Στην πράξη το «Πολυτεχνείο» χρησιμοποιήθηκε εντέχνως σαν σύμβολο της Αριστεράς, ώστε να της ανοίξει τον δρόμο για την ιδεολογική κυριαρχία της στην πολιτική ζωή του τόπου...
Της Κρινιώς Καλογερίδου
Στο "βιογραφικό" κάθε έθνους συγκαταλέγονται, ως γνωστόν, οι θρίαμβοι και οι ήττες του, οι εθνικοί συμβιβασμοί και οι μεγαλόπνοες επιλογές του, οι Συνθήκες που το σημάδεψαν και οι παρακαταθήκες που το γαλούχησαν, οι εμφύλιες έριδες και οι οδύνες του, οι θυσίες του λαού του και οι κοινωνικές εξεγέρσεις του.
Μια απ' αυτές τις τελευταίες είναι και η 'εξέγερση του Πολυτεχνείου' (1973), που έχει καταχωρηθεί - θεωρητικά, τουλάχιστον - ως επέτειος της νίκης της δημοκρατίας και κοινό κτήμα των αντιδικτατορικών Ελλήνων, που εξεγέρθηκαν μαζικά στην Αθήνα πριν από 45 χρόνια - με μπροστάρηδες τους φοιτητές της Νομικής (21 Φεβρουαρίου) και του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (14-17 Νοεμβρίου) - κατά του απριλιανού καθεστώτος των Συνταγματαρχών του 1967 και κατόρθωσαν, μέσα από υπερβάσεις διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, να προλειάνουν το έδαφος για την πτώση της δικτατορίας το 1974.
Λέω θεωρητικά, γιατί στην πράξη το «Πολυτεχνείο» χρησιμοποιήθηκε εντέχνως ως σύμβολο της Αριστεράς, ώστε να της ανοίξει τον δρόμο για την ιδεολογική κυριαρχία της στην πολιτική ζωή του τόπου.
Πέρα απ' αυτό, σαν καθαυτό ιστορικό γεγονός, η εξέγερση του Πολυτεχνείου παρουσιάζει νεφελώδη εικόνα η οποία στηρίζεται σε αμφιλεγόμενα κριτήρια.
Για παράδειγμα, δεν αποδεικνύεται ιστορικά ότι πρωτοστάτησαν στην εξέγερση οι εκπρόσωποι της Αριστεράς και της Αναρχίας, απ' τη στιγμή που δεν υπήρχε μέχρι τότε κομματικοποιημένο φοιτητικό κίνημα, όπως έγινε μεταπολιτευτικά.
Έπειτα, δεν τεκμηριώνεται η άποψη ότι τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο έριξαν την Χούντα.
Μπορεί να την κλόνισαν, δεν λέω.
Μπορεί να προκάλεσαν εναλλαγή προσώπων στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της.
Αλλά η πτώση της «Χούντας του Ιωαννίδη» (κι όχι «του Παπαδόπουλου»), ήρθε τον επόμενο χρόνο με «γέφυρα» μετάβασης (απ' την δικτατορία στην δημοκρατία) την τραγωδία της Κύπρου.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρώτο αυταπόδεικτο συμπέρασμα είναι ότι «το Πολυτεχνείο ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση».
Το δεύτερο είναι ότι, ως αντιδικτατορικό σύμβολο, έγινε όπλο στα χέρια του αντι-ιμπεριαλιστικού και αντι-αμερικανικού κινήματος αδιάλειπτα μέσα στον χρόνο, αφού οι Αριστεροί το είχαν συνθηματοποιήσει σε τέτοιο βαθμό (σαν ένα άλλο 'Εν Τούτω Νίκα'), που το έβαζαν σαν πρόταγμα σ' όλες τις επετειακές τους πορείες, οι οποίες περιλάμβαναν απαρέγκλιτα την καθιερωμένη στάση έξω απ' την αμερικανική πρεσβεία.
Και το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι ηττημένοι του Εμφυλίου, «εμπνευσμένοι» απ' τον γαλλικό Μάη του '68, διάνθισαν το γεγονός της αντίστασης των φοιτητών κατά της Χούντας με το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», ένα σύνθημα που αποτέλεσε σήμα κατατεθέν της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα χρόνια της μεταπολίτευσης σε πορείες συνδικαλιστικών οργανώσεων, κυρίως, που ήθελαν να περάσουν το μήνυμα της Αριστεράς «για ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ανεργίας και της πείνας» ...
