Στὸ προοίμιο τοῦ λόγου του ὁ Κολοκοτρώνης ὁμιλεῖ γιὰ τοὺς «παλιοὺς Ἕλληνες», τὴν διχόνοια ποὺ ὑπῆρχε. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸ σχολικὸ βιβλίο: «…Τρώγονταν μεταξύ τους καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸν πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι, τὸ καλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴ ὑποφέροντες τὸν ζυγόν, ἔφευγαν…». Ἀνατρέχοντας ὅμως στὸ αὐθεντικὸ κείμενο, μετὰ τὴν λέξη «μουσουλμάνοι», εἶπε καὶ κάτι ἄλλο ὁ ἥρωας. Διαβάζω ἀπὸ τὸν τόμο «Ἅπαντα περὶ Κολοκοτρωναίων», τοῦ «ΙΔΕΒ», σελ. 253: «…καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν, διὰ νὰ ἀλλάξη ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρὸν του ἔκαμε». Τί κουτοπόνηρα ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὸ βιβλίο ποῦ ἀπευθύνεται σὲ 11-12χρονα παιδιά; Μὰ οἱ κακουργίες καὶ τὰ μαρτύρια ποὺ πέρασε ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς καὶ ἡ σωτηρία του διὰ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ δύο ἡ νεοταξικὴ λέπρα ποὺ εἶναι θρονιασμένη στοὺς πιὸ ζωτικοὺς ἁρμοὺς τοῦ κράτους, στὴν Παιδεία καὶ στὰ σχολειά της, βάλθηκε νὰ τὰ ἐξαφανίσει. Ἡ Τουρκοκρατία ἦταν περίπου εὐλογία, οἱ μωαμεθανοὶ σεβάστηκαν τὴν πίστη τοῦ λαοῦ. Δὲν μᾶς ἔσωσε ἡ ἑλληνοσώτειρα ἐκκλησία, ὁ κλῆρος περίπου δὲν ἐπιθυμοῦσε τὴν Ἐπανάσταση.
Παρένθεση. Στὶς 24 Μαρτίου τοῦ 1967, ὁ σπουδαῖος ἀκαδημαϊκὸς Σπ. Μαρινάτος, ἐκφωνεῖ στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸν πανηγυρικό τῆς ἡμέρας. Μεταξὺ ἄλλων παρέθεσε καὶ «μετάφρασιν ἄδειας ταφῆς χριστιανοῦ, τὴν ὁποία ἔδιδον οἱ Τοῦρκοι» καὶ εἶχε δημοσιευτεῖ στὰ Μικρασιατικὰ Χρονικά. (τόμ. 3, σελ. 16-17). Τὸ κείμενο ἀποστομώνει τοὺς τουρκοτζουτζέδες τῆς σήμερον. «Σὺ ὁ παπάς, τοῦ ὁποίου τὸ μὲν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τὸ δὲ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σὺ ὁ ἱερεὺς τῶν μιαρῶν, σὺ ὁ ἕλκων τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τὸν ἄπιστον Ἰησοῦν, διατάσσεσαι:
Τὸν εἰς τὸ ἔθνος σου ἀνήκοντα Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἂν καὶ τὴν μὲν ψυχὴν του παρέδωκεν εἰς τὸν σατανᾶν, τὸ δὲ βρωμερὸν του πτῶμα δὲν τὸ δέχεται τὸ χῶμα, ἔξω καὶ μακράν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καὶ διὰ λακτισμάτων ρίψατε αὐτὸν ἐντὸς τόπου». («Τὸ Εἰκοσιένα», «Πανηγυρικοὶ Λόγοι Ἀκαδημαϊκῶν», σελ. 774). Αὐτὴ ἦταν ἡ Τουρκοκρατία καὶ οἱ μωαμεθανοί. Καὶ εἶναι φανερὴ ἡ ὕπουλη προσπάθεια νὰ ἀποσιωπηθοῦν οἱ θηριωδίες τῶν μωαμεθανῶν καὶ ταυτόχρονα νὰ μὴν προβληθεῖ ἡ πίστη τῶν ἀγωνιστῶν στὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.
Νά ἀναφέρω ἐδῶ τί γράφει ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης (κατόπιν μοναχός Ανδρονικος), σὲ ἄρθρο του στὸ περιοδικὸ «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι» (φύλλο 606/1925), γιὰ τὸν μπουρλοτιέρη τοῦ ἀγώνα, τὸν Κωσταντὴ Κανάρη, ἐπεισόδια πραγματικὰ ἀξιοθαύμαστα.
«Διηγούνται ὅτι ὁ Ναύαρχος πιστὸς τηρητὴς τῶν νηστειῶν τῆς Ἐκκλησίας, μίαν Τεσσαρακοστήν ησθένησεν. Ὁ δέ ἰατρὸς διέταξε νὰ καταλύση χάριν τῆς ὑγείας του, ζωμὸν ἢ γάλα..
- Αδύνατον! Ἠρνήθη ὁ Ναύαρχος.
- Μά εἶναι αναγκη! Ὀλίγον ζωμόν, ἐπέμενεν ὁ ἰατρός Ὀρφανίδης.
- Ἄλλο τίποτε φαγητὸν ξεύρετε; Ἠρώτησεν ἐπιμένων ὁ Ναύαρχος.
Τότε ὁ Ὀρφανίδης ἐνθυμήθη τὸ κακάον καὶ συγκατέβη νὰ πίη ἀπό αὐτο ὁ Ναύαρχος.
-Τώρα μάλιστα, ὑπέλαβεν ὁ Ναύαρχος. Τώρα σᾶς ἀκούω. Καί κατέλυσε τὴν νηστείαν πίνων κακάο.
Εἰς τὰς ἱεροτελεστίας ἐπροτιμοῦσε πάντοτε τὸν μακαρίτην πάπα-Χαρίλαον, ἕναν πολὺ σεβάσμιον ἐφημέριον τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ὅστις μετὰ δικαίας ὑπερηφανείας μου τό ἒλεγε. Μὲ προτιμοῦσε πάντοτε ὁ Ναύαρχος, διότι ἒλεγον καθαρὰ τὰς εὐχᾶς καί τό Εὐαγγέλιον πολὺ καθαρὰ χωρὶς τερετισμούς. Εἰς τοῦτον λοιπὸν τὸν καλόν ἐφημέριον διηγείτο ὁ Ναύαρχος, ὅτι πρό πάσης ναυτικῆς του πράξεως, κατὰ τὸν μακρόν ἀγώνα τῆς Ἐπαναστάσεως, πρὸ πάσης ναυμαχίας, συνήθιζε νὰ διατάσση γενικόν ἐξιλασμόν εἰς τὸ πλήρωμά του. Τὴν παραμονὴν τῆς ναυμαχίας ἐξομολογούμενοι ὅλοι οἱ ναῦται του, μετελάμβανον τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἡγουμένου τοῦ ενδόξου Πυρπολητοῦ, ὅστις τότε μὲ ἀκατάβλητον θάρρος προέβαινε κατὰ τοῦ ἐχθρικοῦ στόλου, βέβαιος περί τῆς ἐπιτυχίας. Καί δὲν ἀπετύγχανεν. Ἐτίμα δὲ ὑπερβαλλόντως τὸ ἱερατείον ὁ Ναύαρχος. Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, δὲν ἐξήρχετο τοῦ ναοῦ, πρὶν συμπληρώση τάς τελευταίας του εὐχᾶς ὁ ἱερεύς, ἀλλ’ ἐπερίμενεν ἐν τῷ στασιδίω του, ἕως οὐ ἀποδυθῆ ὀ ιερεὺς τὰ ἱερά ἄμφια, καί τότε ἡγουμένου τοῦ λειτουργοῦ τοῦ Υψίστου ἠκολούθει ὁ ναύαρχος, καὶ ἀνήρχοντο εἰς τὴν δροσεράν ἒπαυλιν, νὰ λάβουν τὸν συνήθη καφὲ μετὰ γλυκοῦ. Εἰς μίαν δὲ Κυριακὴν ἡ ὑπηρέτρια ἀφηρημένη παρουσίασε τὸν δίσκον πρῶτον εἰς τὸν ναύαρχον, εἰς τὸν κύριόν της, οὕτω κρίνασα, ἀλλ΄ ὁ εὐγενέστατος ναύαρχος σταματήσας αὐτήν, λέγει μετὰ γλυκείας πραότητος.
- Καϋμένη! Πόσον ἒσφαλες! Εἰς τὸν Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου πρῶτα νὰ πᾶς! Εἰς τὸν Λειτουργόν!
Καί ἒδειξε τὸν πάπα-Χαρίλαον μέ τήν δεξιάν του».
Νηστεῖες ὁ Κανάρης, Θεία Κοινωνία ὁ Κανάρης, σεβασμὸ σὲ ἁπλοὺς ἱερεῖς ὁ Κανάρης, ποὺ διετέλεσε καὶ καμμιὰ δεκαριὰ φορὲς πρωθυπουργὸς καὶ τώρα οἱ νῦν ἀλιβάνιστοι καὶ ἀκοινώνητοι, ντερλικώνουν τὰ σουβλάκια παραμονὲς Χριστουγέννων ἢ Πάσχα, ἡ Θεία Κοινωνία γι’ αὐτοὺς εἶναι ἑστία μετάδοσης τοῦ ἰοῦ - ἡ πιὸ ἀντίχριστη βλασφημία - καὶ γιὰ σέβας στὴν ἱερωσύνη οὔτε λόγος! Γι΄ αὐτὸ καὶ τίναζε στὸν ἀέρα ναυαρχίδες γεμάτες μεμέτηδες ποὺ «ἂν ἔφτυναν ἐπάνω μας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἥρωας, «θὰ μᾶς εἶχαν πνίξει μὲ τὸ σάλιο τους». Τέτοια κείμενα ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν στὰ σχολικὰ βιβλία. Ἡ δὲ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὸ ΄21, ἂν ἐπιτελοῦσε τὸν σκοπό της, θὰ μποροῦσε νὰ ἑτοιμάσει ἕνα μικρὸ καὶ κατάλληλο γλωσσικῶς Ἀνθολόγιο κειμένων καὶ γεγονότων, κυρίως αὐθεντικὲς μαρτυρίες γιὰ τοὺς ἥρωες, καὶ νὰ διανεμηθεῖ στὰ σχολεῖα. Θὰ ἦταν τὸ καλύτερο μνημόσυνο γιὰ τὶς θυσίες τους, ἕνα ἐνθύμιο πατριδογνωσίας.
ΥΓ. Ὁ τίτλος εἶναι ἀπὸ τὸ ὡραῖο ποίημα τοῦ Ἀλ. Πάλλη «Κανάρης»
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2021/03/blog-post_63.html
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου