Ἂν ξαναδιαβάσει κανεὶς τὰ «Ἀπομνημονεύματα» τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη θὰ καταλάβει ὅτι οἱ ἴδιες κακοδαιμονίες ταλαιπωροῦν τοῦτον τὸν τόπο ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὑποτίθεται πὼς ξεκίνησε ἡ νεώτερη Ἱστορία της.
Εἶχε δίκιο ὁ Γεώργιος Σεφέρης ὅταν ἀνέφερε ὅτι ὁ Ἰωάννης Μακρυγιάννης θὰ ἦταν ὁ μεγαλύτερος νεοέλληνας πεζογράφος, ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ὁ Μακρυγιάννης μίλησε μὲ εἰλικρίνεια κι ἁπλότητα γιὰ τοὺς τεμενάδες ποὺ ἔκαναν ἀπὸ τότε οἱ πολιτικάντηδες τοῦ νεοσύστατου ἑλληνικοῦ βασιλείου σὲ μία νοτιοδυτικὴ ἐσχατιά της τότε διαλυόμενης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἀκόμα καὶ τότε, οἱ ἐξευγενισμένοι Οὗννοι τῆς Βαυαρίας ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ διαμορφώσουν στὰ δικά τους μέτρα καὶ σταθμὰ τὶς ἰσορροπίες καὶ τὰ μελλούμενα τοῦ πολιτικοῦ βίου σ’ αὐτὴν τὴν χώρα. Στὸ Γ’ βιβλίο τῶν «Ἀπομνημονευμάτων» του, στὸ πρῶτο κεφάλαιο, ὁ στρατηγὸς τῆς Ρωμηοσύνης ἀφηγεῖται τὴν ἄφιξη τοῦ βασιλέα Ὄθωνα καὶ τῆς συνοδείας του στὸ Ναύπλιο, τὴν πρώτη πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος, τὸν Ἰανουαρίου τοῦ 1833. Ἀναφέρεται στὸν «γκενερὰλ» Ἄιντεκ, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπασπιστὲς τοῦ Ὄθωνος Βίλτεσμπαχ ὁ ὁποῖος εἶχε ἔρθει ὡς μέλος τῆς ἀντιβασιλείας, οὐσιαστικῶς ὡς μέλος τῆς βασιλικῆς καμαρίλας.
Αὐτὲς τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Βαυαροῦ βασιλέα τῶν Ἑλλήνων περιγράφει ὁ Μακρυγιάννης καὶ τοὺς συμβούλευσε νὰ ἔχουν ὁμόνοια καὶ σύνεση ὥστε νὰ προοδεύσει αὐτὴ ἡ χώρα καὶ νὰ σταθεῖ στὰ πόδια της. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ περιστατικὸ ὅταν ὁ στρατηγὸς Ἄιντεκ πῆγε μὲ τὴν «μπαμπαρέζικη χοντροκομμένη δολερὴ» συμπεριφορά του νὰ μοιράσει ἐξουσίες καὶ προνόμια. Γράφει ἐπὶ λέξει: «Ἐγὼ κι’ ἁπλὸ στρατιώτη νὰ μὲ βάλετε στρέγω διὰ τὴν ἀγάπη τῆς πατρίδας μου. Ὅμως ἐδῶ δουλεύει ἀδικία· καὶ δὲν εἶναι...
δικές σας γνῶσες αὐτές, εἶναι ἀλλουνῶν·καὶ δὲν θὰ πάμεν καλά». Ἐγὼ τὸ εἶπα ἀπαθής. Ὁ φίλος μου ὁ Ἀϊντὲκ ἐπειράχτη καὶ μὸ ’κρινε μὲ πολὺ φαρμάκι· «Ὅ,τι σᾶς λένε αὐτὸ θὰ κάμετε καὶ γνῶμες δὲν μπορεῖτε νὰ δώσετε, ὅτι ἡ Μπαυαρία ἔχει τριάντα χιλιάδες μπαγεννέτα καὶ φέρνει ἐδῶ καὶ σᾶς ὑποτάζει. Τότε βρέθηκα εἰς θέση δεινή· νὰ μὴν μιλήσω δὲν μποροῦσα, ὅτι ἀδικιώνταν οἱ ἀγωνισταὶ καὶ βραβεύονταν οἱ κόλακες. Τοῦ λέγω· «Δυστυχία μας τῶν καϊμένων!» Κακὰ καὶ ψυχρὰ θὰ πάμεν. Ἐγώ σου μίλησα ἀλλοιῶς κι’ ἐσύ μου ἀπαντεῖς διαφορετικὰ μὲ «μπαγεννέτα».