Όσο για την γενιά του Πολυτεχνείου, αυτή - από... σεβασμό προς τα θύματά του - έδειξε το αληθινό της πρόσωπο με το που ανέβηκε στην εξουσία κατά τα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Παραμέρισε τους ιδεολόγους που - ως φοιτητές - πήραν στην πλάτη τους την αντίσταση κατά του καθεστώτος της επταετίας (1967-74) κι έβγαλε στον αφρό την νομενκλατούρα των κομματικών του αριστερού «προοδευτισμού», που αποτελείτο από σταλινικούς, τροτσκιστές [οι οποίοι όμνυαν τα μπολσεβίκικα είδωλα της Οκτωβριανής Επανάστασης (1917)], σοβιετόφιλους, πειναλέους και γραφειοκράτες...
Όλοι αυτοί (κάποιοι απ' τους οποίους βρέθηκαν με απίστευτη ευκολία απ' το «στρατηγείο» της Χούντας στο στρατόπεδο των διωκτών της) οικειοποιήθηκαν τον συμβολισμό του Πολυτεχνείου και αναδείχθηκαν στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας ως... σύμβολα εξ αντανακλάσεως και ήρωες μιας ιστορίας τραβηγμένης από τα μαλλιά, όσον αφορά τη δική τους συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Αυτά και πολλά άλλα... επαναστατικά ελάμβαναν χώρα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, μέχρι που ήρθε η ώρα να γίνει η Αριστερά «Κυβερνώσα» και να φέρει τα πάνω κάτω στα κοινοβουλευτικά δεδομένα κάνοντας στροφή 180 μοιρών στην ιδεολογία και την πολιτική της απέναντι στους άλλοτε «φονιάδες των λαών» Αμερικανούς, που έγιναν τώρα πολύτιμοι φίλοι και σύμμαχοι.
Το παράδοξο ωστόσο είναι πως απ' όλη αυτήν την ταραχώδη περίοδο της 45χρονης οικειοποίησης του «Πολυτεχνείου» και της μετατροπής του από σύμβολο ελευθερίαςσε σύμβολο των αγώνων της Αριστεράς, ένα πράγμα παρέμεινε ανέπαφο μέσα στον χρόνο και δεν ανατράπηκε απ' τις πολιτικές μεταλλάξεις της:
το πανεπιστημιακό άσυλο, που εδράζεται στην αντίληψη της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Ωστόσο αυτό, που ήταν το κύριο ζητούμενο επί δικτατορίας, είχε διασφαλιστεί ήδη μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αφού με το Σύνταγμα του '75 (όπως διαμορφώθηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή) προστατεύονταν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, μεταξύ των οποίων είναι και αυτά της ακαδημαϊκής ελευθερίας (άρθρο 16, παρ.1), της ελευθερίας δηλαδή της έκφρασης, του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, που είχαν καταργηθεί επί Χούντας.
Ως εκ τούτου, αναρωτιέται κανείς.
Δεν είναι περιττή η διατήρηση του ασύλου στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα;
Δεν είναι παρανοϊκό να εκλαμβάνεται απ' την Αριστερά ως θεσμική εκτροπή η προσπάθεια μιας κυβέρνησης να το περιορίσει ή να το καταργήσει, αφού διαβλέπει ότι η διατήρησή του αποτελεί την γεννεσιουργό αιτία πολλών προβλημάτων;
Δεν βλέπουν οι Ηρακλείς του Στέμματος του προοδευτισμού ότι δεν υφίσταται καταστρατήγηση των εννόμων αγαθών της ακαδημαϊκής κοινότητας υπό συνθήκες δημοκρατίας;
Δεν βλέπουν ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο» δεν προστατεύει πλέον τις ελευθερίες, αλλά τις ιδεοληψίες μια τυραννικής μειοψηφίας, η οποία το έχει μετατρέψει σε ιδεολογικό καταφύγιο αναρχικών και ερυθρών τραμπούκων καταστροφέων;
Ξέχασαν μήπως τις καταδρομικές επιθέσεις των τελευταίων με ορμητήριο τα πανεπιστήμια, πολλά από τα οποία έχουν μετατρέψει σε γιάφκες παραγωγής μολότοφ και λοιπών εκρηκτικών υλών;
Ξέχασαν τους προπηλακισμούς και τους ξυλοδαρμούς πανεπιστημιακών και φοιτητών ή την ομηρία και τις πράξεις ασέβειας σε βάρος τους;
Ή μήπως δε θυμούνται την εισβολή τους σε αμφιθέατρα εν ώρα διδασκαλίας, για …«φιλικές» συστάσεις στους μη ομοϊδεάτες καθηγητές τους;
Ποιο πανεπιστημιακό άσυλο υπερασπιζόμαστε, λοιπόν, όταν το καθεστώς των πανεπιστημίων έχει μεταλλαχθεί από δημοκρατικό σε καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας;
Υπάρχουν πουθενά στον κόσμο «αιχμάλωτα» πανεπιστήμια από μικρές ομάδεςταραχοποιών - αντιεξουσιαστών ή αναρχικών, όπως ο «Ρουβίκωνας» - που, αψηφώντας τους νόμους και τη θέληση των πολλών, κόβουν και ράβουν, δέρνουν και επιβάλλουν τα ιδεολογικά τους «πιστεύω»;
Εν κατακλείδι, όσοι θέλουν να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι:
1. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν πρόκειται να εκπέσει από το... βάθρο της όσο της επιτρέπουμε να καπηλεύεται το μυθοποιημένο «Πολυτεχνείο».
Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να καταργήσεις κάτι ταυτισμένο με ένα σύμβολο, εκτός κι αν «αποψιλώσεις» το τελευταίο απ' τις προπαγανδιστικές περικοκλάδες του και το φέρεις στα μέτρα που του αρμόζουν, χωρίς ημίμετρα και «μικροχειρουργικές» αλχημείες (πράγμα που απαιτεί ασφαλώς ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πέρα από πολιτική βούληση, για την κυβέρνηση που θα τολμήσει να το εφαρμόσει).
2. Μετά το ανηλεές προπαγανδιστικό σφυροκόπημα της μεταπολιτευτικής πρακτικής της, με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου - η επιμονή μας να γιορτάζουμε σε συνθήκες «πολέμου» μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομίας μια συμβολική - και όχι εθνική - γιορτή, που μας διχάζει, καταντά «ψυχαναγκαστική εμμονή»...
Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτήν την «εμμονή» την εκμεταλλεύτηκαν και κάποιοι της δεξιάς παράταξης, που - αντί να συνηγορήσουν στον αυστηρό περιορισμό της στις σχολικές και πανεπιστημιακές αίθουσες ως επετείου δημοκρατικής αναβάπτισης και μνήμης - 'ασπάσθηκαν' ολόθερμα την αριστερή οπτική της και το σκηνικό ανομίας που την ακολουθεί, σε μια προσπάθεια να φανούν λιγότερο "ακραίοι", νεόκοποι "προοδευτικοί" και "φιλολαϊκοί", για να πάρουν κάτι απ' την λάμψη του αίματος των νεκρών του Πολυτεχνείου...
Ξέχασαν, όπως φαίνεται, πως αυτό χύθηκε στο όνομα της δημοκρατίας κι όχι της τυραννίας μια άναρχης μειοψηφίας, όπως αυτή που έχει αλώσει από χρόνια τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα και τα διασύρει καθημερινά υπό το έκπληκτο και ενίοτε περιπαικτικό βλέμμα της διεθνούς κοινής γνώμης ...
ΠΗΓΗ
Αναρτήθηκε από km58
Λέω θεωρητικά, γιατί στην πράξη το «Πολυτεχνείο» χρησιμοποιήθηκε εντέχνως ως σύμβολο της Αριστεράς, ώστε να της ανοίξει τον δρόμο για την ιδεολογική κυριαρχία της στην πολιτική ζωή του τόπου.
Πέρα απ' αυτό, σαν καθαυτό ιστορικό γεγονός, η εξέγερση του Πολυτεχνείου παρουσιάζει νεφελώδη εικόνα η οποία στηρίζεται σε αμφιλεγόμενα κριτήρια.
Για παράδειγμα, δεν αποδεικνύεται ιστορικά ότι πρωτοστάτησαν στην εξέγερση οι εκπρόσωποι της Αριστεράς και της Αναρχίας, απ' τη στιγμή που δεν υπήρχε μέχρι τότε κομματικοποιημένο φοιτητικό κίνημα, όπως έγινε μεταπολιτευτικά.
Έπειτα, δεν τεκμηριώνεται η άποψη ότι τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο έριξαν την Χούντα.Μπορεί να την κλόνισαν, δεν λέω.
Μπορεί να προκάλεσαν εναλλαγή προσώπων στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της.
Αλλά η πτώση της «Χούντας του Ιωαννίδη» (κι όχι «του Παπαδόπουλου»), ήρθε τον επόμενο χρόνο με «γέφυρα» μετάβασης (απ' την δικτατορία στην δημοκρατία) την τραγωδία της Κύπρου.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρώτο αυταπόδεικτο συμπέρασμα είναι ότι «το Πολυτεχνείο ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση».
Το δεύτερο είναι ότι, ως αντιδικτατορικό σύμβολο, έγινε όπλο στα χέρια του αντι-ιμπεριαλιστικού και αντι-αμερικανικού κινήματος αδιάλειπτα μέσα στον χρόνο, αφού οι Αριστεροί το είχαν συνθηματοποιήσει σε τέτοιο βαθμό (σαν ένα άλλο 'Εν Τούτω Νίκα'), που το έβαζαν σαν πρόταγμα σ' όλες τις επετειακές τους πορείες, οι οποίες περιλάμβαναν απαρέγκλιτα την καθιερωμένη στάση έξω απ' την αμερικανική πρεσβεία.
Και το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι ηττημένοι του Εμφυλίου, «εμπνευσμένοι» απ' τον γαλλικό Μάη του '68, διάνθισαν το γεγονός της αντίστασης των φοιτητών κατά της Χούντας με το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», ένα σύνθημα που αποτέλεσε σήμα κατατεθέν της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα χρόνια της μεταπολίτευσης σε πορείες συνδικαλιστικών οργανώσεων, κυρίως, που ήθελαν να περάσουν το μήνυμα της Αριστεράς «για ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ανεργίας και της πείνας» ...
Όσο για την γενιά του Πολυτεχνείου, αυτή - από... σεβασμό προς τα θύματά του - έδειξε το αληθινό της πρόσωπο με το που ανέβηκε στην εξουσία κατά τα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Παραμέρισε τους ιδεολόγους που - ως φοιτητές - πήραν στην πλάτη τους την αντίσταση κατά του καθεστώτος της επταετίας (1967-74) κι έβγαλε στον αφρό την νομενκλατούρα των κομματικών του αριστερού «προοδευτισμού», που αποτελείτο από σταλινικούς, τροτσκιστές [οι οποίοι όμνυαν τα μπολσεβίκικα είδωλα της Οκτωβριανής Επανάστασης (1917)], σοβιετόφιλους, πειναλέους και γραφειοκράτες...
Όλοι αυτοί (κάποιοι απ' τους οποίους βρέθηκαν με απίστευτη ευκολία απ' το «στρατηγείο» της Χούντας στο στρατόπεδο των διωκτών της) οικειοποιήθηκαν τον συμβολισμό του Πολυτεχνείου και αναδείχθηκαν στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας ως... σύμβολα εξ αντανακλάσεως και ήρωες μιας ιστορίας τραβηγμένης από τα μαλλιά, όσον αφορά τη δική τους συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Αυτά και πολλά άλλα... επαναστατικά ελάμβαναν χώρα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, μέχρι που ήρθε η ώρα να γίνει η Αριστερά «Κυβερνώσα» και να φέρει τα πάνω κάτω στα κοινοβουλευτικά δεδομένα κάνοντας στροφή 180 μοιρών στην ιδεολογία και την πολιτική της απέναντι στους άλλοτε «φονιάδες των λαών» Αμερικανούς, που έγιναν τώρα πολύτιμοι φίλοι και σύμμαχοι.
Το παράδοξο ωστόσο είναι πως απ' όλη αυτήν την ταραχώδη περίοδο της 45χρονης οικειοποίησης του «Πολυτεχνείου» και της μετατροπής του από σύμβολο ελευθερίαςσε σύμβολο των αγώνων της Αριστεράς, ένα πράγμα παρέμεινε ανέπαφο μέσα στον χρόνο και δεν ανατράπηκε απ' τις πολιτικές μεταλλάξεις της:
το πανεπιστημιακό άσυλο, που εδράζεται στην αντίληψη της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Ωστόσο αυτό, που ήταν το κύριο ζητούμενο επί δικτατορίας, είχε διασφαλιστεί ήδη μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αφού με το Σύνταγμα του '75 (όπως διαμορφώθηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή) προστατεύονταν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, μεταξύ των οποίων είναι και αυτά της ακαδημαϊκής ελευθερίας (άρθρο 16, παρ.1), της ελευθερίας δηλαδή της έκφρασης, του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, που είχαν καταργηθεί επί Χούντας.
Ως εκ τούτου, αναρωτιέται κανείς.
Δεν είναι περιττή η διατήρηση του ασύλου στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα;
Δεν είναι παρανοϊκό να εκλαμβάνεται απ' την Αριστερά ως θεσμική εκτροπή η προσπάθεια μιας κυβέρνησης να το περιορίσει ή να το καταργήσει, αφού διαβλέπει ότι η διατήρησή του αποτελεί την γεννεσιουργό αιτία πολλών προβλημάτων;
Δεν βλέπουν οι Ηρακλείς του Στέμματος του προοδευτισμού ότι δεν υφίσταται καταστρατήγηση των εννόμων αγαθών της ακαδημαϊκής κοινότητας υπό συνθήκες δημοκρατίας;
Δεν βλέπουν ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο» δεν προστατεύει πλέον τις ελευθερίες, αλλά τις ιδεοληψίες μια τυραννικής μειοψηφίας, η οποία το έχει μετατρέψει σε ιδεολογικό καταφύγιο αναρχικών και ερυθρών τραμπούκων καταστροφέων;
Ξέχασαν μήπως τις καταδρομικές επιθέσεις των τελευταίων με ορμητήριο τα πανεπιστήμια, πολλά από τα οποία έχουν μετατρέψει σε γιάφκες παραγωγής μολότοφ και λοιπών εκρηκτικών υλών;
Ξέχασαν τους προπηλακισμούς και τους ξυλοδαρμούς πανεπιστημιακών και φοιτητών ή την ομηρία και τις πράξεις ασέβειας σε βάρος τους;
Ή μήπως δε θυμούνται την εισβολή τους σε αμφιθέατρα εν ώρα διδασκαλίας, για …«φιλικές» συστάσεις στους μη ομοϊδεάτες καθηγητές τους;
Ποιο πανεπιστημιακό άσυλο υπερασπιζόμαστε, λοιπόν, όταν το καθεστώς των πανεπιστημίων έχει μεταλλαχθεί από δημοκρατικό σε καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας;
Υπάρχουν πουθενά στον κόσμο «αιχμάλωτα» πανεπιστήμια από μικρές ομάδεςταραχοποιών - αντιεξουσιαστών ή αναρχικών, όπως ο «Ρουβίκωνας» - που, αψηφώντας τους νόμους και τη θέληση των πολλών, κόβουν και ράβουν, δέρνουν και επιβάλλουν τα ιδεολογικά τους «πιστεύω»;
Εν κατακλείδι, όσοι θέλουν να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι:
1. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν πρόκειται να εκπέσει από το... βάθρο της όσο της επιτρέπουμε να καπηλεύεται το μυθοποιημένο «Πολυτεχνείο».
Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να καταργήσεις κάτι ταυτισμένο με ένα σύμβολο, εκτός κι αν «αποψιλώσεις» το τελευταίο απ' τις προπαγανδιστικές περικοκλάδες του και το φέρεις στα μέτρα που του αρμόζουν, χωρίς ημίμετρα και «μικροχειρουργικές» αλχημείες (πράγμα που απαιτεί ασφαλώς ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πέρα από πολιτική βούληση, για την κυβέρνηση που θα τολμήσει να το εφαρμόσει).
2. Μετά το ανηλεές προπαγανδιστικό σφυροκόπημα της μεταπολιτευτικής πρακτικής της, με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου - η επιμονή μας να γιορτάζουμε σε συνθήκες «πολέμου» μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομίας μια συμβολική - και όχι εθνική - γιορτή, που μας διχάζει, καταντά «ψυχαναγκαστική εμμονή»...
Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτήν την «εμμονή» την εκμεταλλεύτηκαν και κάποιοι της δεξιάς παράταξης, που - αντί να συνηγορήσουν στον αυστηρό περιορισμό της στις σχολικές και πανεπιστημιακές αίθουσες ως επετείου δημοκρατικής αναβάπτισης και μνήμης - 'ασπάσθηκαν' ολόθερμα την αριστερή οπτική της και το σκηνικό ανομίας που την ακολουθεί, σε μια προσπάθεια να φανούν λιγότερο "ακραίοι", νεόκοποι "προοδευτικοί" και "φιλολαϊκοί", για να πάρουν κάτι απ' την λάμψη του αίματος των νεκρών του Πολυτεχνείου...
Ξέχασαν, όπως φαίνεται, πως αυτό χύθηκε στο όνομα της δημοκρατίας κι όχι της τυραννίας μια άναρχης μειοψηφίας, όπως αυτή που έχει αλώσει από χρόνια τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα και τα διασύρει καθημερινά υπό το έκπληκτο και ενίοτε περιπαικτικό βλέμμα της διεθνούς κοινής γνώμης ...
ΠΗΓΗ
Αναρτήθηκε από km58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου