Γράφει ο Δημήτρης Παπαδοκωστόπουλος
Μετά το τέλος του Εμφυλίου, η πολιτική επιβίωση στην Ελλάδα αλλά και η επιβίωση γενικότερα, απαιτούσε την επίδειξη ισχυρού αντικομμουνιστικού πνεύματος.
Και όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά και δίπλα στους ιδεολόγους εμφανίζονται οι καιροσκόποι που προσαρμόζονται στις καταστάσεις και λένε πάντα αυτά που απαιτεί η εποχή.
Στη σημερινή εποχή η πολιτική επιβίωση απαιτεί αντιρατσισμό και δήθεν αντιλαϊκίστικο λόγο, που καταλήγει τελικά να είναι ο χειρότερος λαϊκισμός.
Οι προερχόμενοι από την Αριστερά πολιτικοί, μάστορες της μετάλλαξης και της αλλαγής θέσεων, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την εποχή, να κερδίσουν από την χώρα που βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας και βέβαια αδιαφορούν για την κοινωνία, την οποία υποτίθεται ότι προασπίζουν.
Πόσοι, για παράδειγμα, από τη σημερινή ΔΗΜΑΡ δεν θα ήταν στο καλάθι των αχρήστων αν δεν υπήρχε η «Χρυσή Αυγή»; Πάρα πολλοί και σίγουρα ένας θα ήταν ο Θεόδωρος Μαργαρίτης.
Ο προαναφερόμενος χωρίς αμφιβολία θα διάβαζε τότε μόνος του τις ανακοινώσεις που θα έβγαζε ο ίδιος, έπειτα από επισκέψεις του σε μουσουλμάνους για να του εξηγήσουν τον ρατσισμό στην Ελλάδα.
Τι μέλλον, για παράδειγμα, θα μπορούσε να έχει σε μία σοβαρή χώρα ένας πολιτικός σαν τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που, όταν ζορίστηκε για το Μνημόνιο, είπε απλά για να «καθαρίσει» ότι δεν το διάβασε;
Όχι βέβαια ότι διάβαζε κάτι άλλο (καθώς αυτά δεν τα συνηθίζουν οι πολιτικοί), όπως δεν είπε επίσης ότι δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το αν σωθεί η χώρα όπου μεγαλώνουν τα παιδιά του.
Αν νοιαζόταν, εξάλλου, κάτι θα είχε αφήσει πίσω του έπειτα από τόσα χρόνια εξουσίας, στη διάρκεια των οποίων αναλωνόταν σε τηλεοπτικές κενότητες που εκστόμιζε με βαρυσήμαντο τρόπο και πάντα στο όνομα της ανάγκης να αλλάξει η χώρα.
Και βέβαια είναι σφοδρός αντιλαϊκιστής ο κ. Χρυσοχοΐδης, ίδιας κοπής σαν τον Ανδρέα Λοβέρδο, αυτόν τον Νίκο Ξανθόπουλο της πολιτικής, που αν και έπαιξε όλους τους ρόλους, συνεχίζει να παραμένει στη σκηνή ελπίζοντας στην επιδοκιμασία των θεατών με την κοντή μνήμη.
Σαν τους προαναφερόμενους πολιτικούς υπάρχουν δεκάδες σε όλα τα κόμματα (μηδενός εξαιρουμένου) που σπάνε πλάκα ασχολούμενοι με την πολιτική, σε μία χώρα που έως πριν από λίγα χρόνια η συγκεκριμένη ασχολία ήταν και εξαιρετικά επικερδής, όπως απέδειξε η κατάληξή τα.
Οι αντιλαϊκιστές συμπλέκονται μ ε τους «λαϊκιστές» για το Μνημόνιο και βέβαια το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Δηλαδή τίποτα, καθώς όλοι ή σχεδόν όλοι οι αποτελούντες τον σημερινό πολιτικό κόσμο, έχουν ρίζες στον χθεσινό και όσοι δεν έχουν απευθείας καταγωγή δεν παραλείπουν να επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία την σφραγίδα της συγγένειας μαζί του αλλά και τις κακές έξεις που έχουν αντιγράψει από αυτόν.
Και ευτυχώς για όλους αυτούς, υπήρξε ο από μηχανής θεός του Μνημονίου, το οποίο συνέταξαν οι «μονόχνωτοι» Γερμανοί για να τιμωρήσουν συλλήβδην τους Έλληνες, καθώς πίστεψαν τον Πάγκαλο που είπε ότι στην Ελλάδα όλοι μαζί τα έφαγαν…
Βέβαια, οι πολιτικοί μας δεν λένε ότι το Μνημόνιο ήταν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας που οι ίδιοι προκάλεσαν και βέβαια φροντίζει αποκλειστικά και μόνο να πάρουν οι δανειστές μας τα λεφτά τους.
Σε μία τέτοια πολιτική θολούρα οι υποκριτές επιβιώνουν, καθώς έχουν μάθει να αφουγκράζονται τον Έλληνα της μεταπολίτευσης, που διαπαιδαγωγήθηκε με την μικρότερη προσπάθεια, χωρίς αξίες και με διαρκές όραμα μία καλή κονόμα στο όνομα κάθε τιμήματος.
Έπειτα από τόσα χρόνια διορισμών στο Δημόσιο και αθρόων επιδοτήσεων για να θάβονται τα αγροτικά προϊόντα ή να καταστρέφεται γενικότερα η παραγωγή της χώρας, αυτός ο τύπος Έλληνα αποδεικνύεται η μεγαλύτερη τροχοπέδη.
Και εκεί ακριβώς ακουμπάνε πολιτικοί σαν τους παραπάνω, που όσο θα αισθάνονται ότι έχουν ακροατές θα συνεχίζουν να παριστάνουν τους σωτήρες της χώρας, την οποία θα βυθίζουν όλο και βαθύτερα στο τέλμα.
Πηγή Κυριακάτικη Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου