Χαμογελούσαμε ακόμη...Παΐσιο !

Ήταν μια από τις ζεστές βραδιές του Ιουλίου, από αυτές που κάτι πηχτό και βαρύ έρχεται και κάθεται δίπλα σου, σε σπρώχνει λίγο παραπέρα για να βολευτεί και σου λέει "εγώ είμαι το καλοκαίρι και εδώ είναι η θέση μου". 
Ο μητροπολιτικός ναός του Αγ. Νικολάου, στο κέντρο της πόλης, ήταν όχι απλά γεμάτος αλλά ολογεμάτος από ανθρώπους που ήρθαν σε γιορτή μεγάλη.

 

 
 

 

Να πω Πάσχα δεν θα θα είναι υπερβολή αλλά εδώ οι γυναίκες με τα καλοκαιρινά φορέματα και οι άνδρες με τα κοντά μανίκια μας έδειχναν άλλη εποχή, το δε βλέμμα είχε έναν άλλο θρίαμβο καθώς ναι μεν "Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί " είναι όλες αυτές οι καταστάσεις αλλά ετούτος που μας έφερε στο ναό απόψε μέχρι πρόσφατα περπατούσε ανάμεσά μας, γεγονός που μας δίνει έναν άλλο αέρα, μιαν άλλη "μαγκιά"! Γνωρίζουμε ανθρώπους που τον γνώρισαν, γνωρίσαμε την περπατησιά του στον κόσμο, ακούμε ακόμη τον βηματισμό του και το πάνω- κάτω του στις ζωές μας δεν μας αφήνει να ...ησυχάσουμε από αγιότητα.
Ο κόσμος απόψε έχει μια αναμονή, μια χαρά που δακρύζει, ένα δάκρυ που χαμογελάει, οι χοροί των ψαλτών τρελαίνονται σαν μικρά παιδιά και το ύφος τους έχει έναν θρίαμβο, στο κέντρο του ναού η εικόνα του και τα θυμητάρια του. Ένα είδος αναθηματικής Παναγούδας δηλαδή : Το κομποσκοινάκι του, ένα κομμάτι του ενδύματός του, ένα μικρό κομματάκι της κουβέρτας του. 
Θέλεις να ακουμπήσεις το μάγουλό σου πάνω τους και να αναπαυτείς από τις μέριμνες του κόσμου. Ο κόσμος όμως περιμένει πίσω σου να χαιρετίσει και προχωράς. (Έρχεσαι ωστόσο την επόμενη μέρα -στο ήσυχο μεσημέρι της άδειας εκκλησίας- και το κάνεις και σταυρώνεις και το κομποσκοίνι σου σε όσα αγίασαν τα χεράκια του και οι στεναγμοί των παλαισμάτων του).
Υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν μια αγρυπνία, ξημερώνοντας η μέρα του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου. Αλλά ήταν αυτό που δεν μπορώ να περιγράψω, αυτό που έκανε την ακολουθία να τελειώσει μετά τις δύο αντί στην μία που ήταν ορισμένο, που έκανε τον λαό να είναι σε έξαψη, χαρά, γοητεία που σε προκαλούσε να γυρνάς ολόγυρα το βλέμμα ψάχνοντας τον Άγιο καθώς ήξερες, το ένιωθες πως ήταν κάπου εκεί, κοντά σου. Τώρα που το λέω ήταν σαν να είχες πάει στο κελί του και καρτερούσες να έρθει με το κέρασμα!
Προχωρούσε η ώρα και η λειτουργία και τον ένιωθες...Το ήξερες άλλωστε το συναίσθημα. Σου είχε ξανασυμβεί να έρχεται, να χαμογελά, να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του και να φυτρώνουν ξαφνικά τριανταφυλλιές στα σκοτάδια του μυαλού σου, με έτοιμα τριαντάφυλλα σε ρόζ ροδακινί (μούρλια!).
Έτσι γίνεται πάντα όταν οι Άγιοι βγαίνουν βόλτα στους καημούς των ανθρώπων. Δόξα τω Θεώ!
Δυό ώρες μετά τα μεσάνυχτα, με το αντίδωρο, τον άρτο και τις εικονίτσες του Οσίου στα χέρια οι άνθρωποι δεν ήθελαν να φύγουν από την εκκλησιά. Τριγυρνούσαν χαιρετιόταν, φιλούσαν τις εικόνες, χαμογελούσαν και έμεναν κάτω από το βλέμμα του Παντοκράτορα, στην σκέπη της Κυράς, παραστάτες στο ξημέρωμα του Γέροντα, όμοια με μικρά παιδιά που τριγυρνούν στο σαλόνι του σπιτιού για να νιώσουν ιδιαιτέρως, πολυτελώς, γιορταστικώς!
Βγήκαμε τελικά έξω.....
Υπήρχε απλώς μια αποπνικτική νύχτα και γύρω μπαράκια που έφτιαχναν μεθυσμένους στρατοκόπους.
Πήραμε γρήγορα-γρήγορα ο καθένας τις ευλογίες του, τις ασφαλίσαμε εντός μας και γυρίσαμε σπίτι με... λίγο Άγιο και λίγο Παράδεισο δωρισμένο, για να τον κάνουμε προσκεφάλι...
Όταν ξημέρωσε, χαμογελούσαμε ακόμη...Παΐσιο ! 

Δημοσιεύτηκε 13 minutes ago από τον χρήστη ΕΛΕΝΑ