Του Κώστα Στούπα
Την περασμένη εβδομάδα η ελληνική κυβέρνηση απέλασε δυο Ρώσους διπλωμάτες γιατί είχαν αναπτύξει "ύποπτες” δραστηριότητες στη χώρα μας οι οποίες έρχονταν σε αντίθεση με τα εθνικά μας συμφέροντα.
Οι πληροφορίες θέλουν τους απελαθέντες να έχουν σχέση με τις οφθαλμοφανείς τα τελευταία χρόνια προσπάθειες της Μόσχας να αυξήσει την επιρροή της στην Ελλάδα μέσω του ελέγχου μέσων ενημέρωσης, των κοινωνικών δικτύων, οικονομικών παραγόντων και την αντίδρασης σημαντικής μερίδας στη συμφωνία των Πρεσπών.
Εμφανής είναι αυτή η διείσδυση της ρωσικής επιρροής στον προπαγανδιστικό λόγο πολιτικών κινήσεων της άκρας δεξιάς και αριστεράς. Η ρωσική επιρροή
στη χώρα διαθέτει ιστορικές ρίζες και έχει σαν κοινό παρανομαστή τόσο το θρησκευτικό ομόδοξο όσο και τη βαθύτερη ροπή της ψυχοσύνθεσης των λαών μας προς τον απολυταρχισμό της ανατολικής δεσποτείας (που ενδεχομένως πηγάζει από τη μαζοχιστική λατρεία της ισχύος που επιδεικνύουν όσοι φοβούνται την ευθύνη που προϋποθέτει η ελευθερία).
Διόλου τυχαίο δεν είναι πως ο ιδιαίτερα δημοφιλής μεταπολεμικός ήρωας της αριστεράς Νίκος Μπελογιάννης που εκτελέστηκε αδίκως (οι δημοκρατίες δεν δολοφονούν) μετά τον εμφύλιο εκπαιδεύτηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της ΕΣΣΔ και στάλθηκε στην Ελλάδα μεταξύ άλλων για να οργανώσει δίκτυο ασυρμάτων που έστελναν πληροφορίες και σχετικές με την ασφάλεια της χώρας, εκτός αυτής.
Η Μόσχα λοιπόν έχει κάνει γνωστό πως δεν επιθυμεί την είσοδο της γείτονος FYROM (Βόρειας Μακεδονίας οσονούπω) στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. που ξεμπλοκάρεται με τη συμφωνία των Πρεσπών και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αντίθεση της πλειοψηφίας των Ελλήνων στη συμφωνία που έκλεισε όπως-όπως η κυβέρνηση.
Οι Έλληνες βεβαίως αντιδρούν για τον ανιστόρητο σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας με τον οποίο η Μόσχα έχει εξ αρχής αναγνωρίσει τη γείτονα. Τούτο όμως αποσιωπάται από τους ρωσόπληκτους.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως μια κυβέρνηση της άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς (αμφότεροι χώροι ανήκοντες στο φιλορωσικό μπλοκ) μετά από πολλές δεκαετίες προβαίνει σε μια κίνηση ιδιαίτερα επιθετική απέναντι στη Ρωσία. Θυμίζει το ΟΧΙ στο Μουσολίνι του φιλογερμανικού μπλοκ με το οποίο η Ελλάδα εισήλθε στον Β΄ Π.Π.
Είναι γνωστό πως κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015 ο κ. Τσίπρας με τον κ. Λαφαζάνη, με δόλωμα 4-5 δισ. προσπάθησαν να παραδώσουν τη χώρα στον κ. Πούτιν, ο οποίος ορθολογικά κρίνοντας δεν θέλησε να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Αν η Ουκρανία είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, η Ελλάδα είναι το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης.
Όσοι έχουν ενημερωθεί σε σχέση με τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της Ρωσίας γνωρίζουν πως ο ρωσικός παράγων επιθυμεί να έχει επιρροή στην Ελλάδα με μοναδικό στόχο να πιέζει τις εκάστοτε κυβερνήσεις να μπλοκάρουν εχθρικές αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Τους είναι πιο χρήσιμη και λιγότερο δαπανηρή υπόθεση μια Ελλάδα εντός ΝΑΤΟ και Ε.Ε. παρά μια Ελλάδα σαν τη Λευκορωσία ή έστω τη Συρία.
Από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης ακόμη, των Ορλωφικών και του Λάμπρου Κατσώνη είναι φανερό πως η Ελλάδα έχει αξία για τη Ρωσία μόνο ως πεδίο αντιπερισπασμού στις άλλες μεγάλες δυνάμεις. Συνήθως πυροδοτούσαν εξεγέρσεις και στη συνέχεια άφηναν τους εξεγερμένους στο έλεος της λεπίδας των Τούρκων.
Αντιθέτως η στρατηγική θέση της χώρας εξασφαλίζει τις ζωτικής σημασίας διόδους της Δυτικής Ευρώπης προς τον Περσικό Κόλπο και την Ασία. Η Ευρώπη και η Δύση δεν θα αφήσουν εύκολα και αναίμακτα (το απέδειξαν μετά το 1945) την Ελλάδα να πέσει σε άλλη ζώνη επιρροής.
Οι εγχώριοι "Γκράμσι” και "Σουσλώφ” δεν ήταν σε θέση να το αντιληφθούν αυτό ούτε το 2015 ούτε το 1945.
Σε αντάλλαγμα η Δύση έχει στηρίξει την Ελλάδα μετά τον πόλεμο ώστε να φτάσει να συγκαταλέγεται μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη, κάτι που ούτε η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αιτιολογούν, ούτε η πειθαρχία και ωριμότητα της κοινωνίας ούτε η τριτοκοσμική δημόσια διοίκηση.
Οι αξίες των "ΜένουμεΕυρώπηδων"...
Η φιλοδυτική μερίδα στην Ελλάδα που είναι επίσης ισχυρή και τέμνει εγκάρσια τόσο την δεξιά όσο και την αριστερά και σχεδόν μονοπωλεί το Κέντρο εδράζει την έλξη της όχι τόσο στα υλικά ανταλλάγματα και τη γοητεία της εκάστοτε δυτικής ηγεσίας, αλλά την πεποίθηση πως η Δύση είναι η κοιτίδα του διαφωτισμού, του ορθολογισμού, της ανοιχτής κοινωνίας, της περισσότερο ελεύθερης οικονομίας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Όλα αυτά βέβαια έχουν σαν αποτέλεσμα οι δυτικές κοινωνίες να απολαμβάνουν υψηλότερο υλικό βιοτικό επίπεδο (παρά το γεγονός πως δεν διαθέτουν τους φυσικούς πόρους π.χ. της Ρωσίας) και κυρίως πολιτισμική και τεχνολογική ευημερία.
Από την "κωλοτούμπα”, στα τέσσερα...
Από το 2015, λοιπόν, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και ο κ. Τσίπρας από αναζητών ασφαλή λιμάνια μακριά από τη Δύση έχει εξελιχθεί σε πειθήνιο διεκπεραιωτή θελημάτων ενδεχομένως και πριν αυτά διατυπωθούν. Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Καμμένο που δεν έχανε ευκαιρία να επιδεικνύει τις "ορθόδοξες” διασυνδέσεις του.
Η απέλαση των δυο Ρώσων διπλωματών τις ημέρες που ξεκινούσε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες διόλου τυχαία δεν είναι. Εκτιμάται σαν κίνηση που αποζητά την εύνοια των ισχυρών.
Κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει με σιγουριά τα αίτια αυτής της ριζικής μεταστροφής που μοιάζει επίδειξη πομπώδους και φθηνής υποτακτικότητας.
Μοιάζει βέβαιο πως οι δυτικοί σύμμαχοι και εταίροι στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γιατί είναι αυτή που φέρνει τις λιγότερες αντιρρήσεις ακόμη και όταν θίγονται καίρια συμφέροντα της χώρας ή διχάζεται η κοινωνία.
Καμιά κυβέρνηση δεν έχει κερδίσει εκλογές χάρη στην επίδειξη τυφλής υποταγής στους συμμάχους ή τους εταίρους. Συνήθως έχουμε συνηθίσει στο αντίθετο.
Μια συμμαχική και εταιρική σχέση για να είναι υγιής πρέπει να είναι αμοιβαία επωφελής και να μην "τσαλακώνει” την αίσθηση αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας ιδίως της πιο αδύναμης πλευράς.
Ο θεμελιωτής της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας που έβαλε τη χώρα και σε ένα από τα ισχυρότερα κλαμπ του πλανήτη ως ισότιμο μέλος, όταν ακόμη σε αυτό ήταν οι ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν χρειάστηκε απέσυρε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ποτέ δεν έδωσε παράσταση πειθήνιου "γιες μεν” αλλά κινούνταν με γνώμονα το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας.
Η Ελλάδα αντί επίδειξης υπακοής (το παιδί για τα θελήματα που δεν θα διστάσουν να πληγώσουν) στους εταίρους και συμμάχους χρειάζεται εθνική στρατηγική που θα στοχεύει και θα αναδεικνύει τα αμοιβαία οφέλη, χρειάζεται ζωντανή και δυναμική οικονομία, αξιοκρατία και ισχυροποίηση των δημοκρατικών θεσμών.
Σε όλους αυτούς τους τομείς βουλιάζει τα τελευταία χρόνια γιατί το πελατειακό κράτος μπλοκάρει τις μεταρρυθμίσεις... Οι σύμμαχοι, εταίροι και δανειστές επειδή η κυβέρνηση τους κάνει τα μικροθελήματα δεν πιέζουν για τις μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν μια αμοιβαία επωφελή σχέση με μια Ελλάδα που δεν θα είναι πάμφτωχη και τριτοκοσμική...
Σύντροφοι, άλλο στεκόμαστε στα "τέσσερα” στους συμμάχους και άλλο ανήκουμε στη Δύση. Αν είμαστε δουλόφρονες θα επιλέγαμε να ανήκουμε στη δεσποτική Ανατολή και όχι την φιλελεύθερη Δύση των δημοκρατιών και των κοινωνιών των πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου