Posted by ssatsok
Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου
Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, είπε ο Κύριος [Ματθ. ε’ 14]. Είναι σχεδόν αδύνατο να κρύψης ένα ευωδιαστό λουλούδι μέσα στ’ αγριόχορτα, γιατί θα ξεχωρίση με το άρωμα και την ευωδία του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο μακάριος Θεόφιλος δεν μπορούσε να κρυφτή στην απομόνωση του ερημητηρίου του.
Το άρωμα της αγιασμένης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μακριά και να γίνεται αντιληπτό απ’ όλους όσους αναζητούσαν πνευματική καθοδήγησι και παρηγοριά. Όλοι όσοι επισκέπτονταν το Κίεβο για τα διάφορα προσκυνήματα του, πήγαιναν και στο ερημητήριο του Γκολοσέγιεβο, με σκοπό να δουν και να μιλήσουν με τον Στάρετς. Εκείνος ο μακάριος όμως αύξησε κατά πολύ την σαλότητά του, για ν’ αποφύγη την ανθρώπινη δόξα και την συνεχή επαφή με τους ανθρώπους.
Στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο
Ο μακάριος Θεόφιλος έζησε πάνω από μισό χρόνο στο κτήμα Νοβοπασιέτσνυ. Αλλά στις 29 Απριλίου του 1849, με προφορική εντολή του Μητροπολίτη Φιλάρετου, μεταφέρθηκε στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο, κοντά στο Κίεβο.
Εδώ ο Στάρετς Θεόφιλος αύξησε τον αγώνα της διά Χριστόν Σαλότητος. Αν και βρήκε ένα νέο σταυρό να σηκώση, με τη μορφή των διαφόρων κατηγοριών και διώξεων από τους ανωτέρους, βρήκε επίσης και την παρηγοριά της μοναξιάς. Το ερημητήριο περικυκλωνόταν από ψηλούς λόφους, κατάφυτους από πυκνά δάση. Ο Στάρετς συνήθιζε να προχωρή βαθιά μέσα στο δάσος κι εκεί, ατενίζοντας μέσα στη μοναξιά τον Θεό, άφηνε να ξεχυθή η ψυχή του σε προσευχές προς Εκείνον, που οι οφθαλμοί Του είναι μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη [Σοφ. Σειραα’χ κγ’ 19].
Συχνά πήγαινε και γονάτιζε πάνω σε κάποιο κομμένο δένδρο και έμενε εκεί για ολόκληρες μέρες, θρηνώντας ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής και προσευχόμενος για την συγχώρηση του αμαρτωλού κόσμου, που τυφλωμένος δεν ξέρει τι κάνει.
Ατημελησία και σαλότητες
Ο Θεόφιλος ήταν συνεχώς και αποκλειστικά απασχολημένος με τη μελέτη του Θεού και με την προσευχή και δεν έδινε την παραμικρή προσοχή στην εμφάνιση του. Τον απασχολούσε η ωραιότητα της ψυχής και όχι η καθαριότητα του σώματος. Τα ρούχα του ήταν τριμμένα, με πολλά μπαλώματα και με λεκέδες από ζύμη και από λάδι. Ακόμη και όταν πήγαινε στην εκκλησία ο μακάριος, φορούσε τον μανδύα του επάνω από την πουκαμίσα του και με το κουκούλι του ατημέλητα ριγμένο, βάδιζε στον δρόμο με το στέρνο του γυμνό. Στα πόδια του φορούσε σχισμένες παντόφλες, ή μία ξεχαρβαλωμένη ψηλή μπότα στο ένα πόδι και στο άλλο μία πάνινη μπότα ή ένα ψάθινο παπούτσι. Το κεφάλι του μερικές φορές ήταν τυλιγμένο με μια παλιά, βρώμικη πετσέτα.
Μερικοί που συνήθιζαν να κοροϊδεύουν, παρατηρούσαν το κουρελόπανο στο κεφάλι του Στάρετς και τον ρωτούσαν γελώντας:
«Πάτερ Θεόφιλε, τι σε πονάει σήμερα;»
«Γιατρός είσαι;» απαντούσε απότομα ο μακάριος κι έφευγε από κοντά τους.