Τί συμβαίνει σήμερα
Αὐτὰ συνέβαιναν πρὶν ἀπὸ 178 χρόνια, ὄχι χθές. Κι ὅμως μοιάζουν τόσο πολὺ μὲ ὅσα λένε σήμερα οἱ (τυχαῖο;) Γερμανοὶ «δανειστές» μας. Μόνο ποὺ δὲν ὑπάρχει πιὰ ἕνας Μακρυγιάννης νὰ τὰ πεῖ τίμια, ἁπλὰ καὶ εἰλικρινά. Παρακολουθήσαμε σὲ ἀντιδιαστολὴ τὸν (βαφτίστε τὸν «μεταβατικὸ» ἢ καὶ «ταμένο») πρωθυπουργὸ κ. Λουκᾶ Παπαδῆμο.
Τί εἶπε ὁ κ. Παπαδῆμος ὅταν ἀνακοίνωσε τὶς προγραμματικὲς δηλώσεις τῆς κυβερνήσεώς του; Μήπως ὅσα στὴ συνέχεια μετέφερε σὲ Εὐρωπαίους φίλους του, σὰν ἐκεῖνον τὸν ἀμίμητο Ζᾶν-Κλὼντ Γιουνκὲρ (τὸν ὁποῖο θὰ ἔρθουν οἱ πολιτικοὶ ἐπίγονοι τοῦ Παπαδήμου νὰ ὀνομάσουν φιλέλληνα); Δὲν εἶναι τὰ ἴδια ποῦ ἀκούσαμε ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ψήφιση τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ;
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ταπεινῆς τυπικῆς μορφώσεως ἀλλὰ μοναδικὸ Μακρυγιάννη, ὁ ἰδιαιτέρας καλλιεργείας, πολύγλωσσος καὶ τεχνοκράτης κ. Παπαδῆμος χρησιμοποιεῖ μία ξύλινη γλώσσα μὲ κούφιες λέξεις. Μεταφέρει τὶς ἐντολὲς τῶν ἐξωγενῶν (σ.σ. γερμανικῶν) διευθυντηρίων ὡς ὑποχρέωση ἢ ἀνάγκη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ νὰ κατανοήσει πῶς καὶ γιατί πρέπει νὰ κερδίσουν οἱ χρηματοπιστωτικοὶ ὀργανισμοὶ καὶ οἱ οἶκοι ἀξιολόγησης. (Εἶναι προφανὲς ὅτι ὅλοι οἱ «οἶκοι» ἀπαιτοῦν ἕνα θεσμικὸ Χατζηαβάτη γιὰ νὰ δώσουν ἐλεύθερα πιασίματα καὶ πλήρη ἱκανοποίηση στοὺς κατὰ περίπτωση πελάτες τους).
Ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς, ὁ κ. Παπαδῆμος ἀνέφερε ὅτι πρέπει νὰ ὑπερβοῦμε τὶς δυνάμεις μας ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων. Ποιοὶ τὶς διαμόρφωσαν οἱ πολιτικοὶ ἢ οἱ πολίτες; Ποιοὶ ἀποβιομηχάνισαν τὴ χώρα; Ποιοὶ παρέδωσαν τὸν ἐθνικὸ πλοῦτο σὲ συντεχνίες καὶ σὲ ξένους «ἐπενδυτές»;
Ὁ κ. Παπαδῆμος μίλησε γιὰ ἀνειλημμένες ὑποχρεώσεις τῆς Ἑλλάδας. Δὲν ἐξήγησε ποιὸς τὶς ἀνέλαβε καὶ γιατί τὶς ἐγκατέλειψε γιὰ νὰ ἐκθέσει τὴν πατρίδα καὶ νὰ δοκιμάσει τὸ λαό της. Ἀντὶ νὰ δώσει ὅραμα στὸ λαὸ μιλᾶ ρηχὰ καὶ κυνικά: «Δὲν εἶναι μπόρα ποὺ θὰ περάσει. Θὰ ἔχει διάρκεια», γιατί εἶναι ἀποτέλεσμα ἐτῶν, «λύσεων ποὺ ἀναβλήθηκαν ἢ ποτὲ δὲν ἐφαρμόστηκαν» ὑπογράμμισε. Ποιὸς τρώει τὴ μπόρα στὸ κεφάλι; Προφανῶς καὶ ὄχι ἡ κυβέρνηση, οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ μεγαλοκαρχαρίες ποὺ ὑποθηκεύουν τὸ μέλλον τοῦ λαοῦ.
«Ἡ ἀντιμετώπιση θὰ πάρει χρόνο καὶ θὰ ἔχει κόστος. Μετὰ ἀπὸ τέσσερα χρόνια ὕφεσης αὐτὸ ἔχει γίνει ὀδυνηρὰ αἰσθητὸ σὲ ὅλους μας» πρόσθεσε ὁ κ. Παπαδῆμος, ἐνῶ σημείωσε ὅτι «ὁ προϋπολογισμὸς ὑπηρετεῖ τὸ στόχο τῆς σταθεροποίησης καὶ στὴ συνέχεια ἐπανεκκίνησης τῆς οἰκονομίας». Λόγια κομμένα καὶ ραμμένα στὰ μέτρα ποὺ θέλουν οἱ οἶκοι ἀξιολόγησης, οἱ τράπεζες κι ὅσοι στηρίζουν τὸ κυβερνητικὸ μόρφωμα τῆς Καγκελαρίου κ. Α. Μέρκελ γιὰ νὰ ἀλωθοῦν οἱ οἰκονομίες τῆς Εὐρώπης.
Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ προσωπικὴ συνεισφορὰ τοῦ κ. Παπαδήμου; Μόνο ἡ παρουσία τοῦ ἀρκεῖ;
Τί θὰ ἔκανε γιὰ τὴν Πατρίδα
Ὁ κ. πρωθυπουργὸς μᾶλλον πρέπει νὰ μελετήσει τὸν Μακρυγιάννη ὥστε νὰ καταλάβει τί σημαίνει νὰ εἶναι κανεὶς ἐθνικὰ ὑπερήφανος, σὲ μία δῆθεν κοινωνία «παγκοσμιοποίησης», στὴν ὁποία κυριαρχοῦν μόνο οἱ στατιστικές, οἱ ἀριθμοί, οἱ τύποι καὶ ἡ ἀνηθικότητα. Διότι ἀπὸ τὸν Μακρυγιάννη διδασκόμαστε πῶς ἕνας ἡγέτης μπορεῖ νὰ διαθέτει ἀξίες, ἀρχὲς καὶ κυρίως ἦθος ἀπέναντι στὸν λαό.
Δεῖτε ἄλλο ἕνα παράδειγμα ποὺ δίνει μὲ ἁπλὰ λόγια στὸ ἴδιο κεφάλαιο τῶν «Ἀπομνημονευμάτων» του:
«Εἶχα δύο ἀγάλματα περίφημα, μία γυναίκα κι’ ἕνα βασιλόπουλο ἀτόφια – φαίνονταν οἱ φλέβες· τόση ἐντέλειαν εἶχαν. Ὅταν χάλασαν τὸν Πόρον, τὰ ’χαν πάρη κάτι στρατιῶτες καὶ εἰς τ’ Ἄργος θὰ τὰ πουλουύσαν κάτι Εὐρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Ἀντεσε κ’ ἐγὼ ἐκεῖ, πέρναγα· πῆρα τοὺς στρατιῶτες, τοὺς μίλησα· «Αὐτὰ καὶ δέκα χιλιάδες τάλλαρα νὰ σᾶς δώσουνε, νὰ μὴν τὸ καταδεχτῆτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. Δὶ’ αὐτὰ πολεμήσαμεν». (Βγάζω καὶ τοὺς δίνω τρακόσια πενήντα τάλλαρα.)· κι’ ὅταν φιλιωθοῦμεν μὲ τὸν Κυβερνήτη, (ὅτι τρωγόμαστε), τὰ δίνω καὶ σᾶς δίνει ὅ,τι τοῦ ζητήσετε διὰ νὰ μείνουν εἰς τὴν πατρίδα ἀπάνου». Καὶ τὰ ’χα κρυμμένα. Τότε μὲ τὴν ἀναφορά μου τὰ πρόσφερα τοῦ Βασιλέως νὰ χρησιμέψουν διὰ τὴν πατρίδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου