Τα καλά της κρίσης!

Αρχιμ. Ιωαννικίου Καθηγουμένου, Ι.Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Σοχού Λαγκαδά

Συνηθίσαμε όλοι μας σχεδόν να μιλάμε και να συζητάμε και να ακούμε για το κακό που μας βρήκε, για την οικονομική καταστροφή, για την χρεωκοπία, την φτώχεια, την ανεργία, την εθνική και κοινωνική δοκιμασία, την πείνα.



Μήπως όμως χρειάζεται να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος; Μήπως υπάρχει και η πνευματική οπτική γωνία των πραγμάτων; Μήπως υπάρχουν και τα καλά της κρίσης;


Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο σωτήρια είναι σ' ένα όχημα τα φρένα. Και χωρίς γερά και ανθεκτικά φρένα ασφάλεια στον προορισμό μας δεν υφίσταται.

Λοιπόν, πριν να ξεσπάσει η καταιγίδα της Κρίσης είμασταν όλοι ξέφρενοι, δεν είχαμε φρένο. Το φρένο είναι παράγωγο της λέξεως "φρην".

Εξ ού και το "έχω ή δεν έχω τας φρένας μου=τα μυαλά μου. Εξ ού και άφρων = άμυαλος. 


Φαίνεται, λοιπόν, ότι πριν της Κρίσης είχαμε αποκτήσει την νοοτροπία, την ψυχολογία, την ανοησία=αμυαλωσύνη του άφρονος πλουσίου που λέει το Ιερό Ευαγγλέλιο ή του άλλου πλουσίου, που έλεγε "ψυχή έχει πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά. Φάγε,πίε και ευφραίνου".


Το πρώτο, λοιπόν, καλό είναι ότι διώξαμε αυτή την ανοησία, την αμυαλωσύνη, την ξέφρενη απληστία των υλικών αγαθών, αποκτήσαμε ή επισκευάσαμε μέσα μας τα φρένα της ψυχής μας. Άνοιξαν τα ματάκια μας στην ματαιότητα και στον κατήφορο της πλεονεξίας και της υπερκατανάλωσης.


Ακόμη καταλάβαμε τον ωραίο εκίνο στίχο "Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού".


Άραγε συνειδητοποιήσαμε ότι την ψυχή δεν την γεμίζουν, δεν την ικανοποιούν ή σωματική απόλαυση και ηδονή, το φαί και το ποτό, το χρήμα και η φιλαργυρία, οι θέσεις οι επαγγελματικές και η οικονομική ή κοινωνική επιφάνεια και κούφια δόξα και τιμή;


Με άλλα λόγια προσγειωθήκαμε, άλλοι ομαλά και άλλοι ανώμαλα στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την αιώνια αλήθεια του Ιερού Ευαγγελίου.


Μήπως δεν είναι καλό και ωφέλιμο και καρπός αγαθός της Κρίσης το γεγονός ότι έσπασαν τα στεγανά, γκρεμίστηκαν τα τείχη που μας χώριζαν από τον συνάνθρωπο;

O καθένας είχε κλειστεί στο καβούκι του, στον εαυτό του, στο συμφέρον, του, στην δουλειά του, στο "εγώ" και στον εγωκεντρισμό του.

Είχε χάσει τον "ετεροκεντρισμό" και τον "Χριστοκεντρισμό" του που είναι ο αληθινός "ανθρωποκεντρισμός" = ανθρωπιά , και ο αληθινός πολιτισμός.

Γιατί όντως ο εγωκεντρισμός, η δουλεία στη δουλειά και στο χρήμα κάνει επηρμένο, υπερήφανο και άγριο τον άνθρωπο!!!


Όλα τότε τα ζυγίζαμε με το κόστος το υλικό. Όχι το πνευματικό κόστος. Αυτό που δεν χάνεται, δεν αλλοιώνεται, δεν μεταβάλλεται ποτέ είναι το κόστος το πνευματικό.


Με άλλα λόγια η φιλαργυρία, η φιληδονία και η φιλοδοξία μας είχαν ρίξει σ' ένα αξιολύπητο κατάντημα, σ' ένα κατήφορο φοβερό. Αλλά ευτυχώς που όταν εμείς δεν πατάμε φρένο, το πατάει ο Θεός.

Και ο Θεός ενεργεί πάντοτε φιλάνθρωπα επειδή μας αγαπάει για να μη γκρεμοτσακιστούμε, για να μη χαθούμε, Ενεργεί με παιδαγωγική αγάπη, αφού πρώτα μας αφήσει να δοκιμασθούμε.

Όπως και στην περίπτωση του ασώτου υιού.Έως ότου να μας ισορροπίσει. Γιατί η περιπέτεια του ασώτου υπήρξε μια ανισορροπία. Και η περιπέτεια η δική μας αυτό δηλώνει: ότι υπήρξαμε "ανισόρροποι".

Έρχεται, λοιπόν, ο Πολυεύσπλαγχνος και Πανάγαθος Κύριος με την Κρίση για να μας ισορροπίσει. Δηλαδή με άλλα λόγια να μας οδηγήσει στην μετάνοια, στην επιστροφή, στην αλλαγή πλεύσεως. 
Προ της Κρίσης το "συμπάσχειν" ήταν άγνωστο για μας τους Χριστιανούς.

Μετά την Κρίση συμ-πάσχουμε με τους πάσχοντες. Αρχίζουμε να διαισθανόμαστε κάπως αμυδρά ή καθαρά ότι στο πρόσωπό τους αντιφεγγίζεται το Πρόσωπο του Παθόντος υπέρ ημών και παθών ελευθερώσαντος ημάς.


Πρό της Κρίσης είχαμε ειδωλοποιήσει το χρήμα. Το είδωλό του, τον μαμωνά, το κάναμε θεό. Λατρεύαμε το χρήμα. Μετά την Κρίση πάψαμε να είμαστε ειδωλολάτρες.

Πάθαμε κάτι παρόμοιο με τον Ισραήλ μετά την φυγή του από τον Αιγύπτιον Φαραώ.
 Ακόμη διαπιστώσαμε ότι είναι απάτη να στηριζώμαστε στην ανρθώπινη δύναμη, στην ανθρώπινη ευφυία και εξυπνάδα, στην ανρθώπινη εξουσία και πολιτική.

Αν "πάσα επιστήμη (γνώση) χωριζομένη αρετής πανουργία φαίνεται και ου σοφία" το ίδιο ισχύει και για την πολιτική γνώση και εξουσία. Μάλιστα συνειδητοποιήσαμε ότι η εξουσία και η πολιτική της Ευρώπης στην εποχή μας -εποχή της παγκοσμιοποιήσεως- έγινε όχι απλά άθεη αλλά αντιχριστιανική και ανθελληνική.

Σήμερα η Ευρώπη αυτοκτονεί, παίρνοντας διαζύγιο από τη Ζωή, τον Χριστό. Σήμερα η Ευρώπη έκοψε το ένα πόδι της και είναι ανάπηρη γιατί ζει μέσα στο ψέμα και στο σκοτάδι, μακρυά από την Αλήθεια και το Φως, πού είναι ο Χριστός.

Το "φάντασμα" που λέγεται Ευρώπη έχει ήδη διαλυθεί γιατί "οι μακρύνοντες (από Αυτού) απολούνται". Και "χωρίς Θεόν όλα επιτρέπονται" (Θ. Ντοστογιεύφσκυ).


Στον πρόλογο του έργου του Τάκη Λαμπρία "η Ευρώπη φάντασμα" διαβάζουμε: "....Στη κριτική θεώρηση της Ευρώπης στην ψύχραιμη εκτίμηση των ελληνικών δυνατοτήτων μέσα σ' αυτήν, στον διαχωρισμό του φανταστικού από το πραγματικό στοιχείο της κοινής πορείας κατά την παγκοσμιοποιημένη νέα εποχή αποβλέπει το πόνημα του συγγραφέα.

Και επικαλείται μια στιχομυθία απ' τον Δον Ζουάν του Μολιέρουγια να δικαιοληγήσει τον τίτλο του βιβλίου:
-Χα,χα! Κύριε είναι ένα σκιάχτρο, το κατάλαβα αγγίζοντάς το.
-Σκιάχτρο, φάντασμα ή διάβολος; Εγώ θέλω να δω τι είναι!
Η παιδαγωγική Κρίση του Θεού μας αναγκάζει να αποκτήσουμε ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία, να επανεύρωμε την χαμένη ταυτότητά μας. Και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο καλό.

Είναι καιρός όλοι μας, πολίτες και κυβερνώντες, οικογένεια, κοινωνία, βουλή, πολιτικά κόμματα, κλήρος και λαός να αποτοξινωθούμε από τις τοξίνες των ξένων απατεώνων τοκογλύφων, εκμεταλλευτών και σκοτεινών δυνάμεων, από την θεωρία και την πράξη, από τις φιλοσοφίες και τις πρακτικές τους.


Μέσα σε όλα τα καλά και ωφέλιμα της πενίας και της φτώχειας, της ανέχειας και της θλίψεως αποκτούμε αυτογνωσία. Προσωπιική και εθνική αυτογνωσία των παθών και των χαρισμάτων της ελληνικής ιδιοπροσωπείας μας. Χτυπάμε τον κομματισμό που κομμάτιασε την νεολαία μας, κηρύττουμε την ενότητα των πανελλήνων.

Αποδοκιμάζουμε την τεμπελιά, την πονηρία, την καπατσωσύνη. Προτιμάμε τα ελληνικά χέρια, την ντόπια παραγωγή. Και πιστεύουμε πως τα ελληνικά χέρια και η ελληνική καρδιά θα αναστήσουν την εθνική οικογένεια και παραγωγή.

Όπως τα ελληνικά χέρια και προ πάντων η Ελληνική καρδιά ανάστησαν το γένος μας στη μακραίωνη Ιστορία του.


"Μη πεποίθατε επ' άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οίς ουκ έστιν σωτηρία" μας λέει ο Δαυίδ. Μην έχετε εμπιστοσύνη σ' επίγειους άθεους άρχοντες που δεν σώζουν.

Πάθαμε και μάθαμε πλέον και γευθήκαμε "ότι μονον χρηστός ο Κύριος".

http://www.romfea.gr/arthra-apopseis/22585-2014-02-25-16-01-28