Αποσπάσματα από το βιβλίο: Στάρετς Θεόφιλος, ο δια Χριστόν σαλός, Ασκητήςτης Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, Εκδόσεις Ιερά Μονή Παναγίας του Έβρου, Μάκρη Αλεξανδρουπόλεως.
iconandlight.wordpress.com
Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του ΚιέβουΟυ δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, είπε ο Κύριος [Ματθ. ε’ 14]. Είναι σχεδόν αδύνατο να κρύψης ένα ευωδιαστό λουλούδι μέσα στ’ αγριόχορτα, γιατί θα ξεχωρίση με το άρωμα και την ευωδία του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο μακάριος Θεόφιλος δεν μπορούσε να κρυφτή στην απομόνωση του ερημητηρίου του.
Το άρωμα της αγιασμένης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μακριά και να γίνεται αντιληπτό απ’ όλους όσους αναζητούσαν πνευματική καθοδήγησι και παρηγοριά. Όλοι όσοι επισκέπτονταν το Κίεβο για τα διάφορα προσκυνήματα του, πήγαιναν και στο ερημητήριο του Γκολοσέγιεβο, με σκοπό να δουν και να μιλήσουν με τον Στάρετς. Εκείνος ο μακάριος όμως αύξησε κατά πολύ την σαλότητά του, για ν’ αποφύγη την ανθρώπινη δόξα και την συνεχή επαφή με τους ανθρώπους.
Στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο
Ο μακάριος Θεόφιλος έζησε πάνω από μισό χρόνο στο κτήμα Νοβοπασιέτσνυ. Αλλά στις 29 Απριλίου του 1849, με προφορική εντολή του Μητροπολίτη Φιλάρετου, μεταφέρθηκε στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο, κοντά στο Κίεβο.
Εδώ ο Στάρετς Θεόφιλος αύξησε τον αγώνα της διά Χριστόν Σαλότητος. Αν και βρήκε ένα νέο σταυρό να σηκώση, με τη μορφή των διαφόρων κατηγοριών και διώξεων από τους ανωτέρους, βρήκε επίσης και την παρηγοριά της μοναξιάς. Το ερημητήριο περικυκλωνόταν από ψηλούς λόφους, κατάφυτους από πυκνά δάση. Ο Στάρετς συνήθιζε να προχωρή βαθιά μέσα στο δάσος κι εκεί, ατενίζοντας μέσα στη μοναξιά τον Θεό, άφηνε να ξεχυθή η ψυχή του σε προσευχές προς Εκείνον, που οι οφθαλμοί Του είναι μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη [Σοφ. Σειραα’χ κγ’ 19].
Συχνά πήγαινε και γονάτιζε πάνω σε κάποιο κομμένο δένδρο και έμενε εκεί για ολόκληρες μέρες, θρηνώντας ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής και προσευχόμενος για την συγχώρηση του αμαρτωλού κόσμου, που τυφλωμένος δεν ξέρει τι κάνει.
Ατημελησία και σαλότητες
Ο Θεόφιλος ήταν συνεχώς και αποκλειστικά απασχολημένος με τη μελέτη του Θεού και με την προσευχή και δεν έδινε την παραμικρή προσοχή στην εμφάνιση του. Τον απασχολούσε η ωραιότητα της ψυχής και όχι η καθαριότητα του σώματος. Τα ρούχα του ήταν τριμμένα, με πολλά μπαλώματα και με λεκέδες από ζύμη και από λάδι. Ακόμη και όταν πήγαινε στην εκκλησία ο μακάριος, φορούσε τον μανδύα του επάνω από την πουκαμίσα του και με το κουκούλι του ατημέλητα ριγμένο, βάδιζε στον δρόμο με το στέρνο του γυμνό. Στα πόδια του φορούσε σχισμένες παντόφλες, ή μία ξεχαρβαλωμένη ψηλή μπότα στο ένα πόδι και στο άλλο μία πάνινη μπότα ή ένα ψάθινο παπούτσι. Το κεφάλι του μερικές φορές ήταν τυλιγμένο με μια παλιά, βρώμικη πετσέτα.
Μερικοί που συνήθιζαν να κοροϊδεύουν, παρατηρούσαν το κουρελόπανο στο κεφάλι του Στάρετς και τον ρωτούσαν γελώντας:
«Πάτερ Θεόφιλε, τι σε πονάει σήμερα;»
«Γιατρός είσαι;» απαντούσε απότομα ο μακάριος κι έφευγε από κοντά τους.
Αποσπάσματα από το βιβλίο: Στάρετς Θεόφιλος, ο δια Χριστόν σαλός, Ασκητήςτης Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, Εκδόσεις Ιερά Μονή Παναγίας του Έβρου, Μάκρη Αλεξανδρουπόλεως.
iconandlight.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου