ΛΙΓΟ ΑΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΡΟΓΙΑΛΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΜΕ (Δ. Νατσιός)

ΛΙΓΟ ΑΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΡΟΓΙΑΛΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΜΕ (Δ. Νατσιός)

Γιὰ νὰ ἀνασάνουμε, λίγο ἄρωμα ἀπὸ τὸ μυρογιάλι τῆς ἱστορίας μας
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
«Τὰ ἔθνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἀνθρώπινο, βιολογικὸ θάνατο, πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶ ἔπειτα πεθαίνουν».

. Καὶ διηγώντας τα καὶ μελετώντας καὶ βλέποντας καὶ ἀκούγοντας τά, νὰ κλαῖς. Τρικυμία μεγάλη καὶ ξεβράζονται συνεχῶς τὰ σκουπίδια στὴν πατρίδα. Χοιρομάντρι τῆς Κίρκης, ἡ, κάποτε Ἰθάκη, Ἑλλάδα. Ὁβοῦρκος δὲν ἔχει ὅρια. Ἄνθρωποι «λοιμοί», χοιρώδεις, μὲ ἀδιανόητα ποινικὰ ἐγκλήματα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν 1η καὶ 15η τοῦ μηνός, ποὺ προσέρχονται στὸ «ἀστυνομικὸ τμῆμα τῆς περιοχῆς τους, ἡ… βαρύτατη αὐτὴποινή, ποὺ τοὺς θυμίζει τὶς ἀνομίες τους, ἀντὶ γιὰ τὴν φυλακή, ἀπελευθερώνονται μὲ ἀναστολή. (Καὶ ἔχει τὸἐκδικητικό, ἄθλιο κράτος 7.000 ἔντιμους, ἐργατικοὺς καὶ οἰκογενειάρχες ὑγιεινομικοὺς «σὲ ἀναστολή», χωρὶς ἐργασία, χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα γιὰ νὰ ζήσουν τὶς οἰκογένειές τους. Οἱ παιδεραστὲς στὴν ἴδια καὶ καλύτερη μοίρα ἀπὸ τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες τῆς ὑγείας).
. Τούτη τὴν ἐποχὴ ἀνασασμὸς καὶ καταφυγὴ ἡ μελέτη στὰ μυρογιάλια τῆς ἱστορίας. ‘Όταν σὲπνίγουν οἱ ἀναθυμιάσεις ψάχνεις ξέφωτο, καθαρὸ ἀέρα. Ἡ ἱστορία μας, ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ἀθλιότητές της, δὲν παύει νὰ εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, «μυρογιάλι». Μπουκαλάκι μὲ ἀρώματα. Κοπρώνας ἡ ἐποχή μας, ἀλλὰ σὰν τὶς μέλισσες ἀναζητοῦμε τὰ μυρίπνοα ἄνθη. Καὶ ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ. Γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν ποιοὶ εἴμαστε, ἀπὸ ποιοὺς καταγόμαστε, τί μᾶς πρέπει, ὥστε νὰ σηκωθοῦμε λίγο, κοκάλωσε ἡ μέση μας ἀπὸ τὸ πολὺγονάτισμα. (Κάπνισαν τὰ μάτια μου ἀπὸ ὀργὴ διαβάζοντας τὶς δηλώσεις τῆς κ. Οὔρσουλας φόν… καὶ λοιπά, στὸ σκοπιανὸ κοινοβούλιο. Καὶ «Μακεδόνες» οἱ κλέπτες τῆς ἱστορίας καὶ γλῶσσα καὶ ἐθνότητα. Καὶ ἡπροδοτικὴ «ἀγραβάτωτη σαχλαμάρα» νὰ ἑτοιμάζεται καὶ πάλι νὰ κυβερνήσει. Καμμιὰ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς πορφυρογέννητους γόνους, ποὺ κυβερνοῦν, καὶ τὴν συνοδό, παρδαλοειδῆ συνοδοιπορία. Ὡς συνήθως κάνουν τὴν δίαιτα ποὺ δὲν παχαίνει. Ποιά; Καταπίνουν τὰ λόγια τους…
. Παραθέτω ἀνάσες ἐθνικὲς – ἐπεισόδια ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορία – γιὰ νὰ ἁπαλύνω τὶς πληγὲς ποὺμᾶς πονοῦν. Τὰ ἐρανίζομαι ἀπὸ παλαιότερα κείμενά μου.
. Ἐπεισόδιο πρῶτο: 13 Ἰουλίου 1913. Μάχη τῆς Ἄνω Τζουμαγιᾶς, στὸ ὕψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμώντας μπροστὰ καὶ ὁ Βελισσαρίου. Ὁ βασιλιὰς Κωνσταντῖνος μόλις πληροφορήθηκε τὸν θάνατό του, ἀντὶ γιὰ συλλυπητήρια, τηλεγραφεῖ στὴν οἰκογένειά του:
«Χαιρετίζω τὸν Ἥρωα τῶν Ἡρώων».
. Ὁ Σπύρος Μελάς, στὸ βιβλίο του «οἱ πόλεμοι 1912 -13», περιγράφει τὸ τέλος τοῦ ἀθάνατου ἥρωα (σελ. 511-512).
«Ἔτσι, αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ μέρα, βρέθηκαν ἀντιμέτωποι καὶ ἀπὸ τὰ δύο μέρη οἱ πιὸ διαλεχτοὶ ἄντρες, Βούλγαροι καὶ Ἕλληνες. Οἱ ἄντρες τῆς βασιλικῆς φρουρᾶς τοῦ Φερδινάνδου, μεγαλόσωμοι ὅλοι καὶψυχωμένοι, πολέμησαν μὲ παλληκαριὰ καὶ πεῖσμα. Κι ἀπέναντί τους εἴχανε τοὺς ἀθάνατους εὐζώνους, τοὺς ἡμίθεους τοῦ «πρώτου-τριακοστοῦ ὄγδοου», 1/38, συντάγματος.
. Ὁ ἀγώνας ἦταν τόσο λυσσασμένος καὶ συχνὰ σῶμα μὲ σῶμα, ὥστε πολλοὶ ἀπὸ τὴ μία μεριὰ καὶἀπὸ τὴν ἄλλη πέφτανε τρυπημένοι μὲ τὴ λόγχη, ἀρκετοὶ Βούλγαροι σκοτώθηκαν μὲ πέτρες στὸ κεφάλι… γιατί, κάποια στιγμή, τὰ πυρομαχικὰ λείψανε ἀπὸ τοὺς εὐζώνους καὶ τότε ὁ Βελισσαρίου ποὺ ἤταν ὅπως πάντα στὴ γραμμὴ τῆς φωτιᾶς, τοὺς φώναξε:
-“Χτυπᾶτε τους μὲ τὶς πέτρες, μωρέ! Κι αὐτὲς σκοτώνουν”. Ἀλλὰ μία ὀβίδα ἔσκασε κοντά τους, ἕνα μεγάλο θραῦσμα τὸν βρῆκε κατάστηθα καὶ ὁ ἐθνικὸς ἥρωας, ὁ πορθητὴς τοῦ Μπιζανίου, ἀπόμεινε στὸν τόπο. Στὴν ἐπικὴ αὐτὴ σύγκρουση ἔπεσε σὲ λίγο καὶ ὁ ταγματάρχης Κολοκοτρώνης, ἄξιο βλαστάρι τῆς δοξασμένης γενιᾶς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, κοντὰ σ’ αὐτὴ χάθηκαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀξιωματικοὶ καὶ ἄντρες τοῦ ἡρωικοῦσυντάγματος. Οἱ πλαγιὲς κι οἱ ρεματιὲς εἴχαν γεμισει πτώματα Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων ἀνακατωμένα…» (Ἐκεῖνα τὰ χρόνια «οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν γιὰ ἕνα ἔπαινο καὶ πέθαιναν γιὰ ἕνα τραγούδι» ἔλεγε ὁΚαρκαβίτσας. Ἦταν ἀρχοντικὰ φιλότιμοι. Ἐλπίζουμε, πὼς ὅταν ἀνθίσουνε καὶ πάλι τοῦτοι οἱ τόποι, καὶ’ρθοῦνε καινούργιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θὰ συνοδεύσουν τὴν μνημονιακὴ βλακεία στὴν τελευταία της κατοικία, νὰ ξαναμποῦν αὐτὰ τὰ κείμενα στὴν τυμπανιαίας,σήμερα, ἀποφορᾶς ἐκπαίδευση, γιὰ νὰἀνασάνουμε κι ἐμεῖς καὶ οἱ μαθητές μας).
. Ἐπεισόδιο δεύτερο: Τὸν Μάρτιο του 1957, οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καὶ κατακτητές, καλοῦν τὸν Πιερή Αυξεντίου – τὸν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρᾶ – στὶς Κεντρικὲς Φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει τὸν νεκρὸ γιό του. (Στὶς 3 Μαρτίου µία ὁλόκληρη ταξιαρχία πεζικοῦ τῶν Ἄγγλων – 5.000 στρατιῶτες- ἐπὶ 10 ὁλόκληρες ὧρες ἔδωσε µάχη µὲ τὸν 29χρονο ὑπαρχηγό τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αὐξεντίου. Μπροστὰ στὸ ἀλύγιστο θάρρος του, ὅταν οἰ Άγγλοι καταλαβαν ὅτι δὲν µποροῦσαν µὲ ἄλλο τρόπο νὰ τὸν ἐξαναγκάσουν νὰ παραδοθεῖ, περιέλουσαν µὲ βενζίνη τὴν «ἀητοφωλιὰ» καὶ τὸν ἔκαψαν µὲς στὸ κρησφύγετό του. Ἔγινε λαμπάδα ἐλευθερίας!!). Ὁ τραγικός πατέρας ἀντικρίζει ἀγέρωχα τὸ ἀπανθρακωµένο λείψανο τοῦ µοναχογιοῦ του, δὲν λύγισε ἡ ψυχή του, καὶ ἀπαγγέλλει τοὺς παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, κεντημένους μὲ ὅλες τὶς ἡρωικὲς σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:
«Δὲν κλαίω ποὺ σ’ ἔχασα, ποὺ σ’ εἶχα γιὰ καμάρι
Κλαίω ποὺ δὲν ἔχω ἄλλο γιὸ τὴν θέση σου νὰ πάρει».
. Ἐπεισόδιο τρίτο: Πρὶν ἀπὸ 26 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», (ἐκεῖ ὅπου διχοτοµεῖται τὸ νησί μας στὰ δύο, ἐδῶ καὶ 48 χρόνια), πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµὸς Σολωµοῦ. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰκατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἴµατος: τὴν τουρκοκυπριακὴ «σβάστικα». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ μεμέτικο βόλι… Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο – ποὺ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ ὄνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µἐ τὸν ποιητὴ ποὺ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν»! – πέρασε στὴν ἀθανασία!
. Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦεἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γιό του. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμιζαν ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦμου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μία ἐπιταγὴ καὶ νὰ τοῦ λέγαν: “Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴθυσία τοῦ γιοῦ σου; Θὰ τοὺς σκότωνε!”.
. Τὰ γράφω αὐτά, γιατί πλησιάζει ἡ ἀποφρὰς (=ἀπὸ +φράσσω, μέρα ποὺ δὲν πρέπει νὰ λέγεται, νὰμνημονεύεται), ἡμέρα τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου, τοῦ 1974, τότε ποὺ κάποιοι προδομένοι κρατοῦσαν ὄρθια καὶ ἀγκαλιὰ τὴν πατρίδα. Ἐδῶ ἡ «πολύχρωμη» πληγὴ ποὺ λέγεται «ἀνωτέρα τάξις» (Παπαδιαμάντης), θὰ γιορτάζει τὴν ἀποκατάστασή της…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ

Αναρτήθηκε από Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου