Ξαναείπαμε καὶ ξαναγράψαμε πὼς ἡ παροῦσα σοβαρὴ ἑλληνικὴ κρίση εἶναι μία ἀκόμη σημαντικὴ εὐκαιρία γιὰ τὴν συνάντηση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἀνήσυχο, ἀποκαρδιωμένο καὶ ἀπογοητευμένο λαό. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως διὰ τῶν περισσοτέρων ἐκπροσώπων της σιωπᾶ ἐνοχλητικά. Εἶναι ἀποῦσα ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ κόσμου, ἀναιρεῖ δηλαδὴ καὶ δυστυχῶς τὸν ἑαυτό της. Κρίμα νὰ χάνει τέτοιες εὐκαιρίες καὶ νὰ παρακολουθεῖ ἀπὸ μακριὰ τὰ γενόμενα.
Ὅταν λέμε νὰ πλησιάσει τὸν κόσμο, καθόλου δὲν ἐννοοῦμε νὰ τὸ κάνει μὲ οἶκτο, συγκατάβαση καὶ λύπηση. Καλύτερα τότε νὰ μὴν τὸ κάνει καθόλου. Ἡ κάθοδός της δὲν θὰ πρέπει νὰ σημαίνει ἁπλὰ τὴν παρουσία της, νὰ φανερώνει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἰσχύ της, ἀλλὰ νὰ εἶναι μία ἁπλή, ἀνυπόκριτη, ἀδελφικὴ καὶ ἀγαπητικὴ συμπαράσταση. Νὰ εἶναι μία φανέρωση ἐγκάρδια, εἰλικρινής, ἀπρογραμμάτιστη καὶ δίχως νὰ καλεῖ φωτογράφους. Ἡ σχέση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν σὲ μεγάλη ἀγωνία λαὸ δὲν εἶναι φωνὲς ἀπὸ τὸν ἄμβωνα σκληρές, ἀλλὰ δίπλα καὶ χαμηλόφωνα, χτυπώντας φιλικὰ τὴν πλάτη, σφίγγοντας τὸ χέρι, μερικὲς φορὲς καὶ δίχως λόγια παχιά. Ὅπως λέει ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, “γιὰ νὰ ἀποδεικνύει τὴν σχέση της μὲ τὸν λαό, νὰ ὁμολογεῖ τὴν διαφωνία της μὲ τὸ σύστημα ποὺ μᾶς προδίδει καὶ νὰ φανερώνει τὴν ἑτοιμότητά της”. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ. Ἂς εἶναι. Ἐμεῖς δὲν θὰ πάψουμε νὰ τονίζουμε λησμονημένες ἀλήθειες, ἀπαραίτητες γιὰ τὶς τωρινὲς περιστάσεις.
Ἡ ἀγανάκτηση μόνη δὲν λέει πολλὰ πράγματα. Χρειάζεται κάπου νὰ διοχετευτεῖ. Ἡ λύση δὲν εἶναι οἱ φωτιές, οἱ τραυματισμοί, οἱ ὕβρεις καὶ οἱ προπηλακισμοί. Ἡ Ἐκκλησία λέει πὼς ποτὲ μὲ τὸ κακὸ δὲν ἔρχεται τὸ καλό. Τὸ καλὸ μὲ τὸ καλὸ θὰ ἔλθει. Χρειάζεται ὑγιὴς ἀντίδραση, ὑπομονή, ἐπιμονὴ καὶ σταθερότητα. Ἡ Ἐκκλησία σκέπτεται, συμπαθεῖ καὶ συντρέχει σὲ ὅλους, περισσότερο ὅμως στοὺς ἀδικημένους, τοὺς κατατρεγμένους, τοὺς περιφρονημένους, τοὺς στερημένους. Ἡ Ἐκκλησία βέβαια δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἀκόμη φιλανθρωπικὸ ταμεῖο, ποὺ μοιράζει λίγα χρήματα, ἕνα πιάτο φαΐ, ἕνα πλυμένο ροῦχο καὶ κάποιο φάρμακο. Ἡ Ἐκκλησία δίνει κουράγιο, ἐγκαρτέρηση, παραμυθία καὶ ἐλπίδα. Δὲν λύνει ὡς διὰ μαγείας ἀμέσως ὅλα τὰ προβλήματα, ἀλλὰ σὲ μαθαίνει νὰ καρτερᾶς, νὰ προσδοκᾶς, νὰ μὴν ἀπελπίζεσαι. Ἡ Ἐκκλησία φωτίζει, χαροποιεῖ, σώζει καὶ λυτρώνει.
Ἡ λιτότητα, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ὀλιγάρκεια θὰ πρέπει πλέον νὰ γίνουν τρόπος ζωῆς γιὰ τὸν κάθε Νεοέλληνα. Τὸ εὐαγγέλιο, πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια, τὸ εἶπε ξεκάθαρα, στὸν κόσμο αὐτὸ θὰ ἔχετε θλίψεις, ἀλλὰ μὴ χάσετε τὸ θάρρος σας ποτέ. Θέλουν νὰ μειώσουν τὶς θέσεις τῶν ἱερέων καὶ τοὺς μισθούς τους. Τοὺς θεωροῦν ἁπλοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους καὶ ὅτι δὲν ἀποδίδουν σημαντικὸ ἔργο. Δὲν τοὺς βλέπουν ὡς λειτουργοὺς τοῦ Ὑψίστου, ὡς παρηγορητὲς τοῦ κόσμου, ὡς κοινωνικοὺς ἐργάτες. Τὸ κύριο ἔργο τους εἶναι νὰ μοιράζουν ἐλπίδες, νὰ χαρίζουν παρηγοριά, νὰ μὴν ἀφήνουν νὰ ἔλθει νὰ σκηνώσει στὶς καρδιὲς ἡ δαιμονοκίνητη ἀπόγνωση, ἡ θεομίσητη ἀπελπισία. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι λάδι στὸ καντήλι τῆς καρδιᾶς, ποὺ φωτίζει ἱλαρὰ καὶ θερμαίνει στοργικά. Ὁ κλῆρος μας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ὑπάρχει γιὰ νὰ συμπαρίσταται, νὰ ἀνορθώνει, νὰ προφυλάσσει, νὰ καιροφυλακτεῖ, νὰ συνδράμει στὶς ἀνάγκες, τὶς λύπες καὶ τοὺς πολλοὺς πόνους τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ πλεῖστοι ἱερεῖς εἶναι ἀξιοθαύμαστοι καὶ ἀξιοτίμητοι γιὰ τὸ ὅλο ἔργο τους, ὅπως καὶ οἱ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἀσφαλῶς περισσότερα σήμερα θὰ μποροῦσαν νὰ πράξουν. Πέρασε ὁ καιρὸς ποὺ ὁ περισσότερος κόσμος θαύμαζε τὰ πολύτιμα ἄμφια καὶ τὶς πολυαρχιερατικὲς ἐκδηλώσεις, ἑορτὲς πολυδάπανες καὶ δεξιώσεις φαντασμαγορικές. Εἶναι ὁ καιρὸς τῆς σεμνότητας, τοῦ ἀσκανδάλιστου βίου, τοῦ μέτρου, τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης. Οἱ μοναχοὶ προσεύχονται γιὰ τὴν παρηγορία καὶ τὴν θεία ἐπίσκεψη τοῦ ὀρφανεμένου κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία πάσχει γιὰ τὸ κυνηγημένο ἀγαπητό της ποίμνιο καὶ προσπαθεῖ μὲ ὅλη της τὴν δύναμη νὰ ἐμπνεύσει τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἀξιοκρατία καὶ τὴν ἀξιοποίηση τοῦ πνευματικοῦ της πλούτου, ὥστε νὰ δώσει τὴν χρυσόφτερη αἰσιοδοξία, τὴν γλυκιὰ καὶ ὡραία ἐλπίδα καὶ τὴν ἀληθινὴ χαρά. Ἡ Ἐκκλησία, παρὰ τὶς παρατυπίες, παραφωνίες καὶ ὀλιγωρίες κάποιων, παραμένει θεσμὸς ἱερὸς καὶ ἰσχυρός, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει μόνο τὸν λαὸ καὶ μάλιστα αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν στὸν θεμελιωτή της καὶ ἐμπιστεύονται τὴν ζωὴ τους ὅλη. Ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ συνδράμει σημαντικὰ καὶ σήμερα καὶ πάντοτε.
ΠΗΓΗ:http://christianvivliografia.wordpress.com/
Ὅταν λέμε νὰ πλησιάσει τὸν κόσμο, καθόλου δὲν ἐννοοῦμε νὰ τὸ κάνει μὲ οἶκτο, συγκατάβαση καὶ λύπηση. Καλύτερα τότε νὰ μὴν τὸ κάνει καθόλου. Ἡ κάθοδός της δὲν θὰ πρέπει νὰ σημαίνει ἁπλὰ τὴν παρουσία της, νὰ φανερώνει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἰσχύ της, ἀλλὰ νὰ εἶναι μία ἁπλή, ἀνυπόκριτη, ἀδελφικὴ καὶ ἀγαπητικὴ συμπαράσταση. Νὰ εἶναι μία φανέρωση ἐγκάρδια, εἰλικρινής, ἀπρογραμμάτιστη καὶ δίχως νὰ καλεῖ φωτογράφους. Ἡ σχέση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν σὲ μεγάλη ἀγωνία λαὸ δὲν εἶναι φωνὲς ἀπὸ τὸν ἄμβωνα σκληρές, ἀλλὰ δίπλα καὶ χαμηλόφωνα, χτυπώντας φιλικὰ τὴν πλάτη, σφίγγοντας τὸ χέρι, μερικὲς φορὲς καὶ δίχως λόγια παχιά. Ὅπως λέει ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, “γιὰ νὰ ἀποδεικνύει τὴν σχέση της μὲ τὸν λαό, νὰ ὁμολογεῖ τὴν διαφωνία της μὲ τὸ σύστημα ποὺ μᾶς προδίδει καὶ νὰ φανερώνει τὴν ἑτοιμότητά της”. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ. Ἂς εἶναι. Ἐμεῖς δὲν θὰ πάψουμε νὰ τονίζουμε λησμονημένες ἀλήθειες, ἀπαραίτητες γιὰ τὶς τωρινὲς περιστάσεις.
Ἡ ἀγανάκτηση μόνη δὲν λέει πολλὰ πράγματα. Χρειάζεται κάπου νὰ διοχετευτεῖ. Ἡ λύση δὲν εἶναι οἱ φωτιές, οἱ τραυματισμοί, οἱ ὕβρεις καὶ οἱ προπηλακισμοί. Ἡ Ἐκκλησία λέει πὼς ποτὲ μὲ τὸ κακὸ δὲν ἔρχεται τὸ καλό. Τὸ καλὸ μὲ τὸ καλὸ θὰ ἔλθει. Χρειάζεται ὑγιὴς ἀντίδραση, ὑπομονή, ἐπιμονὴ καὶ σταθερότητα. Ἡ Ἐκκλησία σκέπτεται, συμπαθεῖ καὶ συντρέχει σὲ ὅλους, περισσότερο ὅμως στοὺς ἀδικημένους, τοὺς κατατρεγμένους, τοὺς περιφρονημένους, τοὺς στερημένους. Ἡ Ἐκκλησία βέβαια δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἀκόμη φιλανθρωπικὸ ταμεῖο, ποὺ μοιράζει λίγα χρήματα, ἕνα πιάτο φαΐ, ἕνα πλυμένο ροῦχο καὶ κάποιο φάρμακο. Ἡ Ἐκκλησία δίνει κουράγιο, ἐγκαρτέρηση, παραμυθία καὶ ἐλπίδα. Δὲν λύνει ὡς διὰ μαγείας ἀμέσως ὅλα τὰ προβλήματα, ἀλλὰ σὲ μαθαίνει νὰ καρτερᾶς, νὰ προσδοκᾶς, νὰ μὴν ἀπελπίζεσαι. Ἡ Ἐκκλησία φωτίζει, χαροποιεῖ, σώζει καὶ λυτρώνει.
Ἡ λιτότητα, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ὀλιγάρκεια θὰ πρέπει πλέον νὰ γίνουν τρόπος ζωῆς γιὰ τὸν κάθε Νεοέλληνα. Τὸ εὐαγγέλιο, πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια, τὸ εἶπε ξεκάθαρα, στὸν κόσμο αὐτὸ θὰ ἔχετε θλίψεις, ἀλλὰ μὴ χάσετε τὸ θάρρος σας ποτέ. Θέλουν νὰ μειώσουν τὶς θέσεις τῶν ἱερέων καὶ τοὺς μισθούς τους. Τοὺς θεωροῦν ἁπλοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους καὶ ὅτι δὲν ἀποδίδουν σημαντικὸ ἔργο. Δὲν τοὺς βλέπουν ὡς λειτουργοὺς τοῦ Ὑψίστου, ὡς παρηγορητὲς τοῦ κόσμου, ὡς κοινωνικοὺς ἐργάτες. Τὸ κύριο ἔργο τους εἶναι νὰ μοιράζουν ἐλπίδες, νὰ χαρίζουν παρηγοριά, νὰ μὴν ἀφήνουν νὰ ἔλθει νὰ σκηνώσει στὶς καρδιὲς ἡ δαιμονοκίνητη ἀπόγνωση, ἡ θεομίσητη ἀπελπισία. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι λάδι στὸ καντήλι τῆς καρδιᾶς, ποὺ φωτίζει ἱλαρὰ καὶ θερμαίνει στοργικά. Ὁ κλῆρος μας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ὑπάρχει γιὰ νὰ συμπαρίσταται, νὰ ἀνορθώνει, νὰ προφυλάσσει, νὰ καιροφυλακτεῖ, νὰ συνδράμει στὶς ἀνάγκες, τὶς λύπες καὶ τοὺς πολλοὺς πόνους τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ πλεῖστοι ἱερεῖς εἶναι ἀξιοθαύμαστοι καὶ ἀξιοτίμητοι γιὰ τὸ ὅλο ἔργο τους, ὅπως καὶ οἱ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἀσφαλῶς περισσότερα σήμερα θὰ μποροῦσαν νὰ πράξουν. Πέρασε ὁ καιρὸς ποὺ ὁ περισσότερος κόσμος θαύμαζε τὰ πολύτιμα ἄμφια καὶ τὶς πολυαρχιερατικὲς ἐκδηλώσεις, ἑορτὲς πολυδάπανες καὶ δεξιώσεις φαντασμαγορικές. Εἶναι ὁ καιρὸς τῆς σεμνότητας, τοῦ ἀσκανδάλιστου βίου, τοῦ μέτρου, τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης. Οἱ μοναχοὶ προσεύχονται γιὰ τὴν παρηγορία καὶ τὴν θεία ἐπίσκεψη τοῦ ὀρφανεμένου κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία πάσχει γιὰ τὸ κυνηγημένο ἀγαπητό της ποίμνιο καὶ προσπαθεῖ μὲ ὅλη της τὴν δύναμη νὰ ἐμπνεύσει τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἀξιοκρατία καὶ τὴν ἀξιοποίηση τοῦ πνευματικοῦ της πλούτου, ὥστε νὰ δώσει τὴν χρυσόφτερη αἰσιοδοξία, τὴν γλυκιὰ καὶ ὡραία ἐλπίδα καὶ τὴν ἀληθινὴ χαρά. Ἡ Ἐκκλησία, παρὰ τὶς παρατυπίες, παραφωνίες καὶ ὀλιγωρίες κάποιων, παραμένει θεσμὸς ἱερὸς καὶ ἰσχυρός, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει μόνο τὸν λαὸ καὶ μάλιστα αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν στὸν θεμελιωτή της καὶ ἐμπιστεύονται τὴν ζωὴ τους ὅλη. Ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ συνδράμει σημαντικὰ καὶ σήμερα καὶ πάντοτε.
ΠΗΓΗ:http://christianvivliografia.wordpress.com/
(από την φίλη Συγκλητική)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου