Τα κατωτέρω "ανασύρονται" από το ιστολόγιο "Κλασσικοπερίπτωση". Γράφτηκαν και δημοσιεύθηκαν στις 30/4/2012. Δεν θυμάμαι αν τα έγραψα και εδώ, δεν μπορώ να ψάχνω αυτά που έχω αφήσει στο διαδίκτυο για τις Μεταμοσχεύσεις. Είναι πολλά. Πάρα πολλά και μένουν φυλαγμένα - δεν γνωρίζω για πόσο ακόμη - για λίγους αναγνώστες.
Όπως είναι γνωστό, οι παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί και
αιρετικοί. Αντιμετωπίζονται κατά περίπτωση, όπως ακριβώς κατά περίπτωση
αντιμετωπίστηκαν οι αρχαίοι ημών ειδωλολάτρες πρόγονοι από τους
εκκλησιαστικούς πατέρες. Κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με τους
παλαιοημερολογίτες. Όχι όμως και με τους παπικούς, τους προτεστάντες
αγγλικανούς και άλλους ... συγγενείς. Συμπέρασμα : Οι καινοτόμοι με τους
νεωτεριστές και οι παραδοσιακοί με τους ισλαμιστές ISIS και τους
ταλιμπάν.
Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
http://kyprianoscy.blogspot.com/
Γράφει ο Σαράντος Καργάκος σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα ΕΣΤΊΑ με τίτλο "Omerta" : "Όλα ἐπιτρέπονται στή σύγχρονη Ἑλλάδα, ἀρκεῖ νά εἶναι ἀνατρεπτικά, ὄχι ὅμως ἀνορθωτικά". Το δυστύχημα είναι, συμπληρώνω, ότι οι ανορθωτικοί φορείς - ο έχων νουν ας εννοήσει ποιος είναι ο κατ΄ εξοχήν - όλα να τα θεωρούν ανατρεπτικά.
Αυτό είναι το καίριο, και κύριο, πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και πάμε απ΄ το κακό στο χειρότερο.
Όταν το 1992 κλήθηκα για μια και μοναδική φορά σε ευρείας ακροαματικότητας τηλεοπτικό σταθμό να εκφράσω τη γνώμη μου για τις Μεταμοσχεύσεις, είπα το εξής :
"Αν η τηλεόραση, αυτό το οπτικοακουστικό θέαμα και ακρόαμα, είναι βίωμα, το βίωμα προφανώς αφορά τόσο σε αυτά που βλέπουμε και ακούμε, όσο και σε εκείνα τα οποία δεν βλέπουμε και ούτε ακούμε. Αν κάποιος δεν είναι θεατής και ακροατής αυτής της εκπομπής, δεν σημαίνει ότι η εκπομπή δεν υφίσταται, δεν γίνεται. Οπότε, συμπλήρωσα, ενώ έχουμε εδώ εκείνους που έζησαν παίρνοντας το όργανο ενός άλλου, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν υπάρχουν. Το ατυχές για μένα είναι, ότι δεν βρίσκονται τώρα εδώ αυτοί τους οποίους εκπροσωπώ, και άρα, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τα λεγόμενά μου".
Στη συνέχεια, και ενώπιον αθλουμένων ληπτών, εξέθεσα τους λόγους, επιστημονικούς κατά πάντα, γιατί ο εγκεφαλικός θάνατος είναι όρος εκδήλως αντιεπιστημονικός.
Μετά από αυτά και για μακρό χρονικό διάστημα η omerta των οπτικοακουστικών μέσων και του ηλεκτρονικού Τύπου σίγησε παντελώς, ως προς τις θέσεις που είχα υποστηρίξει. Σποραδικά δημοσιεύματα μόνο έβλεπαν το φως της δημοσιότητας και μάλιστα, σε εφημερίδα μικρής κυκλοφορίας και γνωστών πολιτικών τοποθετήσεων. Ήταν μια έξυπνη κίνηση των αρχόντων της δημοσιογραφίας, ώστε να αποκτήσω την ταμπέλα του πολιτικά ακραίου ή ενός θρησκευτικά φανατικού. Αλλά τι μπορούσα να κάνω, προκειμένου να γίνουν γνωστά όλα τα διαφημιστικά ψεύδη που κατέκλυζαν το πανελλήνιο για τη δωρεά οργάνων ή δώρο ζωής, όπως το αποκαλούσαν οι επίσημοι εκκλησιαστικοί άμβωνες ;
Δεν νομίζω πλέον να υπάρχουν αμφιβολίες, ως προς το επιστημονικά ανακριβές του νεολογισμού "εγκεφαλικός θάνατος". Ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτός ο όρος "νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους". Η "νέκρωση" είναι εύρημα παθολογοανατομικό και γίνεται κατόπιν βιοψίας. Κάτι το οποίο είναι ανέφικτο για τους φερομένους "εγκεφαλικά νεκρούς".
Πέραν όμως των αντιεπιστημονικών ιατρικών στρεβλώσεων, οι οποίες λεπτομερώς έχουν εκτεθεί(1), το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και του συναφούς εγκεφαλικού "θανάτου", παρουσιάζει και σαφέστατο θεολογικό ενδιαφέρον.
Τα προσκομιζόμενα επιχειρήματα που συνηγορούν με τις μεταμοσχεύσεις έχουν διεξοδικά αναλυθεί (2) και δεν θεωρώ χρήσιμο να επαναλάβω πόσο διαστροφικά τίθενται προς επικουρία, για να λάβουν την ευλογία εκ μέρους της Εκκλησίας οι ούτως αποκαλούμενες αλληλοπεριχωρήσεις των οργάνων.
Θα γράψω μόνο ότι αν οι πιστοί είμαστε "αλλήλων μέλη", και επομένως οφείλουμε με συγκατάβαση και αγάπη (αγαπητική σχέση) να δίνουμε τα όργανά μας ο ένας στον άλλο, αυτά τα "αλλήλων μέλη" είναι μέλη εκ μέρους ενός ζώντος σώματος, του εκκλησιαστικού, το οποίο κεφαλή έχει τον αναστάντα και ζώντα εις τους αιώνας Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Ερωτάται λοιπόν : Πώς είναι δυνατόν όταν το ένα μέλος είναι νεκρό (εγκεφαλικά νεκρό) να συμβιώνει με ένα άλλο μέλος το οποίο είναι ζων; Ή αμφότερα είναι ζώντα ή αμφότερα είναι νεκρά. Η συμβίωση ενός ζώντος με ένα νεκρό μέλος οδηγεί αφεύκτως και το ζων στο θάνατο. Οπότε και η ζωή που μεταδίδει ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι ζωή, είναι βέβαιος και ολοσχερής θάνατος με παροδική οπωσδήποτε εμφάνεια ύπαρξης. Η ζωή αυτή είναι προς θάνατον, ή καλύτερα θα την αναφέραμε ως "ζωή νεκρών που θάπτουν τους εαυτών νεκρούς" (: ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς).
Τέλος, επειδή αναφέρθηκα στο νόμο της σιωπής και την αδυναμία των ανορθωτικών φορέων να αντιληφθούν ποια εκ των συμβαινόντων είναι τα ανατρεπτικά και ποια τα εποικοδομητικά, θα είχα να πω ότι επιτέλους, οφείλουμε μετά επιτάσεως να υπενθυμίζουμε προς τους πάσης φύσεως “αντιλεγομένους ιερείς” ότι όσοι επιχειρηματολογούν πρακτικά (επιστημονικά) και θεωρητικά (θεολογικά) κατά των μεταμοσχεύσεων, καταθέτουν τον λόγο της Εκκλησίας, και ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι ουδέποτε αντίλογος.
Παραπομπές
(1) Κ. Χριστοδουλίδη, Μεταμοσχεύσεις, λύση ή πρόβλημα
(2) http://kyprianoscy.blogspot.com/ - ετικέτα Μεταμοσχεύσεις
Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
http://kyprianoscy.blogspot.com/
Γράφει ο Σαράντος Καργάκος σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα ΕΣΤΊΑ με τίτλο "Omerta" : "Όλα ἐπιτρέπονται στή σύγχρονη Ἑλλάδα, ἀρκεῖ νά εἶναι ἀνατρεπτικά, ὄχι ὅμως ἀνορθωτικά". Το δυστύχημα είναι, συμπληρώνω, ότι οι ανορθωτικοί φορείς - ο έχων νουν ας εννοήσει ποιος είναι ο κατ΄ εξοχήν - όλα να τα θεωρούν ανατρεπτικά.
Αυτό είναι το καίριο, και κύριο, πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και πάμε απ΄ το κακό στο χειρότερο.
Όταν το 1992 κλήθηκα για μια και μοναδική φορά σε ευρείας ακροαματικότητας τηλεοπτικό σταθμό να εκφράσω τη γνώμη μου για τις Μεταμοσχεύσεις, είπα το εξής :
"Αν η τηλεόραση, αυτό το οπτικοακουστικό θέαμα και ακρόαμα, είναι βίωμα, το βίωμα προφανώς αφορά τόσο σε αυτά που βλέπουμε και ακούμε, όσο και σε εκείνα τα οποία δεν βλέπουμε και ούτε ακούμε. Αν κάποιος δεν είναι θεατής και ακροατής αυτής της εκπομπής, δεν σημαίνει ότι η εκπομπή δεν υφίσταται, δεν γίνεται. Οπότε, συμπλήρωσα, ενώ έχουμε εδώ εκείνους που έζησαν παίρνοντας το όργανο ενός άλλου, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν υπάρχουν. Το ατυχές για μένα είναι, ότι δεν βρίσκονται τώρα εδώ αυτοί τους οποίους εκπροσωπώ, και άρα, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τα λεγόμενά μου".
Στη συνέχεια, και ενώπιον αθλουμένων ληπτών, εξέθεσα τους λόγους, επιστημονικούς κατά πάντα, γιατί ο εγκεφαλικός θάνατος είναι όρος εκδήλως αντιεπιστημονικός.
Μετά από αυτά και για μακρό χρονικό διάστημα η omerta των οπτικοακουστικών μέσων και του ηλεκτρονικού Τύπου σίγησε παντελώς, ως προς τις θέσεις που είχα υποστηρίξει. Σποραδικά δημοσιεύματα μόνο έβλεπαν το φως της δημοσιότητας και μάλιστα, σε εφημερίδα μικρής κυκλοφορίας και γνωστών πολιτικών τοποθετήσεων. Ήταν μια έξυπνη κίνηση των αρχόντων της δημοσιογραφίας, ώστε να αποκτήσω την ταμπέλα του πολιτικά ακραίου ή ενός θρησκευτικά φανατικού. Αλλά τι μπορούσα να κάνω, προκειμένου να γίνουν γνωστά όλα τα διαφημιστικά ψεύδη που κατέκλυζαν το πανελλήνιο για τη δωρεά οργάνων ή δώρο ζωής, όπως το αποκαλούσαν οι επίσημοι εκκλησιαστικοί άμβωνες ;
Δεν νομίζω πλέον να υπάρχουν αμφιβολίες, ως προς το επιστημονικά ανακριβές του νεολογισμού "εγκεφαλικός θάνατος". Ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτός ο όρος "νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους". Η "νέκρωση" είναι εύρημα παθολογοανατομικό και γίνεται κατόπιν βιοψίας. Κάτι το οποίο είναι ανέφικτο για τους φερομένους "εγκεφαλικά νεκρούς".
Πέραν όμως των αντιεπιστημονικών ιατρικών στρεβλώσεων, οι οποίες λεπτομερώς έχουν εκτεθεί(1), το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και του συναφούς εγκεφαλικού "θανάτου", παρουσιάζει και σαφέστατο θεολογικό ενδιαφέρον.
Τα προσκομιζόμενα επιχειρήματα που συνηγορούν με τις μεταμοσχεύσεις έχουν διεξοδικά αναλυθεί (2) και δεν θεωρώ χρήσιμο να επαναλάβω πόσο διαστροφικά τίθενται προς επικουρία, για να λάβουν την ευλογία εκ μέρους της Εκκλησίας οι ούτως αποκαλούμενες αλληλοπεριχωρήσεις των οργάνων.
Θα γράψω μόνο ότι αν οι πιστοί είμαστε "αλλήλων μέλη", και επομένως οφείλουμε με συγκατάβαση και αγάπη (αγαπητική σχέση) να δίνουμε τα όργανά μας ο ένας στον άλλο, αυτά τα "αλλήλων μέλη" είναι μέλη εκ μέρους ενός ζώντος σώματος, του εκκλησιαστικού, το οποίο κεφαλή έχει τον αναστάντα και ζώντα εις τους αιώνας Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Ερωτάται λοιπόν : Πώς είναι δυνατόν όταν το ένα μέλος είναι νεκρό (εγκεφαλικά νεκρό) να συμβιώνει με ένα άλλο μέλος το οποίο είναι ζων; Ή αμφότερα είναι ζώντα ή αμφότερα είναι νεκρά. Η συμβίωση ενός ζώντος με ένα νεκρό μέλος οδηγεί αφεύκτως και το ζων στο θάνατο. Οπότε και η ζωή που μεταδίδει ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι ζωή, είναι βέβαιος και ολοσχερής θάνατος με παροδική οπωσδήποτε εμφάνεια ύπαρξης. Η ζωή αυτή είναι προς θάνατον, ή καλύτερα θα την αναφέραμε ως "ζωή νεκρών που θάπτουν τους εαυτών νεκρούς" (: ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς).
Τέλος, επειδή αναφέρθηκα στο νόμο της σιωπής και την αδυναμία των ανορθωτικών φορέων να αντιληφθούν ποια εκ των συμβαινόντων είναι τα ανατρεπτικά και ποια τα εποικοδομητικά, θα είχα να πω ότι επιτέλους, οφείλουμε μετά επιτάσεως να υπενθυμίζουμε προς τους πάσης φύσεως “αντιλεγομένους ιερείς” ότι όσοι επιχειρηματολογούν πρακτικά (επιστημονικά) και θεωρητικά (θεολογικά) κατά των μεταμοσχεύσεων, καταθέτουν τον λόγο της Εκκλησίας, και ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι ουδέποτε αντίλογος.
Παραπομπές
(1) Κ. Χριστοδουλίδη, Μεταμοσχεύσεις, λύση ή πρόβλημα
(2) http://kyprianoscy.blogspot.com/ - ετικέτα Μεταμοσχεύσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου