(Ματθ. 17.14-23)
«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται».
Ἕνα πολύ σημαντικό θέμα θίγει, ἀδελφοί μου, τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα· τό θέμα τῆς πίστεως. Στό θαῦμα πού ἱστορεῖ ὁ ἱερός
εὐαγγελιστής Ματθαῖος τό θέμα θίγεται μέ διπλό τρόπο, ἀφενός μέ τό παράδειγμα τοῦ πατέρα, πού παρότι ἡ παράκλησή του πρός τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ νά θεραπεύσουν τόν σεληνιαζόμενο υἱό του ἀπέτυχε, ὁ ἴδιος ἐπιμένει καί πλησιάζει τόν Ἰησοῦ ζητῶντας τή σωτηρία του, καί ἀφετέρου μέ τήν παρατήρηση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του γιά τήν ὀλιγοπιστία τους, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τόν ἀσθενοῦντα νεανία.
«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται».
῾Η πίστη, λοιπόν, εἶναι τό ζητούμενο ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἕνα ζητούμενο τό ὁποῖο πολύ συχνά ὁ Χριστός ὑπενθυμίζει πρός τούς μαθητές του, ἀλλά καί πρός ὅλους ἐμᾶς, πρός τούς ὁποίους θέτει καί σήμερα τό ἐρώτημα: «ἔχουμε πίστη;»
Ἀρκετοί θά βιαστοῦν νά ἀπαντήσουν «ναί, ἔχω», ξεχνῶντας ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι τό ἀόριστο καί ἀφηρημένο, δέν σημαίνει πιστεύω γενικά ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὅτι ὑπάρχει μιά ἀνώτερη δύναμη πού κυβερνᾶ τόν κόσμο, ἀλλά δέν τόν γνωρίζω καί δέν ἀσχολοῦμαι μέ αὐτόν παρά μόνον ὅταν τόν χρειάζομαι.
Ὁ Χριστός ζητᾶ μιά συγκεκριμένη πίστη στό πρόσωπο καί στή θεότητά του, μιά πίστη πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά διακρίνει στόν κόσμο γύρω του καί στήν καθημερινότητά του στοιχεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί νά μήν τά προσπερνᾶ ἀδιάφορος. Ζητᾶ μία πίστη πού προϋποθέτει ἀφοσίωση στόν Χριστό καί πού σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός βρίσκεται στό κέντρο τῆς ζωῆς του, τῆς οἰκογενείας του, τῆς ἐργασίας του, τῆς κάθε ἡμέρας του. Ζητᾶ μία πίστη πού θά ἐκφράζεται ὡς στενή καί οὐσιαστική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ζητᾶ μία πίστη πού δέν θά κλονίζεται σάν τό καλάμι στό φύσημα τοῦ ἀνέμου, ἀλλά θά παραμένει σταθερή. Ζητᾶ μία πίστη πού μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ τά θαύματα τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ζητᾶ μιά πίστη πού θά αὐξάνεται προοδευτικά μέ τόν ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός ἀντιλαμβάνεται, βεβαίως, τήν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν του καί γιά νά μήν τούς φοβίσει προσδιορίζει τό μέγεθος τῆς πίστεως πού ἀπαιτεῖται: «Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται».
Λίγη πίστη ζητᾶ ὁ Χριστός, ἀλλά πίστη δυνατή, οὐσιαστική, ἀληθινή, σάν τή δύναμη πού ἔχει ὁ κόκκος τοῦ σιναπιοῦ, πού ἄν καί εἶναι μικρός, προέρχεται ἀπό αὐτόν ἕνα μεγάλο δένδρο, σύμφωνα μέ τή διαβεβαίωση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ: «μικρότερον μέν ἐστιν πάντων τῶν σπερμάτων, ὅταν δέ αὐξηθῇ μεῖζον τῶν λαχάνων ἐστίν καί γίνεται δένδρον».
Λίγη πίστη ζητᾶ ὁ Χριστός, ἡ ὁποία ὅμως θά αὐξάνεται προοδευτικά, ὅπως συμβαίνει μέ τόν σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, καί θά ἐπεκτείνεται διαρκῶς. Καί αὐτή ἡ πίστη εἶναι ἀρκετή γιά νά συμβεῖ αὐτό πού ὑπόσχεται ὁ Χριστός στούς μαθητές του: «καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Καί τίποτε, δηλαδή, δέν θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς.
Γιατί δέν θαυματουργεῖ, ἀδελφοί μου, ἡ πίστη μας, δέν θαυματουργοῦμε ἐμεῖς, ἀλλά θαυματουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός στόν ὁποῖο πιστεύουμε καί τόν ὁποῖο ἐπικαλούμεθα. Γι᾽ αὐτό καί χρειάζεται οὐσιαστική καί ἀληθινή πίστη. Ἄν ἀμφιβάλλουμε, ἄν ἀμφισβητοῦμε τή δύναμή του, τότε δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε.
Αὐτή τήν πίστη, τή γνήσια καί δυνατή πίστη, στό ὄνομα καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἄς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχή μας. Αὐτή τήν πίστη, ἡ ὁποία θά εἶναι τρόπος ζωῆς καί θά ἀποτελεῖ καθημερινό βίωμα τῆς παρουσίας του στή ζωή μας. Αὐτή τήν πίστη, τήν ὁποία διέθετε ἡ Παναγία μας, διέθεταν οἱ ἅγιοί μας, γι᾽ αὐτό καί τούς βλέπουμε νά ἐπιτελοῦν καί μετά τήν κοίμησή τους τόσο θαύματα. Καί γι᾽ αὐτή τήν πίστη, πρέπει νά προσπαθήσουμε, ὥστε νά εἴμαστε σέ θέση καί νά κατανοοῦμε τά θαύματα τοῦ Θεοῦ πού ἐπιτελοῦνται στόν ἑαυτό μας καί γύρω μας, ἀλλά καί νά μποροῦμε νά τή χρησιμοποιοῦμε ὡς μέσο γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας. Ἀμήν.
http://imverias.blogspot.com/2018/08/blog-post_4.html
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται».
῾Η πίστη, λοιπόν, εἶναι τό ζητούμενο ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἕνα ζητούμενο τό ὁποῖο πολύ συχνά ὁ Χριστός ὑπενθυμίζει πρός τούς μαθητές του, ἀλλά καί πρός ὅλους ἐμᾶς, πρός τούς ὁποίους θέτει καί σήμερα τό ἐρώτημα: «ἔχουμε πίστη;»
Ἀρκετοί θά βιαστοῦν νά ἀπαντήσουν «ναί, ἔχω», ξεχνῶντας ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι τό ἀόριστο καί ἀφηρημένο, δέν σημαίνει πιστεύω γενικά ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὅτι ὑπάρχει μιά ἀνώτερη δύναμη πού κυβερνᾶ τόν κόσμο, ἀλλά δέν τόν γνωρίζω καί δέν ἀσχολοῦμαι μέ αὐτόν παρά μόνον ὅταν τόν χρειάζομαι.
Ὁ Χριστός ζητᾶ μιά συγκεκριμένη πίστη στό πρόσωπο καί στή θεότητά του, μιά πίστη πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά διακρίνει στόν κόσμο γύρω του καί στήν καθημερινότητά του στοιχεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί νά μήν τά προσπερνᾶ ἀδιάφορος. Ζητᾶ μία πίστη πού προϋποθέτει ἀφοσίωση στόν Χριστό καί πού σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός βρίσκεται στό κέντρο τῆς ζωῆς του, τῆς οἰκογενείας του, τῆς ἐργασίας του, τῆς κάθε ἡμέρας του. Ζητᾶ μία πίστη πού θά ἐκφράζεται ὡς στενή καί οὐσιαστική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ζητᾶ μία πίστη πού δέν θά κλονίζεται σάν τό καλάμι στό φύσημα τοῦ ἀνέμου, ἀλλά θά παραμένει σταθερή. Ζητᾶ μία πίστη πού μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ τά θαύματα τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ζητᾶ μιά πίστη πού θά αὐξάνεται προοδευτικά μέ τόν ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός ἀντιλαμβάνεται, βεβαίως, τήν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν του καί γιά νά μήν τούς φοβίσει προσδιορίζει τό μέγεθος τῆς πίστεως πού ἀπαιτεῖται: «Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται».
Λίγη πίστη ζητᾶ ὁ Χριστός, ἀλλά πίστη δυνατή, οὐσιαστική, ἀληθινή, σάν τή δύναμη πού ἔχει ὁ κόκκος τοῦ σιναπιοῦ, πού ἄν καί εἶναι μικρός, προέρχεται ἀπό αὐτόν ἕνα μεγάλο δένδρο, σύμφωνα μέ τή διαβεβαίωση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ: «μικρότερον μέν ἐστιν πάντων τῶν σπερμάτων, ὅταν δέ αὐξηθῇ μεῖζον τῶν λαχάνων ἐστίν καί γίνεται δένδρον».
Λίγη πίστη ζητᾶ ὁ Χριστός, ἡ ὁποία ὅμως θά αὐξάνεται προοδευτικά, ὅπως συμβαίνει μέ τόν σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, καί θά ἐπεκτείνεται διαρκῶς. Καί αὐτή ἡ πίστη εἶναι ἀρκετή γιά νά συμβεῖ αὐτό πού ὑπόσχεται ὁ Χριστός στούς μαθητές του: «καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Καί τίποτε, δηλαδή, δέν θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς.
Γιατί δέν θαυματουργεῖ, ἀδελφοί μου, ἡ πίστη μας, δέν θαυματουργοῦμε ἐμεῖς, ἀλλά θαυματουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός στόν ὁποῖο πιστεύουμε καί τόν ὁποῖο ἐπικαλούμεθα. Γι᾽ αὐτό καί χρειάζεται οὐσιαστική καί ἀληθινή πίστη. Ἄν ἀμφιβάλλουμε, ἄν ἀμφισβητοῦμε τή δύναμή του, τότε δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε.
Αὐτή τήν πίστη, τή γνήσια καί δυνατή πίστη, στό ὄνομα καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἄς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχή μας. Αὐτή τήν πίστη, ἡ ὁποία θά εἶναι τρόπος ζωῆς καί θά ἀποτελεῖ καθημερινό βίωμα τῆς παρουσίας του στή ζωή μας. Αὐτή τήν πίστη, τήν ὁποία διέθετε ἡ Παναγία μας, διέθεταν οἱ ἅγιοί μας, γι᾽ αὐτό καί τούς βλέπουμε νά ἐπιτελοῦν καί μετά τήν κοίμησή τους τόσο θαύματα. Καί γι᾽ αὐτή τήν πίστη, πρέπει νά προσπαθήσουμε, ὥστε νά εἴμαστε σέ θέση καί νά κατανοοῦμε τά θαύματα τοῦ Θεοῦ πού ἐπιτελοῦνται στόν ἑαυτό μας καί γύρω μας, ἀλλά καί νά μποροῦμε νά τή χρησιμοποιοῦμε ὡς μέσο γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας. Ἀμήν.
http://imverias.blogspot.com/2018/08/blog-post_4.html
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου