 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Καμιά φορά προσεύχομαι και είμαι όλο εφήμερες απαιτήσεις... δεν λέω και ένα ευχαριστώ, γλυκύτατε Χριστέ μου... Δεν βλέπω πόσο θα δοξαστούν εκείνοι, που έχουν τα μισά και τίποτε από τα δικά μου, σε αυτό το χώμα που ζω και μοιράζομαι και είναι εκ αγίας φύσεως, εκείνοι, αδύνατοι να αμαρτήσουν, σαν εμένα, γιατί η μόνη έγνοια τους είναι να βρουν φαγητό, ρούχα και να κρυφτούν από απειλές... Τι μοιρασιά είναι αυτή, αν κατέχω του πεινασμένου αδερφού τα πλεονάζοντα
υπάρχοντα. Τι δικαιοσύνη φέρω, όταν σπαταλώ το νερό του διψασμένου αδερφού και πετώ στα σκουπίδια μου, φαγητά, που εκείνος θα ψάξει και θα τα βρει και θα ευχαριστήσει τον Κύριο, για εμένα τον άθλιο αδερφό του! Πόση αγάπη μου λείπει και τι φτώχια, θα επιδείξω αύριο Θεέ μου, μπροστά στην Δόξα Σου, αν δεν μου δώσεις μία σπρωξιά και με ξυπνήσεις από το ζοφερό αυτό λήθαργο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου