''Είχα, λέει, μόλις πεθάνει κι ανέβαινα στον Παράδεισο...''

''Το όνειρο...''

(Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή)

Το νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ…

Είχα, λέει, μόλις πεθάνει κι ανέβαινα στον Παράδεισο...


Ο συνονόματός μου Αρχάγγελος με κράταγε απ’ το χέρι και με πάγαινε σε μια αίθουσα μεγάλη και λαμπρή. Σπρώχνω λίγο την πόρτα και τι να δω.

Πρώτο τραπέζι πίστα η αφρόκρεμα των αγίων: Γεώργιοι, Δημήτριοι, Φανούριος, Παρασκευές, Βαρβάρα, Αικατερίνα....

“Α πα πα”, λέω, “τι γυρεύω γω δω μέσα”...

Ο Μιχαλάκης μ’ έσπρωχνε να μπω, εγώ στήλωσα τα πόδια, τελικά επικράτησα…

“Μη με πολυζορίζεις”, του λέω, “μ’ αυτό το χάλι και τη λασπουριά που ‘χω πάνω μου, ντρέπομαι να μπω... Άσε με δω, να τους βλέπω απ’ τη χαραμάδα”.

Μόλις το πα, εξαφανίζεται ο αρχάγγελος. Κοιτάω παραμέσα και βλέπω ένα άλλο μεγάλο τραπέζι.

Εκεί ήταν μαζεμένα όλα τα ρεμάλια και τα αποβράσματα του κόσμου:

ο αρχιλήσταρχος ο Μωυσής ο Αιθίοπας, η Μαρία η Αιγυπτία, ο τελώνης ο Ζακχαίος, ο Άσωτος υιός, ο ληστής που σταυρώθηκε δίπλα στο Χριστό, η πόρνη που του άλειψε τα πόδια, και χίλια δυο άλλα “μπουμπούκια”..

Κι όλοι αυτοί μου ‘καναν νοήματα να μπω...

Κει π’ άρχιζα να ξεθαρρεύω και λύθηκαν κάπως τα πόδια μου φύσηξε η αύρα της θάλασσας, βρόντηξε το παραθυρόφυλλο και ξύπνησα.

Το λυχναράκι έκαιγε ακόμη και τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι τοίχο. Εκεί ήταν κάποιο καδράκι με κεντημένο ένα ρητό:

“Δεινόν η ραθυμία, Μεγάλη η μετάνοια”...

Μυστήρια πράγματα…

Τέσσερις μέρες είμαι σε τούτο το δωματιάκι, κι αυτό το καδράκι πρώτη φορά το βλέπω…


''Το όνειρο...''
(Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή)
___________________________________________
Ο Μέγας Βασίλειος παρατηρεί ότι, όταν κυριευόμαστε από νυσταγμό, η ψυχή μας γίνεται «νωθροτέρα περί της του Θεού εννοίας». Δεν πηγαίνει καθόλου η σκέψη μας στο Θεό. Όλο με τα γήινα ασχολούμαστε. Επίσης όταν κυριευόμαστε από ραθυμία, «καταφρονούμεν των κριμάτων του Θεού».

Υποτιμούμε τις εντολές του Θεού. Περιφρονούμε το νόμο του και τα προστάγματά του. Δεν κάνουμε προσπάθεια να συμμορφωθούμε στο άγιο θέλημά του.

Από πού έρχεται η ραθυμία; «Η ραθυμία πόθεν; από καταφρονήσεως», ερωτά και απαντά ο ιερός Χρυσόστομος. Δηλαδή, όταν ο άνθρωπος περιφρονεί το θέλημα του Θεού, σιγά-σιγά η καρδιά του γίνεται χέρσο έδαφος, στο οποίο φυτρώνουν αγκάθια και τριβόλια. Αναπτύσσονται η αμέλεια, η ραθυμία, ο νυσταγμός της ψυχής. «Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας» (Ψαλ. 118 28)!


Η εγρήγορση και η προσευχή είναι τα δύο πνευματικά όπλα που συνιστά ο Κύριος, για να υπερνικούμε τη ραθυμία μας και να αντιμετωπίζουμε νικηφόρα τον πειρασμό.

«Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν»΄(Ματθ. κς΄ 41). Η εγρήγορση και η προσευχή είναι ξίφος και μάχαιρα κατά των παθών. Αποτελεσματικότατα όπλα στα χέρια κάθε αγωνιστή του καλού αγώνα!

Επίσης μπορούμε να υπερνικούμε τη ραθυμία μας με τη μετάνοια. Είναι ολέθριο πάθος η ραθυμία, αλλ’ η μετάνοια έχει τη δύναμη να το θεραπεύσει. «Δεινόν η ραθυμία! Μεγάλη η μετάνοια», ψάλλουμε σ’ ένα τροπάριο της Μεγάλης Τετάρτης.

Να παρακαλούμε τον άγιο Θεό να μεταβάλει τη ραθυμία μας σε σπουδή και εγρήγορση: Κύριε, «τρέψον εις σπουδήν την ράθυμόν μου προαίρεσιν»!

Αν με τη βοήθειά σου γίνει αυτό, όλα τα άλλα διορθώνονται!

http://theomitoros.blogspot.com/2019/08/blog-post_94.html

Από το περιοδικό “ο Σωτήρ”