄλλοι σοῦ λένε: «Τί κάνεις; Μήν τό παρακάνεις κιόλας! Καλόγερος θά γίνεις; Παπάς θά γίνεις;». Ὅταν θέλει κάποιος νά ζήσει εὐαγγελικά, τότε εἶναι «καλόγερος» καί «παπάς». Ἐνῶ οἱ ἄλλοι ζοῦν εἰδωλολατρικά-παγανιστικά καί ἔχουν καί τό ὄνομα τοῦ «Χριστιανοῦ». Γιατί οὐσιαστικά σήμερα αὐτό πού βλέπω εἶναι ὅτι οἱ κοσμικοί ἔγιναν δαίμονες, δαιμονίστηκαν, καί οἱ Χριστιανοί ἔγιναν κοσμικοί. Ἔτσι εἶναι. Καί οἱ μοναχοί πᾶμε νά γίνουμε κοσμικοί. Δυστυχῶς! Σέ αὐτή τήν ἐποχή ζοῦμε. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλήθεια. Θά τήν λέμε. Μή χτυπᾶμε παλαμάκια καί

χαιρόμαστε, γιατί γέμισαν τά Μοναστήρια. Ἄν σταθοῦμε μπροστά στούς μοναχούς πού ἔζησαν πρίν πενήντα καί ἑκατό χρόνια, εἶναι «νά ἀνοίξει ἡ γῆ νά μᾶς καταπιεῖ!». Νά ἀνοίξει ἡ γῆ νά μᾶς καταπιεῖ!

Πρόλαβα μερικούς τέτοιους μοναχούς πού ἔζησαν παλιά στό Ἅγιον Ὄρος. Ἔπαιρνε φωτιά τό Μοναστήρι καί ἔλεγε ὁ μοναχός: «Ἅγιε Πρόδρομε, κοίταξε τό σπίτι σου ἐσύ, ἐγώ θά κοιτάξω τά κτίσματα ἐκεῖνα». Μέ τόση ἐμπιστοσύνη, τόση ἁπλότητα, τόση πίστη! «Ἄν θέλεις νά καεῖ τό σπίτι σου, μέ γειά σου μέ χαρά σου, ὅπως θέλεις». Ὄχι μέ θράσος. Δέν εἶναι θράσος αὐτό. Πίστη εἶναι. «Ἐσύ εἶσαι Ἅγιος, ἐσύ μπορεῖς νά τό σώσεις». Καί ἐσώζετο ὁ ναός. Ὁ μόναχος πήγαινε νά κοιτάξει τά κτίσματα. Ἔχουμε τέτοια παραδείγματα.

Ὁ ὅσιος Παΐσιος πόσα ἀναφέρει στό βιβλίο του «Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ἁγιορείτικα»! Πόσα θαυμαστά ἀναφέρει μέ μοναχούς πού τούς ἔζησε ὁ ἴδιος. Καί τό ἔγραψε αὐτό τό βιβλίο, γιά νά μᾶς πεῖ «Νά, αὐτός εἶναι ὁ μοναχισμός!». Δέν εἶναι τά κινητά τηλέφωνα καί οἱ πύργοι- κωδωνοστάσια πού στήνουμε στό Ἅγιον Ὄρος τώρα, γιά νά ἔχουμε κινητό τηλέφωνο, γιά νά μᾶς ἐξυπηρετεῖ· οὔτε τά αὐτοκίνητα πού μπαινοβγαίνουν κάθε μέρα στό Ἅγιον Ὄρος, τά τριαξονικά καί λοιπα. Καί βεβηλώνουμε καί ἐκπορνεύουμε, νά χρησιμοποιήσω τήν λέξη τοῦ ὁσίου, «ἐκπορνεύουμε τό Ἅγιον Ὄρος»· ἔτσι εἶχε πεῖ κάποτε μέ πολλή λύπη. Καί δέν ξέρω τί θά ἔλεγε σήμερα. Τά ἔχουμε κάνει ἐργοτάξια τά Μοναστήρια. «Καλά», λέει,

«ὅταν θέλεις νά χτίσεις ἕνα Μοναστήρι, ἐντάξει. Τό ἔχτισες; Σταμάτα. Ὅλο φτιάχνεις… Σῆμα κατατεθέν στά Μοναστήρια οἱ μπετονιέρες. Εἶναι μοναχισμός αὐτός;». Μέ καταλαβαίνετε;

Βλέπετε; Γίναμε κοσμικοί καί στά Μοναστήρια. Ξεπεσμός! Καί ἔτσι πού εἴμαστε τώρα, στούς δύσκολους καιρούς τί θά γίνει; Γιατί οἱ μοναχοί, τά Μοναστήρια πρέπει νά εἶναι τά φρούρια, τά ὀχυρά τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά νά βοηθήσουν.

Ὅμως δόξα τῷ Θεῷ! Δέν εἶναι γιά νά ἀπελπιζόμαστε. Ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι καί θέλουν νά παραμείνουν Ὀρθόδοξοι. Καί παιδιά καί κοπέλες καί οἰκογενειάρχες. Δόξα τῷ Θεῷ! Βέβαια εἶναι τό λεῖμμα. Εἶναι ἕνα ὑπόλοιπο. Σέ σχέση μέ τό μπουλούκι εἶναι πολύ λίγοι. Ἀλλά δέν ἔχει σημασία τό πλῆθος. Γιατί αὐτοί οἱ δέκα ἔχουν μαζί τόν Παντοδύναμο Κύριο. Καί ὅταν ὁ Χριστός, ὁ Θεός, θέλει κάτι, θά γίνει ὁπωσδήποτε. Θυμηθεῖτε τά Σόδομα καί Γόμορρα. Καί δέκα δίκαιοι ἄν ὑπῆρχαν, θά σώζονταν. Δέκα δίκαιοι ἄν ὑπῆρχαν, θά σώζονταν πέντε πόλεις.

Αὐτό μᾶς παρηγορεῖ πάρα πολύ. Γιατί καί ἑκατό καί διακόσιοι δίκαιοι νά μείνουν στόν ἑλλαδικό χῶρο, θά διαφυλάξει ὁ καλός Θεός τήν Ἑλλάδα, τόν τόπο αὐτό πού εἶναι ὁ «νέος Ἰσραήλ». Δέν τό λέμε ἐπειδή εἴμαστε Ἕλληνες. Τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἴδιος εἶπε «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου»¹⁶. Λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου, ὅταν πῆγαν Ἕλληνες νά Τόν προσκυνήσουν. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὁ «νέος Ἰσραήλ», πού διαδέχτηκε τόν παλαιό Ἰσραήλ. Δέν θά ἀφήσει τόν λαό Του ὁ Θεός, ὅπως δέν τόν ἄφησε πολλές φορές.

Ὅλα αὐτά τά λέγω ὄχι γιά νά φοβόμαστε οὔτε γιά νά κλαῖμε τήν μοῖρα μας, ἀλλά γιά νά ἐνεργοποιούμεθα, νά ἀγωνιζόμαστε. Δέν εἴμαστε ἀναμάρτητοι, ἁπλῶς θά ἀγωνιζόμαστε. Ὁ Χριστιανός προβληματίζεται, ἀγωνίζεται ὑπεύθυνα καί προσπαθεῖ.

Διάβασα χθές στόν ἅγιο Νικόδημο, «Ἔπεσες;», λέγει, «σήκω, μετανόησε καί συνέχισε τόν ἀγώνα σου. Καί ξανά ἔπεσες; Καί τρεῖς καί πέντε καί δέκα φορές τήν ἡμέρα; Ἀγωνίσου. Μήν ἀπελπίζεσαι. Ἀγωνίσου. Μήν παραιτεῖσαι». Ὁ Χριστιανός πού ἔτσι ἀγωνίζεται μέ τήν καρδιά του βρίσκεται σέ καλό δρόμο, καί ὁ Θεός δέν θά τόν ἀφήσει.

 

 

 

 

16.  Ἰωάν. ιβ΄ 23.

Αὐτός εἶναι ὁ Παπισμός, ἀδελφοί μου. Εἶχα χρέος νά σᾶς μιλήσω· καί πρέπει καί τούς ἄλλους νά ἐνημερώνετε, γιατί λένε –καί Θεολόγοι ἀκόμα– ὅτι καί οἱ Παπικοί εἶναι Χριστιανοί. Τό ἀκοῦμε.

Βλέπετε ἔγινε τό 6^ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο¹⁷ στήν Βέροια. Καί δυστυχῶς τά δέχονται καί Μητροπόλεις μερικές φορές. Ἦταν καί αὐτός ὁ Κασιντί¹⁸ ὁ καρδινάλιος (ἡ ἀλεπού αὐτή). Καί εὐτυχῶς ἀντέδρασαν ὅλα τά Μοναστήρια. Γιατί εἶχαν προσκαλέσει καί ἔπεισαν καί τόν Χριστόδουλο τόν Ἀρχιεπίσκοπο νά συμμετάσχει. Δυστυχῶς! Ἀλλά ἀντέδρασαν καί τά ἁγιορείτικα καί τά ἐν Ἑλλάδι Μοναστήρια, καί δέν συμμετεῖχε τελικά. Καί οὔτε ὁ Βεροίας τούς δέχτηκε, ἐνῶ ἦταν νά τούς δεχθεῖ. Ὁπότε βλέπουμε ὅτι ὑπάρχει ὑγεία καί ὀρθόδοξο πνεῦμα. Καί φοβοῦνται. Καί σέ αὐτό τό Συμπόσιο φυσικά παραβρέθηκαν Πανεπιστημιακοί Θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἰκουμενιστές.

Ἔχουμε βέβαια καί πολύ καλούς Θεολόγους, πού ἐξομολογοῦνται, πού κοινωνοῦν, πού προσεύχονται, πού ζοῦν πολύ πνευματική ζωή, πού σάν ἐπιστήμονες εἶναι ἄριστοι, πού στέκονται μπροστά τους «προσοχή», θά λέγαμε, καί οἱ ξένοι, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί ἄλλοι· τούς ἀναγνωρίζουν σάν ἐπιστήμονες. Ἀλλά καί ζοῦν τήν Ὀρθοδοξία.

Γιατί ἔχουμε πολλούς ἄλλους πού γνωρίζουν τήν Ὀρθοδοξία, πού μιλᾶνε γιά Ὀρθοδοξία, ἀλλά δέν ζοῦν Ὀρθοδοξία. Μπορεῖ κάποιος νά μιλάει γιά τήν Ὀρθοδοξία, νά λέγει, νά λέγει, σάν νά στρώνει τραπέζι ἀλλά ὁ ἴδιος δέν τρώει. Καί αὐτός πού δέν τρώει πεθαίνει. Δέν εἶναι νά στρώσεις μόνο τό τραπέζι καί μέ καλά φαγητά πάνω, καί νά μιλᾶς γι’ αὐτά τά φαγητά. Τί ἔγινε; Δέν ἔγινε τίποτε, ἄν δέν τά φᾶς. Δέν εἶναι νά γνωρίζεις τήν Ὀρθοδοξία καί νά μιλᾶς γιά Ὀρθοδοξία καί γιά τά δόγματα καί τά

17.  ΣΤ΄ Διαχριστιανικό Συμπόσιο, Θεσμός καί Χάρισμα στήν ἀνατολική καί δυτική παράδοση, 4-9 Σεπτεμβρίου 1999, Βέροια.

18.  Edward Cassidy: Ρωμαιοκαθολικός καρδινάλιος, Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τοῦ Βατικανοῦ γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν.

σωστά καί τίς ἀλήθειες. Σκοπός εἶναι νά ζήσεις τήν ἀλήθεια! Πρέπει νά τήν ζήσεις.

Αὐτά ἤθελα νά σᾶς τά πῶ, γιά νά τά μαθαίνετε μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου καί ἴσως νά χρειαστεῖ νά ἀντιμετωπίσετε ὁρισμένα πράγματα σάν αὐτά πού εἴπαμε, ὅπως τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Πρέπει νά ἀντιδροῦμε καί νά ἐμμένουμε στά παραδεδομένα, γιατί εἶναι αὐτή ἡ Ἀλήθεια. Καί ἡ Ἀλήθεια εἶναι Ἀλήθεια πάντα, δέν ἀλλάζει. Καί μή ξεχνᾶμε ὅτι –τά λέμε ὄχι γιατί τούς μισοῦμε, ἀλλά γιά νά φυλαγόμαστε– οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ὁ Παπισμός καί ὁ Ἑβραϊσμός, οἱ Πάπες καί οἱ Ἑβραῖοι. Βέβαια ὁ Θεός, ἐάν ἐμεῖς κρατήσουμε καί βιώσουμε τήν πίστη μας, δέν θά μᾶς ἀφήσει.

Αὐτά ἤθελα νά σᾶς πῶ γιά τά νεώτερα πού ὑπάρχουν σχετικά μέ τά τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτά τά νέα μᾶς ἐνδιαφέρουν καί πρέπει νά μᾶς ἐνδιαφέρουν. Δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν ποιές ποδοσφαιρικές ὁμάδες νίκησαν καί τί ἔκαναν καί τί γίνεται μέ τά κόμματα. Αὐτά δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν. Γιά τήν Πολιτεία ἐνδιαφερόμαστε. Γιατί ἄλλο κόμμα, ἄλλο Πολιτεία. Ἄλλο πολιτειακά πράγματα, ἄλλο κομματικά. Νά τό ξέρετε. Πολιτική καί κομματισμός δέν εἶναι τό ἴδιο. Ἡ Πολιτεία ἐνδιαφέρεται γιά τόν τόπο σου. Τό κόμμα γιά τό κόμμα. Τά κόμματα, ὅπως τά ξέρετε, μαλώνουν μεταξύ τους. Ὅπως ἔλεγε ὁ Παλαμᾶς σέ ἕνα σατιρικό ποίημα, οἱ κομματάρχες εἶναι τά κοράκια πού προσπαθοῦν νά πέσουν πάνω στό ψοφίμι, γιά νά χορτάσουν, ἀλλά δέν χορταίνουν ποτέ. Ἔτσι χαρακτήριζε τούς κομματάρχες, τούς ἀρχηγούς τῶν κομμάτων. Μέ τά κοράκια τούς παρομοίαζε. Καί τό ψοφίμι εἶναι ἡ ἐξουσία. Κάνουν τό πᾶν γιά τήν ἐξουσία, ὄχι γιά νά ὑπηρετήσουν –δυστυχῶς ἐδῶ φτάσαμε– τήν πατρίδα, ἀλλά εἶναι ὑπηρέτες τῆς τσέπης τους, τῆς δόξας τους. Ὅλα τά κόμματα ἔτσι κινοῦνται. Τά γνωρίζετε.

Ὁ Χριστιανός, λέγω, ἐνδιαφέρεται καί γιά τήν πολιτεία του. Περισσότερο ὅμως γιά τήν πίστη του, γιά τήν θρησκεία του, γιά τήν ὁποία

πεθαίνει. Πρέπει νά ἐνημερωνόμαστε γι’ αὐτά. Καί μάλιστα ὁ ὅσιος Παΐσιος ἔλεγε σέ κάποιον πού δέν ἦταν ἐνημερωμένος γιά τήν τρέχουσα κατάσταση, «ποῦ ζεῖς; Δέν τό ξέρεις αὐτό;». Ὁ ἴδιος ἦταν μέσα σέ ὅλα, τά ἤξερε ὅλα. «Αὐτά νά τά ξέρεις. Δέν τά παρακολουθεῖς;», ἔλεγε σέ κάποιον,

«Μά τί Χριστιανός εἶσαι;». Πρέπει νά τά γνωρίζουμε αὐτά.