Έτσι μας τόμαθε η νενέ μου, που είχε αφήσει το κλειδί του βυζαντινού σπιτιού της θαμμένο στον κήπο, έτσι το λέγαμε.
Δεν ήρθε η ώρα -Εσύ ξέρεις πότε θάναι- δεν πήγαμε ακόμη.
Εγώ πάντως τόχω πει του εγγονού μου (για να υπάρχει κάποιος να ξέρει για το κλειδί, όταν φύγω εγώ από τούτον τον κόσμο) και τόχει "δέσει κόμπο" και όλο ζητάει το άσπρο άλογο για να μπει στην Πόλη.
Δεν Σε πιέζω Μάνα και συγχώρα με αν έτσι μοιάζει.
Μόνο αρπάζω Σου το ρούχο και Σε παρακαλώ "αν είναι ευλογημένο ας τρίξει το κλειδί στην παλιά εξώθυρα, στα χρόνια του εγγονού μου. Βλέπεις κι' αυτός έχει αρχίσει να το λέει στον μικρότερο αδελφό του που είναι τεσσάρων μηνών. Και καλά τώρα δεν καταλαβαίνει πολλά το μωρό...Αύριο, την άλλη - με την Χάρη του Γυιού Σου- θα κληρονομήσει κι αυτό την μνήμη και τον καημό.
Ας μην τα εμποδίσουν οι δικές μου αμαρτίες, Κυρά, να λειτουργηθούν στην ΑγιαΣοφιά.
Αλλά πάλι, όπως Εσύ θέλεις και όπως ο Κύριος ευδοκήσει.
Μόνο να ξέρεις πως εμείς δεν θα πάψουμε να παρακαλούμε και πως το αίμα της ανοιχτής μας πληγής θα βάφει το ρούχο Σου, κάθε 29 του Μάη.
Κι αν πάλι η αγάπη Του δεν θελήσει τα κρίματά μας να μολύνουν τις Βοσπορινές αύρες νάναι ευλογημένο.
Μόνο κάνε τα παιδιά να ονειρεύονται πάντα την επιστροφή γιατί, αν λείψει ο πόθος, η νενέ μου δεν θα ησυχάσει στον τάφο της καθώς σε κείνο το κλειδί είχε κρεμάσει την παρηγοριά της, όσο ζούσε!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου