Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

Θεοχάρης Κόνιαρης

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ
(ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ, Δρος Ν. Uni. Bilefeld, M.A. φιλοσ. κ. θεολ. Uni. Frankfurt).
Φαίνεται ισχυρό το επιχείρημα, που έχω χρησιμοποιήσει στο βιβλίο που έχω γράψει "Πρίν ἀπό τόν μεγάλον διωγμόν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ", ἔκδοση β΄ 1992, σχετικά μέ τήν ἔλευση τῶν δύο Προφητῶν, τοῦ Ἠλία καί τοῦ Ἐνώχ πρό τῆς ἐπιβολῆς τοῦ χαράγματος. Γιατί, ἄν ἔχουν 

σφραγισθεῖ οἱ ἄνθρωποι, ποιός θά εἶναι ὁ λόγος, γιά νά ἔλθουν οἱ Προφῆτες; Ὡστόσο, ἀμφισβητεῖται ἀπό ἀρκετούς θεολόγους, ἄν θά ἔλθουν οἱ Προφῆτες... παρά τό γεγονός, ότι ὅλοι οἱ Πατέρες ὑποστηρίζουν, ὅτι θά ἔλθουν. Ἔχω γράψει σχετικά παλαιότερα στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες", ἀλλά καί στό διαδίκτυο ἔχω κάνει ἀρκετές ἀναρτήσεις. Ἐπειδή ὑπάρχει ἀκόμη σύγχυσις ἐπανέρχομαι μέ ἐκτενέστερα καί πλέον ἐμπεριστατωμένα κείμενα καί σέ αὐτόν τόν ἱστοχῶρον.
Ὅλοι συμφωνοῦν, ὅτι, πρό τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, θά ἔλθει ὁ Προφήτης Ἠλίας, πού ἡ Ἐκκλησία μας τόν ὀνομάζει δεύτερον Πρόδρομον τῆς Παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίαν τόν ἔνδοξον, στό Ἀπολυτίκιόν του!

Καί συγκεκριμένα ἡ Γραφή λέγει: 4 "καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, 5 ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην." Γιά αὐτό κατηγοροῦσαν τόν Κύριον οἱ Φαρισαῖοι καί τοῦ ἔλεγαν: "Πῶς λέγεις, ὅτι εἶσαι ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, θά ἔλθει ὁ Ἠλίας;"
Καί ὁ Κύριος τούς ἀπάντησε, ἀφοῦ ἔθεσαν τήν ἐρώτηση οἱ Μαθητές Του: 10 Καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τί οὖν οἱ γραμματεῖς λέγουσιν, ὅτι ᾿Ηλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον; 11 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα· 12 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ᾿Ηλίας ἤδη ἦλθε, καὶ οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν· οὕτω καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μέλλει πάσχειν ὑπ᾿ αὐτῶν. 13 τότε συνῆκαν οἱ μαθηταὶ ὅτι περὶ ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς."

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἦλθεν ἐν πνεύματι Ἠλιοῦ. Γιαὐτό ὀνομάζεται ἀπό τόν Χριστόν μας καί Ἠλίας. Χαρακτηριστική ἡ ρῆσις τοῦ Εὐαγγελίου: "᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα·" Πού ἀναφέρεται στήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας, καθότι συνδυάζεται μέ τό ἄλλον χωρίον: "καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, 5 ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἄρδην."
Ἐδῶ εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι ὁμιλεῖ περί τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του ὁ Κύριος, καθότι λέγει, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας θά ἀποκαταστήσει τήν καρδίαν τῶν Πατέρων πού δέν πίστεψαν στόν Κύριον πρός τούς υϊούς πού πίστεψαν στόν Χριστόν μας. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί τό πλῆθος τῶν Ἑβραίων πού πίστεψαν στό κήρυγμά τους. Γιαυτό ἕνα ἀκόμη σημεῖο (ἀμφισβητούμενον, ὅμως, ἀπό ἀρκετούς), πού κατά τούς ἑρμηνευτές τῶν Θείων Γραφῶν θά συμβεῖ εἶναι, ὅτι πρό τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ μας Παρουσίας, θά ἐπιστρέψουν στήν πίστη καί οἱ Ἑβραῖοι!

Και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. ούτοι εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι και ει τις αυτούς θέλει αδικήσαι, πυρ εκπορεύεται εκ του στόματος αυτών και κατεσθίει τους εχθρούς αυτών· και ει τις θέλει αυτούς αδικήσαι, ούτω δει αυτόν αποκτανθήναι. (Αποκ. ια’, 3-5)
Οπως μας έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Κύριός μας, στα πολύ δύσκολα χρόνια του Αντιχρίστου, δεν θα μας αφήσει μόνους, αβοήθητους και απροστάτευτους, χωρίς απλανείς πνευματικούς οδηγούς.
Θα μας στείλει τους δύο Μάρτυρες και Προφήτες Του, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη γευθεί θάνατο. Τον Προφήτην Ηλίαν και τον Ενώχ. Και κατ’ άλλους και τους τρεις. Ηλίαν, Ενώχ και Ιωάννην τον Θεολόγον.
«Βλέπε και θαύμαζε την μεγάλην αγάπην και φιλανθρωπίαν του Κυρίου μας, διότι ακόμη και στα τελευταία χρόνια (παρ΄ ὅλα όσα Του έχουμε κάνει), Εκείνος μας λυπάται και μας ελεεί, όλους εμάς τους ανθρώπους, τα παιδιά Του, και δεν μας αφήνει μόνους μας, αλλά μας στέλνει τους δύο Προφήτας Του, προκειμένου να μας διδάξουν και να μας πληροφορήσουν τα σχετικά με τον Αντίχριστον, αλλά και ταυτόχρονα να μας βοηθήσουν, και γλυτώσουν από τις παγίδες και τα τεχνάσματα αυτού, αλλά και για να μας επιστρέψουν εις την αλήθειαν, από την μεγάλην πλάνην, που θα δημιουργηθεί εξ αιτίας της παρουσίας του Αντιχρίστου». (Αγίου Ἱερομάρτυρος Ιππολύτου, πάπα Ρώμης «Όρα του δεσπότου την φιλανθρωπίαν, ότι και εν τοις υστέροις χρόνοις πως του των βροτών γένους κήδεται και ελεεί, ότι ουδέ τότε χωρίς προφητών ημάς καταλιμπάνει, αλλά πέμψει αυτούς προς διδαχήν ημών και πληροφορίαν και επιστροφήν της του αντικειμένου παρουσίας…». (Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)!
Γράφουν σχετικά περί τῶν δύο Προφητῶν πού πρόκειται νά ἔλθουν πρό τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας: Ἅγιος Ἱππολυτος:
«Η μεν πρώτη Παρουσία του Κυρίου μας είχεν Πρόδρομον τον Βαπτιστήν Ιωάννην, η δε Δευτέρα Παρουσία, εις την οποίαν πρόκειται να έλθει με μεγάλην δόξαν, θα έχει Προδρόμους τον Ενώχ, τον Ηλίαν και Ιωάννην τον Θεολόγον». «Η μεν πρώτη αυτού παρουσία Ιωάννην τον βαπτιστήν είχε πρόδρομον, η δε δευτέρα αυτού, εν η μέλλει έρχεσθαι εν δόξη, Ενώχ και Ηλίαν και Ιωάννην τον θεολόγον αναδείξει».
(Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)
Αγιος Θεοδωρος ο Στουδίτης:
«Επειδή θα είναι ολίγοι αυτοί που θα μπορέσουν να αντέξουν και να γλυτώσουν από τις παγίδες του Αντιχρίστου, ο Θεός θα στείλει τον Ηλίαν και τον Ενώχ, ίσως καί τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην τόν Θεολόγον, δέν τό γνωρίζομεν αὐτό, προκειμένου να βοηθήσουν την αδύνατη και ασθενή ανθρώπινη φύση μας, ως πρωτοστάτες και αθλοφόροι στον αγώνα και ομολογίαν τους υπέρ της νίκης του Χριστού και κατά του Αντιχρίστου». «Και ίδε εισήλθεν εν τω λόγω αυτών πάντως ο Αντίχριστος. Βασιλεύς γαρ ων κακείνος, τούτο μόνον επιζητήσοι, ο θέλει και λέγει γίνεσθαι·…, και οπόσοι δυνάμει Θεού ανταγωνιζόμενοι στώσιν, είεν αν και ταις ημέραις εκείναις νικώντες τον Αντίχριστον εν θανάτω μετά Χριστού… Δια τούτο ολίγοι οι μέλλοντες στήναι. Δια τούτο Ηλίας και Ενώχ· ουκ οίδαμεν ει και ο Θεολόγος και ευαγγελιστής, αρωγοί της ανθρωπίνης ασθενείας, και πρωτοστάται, και αθλοφόροι της υπέρ ομολογίας Χριστού νίκης». (Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Ρ.G. 99, 1033).
Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού:
«…Το συγκεκριμένον χωρίον (πού ἀναφέρεται στήν ἐρώτηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου): «εάν αυτός θέλω να μείνει μέχρι να ξαναέλθω, εσένα τι σε νοιάζει;» έχει λεχθεί για τον Ιωάννην τον Θεολόγον, ο οποίος δεν έχει γευθεί θάνατον και διαμένει ζωντανός μέχρι την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου μας. Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία που έχουν δώσει πολλοί από τους σοφούς αγίους μας στο ανωτέρω χωρίον». «Εισί τινες, έλεγεν, των ώδε εστώτων, οι ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού. Ει μεν ουν, ως εφ΄ ἑνός έφησεν, Έστι τις των ώδε εστώτων, ταυτό μηνύειν υπετοπήσαμεν, τω, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι τι προς σε; περί Ιωάννου του Θεολόγου ειρημένω, ως θανάτου άγευστον διαμένειν, μέχρι της Χριστού παρουσίας· ούτω γαρ ήδη τινές εκείνο των λίαν σοφών εξελάβοντο». (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ρ.G. 96, 556-557).
Μεγάλου Φωτίου
«…Μάρτυρες αδιάψευστοι, ότι οι άνθρωποι, εάν δεν αμάρτανε ο Αδάμ, δεν θα πέθαιναν και θα είχαν τα σώματά τους αιώνια, είναι οι τρεις άνθρωποι, Ενώχ, Ηλίας και Ιωάννης ο Θεολόγος, που ο Θεός κράτησε ζωντανούς. Έναν από κάθε εποχήν. Ο Ενώχ, ως ζήσας προ του Νόμου· ο Ηλίας μετά τον Νόμον· και ο Ιωάννης μετά την Χάριν.
Απόδειξη δε ότι είναι ζωντανός και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι ο λόγος του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιον που λέγει “Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; ”. Όχι ότι δεν θα αποθάνει όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά ότι ο Θεός τον έχει φυλάξει ζωντανόν, για να ξαναέλθει ως Πρόδρομος στην Δευτέραν Παρουσίαν Του μαζί με τον Ηλία και τον Ενώχ…». «Μαρτυρεί δε τοις ειρημένοις Ενώχ και Ηλίας και ο της βροντής υιός Ιωάννης, έτι περιόντες εν τω σώματι· και γαρ τούτους ως απαρχήν του όλου φυράματος ημών ο Δημιουργός λαβών έδειξεν πάσιν ως ει μη ήμαρτεν ο Αδάμ, έτι αν περιήν μετά του σώματος. Πλην και ούτοι πολυχρόνιον βίον ανύοντες γεύσονταί ποτε θανάτου, καν εν ριπή οφθαλμού. Όρα δε την δι αὐτῶν πίστιν, ως εκ των τριών προάγεται γενεών, εκ μεν των προ νόμου ληφθέντος του Ενώχ, εκ δε των μετά νόμον του Ηλία, εκ δε των μετά την χάριν του επιστηθίου των μαθητών. Ουκούν και ο Αδάμ, ει την εντολήν εφύλαττε, τούτοις αν αδιστάκτως συμπεριήν. Ότι δε περίεστιν ο παρθένος Ιωάννης, όπερ εζήτησας, ώσπερ τον Ενώχ και τον Ηλίαν παράδοσις μαρτυρεί, ούτω και τούτον. Και το εν τοις Ευαγγελίοις δε ειρημένον εις τον αυτόν ημάς νουν έλκει. Είπε μεν γαρ ο Χριστός τον τρόπον του θανάτου, ον έμελλεν υπέρ αυτού αποθνήσκειν ο Πέτρος· ο δε Πέτρος τον οικείον θάνατον ακούσας ευθύς επερωτά περί του ευαγγελιστού Ιωάννου, δήλον κακείνου ουκ άλλο τι αλλ΄ ἤ τον τρόπον του θανάτου αυτού μαθείν επιζητών, Ούτος δε τι; ου γαρ άλλο μεν ήκουε παρά του Σωτήρος περί αυτού, εις άλλο δε τι ανακόλουθον την ερώτησιν μετήγεν, ώσπερ παρορών και παρά φαύλον ποιούμενος την του διδασκάλου περί αυτού προφητείαν. Της δε του Πέτρου ερωτήσεως περί του θανάτου, ον έμελλεν αποθνήσκειν ο Ιωάννης, επερωτώντος, και του Σωτήρος ειπόντος, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Πως ουχί την μέχρι της παρουσίας αυτού διαμονήν η αλήθεια προλέγει; διο και ο εν αγίοις Κύριλλος το Ακολούθει μοι περί του θανάτου του αγίου Πέτρου ειρήσθαι τω Σωτήρι εκδέχεται. Το δε, ότι Εξήλθεν ο λόγος ούτος εις τους μαθητάς, ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει και τα εξής ου μόνον ουδέν μάχεται, αλλά και συνάδει. Ου γαρ τις αυτόν αθάνατον είναί φησιν, αλλά διαμένειν μετά Ενώχ και Ηλία μέχρι της δευτέρας του Δεσπότου παρουσίας· ο και μαθητής αυτός βεβαιών φησιν, ότι ουκ είπε δε αυτώ ο Ιησούς ότι ουκ αποθνήσκει, αλλ, εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Και φανερόν, ότι το μεν αθάνατον είναι ανέτρεψε, το δε μένειν έως της παρουσίας εβεβαίωσεν. Ει δε ο Παμφίλου Ευσέβιος, την εκκλησιαστικήν γράφων Ιστορίαν και τους χρόνους αυτού, καθ οὕς εβίωσεν, αριθμητούς έθετο, και ως μέχρι των Τραϊανού χρόνων διήρκεσεν, ουδέν μαχόμενον, καν δοκή, λέγει. Εκείνο γαρ έκαστος κατά νουν λαμβανέτω, ως οι του Ενώχ κατάδηλοι χρόνοι, και όσα έτη εν τω κόσμω εβίω, σαφώς· η θεία Γραφή παραδίδωσιν· αλλ οὐ δια τούτο την μετά σώματος αρνήσεταί τις του δικαίου μετάθεσιν. Ταύτη τη δόξη συνάδουσι και αι πράξεις του ηγαπημένου Ιωάννου και ο βίος, ας ουκ ολίγοι προφέρουσι. Κατατεθείς γαρ, φασί, κατά την αυτού εκείνου προτροπήν εν τινι τόπω, ζητηθείς αιφνίδιον ουχ ευρίσκετο, αλλά μόνον το αγίασμα βρύον εξ αυτού του τόπου εν ω προς βραχείαν ροπήν ετέθη· αφ οὗ πάντες, ως πηγήν αγιασμού, το άγιον εκείνο μύρον αρυόμεθα». (Μεγάλου Φωτίου, Ρ.G. 103, 985-988)
Η Αποκάλυψις, όμως, είναι σαφής. Μιλάει για δύο ΜΑΡΤΥΡΕΣ και ΠΡΟΦΗΤΕΣ και όχι για τρεις· «και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου…» (Αποκ. ια’, 3).
Βέβαια, και ο Ενώχ δεν έχει γευθεί θάνατον σύμφωνα με τη Γραφήν και τους Πατέρες, αλλά «μετέστη» επειδή ήτο δίκαιος και ενάρετος και πιστός στον Θεόν· «και ευηρέστησεν Ενώχ τω Θεώ και ουχ ευρίσκετο, ότι μετέθηκεν αυτόν ο Θεός» (Γεν. ε’, 24).
https://orthopraxia1.blogspot.com/.../blog-post_23.html...
Συνεχίζεται...--------------)) ΕΔΩ
Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων στήν Πίστη πρό τῆς συντελείας
τοῦ πατρός Νικολάου Δημαρᾶ
Ἡ καλλιέλαιος καί ἡ ἀγριέλαιος
Ἐπισυνάπτω τά γραφόμενα σέ ἕνα βιβλίο πού ἔγραψα πρίν τριάντα χρόνια, (πού εἶναι πλέον δυσεύρετο), συμπληρωμένα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως τόν ἑρμηνεύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Πρόκειται γιά θέσεις πού στηρίζονται κυρίως στήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος συνοψίζει τήν διδασκαλίαν ὅλων τῶν Πατέρων.
Τί θά συμβεῖ, λοιπόν, μέ τούς Ἑβραίους στούς ἔσχατους καιρούς;
Θά ἐπιστρέψουν καρδίας πατέρων ἐπί τά τέκνα ὁ Ἐνώχ καί ὁ Ἠλίας, δηλ. τήν συναγωγήν ἐπί τόν Κύριον , ἀφοῦ πρῶτα οἱ Ἰουδαῖοι δεχθοῦν τόν πλάνον "ἄνθ΄ ὧν τήν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τό σωθῆναι αὐτούς, καί διά τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεός ἐνέργειαν πλάνης εἰς τό πιστεῦσαι αὐτούς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μή πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἄλλ' εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ"!
Οἱ Ἰουδαῖοι, λοιπόν, ἄν καί εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός, δέν Τόν ἐδέχθησαν, ἀπεναντίας θά δεχθοῦν τόν πλάνον.
Ἑπομένως φαίνεται, ὅτι οἱ Ἑβραίοι δέν θά γίνουν Χριστιανοί πρό τοῦ Ἀντιχρίστου.
Γιατί ἄν γίνουν Χριστιανοί, πῶς θά τόν δεχθοῦν;
Αὐτά παραπέμπω καί στό σχετικό βιβλίο πού εἶχα γράψει τό 1992.
Διάβασε τό σχετικό κεφάλαιο."Θά γίνουν οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοί πρό τοῦ Ἀντιχρίστου;"
Ὅταν ὅμως ἀποκαλυφθεῖ ἡ μοχθηρότητά του καί τό σατανικό του πρόσωπον, τότε θά ἐπιστρέψουν καί οἱ Ἑβραῖοι ἐπί τόν ἀληθινόν Θεόν, λίγο πρό τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, μέ τό κήρυγμα τῶν Προφητῶν, τοῦ Ἠλία καί τοῦ Ἐνώχ.
Ὁ Κύριός μας, μοναδικός κυρίαρχος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, θά ἐκμηδενίσει τόν Ἄνομον μέ τό ρῆμα Του καί τήν ἔνδοξη Ἐπιφάνειά Του καί θά τόν ἀφανίσει μέ τήν πνοήν τοῦ στόματός Του!
Αὐτά συνάδουν καί μέ τό παράδειγμα τῆς καλλιελαίου, (ὁ ἐκλεκτός λαός Του, οἱ Ἰουδαῖοι), ἀπό τήν ὁποίαν ἐκκεντρίσθηκαν τά ἔθνη, ἐμεῖς, (δηλ. ἡ ἀγριέλαιος), κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου μας πού εἶπε:
"Ἰδού ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος! Ἀρθήσεται ἡ βασιλεία ἀφ' ὑμῶν καί δοθήσεται ἐτέρῳ ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς"!
Σέ μᾶς, δηλαδή στούς Ἕλληνες δόθηκε ἡ βασιλεία!
Μᾶς συμβουλεύει, ὅμως, ὁ Μέγας Παῦλος, νά μήν ὑπεραιρόμαστε, γιά νά μήν πάθουμε τά ἴδια μέ τούς Ἑβραίους!
Δηλαδή, ἄν ὁ Κύριος δέν λυπήθηκε τούς κλάδους τῆς καλλιελαίου, τούς Ἰουδαίους, πού ἦταν συνδεδεμένοι μέ τήν ρίζα, πόσο μᾶλλον δέν θά λυπηθεῖ τούς κλάδους τῆς ἀγριελαίου, (δηλ. ἐμᾶς).
Στό τέλος διδάσκει ξεκάθαρα ὁ Μέγας Παῦλος, ὅτι θά ξαναενωθοῦν τά κομμένα κλαδιά, οἱ Ἑβραῖοι μέ τήν καλλιέλαιο, καί ἐκείνη θά ξανανθίσει!
Θά ἐπιστραφεῖ δηλ. ἡ συναγωγή ἐπί τόν Κύριον μέ τό κήρυγμα τῶν Προφητῶν!
Γιατί ὁ Κύριος εἶπεν ἀκόμη, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θά μετανοήσουν καί θά Τόν ζητήσουν πάλι, ἀφοῦ πρῶτα πλανηθοῦν καί δεχθοῦν τόν Ἄνομον ὡς μεσσία τους.
Εἶπε:
"οὐ μή μέ εἴδητε"
μέχρι πότε;
"ἕως ἄν εἴπητε Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου".
Αὐτό θά γίνει λίγο πρό τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας!
Ὅταν θά ἔχει ἐλευθερωθεῖ ἡ Ἱερουσαλήμ.
"Ἱερουσαλήμ ἔσται πατουμένη ὑπό Ἐθνῶν, ἄχρις οὐ πληρωθῶσι καιροί ἐθνῶν" -(ὁ τῆς συντελείας χρόνος ἐννοεῖται, κατά τόν Εὐσέβιον Καισαρείας)- καί τότε, πᾶς Ἰσραήλ σωθήσεται, ἀφοῦ οἱ Ἑβραῖοι μετανοήσουν μέ τό κήρυγμα τῶν δύο προφητῶν, τοῦ Ἐνώχ καί τοῦ Ἠλία.
Ἐρώτημα:
Τό χάραγμα θά προορίζεται μόνον γιά τούς μή Ἑβραίους;
Ἀφοῦ, ὅποιος τό λάβει, δέν θά ἔχει δυνατότητα μετανοίας καί ἐπιστροφῆς;
Πῶς συμβιβάζεται μέ τήν ἄποψη αὐτή, ὅτι δηλ. δέν θά χαραχθοῦν οἱ Ἑβραῖοι, μέ τό ποιεῖ πάντας καί τούς μικρούς καί τούς μεγάλους καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς, ἵνα δώσωσιν χάραγμα ἐπί τῆς δεξιᾶς αὐτῶν χειρός ἤ ἐπί τῶν μετώπων;
Οἱ Ἑβραῖοι θά μείνουν ἀσφράγιστοι;
Ἤ θά ἀνήκουν σέ 'κείνους πού θά ἔχουν τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, (δηλ. κάποια κάρτα συναλλαγῆς), πού θά μποροῦν νά τήν πετάξουν ἀνά πᾶσα στιγμή καί ἄρα δέν θά ἔχει δεσμευθεῖ ἡ διάνοια καί ἡ ψυχή τους, ὅπως θά δεσμευθεῖ ὅλων ἐκείνων πού θά λάβουν καί σωματικό χάραγμα. Τό σωματικό χάραγμα σέ συνδυασμό μέ τήν ἄρνηση τῆς πίστεως στόν Χριστό μας καί σύνταξη καί προσκύνηση συνειδητή του Ἀντιχρίστου ὡς θεοῦ, θά ἀποξενώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι τό πάρουν γιά νά μποροῦν νά τρῶνε καί νά πίνουν καί γενικά νά συναλλάσσονται μέ τίς τράπεζες, νά νοσηλεύονται καί νά ἔχουν πρόσβαση σέ ὅλες τίς ὑπηρεσίες, σχολεῖα, πανεπιστήμια κλπ. θά ἀρνηθοῦν τόν ποιητή τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί τό βάπτισμά τους, κατά τόν ἅγιον Ἱππόλυτον.
Ἀπομένουν, λοιπόν, νά γίνουν ἀρκετά ἀκόμη:
1. Χτίσιμο τοῦ Ναοῦ. Γίνονται πολλές ἑτοιμασίες. Ἐξαιρετικό, σχετικά, ντοκυμαντέρ γύρισε παλαιότερα ἡ ΕΤ 3, τό μόνο ἴσως ἀξιόλογο κανάλι στήν Ἑλλάδα.
2. Ἐρχομός τῶν δύο προφητῶν. Μερικοί Πατέρες θεωροῦν, ὅτι ὁ δεύτερος προφήτης θά εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὅπως, γιά παράδειγμα, εἴδαμε στήν προηγούμενη μελέτη μας, πώς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θέτει τό σχετικό ἐρώτημα. Γιά τόν προφήτη Ἠλία ὅλοι συμφωνοῦν!
3. "Θλίψις οἵα οὐ γέγονεν ἐπί τῆς γῆς ἀπ' ἀρχῆς κόσμου καί οὐ μή γενήσεται", κατά τόν Κύριόν μας, (Κδ΄ Ματθ.) Κατά τόν καιρόν τοῦ Ἀντιχρίστου θά ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία αὐτή τοῦ Κυρίου μας, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ Πατέρες.
4. Ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων στήν ἀληθινή Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας, στήν Ὀρθοδοξία, ὅπως ἀναπτύσσεται στό παρόν ὑπόμνημα!
Ἡ Ἱερουσαλήμ ἐλευθερώθηκε τό 1967 στόν πόλεμο τῶν ἕξι ἡμερῶν.
Μέσα στήν γενιά αὐτή θά γίνουν ὅλα, καί τά βλέπουμε νά γίνονται στίς μέρες μας, ὅσα ὁ Κύριος,- καί ὄχι ἡ δυσερμήνευτη καί "ποιητική" ἀποκάλυψη, - μᾶς εἶπε, ὅπως καί πράγματι ἔγιναν, ὅσα δηλ. μᾶς προεῖπε στό Κδ΄ Ματθ., γιά τήν καταστροφήν τῆς Ἱερουσαλήμ.
Ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ τό 70 μ.Χ. προεικονίζει καί τό τέλος τοῦ κόσμου. Οὐ μή παρέλθει ἡ γενεά αὕτη, μᾶς προειδοποίησεν ὁ Κύριος, καί πάντα ταῦτα τελεσθήσονται!
Καί τότε ὄψεσθε τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον καί καθήμενον ἐπί θρόνου δόξης...
Τά γεγονότα ἐξελίσσονται σέ παγκόσμια κλίμακα μέ γεωμετρική ταχύτητα.
Στημένα καί ἐπεξεργασμένα σενάρια ἐφαρμόζονται παγκοσμίως, ὅπως
-τό ρίξιμο τῶν δίδυμων πύργων,
οἱ διάφορες νόσοι
-τῶν χοίρων,
-τῶν πτηνῶν,
-τῶν τρελλῶν ἀγελάδων,
-τό φονικό τσουνάμι στήν Ἰαπωνία. Βλέπουμε καί ἀκοῦμε νά γίνονται οἱ σεισμοί καί οἱ κατά τόπους πόλεμοι, καί παλιότερα (1986), ἔγινε ἡ ἔκρηξη τοῦ Τσέρνομπιλ (ἄψινθος), καί ὁ μολυσμός τῶν ὑδάτων τῶν θαλασσῶν, τῶν ποταμῶν καί τῶν λιμνῶν.
Εἶχαν προηγηθεῖ οἱ καταστροφικοί δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, μέ τίς ἀσθένειες, τήν ἀνέχεια καί τήν ἐξαθλίωση ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων κλπ.
Θά γίνει ἄραγε καί τρομοκρατικό χτύπημα στό Λονδίνο ( ἤ στή Νέα Ὑόρκη ( ἤ σέ κάποια ἀπό τίς παγκόσμιες πρωτεύουσες, γιά νά ξεκινήσει ὁ ἑτοιμαζόμενος πόλεμος κατά τοῦ Ἰράν;
Οἱ Ἰσραηλινοί δήλωσαν, ὅτι στόν ἐπερχόμενο πόλεμο θά χρησιμοποιήσουν καί περιορισμένης κλίμακας πυρηνικά ὅπλα, οἱ δέ Σύριοι χημικά, ἄν δεχθοῦν ἐπίθεση (!).
Ἐμεῖς, τί θά κάνουμε ἐνώπιον τῶν παγκοσμίων γεγονότων πού θά λάβουν χώρα στό ἐγγύς μέλλον;
Συνεχίζουμε τήν πνευματική μας προετοιμασία, τήν φτωχή μας διακονία, τήν φιλανθρωπική καί ἱεραποστολική μας ὑπηρεσία, τίς ἀκολουθίες μας καί τόν ἀγῶνα τόν καλόν, ὅσον μπορεῖ ὁ καθένας μας, στίς ἔσχατες αὐτές μέρες, ποῦ μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος, νά δώσουμε τήν μαρτυρίαν τῆς ἀθάνατης Ὀρθοδοξίας μας.
Τά ἔσχατα γεγονότα
Κοινὸ πλέον μυστικὸ εἶναι, ὅτι ἡ ραγδαία παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ πανθρησκεία δροῦν ὑπογείως, καὶ ἑκόντες ἄκοντες ἑτοιμάζουν τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀνόμου.
Παράλληλα «εἰ ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας ἔρχεται» Ἐνῶ, δικαίως, τὰ ἀναφερόμενα στὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου φοβίζουν, γιὰ τὴν παρουσίαν τοῦ Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου τὴν τόσο θετικὴν ἐκεῖνα τὰ τρισήμισυ χρόνια ὑπὲρ τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ θὰ εἶναι στόμα Χριστοῦ, ἐνισχύοντας αὐτούς, δὲν γίνεται συνήθως λόγος στὸν καιρόν μας.
Συνήθως κάποια θέματα ἀναπαράγονται τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, λόγῳ προφανῶς ἀγνοίας καὶ μὴ ἐμβαθύνσεως, ὁπότε εἶναι λειψὴ ἡ προσφορά, μάλιστα σήμερα ποὺ τὰ γεγονότα τρέχουν.
Δεδομένος, πάντως, Γραφικὰ καὶ Πατερικὰ εἶναι ὁ ἐρχομὸς τοῦ ζηλωτοῦ, ἀσυμβίβαστου σὲ θέματα πίστεως καὶ ὄχι μόνον, Προφήτου Ἡλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, συνδέεται δέ μὲ μεγάλα ἀναμενόμενα ἐσχατολογικὰ γεγονότα.
Ἀπὸ τὰ γραφόμενα στὴν Καινὴν Διαθήκην γιὰ τὸν Προφήτη Ἠλία νά ἀναφέρουμε μόνον τό: «Ἠλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ιζ΄ 12).
Αὐτὸ τὸ «πάντα» ἀφήνει περιθώρια ὡς πρὸς τὴν πολύπτυχη ἀποστολή του, ὅτι πέραν τῆς ὑπὲρ τῶν πιστῶν προσφορᾶς του, θὰ εἶναι καὶ τιμωρὸς τῶν τόσων κακῶς κειμένων στὸν σημερινὸν ταραγμένον κόσμον καὶ γιατί ὄχι καὶ στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ποὺ γιὰ ὅλα Θεόθεν εἶναι ἐνήμερος. Καὶ, ὅμως, τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα ἀγνοεῖ σχεδὸν τελείως τὰ περὶ τοῦ Ἠλιοῦ στὸ μέλλον, καὶ σ' αὐτὸ δὲν παύει νὰ ἔχει τὴν εὐθύνη της ἡ Ἐκκλησία .
Ἐδῶ, κυρίως, θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία πτυχή τῆς τότε δράσεώς του καὶ τῶν ἀναμενομένων γεγονότων, ἄγνωστης στούς πολλούς, καὶ ἀφοῦ ὁ χρόνος φαίνεται πὼς συντομεύει πρὸς πραγμάτωση.
Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἰσραηλιτῶν
Τοῦτο φαίνεται θὰ πραγματοποιήσουν «αἱ δύο ἐλαῖαι καὶ αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς ἐστῶσαι» (Ἀποκ. ια΄, 4), τὴν στροφὴν δηλ. τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἀφοῦ στά ἔσχατα χρόνια θά γίνει ἐφαρμογὴ – ἐκπλήρωση τῆς προφητείας – ρήσεως τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, «πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται».
Γιὰ τοὺς ἐμβαθύνοντες στά λόγια τῆς Γραφῆς, γιὰ τὸν Θεολογικὸν κόσμον, εἶναι ἕνα βασικὸν ζητούμενον. Καὶ ἐφ' ὅσον πρόκειται νὰ γίνει καὶ θὰ χαροποιήσει ὑπερβαλλόντως, τὸ ἐρώτημα εἶναι, κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες θὰ γίνει ἕνα τόσο δύσκολο πρᾶγμα, πού λογικὰ μέχρι σήμερα θεωρεῖται ἀδιανόητο;
Ὄντως, μὲ τὴν στάση καὶ τὸ φέρσιμο τῶν Ἑβραίων ἔναντι τῶν Χριστιανῶν θεωρεῖται αὐτό σήμερα ἀδύνατο.
Στὸ σύνολο σήμερα τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ, εἶναι γνωστὸν, ὅτι εἶναι δεμένο μὲ τὸν ἐθνισμό μου, τὴν τόση ὑπεροχή του στὴν Μέση Ἀνατολή, τὴν ὅλη οἰκονομικὴ ἐξέλιξή του καὶ παράλληλα τὴν λίγο ἤ πολὺ πάγια προσήλωσή του εἰς τὰ τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας του.
Ἐμᾶς δὲ τοὺς Χριστιανοὺς μᾶς βλέπουν ὑπεροπτικά καί ἀπαξιωτικὰ, ἂν ὄχι εἰρωνικά.
Μεγάλη, ἀστρονομικὴ, ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει μὲ ἐπίκεντρο πάντα τὸν Μεσσία Θεάνθρωπο καὶ Σωτῆρα μας Χριστόν. Ὄντως «χάσμα μέγα», ἀγεφύρωτο μᾶς χωρίζει.
Φαίνεται ξεκάθαρα, ὅτι ἐποφθαλμιοῦν τοὺς πιστεύοντες σὲ Κάποιον, ποὺ σταύρωσαν οἱ πρόγονοί τους ὡς κακοῦργον.
Πῶς θά γίνει δηλαδή νά δεχθοῦν ὡς Θεόν τὸν μεγάλον μέχρι χθές ἐχθρόν τους;
Ὄντως ὁ λόγος εἶναι γιὰ τὴν μείζονα ὑπέρβαση τῶν αἰώνων.
Ἂν καὶ ὑπάρχουν χριστιανοὶ Ἑβραῖοι στὸν κόσμον, ἀκόμη καὶ στὸ σημερινὸ Ἰσραὴλ -πάντα μᾶλλον ὀλίγοι- κρυφοὶ ὅμως «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Ἀλλά δέν γίνεται περὶ αὐτοῦ λόγος ἐδῶ, ἀλλὰ περὶ μιᾶς γενικῆς στροφῆς τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἄς ἔλθουμε τώρα στὸν οὐρανοβάμονα Μέγαν Παῦλον.
Ἀρχίζει ἀλληγορικά, προπαρασκευαστικὰ καὶ διευκρινιστικὰ, μέχρι νὰ φθάσει στὸν κύριον στόχον του. Ὅλο τὸ ἑνδέκατον κεφάλαιον τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς του ἔχει σχέση μὲ τὴν μέλλουσαν στροφὴν τῶν Ἑβραίων.
Περιοριζόμαστε ἐδῶ μόνο στὸ κύριον θέμα τοῦ ζητήματος περὶ τὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ.
"Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἁγνοεῖν, ἀδελφοί, τὸ μυστήριον τοῦτο, ἵνα μὴ ἦτε πάρ' ἐαυτοῖς φρόνιμοι, ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ Ἰσραὴλ γέγονεν ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθη καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται, καθὼς γέγραπται· ἤξει ἐκ Σιών ὁ ρυόμενος καὶ ἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ Ἰακώβ· καὶ αὕτη αὐτοῖς ἡ πάρ' ἐμοῦ διαθήκη, ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ· ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ Αὐτοῦ» (Ρωμ. ια΄ 25–27, 33).
Αὐτά καὶ ἄλλα πολλά ἔγραψεν ὁ Μέγας Παῦλος πρὸς τοὺς τότε πιστούς τῆς Ρώμης.
Προφανῶς θὰ ἀνῆκαν σὲ πανσπερμίαν ἐθνῶν, ἀσφαλῶς θὰ ὑπῆρχαν καὶ Ἑβραῖοι ἀνάμεσά τους.
Ὡς ἑξῆς ἑρμηνεύει τὸ κείμενον αὐτὸ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
«Μυστήριον ὀνομάζει ὁ Παῦλος τὸ ἄγνωστον καὶ ἀπόρρητον· δηλαδὴ ἡ ἀπιστία τῶν Ἑβραίων, δὲν θέλει εἶναι κοινὴ ὅλων τῶν Ἑβραίων ἐξ ὁλοκλήρου, ἡ πώρωσις καὶ ἀναισθησία, ἤτοι ἡ ἀπιστία αὐτῶν ἔγινε μερική, διότι οἱ πολλοὶ μὲν Ἑβραῖοι δὲν ἐπίστευσαν εἰς τοὺς πρὸ καιρούς, πολλοὶ δὲ πάλιν ἀπὸ αὐτούς, μέλλουσι νὰ πιστεύσουν ὕστερον, διὰ τί ἐπωρώθησαν ναί, καὶ ἀπίστησαν οἱ Ἰσραηλίται, ἀλλ' οὐχὶ ὅλοι, οὐδὲ ἕως τέλους, ἀλλ' ἕως οὗ νὰ σωθῶσιν ὅλοι οἱ προεγνωσμένοι, (αὐτοὶ ποὺ θέλησαν), Ἐθνικοί· καὶ ἀφοῦ ἐκεῖνοι σωθῶσι, τότε καὶ κάθε Ἰσραηλίτης, (ὁ ἄξιος δηλαδή), θέλει σωθῆ μὲ τὸ νὰ πιστεύση εἰς τὸν Χριστόν».
Ἀμέσως ὁ Μέγας Παῦλος παραθέτει προφητείαν τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, ἀρχίζοντας μὲ τὴ φράση:
"Καθὼς γέγραπται" "ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν" (Ἡσ. νθ΄ 20–21).
Ἑρμηνεύει καί τὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου ὁ Ἅγιος Νικόδημος:
«Μάρτυρα φέρει εἰς τὰ ἀνωτέρω, ὁπού εἶπεν ὁ Ἀπόστολος, τὸν Προφήτην Ἠσαΐαν, βοῶντα καὶ λέγοντα· ὅτι θέλει ἔλθη ἀπὸ τὴν Σιῶν ἐκεῖνος ὁπού δύναται νὰ σώση καὶ θέλει καθαρίση τὰς ἁμαρτίας τῶν Ἰσραηλιτῶν. Πότε δὲ αὐτὰ θέλουν γένουν; Ὅταν ἀφέλωμαι λέγει Κύριος τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν, ἤτοι, ὅταν ἀξιώσω αὐτοὺς τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους διὰ μέσου τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος· Ὥστε, ἐπειδὴ τὴν ἄφεσιν ταύτην τῶν ἁμαρτιῶν ἀκόμη οἱ Ἰουδαῖοι δὲν ἠξιώθησαν, (διατὶ ἐπωρώθησαν, καὶ ἀπίστησαν), λοιπὸν, ὕστερον τοῦτο μέλλει νὰ γένη».
Ἀμέσως ὁ Ἅγιος Νικόδημος προσθέτει:
«Λέγει, δὲ καὶ ὁ Κορέσιος, ὅτι τοῦτο πέρας λήψεται διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὡς λέγει ὁ Προφήτης Μαλαχίας (κεφ. δ΄, 6), "τότε γὰρ θέλει λάβη τέλος καὶ ἡ ἁμαρτία των».
Πρὶν σχολιάσουμε πῶς τὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου δύο ἑρμηνευτικὰ λόγια στὸν 33 στίχο, "Ὦ βάθος πλούτου αἱ ὁδοὶ Αὐτοῦ»,
ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος:
"συλλογισθείς ὁ θεῖος Ἀπόστολος τὰς ποικιλοτρόπους οἰκονομίας, ὁπού μεταχειρίζεται ὁ πάνσοφος Θεός, διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων, πῶς δηλ. οἰκονομεῖ νὰ γίνωνται τὰ ἐναντία διὰ μέσου ἄλλων ἐναντίων, καὶ διὰ μέσου ἄλλων ἀπειθῶν ἀνθρώπων κάμνει ἄλλους εὐπειθεῖς, ἐξεπλάγη καὶ ἐθαύμασε· καὶ μὲ τὸν θαυμασμὸν αὐτόν, ἐβεβαίωσεν, ὅτι ὁ Θεός, ὁπού τοσοῦτον πανσόφως καὶ βαθέως καὶ μὲ ἀκαταλήπτους τρόπους οἰκονομεῖ τῶν ἀνθρώπων τὴν σωτηρίαν, αὐτὸς βέβαια θέλει οἰκονομήσει καὶ διὰ τὴν μέλλουσαν σωτηρίαν τῶν Ἰουδαίων. Πλοῦτον ὀνομάζει ὁ Παῦλος τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας τὸ βάθος θαυμάζει μόνον, πόσον δὲ εἶναι αὐτὸ δὲν ἠξεύρει ἀλλὰ πὼς εἶναι ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα, οὐδὲ ἔρευναν ὅλως δέχονται».
Πῶς ἑρμηνεύονται τὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου:
«Ὅταν ἀφέλωμαι τὰ ἁμαρτίας αὐτῶν».
Δὲν εἶναι εὔκολη αὐτή ἡ φράση.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἄμεσα τὴν συνδέει μὲ τὰ γραφόμενά του περὶ ἐπιστροφῆς τῶν Ἑβραίων. Καίρια «ἐπιστράτευσε» τὸν Προφήτην Ἠσαΐαν, τοῦ ὁποίου εἶναι γνώστης καὶ ὅτι ἐκεῖνα κάποτε θὰ ἔχουν τὴν πρέπουσαν ἐφαρμογήν.
Φανερὸν εἶναι, ὅτι τοῦτο θὰ γίνει μὲ ἐκκλησιαστικὴν ἀντιμετώπιση. Ὅμως γιὰ νὰ ἔχουμε ἄφεση ἁμαρτιῶν μ.Χ. ἀπαιτεῖται ἀπόρριψη τοῦ ὅποιου πιστεύω καὶ ἄμεση ἀποδοχή τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ ἐφόσον πρόκειται γιὰ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο, πρὸς εἴσοδο στὴν Ἐκκλησίαν, ἀναγκαῖον τὸ μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, ὡς τονίσθηκε.
Γιὰ «βαθειὰ νερὰ», ὡς πρὸς τὴν στροφὴν τοῦ Ἰσραὴλ, κάνει λόγον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Τοῦτο προϋποθέτει συνειδητοποίηση τῆς παρερμηνείας τῶν Γραφῶν, τῆς πολεμικῆς καὶ τόσης ἐχθρότητος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ βαθειὰ μετάνοια καὶ Βάπτισμα. Μόνον κάτω ἀπὸ τὴν οὐσιώδη αὐτὴ ἔννοια νοεῖται τὸ «σωθήσεται».
Καὶ ἀφοῦ τὸ ἔγραψε γιὰ τοὺς ὁμοεθνεῖς του ὁ Μέγας Παῦλος, θὰ γίνει. Εἶναι καὶ παραμένει ἕνας πόθος νὰ ἐπιστρέψουν «τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ».
Ἕνα τέτοιο συμβὰν καλῶς νὰ ἔλθει, θὰ χαροποιήσει ἀσυγκράτητα τὴν Χριστιανοσύνην.
Ἡ τοῦ Παυλείου λόγου σύνδεση μὲ ἐμφάνιση καὶ ἐκπλήρωση διὰ τοῦ Ἠλιοῦ, μᾶλλον γιὰ πρώτην φορὰν λαμβάνει τόσο μεγάλην δημοσιότητα.
Πῶς, ὅμως, θὰ γίνει ἡ μεγάλη ὑπέρβαση, ἡ στροφὴ τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ;
Πέραν ὅσων εἰπώθησαν, τὸν λόγον ἐδῶ δίνουμε στὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον:
«Τὴν αἰτίαν δὲ ὁμού, διδάσκει τῆς παρουσίας αὐτοῦ. Τὶς δὲ ἡ αἰτία; Ἵνα ἐλθών (ὁ Ἠλίας) πείσῃ πιστεῦσαι τοὺς Ἰουδαίους τῷ Χριστῷ καὶ μὴ πάντες ἄρδην ἀπόλλωνται παραγενομένου. Διό δὴ καὶ αὐτός, εἰς ἐκείνην αὐτοὺς παραπέμπω τὴν μνήμην φησί, “καὶ ἀποκαταστήσει πάντα”, τουτέστι διορθώσεται τὴν ἀπιστίαν τῶν Ἰουδαίων τῶν τότε εὑρισκομένων».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρει γιὰ τὸ θέμα: "Ἀποσταλήσεται δὲ Ἐνὼχ καὶ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, καὶ ἐπιστρέψουσι τὰς καρδίας Πατέρων ἐπὶ τέκνα, τουτέστι τὴν Συναγωγὴν ἐπὶ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τὸ τῶν Ἀποστόλων κήρυγμα, καὶ ὑπ' αὐτοῦ ἀνερεθήσονται."
Καὶ κατὰ τὸν Ἅγιον Δαμασκηνὸν θὰ γίνει αἰτία ἡ παρουσία τους νὰ λυγίσουν ψυχικὰ Ἑβραῖοι πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ ἀπὸ τὸν Ἄνομον θὰ πάρει τέλος ἡ ζωή τους. Ὁ Θεοδώρητος Κύρου, ἀπευθυνόμενος γενικὰ πρὸς τοὺς Ἑβραίους ἀναφέρει διὰ στόματος Χριστοῦ.
«Ἴνα γὰρ μὴ εὐρών ὑμᾶς πάντας ἐν ἀπιστίᾳ ἅπαντας ὑμᾶς εἰς τὴν ἀτελεύτητον κόλασιν παραπέμψω, ἥξει πρότερος Ἠλίας καὶ τὴν ἐμὴν ὑμᾶς παρουσίαν διδάξει καὶ πείσει ὑμᾶς ὦ Ἰουδαῖοι, τοῖς ἐξ Ἐθνῶν εἰς ἐμὲ πεπιστεύκασιν ἀνενδοιάστως ἐνωθῆναι καὶ μίαν ἀποφῆναι τὴν ἐμὴν Ἐκκλησίαν».
Ἀπὸ τούς σύγχρονους συγγραφεῖς ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ πρὸς πίστωση ἀναφέρουμε, ἐν πρώτοις τὸν π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο:
«Ἠλίας δὲν ἀπέθανε. Θὰ ἔλθη ὀλίγον πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἵνα πολεμήση κατὰ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἐπαναφέρη πολλοὺς πεπλανημένους Ἰουδαίους εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν».
Ταῦτα ἀναφέρει ἑρμηνεύων, ἤ καὶ σχολιάζων τὰ τοῦ Προφήτου Μαλαχίου δ΄ 4–5: «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἤ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ».
Ξεκάθαρος ὁ προφητικὸς λόγος γιὰ τὸν ἐρχομὸ Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου πρὶν τὴν Δευτέραν Παρουσία.
Τονίζει καὶ τοῦτο ὁ π. Ἰωήλ. Γιαννακόπουλος:
«Ἀξιοσημείωτον τυγχάνει, ὅτι αἱ τελευταῖαι γραμμαὶ τοῦ τελευταίου προφητικοῦ βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρονται εἰς προφητείαν σχετικὴν μὲ τὸν Μεσσίαν καὶ τὸν Πρόδρομον».
Ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς μας Σχολῆς τῆς Ἀθήνας Ἀνδρέας Θεοδώρου ἀναφέρει σχετικά:
«Τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ προηγηθῆ ἡ ἔλευση τῶν δύο μαρτύρων τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἐνὼχ καὶ τοῦ Ἠλία, ὡς καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Χριστιανικοῦ Εὐαγγελίου ἐκ μέρους τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ».
Ἐπίσης ἀναφέρει:
«Οἱ λίγοι πιστοὶ τῶν ἐσχάτων, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ Ἐνὼχ καὶ Ἠλία θὰ δείξουν ἀσυνήθη ἀντίσταση στὸ μεγάλο πειρασμὸ καὶ τὴ μεγάλη θλίψη τῆς περιόδου ἐκείνης. Οἱ δύο Μάρτυρες ἐφοδιασμένοι μὲ δύναμη θεϊκὴ καὶ ἐξουσία πάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως (Ἀποκ. ια΄, 5), θὰ κηρύξουν μετάνοια σὰν σέ τελευταία προειδοποίηση τοῦ Θεοῦ, ἐν ὄψει τῆς ἐπερχομένης κρίσεως τοῦ κόσμου ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ».
Καὶ κάτι γιὰ τὸν καθαυτὸ Ἀντίχριστο ἀπὸ τὸν μακαριστὸ πανεπιστημιακό καθηγητή μας Ἀνδρέαν Θεοδώρου:
«Στὸ φυσικὸ πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ πραγματοποιηθῆ ἡ πλήρης καὶ τελεία ἠθικὴ ἐνσάρκωση τοῦ Σατανᾶ. Στὸν θλιβερὸ αὐτὸ ἄνθρωπο θὰ κατοικήση τὸ ἀποστατικὸ πνεῦμα τῆς κολάσεως. Ἀποτρόπαιο καὶ φρικτὸ δίπτυχο! Ἀδιανόητο νὰ σκεφθῆ κανεὶς πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ φθάση στὴν ἠθικὴ αὐτὴ συνουσίωση, στὴν τελεία σατανοποίηση, πλάσμα ἀνθρώπινο φέρον σῶμα καὶ ψυχή, πλασμένο κατ' εἰκόνα Θεοῦ!»
Πρὸς ἔτι ἐπίρρωσιν ὅλων αὐτῶν ὁ λόγος σὲ ἕνα δύο συγγραφεῖς, ποὺ ἔχουν ἐμβαθύνει στὸ θέμα, σημειώνει καί ὁ π. Νεκτάριος Ζιόμπολας:
Ὁ Δρ. π. Ν. Δημαρᾶς, στὸ ἔργο του «Πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», μὲ ὑπότιτλο, «τὸ χάραγμα, ὁ Ἀντίχριστος καὶ τὸ τέλος» γράφει:
«Ἐπειδὴ ἡ παρουσία τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ εἶναι φοβερὴ καὶ παραπλανητική, γί' αὐτὸ θὰ ἀποσταλῆ στὸν κόσμο ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, τοὺς ὁποίους φυλάει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἐσχάτους χρόνους, γιὰ νὰ φανερώσουν στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀλήθεια, ποὺ θὰ σκοτίσει ὁ Ἀντίχριστος. Οἱ δύο θὰ παρακινήσουν στὴν εὐσέβεια καὶ θὰ κηρύξουν μὲ παρρησία τὴν Θεογνωσία, γιὰ νὰ μὴ πιστέψουν στὸν τύραννο ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου».
Ἀξιοπρόσεκτα εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς τούτου τοῦ συγγραφέως:
«Εἶναι γνωστὸ, ποιοὶ ἐλέγχουν τὴν παγκόσμια οἰκονομία καὶ τὸ παγκόσμιο τραπεζικὸ σύστημα. Εἶναι οἱ ἴδιοι, ποὺ δὲν πίστεψαν στὴν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ καὶ τώρα ἑτοιμάζονται νὰ προϋπαντήσουν τὸ “Μεσσία” τους, ἀφοῦ πρῶτα συνειδητο-ποιήσουν, ὅτι “ΟΛΑ” εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους.
Εἶναι, ὡστόσο, γεγονὸς, ὅτι ζοῦμε σὲ ἀποκαλυπτικὰ χρόνια.
Μπορεῖ ἐντελῶς ξαφνικὰ ἕνας πόλεμος ἡ ἕνα οἰκονομικὸ κρὰχ νὰ ἐπιταχύνη ἐξελίξεις. Καὶ μέσα σὲ μία παγκόσμια σύγχιση νὰ προωθήσουν τὰ σχέδια τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου. Μπορεῖ, ὅμως, ἡ ἐξέλιξη νὰ προχωρήσει ὕπουλα, ἀργὰ καὶ σταθερὰ ὅπως μέχρι σήμερα (1992). Ὁ Χριστὸς προτρέπει: “Γίνεσθε ἔτοιμοι”, “ἀγρυπνεῖτε”, μάθετε νὰ διακρίνετε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. (Ματθ. ἰστ΄, 3).
Τὰ τελευταία ἀπαιτοῦν μία ἐξήγηση. Ταῦτα ἔγραψε τὸ 1992. Ἀπὸ τότε λίγο ἡ πολὺ κάτι ἔχει ἀλλάξει. Τὸ πλέον τραντακτὸ εἶναι ἡ παροῦσα οἰκονομικὴ κρίση, καὶ ἂν εἶναι τυχαῖο, ὅτι ἐπικεφαλῆς τοῦ ΔΝΤ στὶς ΗΠΑ εἶναι Ἑβραῖος, καὶ φαίνεται νὰ μᾶς ἔχει ὡς Ἕλληνες “στὸ χέρι” ἀπὸ οἰκονομικῆς ἐδῶ πλευρᾶς».
Κάτι ἀκόμη ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Δρος π. Ν. Δημαρᾶ:
«Ὅταν θὰ ἔλθη ἐπὶ σκηνῆς ὁ Ἠλίας, θὰ ἐπισκεφθῆ Πατριάρχας, ἡ ἄλλους Ἀρχιερεῖς; Ἄραγε, πῶς θὰ διάκεινται ἀπέναντί του; Ἐὰν τοὺς ἐλέγξη μὲ προδρομικὴ γλῶσσα γιὰ κακὴ ζωὴ καὶ χλιδὴ καὶ πολυτέλεια, γιὰ τυχὸν μὴ ὀρθόδοξα φρονήματά τους, γιὰ τὶς ὕποπτες κινήσεις μερικῶν γύρω ἀπὸ Μασωνικὲς στοές, θὰ τὸν πιστέψουν;».
Ὡς πρὸς τὴν στάση του σὲ ἐκκλησιαστικοὺς ταγούς, προφανῶς ἀπ' αὐτοὺς θὰ ἀρχίσει.
Ὡς τηρητὴς τῆς πίστεως θὰ ἐλέγξει, θὰ πατάξει, μὲ τὸ δεδομένο, ὅτι μέρος αὐτῶν δροῦν ἀνεξέλεγκτα καὶ κατασκανδαλίζουν. Ὡς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀδύνατο νὰ φανεῖ εὐχάριστος.
Μεταξὺ ἄλλων ἀνέφερε ὁ ἀνωτέρω συγγραφεύς καὶ τὸ χτίσιμο τοῦ Ναοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Καὶ ναὶ μὲν ὡς φαίνεται θὰ δροῦν μὲ ἕδρα τὴν Ἱερουσαλήμ, ὡς καὶ ὁ Ἀντίχριστος, σύμφωνα μὲ γραφόμενα τῶν Πατέρων, ὁ ἀντίκτυπος ὅμως τῆς δράσεως τους θὰ εἶναι παγκόσμιος μὲ τὰ σημερινὰ ΜΜΕ.
Ὁ προφήτης Ἠλίας θὰ δεσπόζει εἰδησεογραφικῶς.
Κάτι τέλος, ἀπὸ τὸν κ. Δημ. Σκαρτσιούνη θεολόγο-οἰκονομολόγο, ἀπὸ τὸ ἔργο του, «Οἱ Προφῆτες προειδοποιοῦν». «Οἱ δύο Προφῆτες Ἠλίας καὶ Ἐνὼχ θὰ ἔλθουν πρὸς ἐνίσχυση τῶν πιστῶν καὶ θὰ πολεμήσουν μὲ φλογερὸ κήρυγμα καὶ μὲ θαύματα τὸν ἴδιο τὸν Ἀντίχριστο καὶ θὰ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καὶ θὰ προλέγουν τὴν Δευτέραν Παρουσίαν, πολλοὶ θὰ μετανοήσουν, ἀκόμη καὶ Ἰουδαῖοι».
Ἐπανερχόμεθα στὸ πῶς θὰ συμβεῖ, ὥστε οἱ σημερινοὶ Ἑβραῖοι νὰ γίνουν ὄντως Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Αὐτὸν ποὺ ἕως τώρα μισοῦσαν, νὰ Τὸν ἀγαπήσουν ἀπόλυτα. Καὶ αὐτὸ φαίνεται θὰ συμβεῖ μὲ τὴν δυναμικὴ παρουσία τοῦ ζηλωτῆ Ἠλία, ὁ ὁποῖος μὲ στεντόρειο κήρυγμα καὶ σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ μεταδίδονται μὲ τὰ σημερινὰ μέσα σὲ πλανητικὸ ἐπίπεδο, θὰ ἔχουν διεθνῆ ἀπήχηση καὶ ἀνάλογο ἐπηρεασμό. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψη, ἄνευ στρατιωτικῆς θωρακίσεως θὰ εἶναι ἀπυρόβλητοι τὰ 3 1/2 ἐκεῖνα χρόνια.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ δικός τους Ἠλίας θὰ εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς μοναδικῆς παγκόσμιας σκηνῆς ὡς κύριος ἐκπρόσωπος τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ, Τὸν ὁποῖον θὰ προβάλει ὡς τὸν ὄντως Μεσσία τῶν Γραφῶν, ποὺ ἦλθε καὶ ἔρχεται, καὶ παράλληλα καυστικὰ θὰ στιγματίζει τὸν ψευδομεσσία-Ἀντίχριστο.
Ἐκεῖ πάνω στὴν φάση αὐτή, Ἑβραῖοι θὰ κάμψουν τὸν αὐχένα!
Θὰ εἶναι τόσο τραντακτὴ ἡ συγκυρία, ὥστε οἱ καλοπροαίρετοι, οἱ μὴ σφόδρα φανατικοί, καὶ πρὸ τοῦ δικοῦ τους πατριώτου θὰ ὑποκύψουν ψυχικά, ἀφοῦ ἐκ τῶν πραγμάτων τόσον ἄμεσα θὰ ἔχουν διευκολυνθεῖ, ὥστε ἐπὶ τέλους μεγάλο μέρος τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ (πᾶς Ἰσραήλ!!!), νὰ δεχθεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν.
Στὴν φάση αὐτὴ φαίνεται, ὅτι θὰ συμβεῖ ἀπὸ μιᾶς πλευρᾶς ὅ,τι καὶ μετὰ τὸ «τετέλεσται» στὸν Γολγοθὰ, μὲ τὸ σκότος καὶ τὸν σεισμὸ, ὅπου ἔντρομοι, (ἄγνωστον πόσοι), «τύπτοντες ἑαυτῶν τὰ στήθη ὑπέστρεφον» (Λουκ. κγ΄, 49), δηλ. μετενόησαν γιὰ ὅ,τι ἔγινε στὸν Δίκαιο.
Θὰ πιέζονται ἐσωτερικὰ χωρὶς νὰ ἐκβιάζονται πρὸς μεταστροφή. Ἐφόσον ἡ χριστιανικὴ παρουσία καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἠλιοῦ θὰ ἔχει ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα, ὥστε καὶ Ἑβραῖοι νὰ γίνουν Χριστιανοί, κατανοητὸ εἶναι, τὸ πόσο μεγαλύτερη ἐπίδραση θὰ ἔχει σὲ τόσους χλιαροὺς κατ' ὄνομα Χριστιανούς, ὥστε νὰ θερμανθοῦν στὴν πίστη.
Καὶ ἐν τούτοις, αὐτὸ τὸ ἀσύλληπτο ὄντως ἔργον τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὁ ὁποῖος ἔρχεται, εἶναι ἄγνωστον ἀκόμη καὶ σὲ πιστοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, πρῶτα δηλ. ὁ ἐρχομός του καὶ τὸ τόσο θετικὸν του ἔργο σὲ ἀμέτρητες ψυχές, ἀφοῦ ὁ λόγος του θὰ συγκρατήσει πολλοὺς, παρὰ τὰ δεινά, ποὺ σ' αὐτοὺς τοὺς πιστοὺς ποὺ θὰ μένουν ἑδραῖοι, κατ' ἐξοχὴν θὰ ἐπιβάλει ὁ Ἄνομος.
Ὡς ἀπὸ ληθάργου θὰ ἀφυπνισθοῦν πρωτίστως γιὰ ὅ,τι ἔκαναν οἱ προπάτορες των σὲ βάρος τοῦ Ἀθώου, θὰ ὑπάρξει δηλ. ἕνα κῦμα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔντονη ἡ ἐνοχὴ γιὰ τὴν πολεμικὴν στάση τους καὶ μὲ μία μυριόστομη κραυγὴ κάποιοι θὰ μιμηθοῦν τὸν Ἑκατόνταρχον μὲ τὴν θαρραλέαν ὁμολογία του, «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος», γιὰ τὸ ἔγκλημα τοῦ Γολγοθᾶ.
Ἐμπρὸς σ' αὐτὸ τὸ ὅποιο κῦμα μεταστροφῆς πρὸς τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄλλη πλευρὰ τῶν Ἑβραίων, ποὺ θὰ παραμένει προσηλωμένη σὲ ὅλα τὰ δικά τους καὶ στὸ ψευδομεσσία τους, (γιὰ ἐμᾶς Ἀντίχριστον), ὁ ὁποῖος θὰ ἔχει κάνει πλέον τὴν ἐμφάνισή του καὶ ἀρχικὰ θὰ σκορπίζει ἀγαθὰ, γιὰ νὰ δελεάσει ψυχικά, οἱ ἀκούοντες τότε τὸν Προφήτην Ἠλίαν, καὶ μάλιστα οἱ μεταστραφέντες, φυσικὰ θὰ εὑρεθοῦν ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς δικούς τους Ἑβραίους, ἂν ὄχι στὰ «μαχαίρια», γιὰ τὴν τόσην προδοσίαν γι' αὐτούς, ἀφοῦ θὰ ἔχουν δεχθεῖ νὰ λατρεύσουν τὸν ἀποδιοπομπαῖον τοῦ ἔθνους των, τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν μόνον ἀληθινόν Κύριον τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Καὶ λογικὰ πλέον ἡ παρουσία καὶ ἐπίδραση τοῦ Ἐνὼχ καὶ τοῦ Ἠλία μὲ βάση τοὺς μετανοοῦντες, (ἄγνωστος ὁ ἀριθμός τους), θὰ ἐπιφέρει στὸν χῶρον τοῦ Ἰσραὴλ ἀναστάτωση.
Μόνο ποὺ δὲν θὰ ἀγγίζονται οἱ Προφῆτες ἀρχικὰ πρὸς τιμωρίαν, καθότι, «εἴ τις θέλει αὐτοὺς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτὸν ἀποκτανθῆναι» (Ἀποκ. ια΄, 5).
Αὐτὴ ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων στροφὴ τῶν Ἑβραίων θὰ ἔχει ὡς συνέχειαν νὰ βγάλει τὸ προσωπεῖον ὁ Ἀντίχριστος καὶ ἀργὰ ἤ γρήγορα νὰ ἀρχίσουν τὰ δεινὰ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δικούς του, ποὺ τοὺς ἔχασε ψυχικά. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θὰ τὸν κάνει θηριώδη. Θὰ ἔχει φέρει τὰ κάτω ἄνω, ὁπότε ἀναμενόμενες, οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις καὶ τιμωρίες γιὰ τὴν τόσην «προδοσίαν» εἰς μέρος τῶν «ὀρθοδόξων» Ἑβραίων.
Καθόλου ἀπίθανο καὶ ἄτομα -στελέχη Συναγωγῶν στὸ Ἰσραὴλ καὶ ἀλλοῦ-, δηλ. ραββίνοι καὶ ἀρχιραββίνοι νὰ ξαφνιάσουν μὲ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ ὄντως Μεσσίου, ποὺ ἦλθεν καὶ ἔρχεται.
Εἶναι δὲ γνωστὸν, ὅτι ὅπου Ἑβραῖοι γίνονται Χριστιανοί, ποὺ σημαίνει ξετυφλώνονται ὡς πρὸς τὶς προφητεῖες στὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ μας κυρίως, βιώνουν στὴ συνέχεια πολύ πιό ἔντονα τὴν πίστη ἀπ' ὅ,τι ἀρκετοὶ νηπιοβαπτισθέντες.
Ἔντονο παράδειγμα μεταστραφέντος ραββίνου προσφάτως στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος πολεμήθηκε ἀπὸ τὸ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο, τοῦ στοίχισε ἡ συνειδητὴ ἐπιλογὴ του (βαπτίστηκε οἰκογενιακῶς), ἤδη μακαριστός, γνωστὸς καὶ στὸν γράφοντα, τὸ Χριστιανικὸ του ὄνομα, Παῦλος Φωτίου. Ὥστε στὶς τρομερὲς ἐκεῖνες ἡμέρες καὶ πρὶν τὰ μεγάλα δεινά, (τὰ ὁποῖα ἀκριβῶς ἀγνοοῦμε, πέραν τῶν στερήσεων τῶν ἀγαθῶν), θὰ συμβεῖ πανευφρόσυνον γεγονὸς γιὰ τοὺς πιστούς τῆς γῆς, πιὸ σπουδαῖο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει, μὲ τὴν γνωστὴν στροφὴν τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ!
Τοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς παράλληλα, τὰ μέγιστα θὰ ἐνισχύσει ἠθικά καί ψυχικά τούς πιστούς τῆς γῆς, γιὰ νὰ ἀνθέξουν κατὰ τὸ δυνατὸν σὲ ὅ,τι θὰ ἐπακολουθήσει ἀπὸ τὸν Ἄνομον καὶ τὰ ὄργανά του. Τὰ ὄντως ζοφερὰ γεγονότα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα τά 3 1/2 χρόνια, πού θά συμβοῦν ἀπό τὸν Ἄνομον, ἀπόντων πλέον τῶν μεγάλων Προφῆτῶν Ἡλιοῦ καὶ Ἐνώχ.
Θὰ συμβεῖ τότε ἡ ἀπόλυτη ἔξαψη τῆς κακίας τοῦ σατανοκίνητου Ἀντιχρίστου, καὶ πάνω στὴν φαινομενική του ἐπιτυχίαν, ἀφοῦ πάμπολλοι κάτοικοι τῆς γῆς θὰ ἔχουν ὑποκύψει ὑπέρ του, ἀφοῦ στὸ βάθος ὁ στόχος του θὰ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
«Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὅν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεὺματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ» (Β΄ Θέσ. β΄, .
Τὸ τέλος τοῦ Ἀντιχρίστου διὰ Ἰησοῦ Χριστού, ἀφοῦ καὶ οἱ πάμπολλοι δικοί του θὰ τιμωρηθοῦν αἰωνίως.
Τηρουμένων πάντως κάποιων ἀναλογιῶν, θὰ συμβεῖ ὡς πρὸς τοὺς Ἑβραίους στὸ Ἰσραὴλ καὶ ὄχι μόνον, ὅ,τι μετὰ τὸ «καρποφόρον» ἐκεῖνο πρῶτον ἐπίσημον κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς.
Ὅταν τελείωσε ὁ Πρωτοκορυφαῖος Πέτρος, «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ, εἶπόν τε πρὸς τὸν Πέτρον καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀποστόλους· τί ποιήσομεν ἄνδρες ἀδελφοί; Πέτρος δὲ ἔφη· μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοὺ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης. Οἱ μὲν οὒν ἀσμένως ὑποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πράξ. β΄ 37–41).
Γεννέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πεντηκοστή τότε ἀπὸ Ἑβραίους τῆς πόλεως τῆς Ἱερουσαλήμ καὶ τῆς ἑβραϊκῆς διασπορᾶς.
Καὶ ἐπὶ Ἠλιοῦ, στὸν ἴδιο περίπου χῶρον, μὲ ἀπογόνους τοῦ ἰδίου ἔθνους, θὰ ἔχουμε μίαν νέαν Πεντηκοστήν. Κάτι τέτοιο προφήτεψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραψε τὴν ἐπιστολήν πού ἑρμηνεύουμε.
Πάρ' ὅτι ἡ Ἐκκλησία ξεκίνησε μὲ ἑβραϊκὸ λαό, στὴ συνέχεια κυριάρχησαν οἱ ἀντίθετες δυνάμεις μὲ ἐμμονὴ καὶ στὴν ἀναμονὴ τοῦ δικοῦ τους Μεσσία, καὶ συνεχίστηκε ἡ ἐχθρικὴ στάση σὲ ὅ,τι πλέον θύμιζε Χριστὸν καὶ τό Εὐαγγέλιόν του.
Ἔγινε γνώστης ὁ Μέγας Παῦλος τοῦ διαχωρισμοῦ καὶ γιὰ τὴν πάγια θέση τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους κατὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Μὲ βάση αὐτὸ ἔγραψε γιά τὴν, στά ἔσχατα χρόνια, στροφή τους στήν πίστη καί στόν Σωτῆρα μας Χριστόν. Ἀμήν.
https://orthopraxia1.blogspot.com/.../10/blog-post_5.html...