Σφουγγαρίζοντας, το Σαββατόβραδο

Μα δεν είδα τηλεόραση, χρυσέ μου άνθρωπε! Με την σφουγγαρίστρα περνούσα 

και τους άκουγα. Έβλεπε ο άντρας μου ειδήσεις και κόντεψα να αδειάσω 

τον κουβά στην οθόνη....Η σκηνή πληκτικά ίδια και εξοργιστική, 

για όλους τους υποψηφίους: Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και 

πίσω του οι σκύλοι, που λέει και το άσμα....

Στυλ "κοντά στον λαό" με πουκάμισο δίχως γραβάτα, 

φιλιά σε βαλτούς ή αφελείς "ενθουσιασμένους", 

χειραψίες και λόγια εικοσαετίας που μυρίζουν 

ναφθαλίνη και τον θάνατο που, χρόνια τώρα, πεθαίνουμε.

Οι ίδιοι είναι: Αυτοί που τέσσερα χρόνια δεν μας ήξεραν παρά μόνο για να που μας βάλουν σε καραντίνα, που έκλεισαν τις εκκλησιές, μας εμβολίασαν με... κατά σύμπτωση βιαστικά (το λιγότερο) εμβόλια, που κήδεψαν τους αγαπημένους μας... σε ζελατίνες, που αδειάζουν διαρκώς την καρδιά, τον χώρο των ονείρων και την τσέπη μας, φτωχαίνουν τις ελπίδες και δολοφονούν την Αλήθεια.

Επίσημοι, ψεύτες, θλιβεροί, θίασος περιοδεύων σε χώρα ιθαγενών, έμποροι προσδοκιών, αυριανοί κυρίαρχοι, σημερινά χαμόγελα άγνωστης και πανάκριβης οδοντόκρεμας που λευκαίνει δόντια που έφαγαν τα σωθικά μας. 

Δεν είναι ακριβώς θέμα κόμματος. Η νοοτροπία είναι κοινή.

Ίσως αυτοί που δεν φαίνονται στην τηλεόραση να αποτελούν μια κάποια προοπτική. Ίσως η δημοκρατία, υπερασπιζόμενη την έντιμη πτωχεία της, να κρύφτηκε από τις κάμερες..

Αγκομαχώντας, τελείωσα το σφουγγάρισμα...Δεν μπορούσα να του πω να μην βλέπει ειδήσεις (λέμε τώρα...)

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη ΕΛΕΝΑ