Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ὁ Θεὸς
εἶναι ἡ αἰτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας;
ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΝ ΑΙ ΘΕΣΕΙΣ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
Αἱ δηλώσεις τοῦ Σεβ. κ. Γαβιὴλ ὅτι δὲν ὑπάρχει
ἐπίσημος διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας
ἐγείρουν μεῖζον ζήτημα καθ’ ἥν στιγμὴν
ὁ Πρωθυπουργὸς προωθεῖ μὲ σπουδὴν τὰ δικαιώματα τῶν ΛΟΑΤΚΙ
Παραθέτομεν τήν ἐπιστόλην τοῦ Σεβασμιωτάτου καί ἀκολούθως τήν ἀπάντησιν τοῦ Ο.Τ.:
«Νέα Ἰωνία, 14 Ἰανουαρίου 2022
Πρὸς τὴν συντακτικὴ ὁμάδα τῆς ἑβδομαδιαίας ἐκκλησιαστικῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος» Κάνιγγος 10 Τ.Κ. 10677 Ἀθήνα
Μετὰ μεγάλης ἀπορίας καὶ λύπης μου παρατηρῶ τὸ τελευταῖο διάστημα μία σφοδρὴ κριτικὴ ἐνασχόληση τῆς ἱστορικῆς ἐφημερίδος σας ἀπέναντι στὴν ἐλαχιστότητά μου, ἰδίως μέσα ἀπὸ ἄρθρα καὶ προσωπικὲς θέσεις ποὺ φιλοξενοῦνται στὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα της, μὲ ἀφορμὴ βεβαίως κάποια σχόλιά μου, ὅπως αὐτὰ ἐκφράσθηκαν στὸ πλαίσιο τῆς σειρᾶς ἐκπομπῶν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως «τί εἶναι Ἐκκλησία;».
Ἀναφέρομαι βεβαίως τόσο στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Δημ. Παπαδημοπούλου ὑπὸ τὸν τίτλο: «Θὰ ἐπιληφθεῖ ἆραγε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος γιὰ τὶς δηλώσεις αὐτές;», ποὺ ἀναρτήθηκε στὴν ἱστοσελίδα σας τὴν 23η Δεκεμβρίου 2021, ὅσο καὶ στὸ προσφάτως δημοσιευθὲν (13 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ.) ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ὁ Σεβ. Ν. Ἰωνίας νὰ κληθῆ ἀπὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον», τὰ ὁποῖα κρίνουν τὶς ἀπαντήσεις μου πάνω στὸ ἐρώτημα ἑνὸς νέου ἀνθρώπου, σχετικὰ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὸ ἐπεισόδιο 115.
Δέον ὅπως σᾶς ἐπισημάνω ὅτι ἡ παροῦσα ἐπιστολὴ δὲν φέρει οὔτε ἀπολογητικό, οὔτε ἐπεξηγηματικό, οὔτε βεβαίως κριτικὸ χαρακτῆρα ἀπέναντι σὲ αὐτὰ τὰ δύο δημοσιεύματα. Ἀφορᾶ ὅμως μία ὀφειλετικὴ ἀπάντηση, ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ δώσει ἕνα τέλος τόσο στὴν ὅποια θεολογικὴ ἀνακρίβεια, ὅσο καὶ στὴν ὅποια ἠθικὰ προσβλητικὴ τοποθέτηση ποὺ διαστρέφει τὴν ἀλήθεια καὶ παραπλανᾶ τὸν κόσμο.
Ἡ διαδικτυακή μας ἐκπομπὴ «τί εἶναι Ἐκκλησία;» ξεκίνησε δειλὰ-δειλὰ τὴν προβολή της κατὰ τὴν πρώτη φάση τῆς ὑγειονομικῆς κρίσεως στὴ χώρα μας, μία περίοδο ποὺ χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τὸ ἐπίπονο κλείσιμο κάθε κοινωνικῆς καὶ ἐκπαιδευτικῆς δομῆς. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχει ἀμιγῶς κατηχητικὸ χαρακτῆρα, ἐνῷ ἡ προβολή της ξεκίνησε κυρίως, ὕστερα ἀπὸ αἴτημα τῶν νέων παιδιῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ὅταν εἶχε παύσει, λόγω τῶν ἔκτακτων ὑγειονομικῶν μέτρων, ἡ λειτουργία τόσο τῶν ἑβδομαδιαίων νεανικῶν μας συνάξεων, ὅσο καὶ τῶν κατηχητικῶν μας σχολείων. Προτάθηκε λοιπὸν ἔτσι ἡ προβολή της, μὲ σκοπὸ ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ διδαχθοῦν τὰ νέα παιδιά μας, θέματα, σχετικὰ μὲ τὴν ἁγία μας πίστη καὶ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἀποστολὴ δικῶν τους ἐρωτημάτων, ἀφετέρου δὲ νὰ διατηρήσουν τὴν προσωπική τους ἐπικοινωνία μὲ τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπό τους.
Σᾶς ἀναφέρω τὰ ἀνωτέρω, ὄχι φυσικὰ γιὰ νὰ διαφημίσω τὴν διαδικτυακὴ αὐτὴ ἐκπομπή, ποὺ τόσο ἀγκαλιάσθηκε κυρίως ἀπὸ τοὺς νέους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ κατανοήσετε κυρίως τόσο τὸ περιεχόμενο καὶ τὸν σκοπὸ λειτουργίας τῆς νεανικῆς αὐτῆς δράσεως, ὅσο βεβαίως καὶ σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεται.
Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτό, διόλου δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ἀσχοληθῶ ἀναλυτικὰ μὲ τὰ ὅσα γράφηκαν καὶ φιλοξενήθηκαν στὴν ἱστοσελίδα σας, διότι ἀκριβῶς καὶ τὰ δύο δημοσιεύματα χαρακτηρίζονται ὄχι μόνο ἀπὸ ἀπόψεις προκλητικὰ ἄστοχες, ἄλλα καὶ ἀπὸ θέσεις θεολογικὰ ἐσφαλμένες πάνω σὲ ὅσα ἔχω ἀναφέρει σχετικὰ καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας τόσο στὸ συγκεκριμένο ἐπεισόδιο, ὅσο καὶ σὲ προηγούμενα.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ταπεινῶς σᾶς συμβουλεύω, ὅπως ἀνατρέξετε καὶ σὲ ἄλλα ἐπεισόδια τῆς σειρᾶς, προκειμένου νὰ ἀποκτήσετε μία πιὸ ὁλοκληρωμένη καὶ ἐμπεριστατωμένη γνώμη, σχετικὰ μὲ τὸ θέμα. Ἄλλωστε, ἡ ἐμπεριστατωμένη ἔρευνα καθιστᾶ μία ἐφημερίδα ἔγκριτη καὶ ὄχι τὸ εὔκολο κέρδος.
Εἰδικὰ τὸ ἄρθρο, τοῦ προσωπικῶς ἄγνωστου στὴν ἐλαχιστότητά μου, κ. Παπαδημοπούλου εἶναι ὄχι μόνο ἐπαχθές, ἀλλὰ καὶ ἰδιαίτερα προσβλητικό, χαρακτηρίζεται δὲ ἀπὸ ἐπικίνδυνη ἐμπάθεια, καθὼς καὶ ἀπὸ θεολογικὲς συγχύσεις καὶ ἀντιθέσεις.
Ἀναμφίβολα, ὅπως ἀναφέρω καὶ σὲ ἄλλα ἐπεισόδια, ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία καὶ ὡς ἁμαρτία εἶναι ἀπορριπτέα. Ἀπορριπτέος ὅμως δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁμοφυλόφιλος. Εἴτε αὐτὸ ὀφείλεται σὲ γενετικὴ προδιάθεση, εἴτε σὲ συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη ἐπιλογή. Ἄλλωστε ὁ Θεός, ὡς ἀγάπη1, ἀγαπᾶ καὶ δέχεται τὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά, ὅπως καὶ ὅποιος αὐτὸς κι ἂν εἶναι. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἄπειρη ἀξία στὰ μάτια τοῦ Κυρίου, ὅποια σεξουαλικὴ ταυτότητα κι ἂν ἔχει, διότι ὁ Χριστὸς ἔχυσε γι’ αὐτὸν τὸ αἷμα Του.
Στὸ πλαίσιο αὐτό, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς διασαφηνίζει σχετικὰ τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ τονίζει πὼς ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ κατάχρηση τῶν φυσικῶν δυνάμεων ποὺ ἔχουν δωρηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν ψυχή, διευκρινίζοντας ὅμως πὼς οἱ δυνάμεις αὐτὲς καθ’ ἑαυτὲς δὲν εἶναι κακές. Κακὲς ὅμως γίνονται, ὅταν στρέφονται ἐνάντια στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ2. Ἄλλωστε, ὁ Θεὸς βρίσκεται ἐπάνω ἀπὸ τὴν διάκριση ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ. Ὅπως μάλιστα παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης δὲν ὑφίσταται τὸ «ἐναντίον» στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ τὸ «ἐναντίον» στὴ φύση Του3.
Συνεπῶς, τὰ πάντα παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅλα διοικοῦνται μὲ τὴν ἀγαθότητά Του. Τίποτε δὲν συμβαίνει στὸν ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ τὸ θέλει ἤ νὰ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Καὶ ὅ,τι θέλει ἤ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στηρίζει τὸ καλὸ καὶ ὄχι τὸ κακό, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὁ γὰρ πάντα ποιῶν, ὥστε σβεσθῆναι τὴν κακίαν, οὐκ ἂν αὐτὴν ηὔξησεν»4. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν τὰ πάντα συμβαίνουν, διότι τὰ ἐπιτρέπει ὁ Κύριός μας μὲ σκοπὸ τὴν ἀνάνηψη, τὴν μετάνοια καὶ τὴν σωτηρία μας, ἀφοῦ «οὐδὲν ἀπρονόητον, οὐδὲν ἠμελημένον παρὰ Θεοῦ. Πάντα σκοπεύει ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός. Πᾶσι πάρεστιν, ἐκπορίζων ἑκάστῳ τὴν σωτηρίαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος5.
Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτό, οἱ διάφορες δοκιμασίες καὶ οἱ θλίψεις ποὺ βιώνουμε στὴ ζωή μας, ἀνάμεσά τους οἱ ἀσθένειες καθὼς καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία, δὲν προέρχονται ὡς τιμωρία ἤ ὡς «συνέπεια ἁμαρτημάτων προσωπικῶν ἤ καὶ προγονικῶν», διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τιμωρός, ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ σκοπὸ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση καὶ σωτηρία.
Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, κατὰ τὴν θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ6, ὅταν ρωτήθηκε ἀπό τους μαθητές του: «τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;», ἀπάντησε: «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»7, διασκεδάζοντας ἔτσι τὶς λαϊκὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.
Συνεπῶς, ὅπως κάθε ἁμάρτημα, ἔτσι καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι μία πνευματικὴ ἀσθένεια, ποὺ χρειάζεται θεραπεία. Καὶ ὅπως κάθε ἀσθένεια διαφέρει, ἐπηρεάζει καὶ ἔχει ξεχωριστὸ ἀντίκτυπο στὸν κάθε ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ ἡ ἔννοια τῆς ὁμοφυλοφιλίας δὲν θὰ πρέπει νὰ γενικεύεται, ὅπως συνήθως συμβαίνει. Καὶ αὐτό, διότι ὑπάρχουν ποικίλες καὶ διαφορετικὲς προσεγγίσεις, ἀνάμεσα μάλιστα καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς ἔχει τὴ δική του ζωή, τὴν δική του ἱστορία, τὶς δικές του ἁμαρτίες καὶ τὸν δικό του χαρακτῆρα, ὅπως ὅλοι μας. Συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία μας ὀφείλει νὰ πλησιάσει τὸν κάθε πάσχοντα ἄνθρωπο ξεχωριστά, ἐξατομικευμένα, μὲ σεβασμὸ καὶ μὲ πολλὴ ἀγάπη, ἰδίως τὰ νέα παιδιά, καὶ ὄχι βεβαίως κακεντρεχῶς, μὲ προκατάληψη, μὲ ἐλεγκτικὴ ἢ καὶ ἐπικριτικὴ διάθεση.
Ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζει ἀσφαλῶς ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ πάθος. Γνωρίζει ἐπίσης ὅτι πρωταρχικὴ αἰτία τῶν παθῶν δὲν εἶναι τὰ συναισθήματα ἢ οἱ ἐπιθυμίες, ἀλλὰ κυρίως καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ σκοτίζει τὸν νοῦ τοῦ ἄνθρωπου καὶ τὸν προσηλώνει στὶς αἰσθήσεις. Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ εἶναι χαρακτηριστικός: «Τὸ τοίνυν κακόν ἐστιν, ὡς προέφην, ἡ ἄγνοια τῆς ἀγαθῆς τῶν ὄντων αἰτίας· ἥτις τὸν μὲν νοῦν πηρώσασα τὸν ἀνθρώπινον, τὴν αἴσθησιν δὲ τρανῶς διανοίξασα, τῆς μὲν θείας γνώσεως παντελῶς αὐτὸν ἀπεξένωσε· τῆς δὲ τῶν αἰσθητῶν ἐμπαθοῦς ἐπλήρωσε γνώσεως»8.
Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ἄγνοια πασχίζουμε καθημερινά, ταπεινά, μὲ πολὺ κόπο, μὲ πολλὰ προβλήματα καὶ ἔξοδα, ἀλλὰ κυρίως μὲ προσευχὴ καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερη διάκριση, λαμβάνοντες ὑπόψη μας τόσο τὴ νεανικὴ ἡλικία τῶν παιδιῶν, ὅσο καὶ τὰ χαρακτηριστικά τῆς ἐποχῆς ποὺ ζοῦμε, νὰ διαφωτίσουμε μέσα ἀπὸ τὸ ποιμαντικὸ καὶ κατηχητικό μας ἔργο, στὸ ὁποῖο βεβαίως συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ διαδικτυακή μας ἐκπομπὴ «τί εἶναι Ἐκκλησία;».
Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι ὁ Πανάγαθος Θεὸς νὰ ἐλεήσει ὅσους ἀθέμιτα καταπολεμοῦν τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ φωτίσει μὲ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του τὶς ψυχὲς ὅλων μας.
Σημειώσεις:
Α΄ Ἰω. δ΄, 8.
ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, κατὰ Μανιχαίων διάλογος, PG95, 1517C «Ἐστὶν οὖν ἡ κακία ἡ τῶν φυσικῶν δυνάμεων παράχρησις. Εἰ γὰρ χρησόμεθα ταῖς παρὰ Θεοῦ δεδωρημέναις τῇ ψυχῇ δυνάμεσιν, ἐφ’ ᾧ ἐλάβομεν, τουτέστι κατὰ τὸν νόμον τοῦ δεδωκότος, καλόν».
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Εἰς τὸν βίον Μωυσέως, PG44, 301Α: «Τὸ πρώτως καὶ κυρίως ἀγαθόν, οὗ ἡ φύσις ἀγαθότης ἐστίν, αὐτὸ τὸ Θεῖον, ὅ,τι ποτὲ τῇ φύσει νοεῖται, τοῦτο καὶ ἔστι καὶ ὀνομάζεται. Ἐπεὶ οὖν οὐδείς ἀρετῆς ὅρος, πλὴν κακίας, ἐδείχθη, ἀπαράδεκτον δὲ τοῦ ἐναντίου τὸ Θεῖον· ἀόριστος ἄρα καὶ ἀπεράτωτος δὲ ἡ θεία φύσις καταλαμβάνεται».
ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους, 9,4, PG60, 472.
ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ὁμίλια εἰς τὴν Ἑξαήμερον, 7, PG29,160.
ΙΩ. θ΄, 1-38.
ΙΩ. θ΄, 2-3.
ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΤ, Πρὸς Θαλάσσιον, PG90, 267Α».
* * *
Ἀπάντησις Ο.Τ.
Σεβασμιώτατε,
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διὰ τὸ ἐνδιαφέρον Σας νὰ ἐπικοινωνήσετε μὲ τὸν «Ο.Τ.». Μᾶς λυπεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀφορμὴν διὰ τὴν πρώτην αὐτὴν ἐπικοινωνίαν Σας μαζί μας, παρὰ ὅτι καὶ εἰς τὸ παρελθὸν ἔχομεν δημοσιεύσει ἄρθρα ποὺ ἀφοροῦν εἰς τὸ πρόσωπόν Σας, ἐστάθησαν αἱ δηλώσεις Σας περὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Ὡς καλῶς γνωρίζετε τὸ λειτούργημα τῶν μέσων ἐνημερώσεως ἔγκειται εἰς τὴν μετὰ λόγου γνώσεως κριτικὴν τοποθέτησιν ἔναντι ἀποφάσεων, δηλώσεων, ἐνεργειῶν τῶν «ἀγρυπνούντων ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17), προκειμένου νὰ ἀποφεύγεται ἡ αὐθαιρεσία, ἀλλὰ καὶ νὰ καλλιεργῆται ὁ δημόσιος διάλογος, ὁ ὁποῖος συμβάλλει εἰς «τὰ τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους» (Ρωμ. 14,19). Ἰδιαιτέρως εἰς τὰς δυσχειμέρους ἡμέρας μας, ὅπου ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος οὐχὶ μόνον ἀπεκλείσθη –καίτοι ἡ Ἱ. Παράδοσις τὰ ἐναντία μαρτυρεῖ- ἡ φωνὴ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ περιστολὴ ἐγένετο αὐτῆς ταύτης τῆς συμμετοχῆς τῶν Ἐπισκόπων, καθίσταται ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ κατατίθεται ἡ εὐσεβὴς ἀντίρρησις, ὅταν πολλάκις ὑβρίζωνται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς πίστεως ἢ θεσμοθετοῦνται «καινὰ δαιμόνια», καινοφανῆ εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ ἡ Ἱεραρχία «κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε» ἀδυνατῆ νὰ ὀρθώση ἀναχώματα.
Ἐπὶ τοῦ ζητήματος ποὺ ἀνέκυψε μὲ τὰς δηλώσεις Σας, ἂς εἴμεθα ἀπολύτως εἰλικρινεῖς. Ἡ ἐπισήμανσίν Σας διὰ τὸν «κατηχητικὸν χαρακτήρα» τῆς ἐκπομπῆς, ποὺ ἀπευθύνεται εἰς νέους, μᾶλλον ἐπιβαρύνει τὴν θέσιν Σας παρὰ τὴν δικαιολογεῖ. Ἡ κατήχησις θέτει τὰ θεμέλια εἰς τὰς παιδικὰς καὶ νεανικὰς ψυχὰς καὶ ἂν αὐτὰ εἶναι σαθρά, τότε καθίσταται βεβαία ὄχι μόνον ἡ δρομολογημένη παρέκκλισις εἰς τὸν βίον, ἀλλὰ καὶ ἡ κατάρρευσις ὅλης τῆς πίστεως ἑκάστου ἀνθρώπου. Διὰ τοῦτο ἡ κατήχησις εἶναι πολὺ σπουδαία ὑπόθεσις, ἡ ὁποία ὀφείλει νὰ διακρίνεται ἀπὸ ἀκρίβειαν καὶ νὰ μὴ ὑπολείπεται εἰς οὐδὲν περὶ τῆς ἀληθείας μὲ πρόφασιν τὴν ἀνάγκην ἁπλῆς γλωσσικῆς διατυπώσεως ἢ τὴν μὲ κάθε μέσον(;) ζώγρησιν ψυχῶν.
Περαιτέρω, μία διαδικτυακὴ ἐκπομπή, ἡ ὁποία ὄχι μόνον θὰ διατρέξη τὴν ὑφήλιον, ἀλλὰ θὰ καταστῆ σημαία νεωτέρων καὶ πρεσβυτέρων, ἀποτελεῖ δημόσιον κήρυγμα μὲ ἀνυπολογίστους προεκτάσεις, ὅταν σήμερα καραδοκοῦν ἑνώσεις ποὺ διεκδικοῦν τὴν ἐπιβολὴν πρωτοφανῶν ἠθῶν. Ὅταν ἤδη ἐνομοθετήθησαν «σύμφωνα συμβιώσεως» καὶ ἐπίκειται ἡ ἀναγνώρισις τοῦ δικαιώματος υἱοθεσίας, ἐπίσημα χείλη τῆς Ἐκκλησίας παρέχουν τὴν ψευδῆ ἐντύπωσιν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία δύναται νὰ ἔχη μίαν ἐναλλακτικὴν ἀντιμετώπισιν ἀπὸ τὴν θεολογίαν; Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἐπελαύνει μὲ τὴν «ἐθνικὴ στρατηγικὴ γιὰ τὴν ἰσότητα τῶν Λοάτκι» καὶ κατὰ συγκυρίαν(;) ἡ Ἐκκλησία ἐμφανίζεται διαλλακτική;
Ἔπειτα, ὁμιλεῖτε Ὑμεῖς, Σεβασμιῶτε, τουτέστιν Ἀρχιερεύς, Μητροπολίτης, Συνοδικός, θεολόγος, διδάκτωρ, προσωπικότης προβεβλημένη καὶ ὁ λόγος Σας δὲν δύναται νὰ ἐκφύγη τῆς ἀναποτρέπτου δεσμεύσεως νὰ εἶναι -τὸ ὀλιγώτερον- «ἅλατι ἠρτυμένος». «Ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται (ὁ κόσμος);» (Ματθ. 5,13). Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, τῶν ὁποίων διάδοχος εἶσθε, εἶχαν τὴν αὐτὴν διδασκαλίαν μὲ Ἐσᾶς;
Εἶναι ἀπογοητευτικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι μετέρχεσθε σωρείαν ἐπιληψίμων χαρακτηρισμῶν ἐναντίον ὅσων ἐπέκριναν τὰς δηλώσεις Σας, ἁπλῶς διὰ νὰ ὑψώσετε τοὺς τόνους ἐλλείψει οὐσιαστικῶν ἐπιχειρημάτων. Ὡς λέγει ὅμως ἡ λαϊκὴ μοῦσα: «Τί νὰ ’ναι ὁ ἀχὸς ποὺ γίνεται κι ἡ ταραχὴ ἡ μεγάλη…/ “Πάψε, Γιάννη μ’ , τὸν πόλεμο, πάψε καὶ τὸ τουφέκι,/ νὰ κατακάτσει ὁ κουρνιαχτός, νὰ σηκωθεῖ ἡ ἀντάρα,/ νὰ μετρηθεῖ κι ἡ κλεφτουριά, νὰ μετρηθεῖ τ’ ἀσκέρι». Ὅσον δὲ διὰ τὰς ἀσυνέτους ὑπονοίας περὶ «εὐκόλου κέρδους», ὁ Ἀπ. Παῦλος ὑπογραμμίζει ὅτι εἰς αὐτὸ ἀρέσκονται οἱ ἀνατρέποντες τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς ὁποίους «δεῖ ἐπιστομίζειν» (Τίτον 1,10).
Ἀρνεῖσθε νὰ ἀπαντήσετε εἰς ὅσα ἐδηλώσατε, προφανῶς διὰ νὰ ἀποφύγετε νὰ ἀναμετρηθῆτε μὲ τὴν λέξιν «συγγνώμη», διότι ἡ ἐντιμότης, ὅταν σφάλλωμεν, αὐτὸ ἐπιτάσσει. Καθῆκον μας εἶναι νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς: Ὅσα ἐδηλώσατε ἦταν πλήρως ἀντίθετα πρὸς τὸ Ἱ. Εὐαγγέλιον. Ἀντὶ συγγνώμης, παραθέτετε μίαν μικρὰν «πραγματείαν» περὶ ἁμαρτίας, μὲ τὴν ὁποίαν ὅμως ἡ θεολογική Σας τοποθέτησις δημιουργεῖ ἀκόμη περισσότερα ἐρωτηματικά.
Γράφετε: «ἀπορριπτέος ὅμως δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁμοφυλόφιλος». Ἀμφισβητεῖτε τὸ τοῦ Ἀπ. Παύλου ὅτι «ἀρσενοκοῖται βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»; Ἢ μήπως ἀμφισβητεῖτε τὴν σχέσιν Ἐκκλησίας καὶ Βασιλείας τοῦ Θεοῦ; Διὰ νὰ γίνη κατανοητόν: δὲν κανονίζονται οἱ τὴν τοιαύτην ἀσχημοσύνην διαπράττοντες μὲ ἀκοινωνησίαν, στέρησιν τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ;
Συνεχίζετε: «Εἴτε αὐτὸ ὀφείλεται σὲ γενετικὴ προδιάθεση, εἴτε σὲ συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη ἐπιλογή». Ἀφήνομεν κατὰ μέρος ὅτι παρακάμπτετε τὴν περίπτωσιν τοῦ συμπεριφορικῶς ἢ περιβαλλοντικῶς ἐπικτήτου καὶ σημειώνομεν: Ἂν πρόκειται περὶ συνειδητῆς ἐπιλογῆς, τότε αὐτὴ τυγχάνει πλήρως ἀσύμβατος μὲ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας (καὶ βεβαίως ἄσχετος μὲ ὅσα ἀναφέρετε περὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ). Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ καὶ Ὑμᾶς Σεβασμιώτατε, καὶ θὰ συνεχίση νὰ ἀγαπᾶ καὶ Ἐσᾶς καὶ κάθε ἄλλον Ἀρχιερέα, ἀκόμα καὶ εἰς περίπτωσιν ποὺ διδάσκη αἱρέσεις. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ὁ αἱρετικὸς δὲν ἀποβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἀντιστοίχως, ἂν ὁ ὁμοφυλόφιλος -ἢ οἱοσδήποτε ἄλλος- ἐμμένη εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῆς ἁμαρτίας του ὡς «φυσιολογικῆς» (εἰς αὐτὸ παραπέμπει ἡ ἀναφορὰ Ὑμῶν εἰς «γενετικὴ προδιάθεση»), τότε αὐτὴ καταλήγει εἰς ἑτεροδιδασκαλίαν παντελῶς ἀπορριπτέαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Τὴν «γενετικὴ προδιάθεση», τὴν ὁποίαν ἐπικαλεῖσθε, τὴν ἀποδέχονται ὅσοι ἔχουν ὡς κριτήριον φύσεως τὴν πεπτωκυίαν κατάστασιν τοῦ ἀνθρώπου. Θεολογικῶς ὅμως ἡ πτῶσις τῆς φύσεως συμπαρασύρει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἑπομένως ἡ «γενετικὴ προδιάθεση» (ἂν ὑποθέσωμεν ὅτι εὐθύνεται αὐτὴ διὰ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν ἔστω εἰς κάποιας περιπτώσεις) εἶναι ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν καὶ ὄχι κάτι φυσιολογικόν. Συμπερασματικῶς, εἴτε δέχεσθε «γενετικὴ προδιάθεση» εἴτε συνειδητὴ ἐπιλογὴ σημαίνει ὅτι καταφάσκετε τὴν ἁμαρτίαν καὶ παρέχετε ἐπικίνδυνα ἐφόδια διὰ τὴν δικαιολόγησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Αὐτὸ διαπιστώνει κανεὶς καὶ μὲ ὅσα παραθέτετε εἰς τὴν συνέχειαν: «οἱ διάφορες δοκιμασίες… καὶ ἡ ὁμοφιλοφιλία(sic), δὲν προέρχονται… ὡς «συνέπεια ἁμαρτημάτων προσωπικῶν»… ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ σκοπὸ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση…». Ἂν κάποιος ἀποφασίση νὰ ἀκολουθήση ὡς «ἐλεύθερη ἐπιλογὴ» (ὡς ἰσχυρίζεσθε προηγουμένως) τὴν ὁμοφυλοφιλίαν, δὲν εἶναι αὐτὸ «συνέπεια προσωπικῆς του ἁμαρτίας» ἀλλὰ παραχώρησις Θεοῦ διὰ τὴν προσωπικήν του ἀναγέννησιν;! Ἂν κάποιος παρασύρη ἄλλον εἰς τὸ αὐτὸ αἰσχρὸν ἁμάρτημα εἶναι παραχώρησις Θεοῦ; Εἶναι ἐμφανὴς ἡ σύγχυσις εἰς τὴν διδασκαλίαν Ὑμῶν ἐπειδὴ παραγκωνίζετε πλήρως τὴν προσωπικὴν ἐπιλογήν, τὸ αὐτεξούσιον καὶ τὴν εὐθύνην ἑκάστου ἐπὶ τῶν ἁμαρτιῶν, ὡς ὅλα τὰ δεινὰ νὰ εἶναι εἴτε αὐτοφυῆ εἴτε «δοσμένα» τίνι τρόπῳ ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἄλλο ὅμως τὸ κατ’ εὐδοκίαν Θεοῦ καὶ ἄλλο τὸ κατ’ ἀνοχὴν Θεοῦ, ποὺ διαλανθάνει τῆς προσοχῆς Σας. Ἀκόμη ὅμως καὶ εἰς αὐτὴν τὴν διαστρεβλωμένην θεολογίαν, πῶς ἄλλως θὰ πηγάση ἡ «πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ σωτηρία» παρὰ μόνον ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀγωνισθῆ κατὰ τῆς ἁμαρτίας;
Καίτοι ὁμιλεῖτε περὶ «πάθους» (ἁμαρτίας), ἀποστρέφεσθε τὴν λέξιν πνευματικὸς ἀγὼν καὶ ἀποδίδετε τὰ πάντα εἰς τὴν «ἄγνοιαν τοῦ Θεοῦ» ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, ἐπικαλούμενος χωρίον τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ὑπονοῶν, συμφώνως πρὸς ὅσα ἀκολουθοῦν, ὅτι μέλημά Σας εἶναι πρωτίστως νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεόν. Ἀπεναντίας ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἐκτενῶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἡδονήν, τὴν ὀδύνην καὶ τὴν καταπολέμησιν τῶν παθῶν διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν καὶ ὄχι ἁπλῶς θεραπείαν διὰ τῆς ἀκροάσεως κηρυγμάτων περὶ Θεοῦ.
Ἡ προσωπικὴ εὐθύνη διὰ τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἡ πνευματικὴ προσπάθεια ἀποτελοῦν παγίαν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας:
«ἡ κόλαση εἶναι γιὰ ὅσους ποθοῦν τὶς σωματικὲς ἡδονές, ἔξω ἀπὸ τὸ φυσικὸ νόμο, καὶ τὶς ἐξαιτίας αὐτῶν ἁμαρτίες, καὶ ἑπομένως ἡ ἀδυναμία νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς παραπάνω ἐπιθυμίες εἶναι ἡ αἰώνια κόλαση… ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν γιὰ μᾶς δύο σπουδαῖοι τρόποι ποὺ μᾶς βοηθᾶνε,∙ ἡ ἀγωνιστικὴ πίεση τοῦ ἑαυτοῦ μας –εἶναι δεῖγμα ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ τούτη ἡ βία- καὶ ἡ προσευχή,∙ δεῖγμα ταπείνωσης» (Ἰ. Δαμασκηνοῦ, Κατὰ Μανιχαίων, §82 καὶ 86, μτφ. Ν. Ματσούκα).
Ὑμεῖς ὅμως, Σεβασμιώτατε, δὲν διαφαίνεται ὅτι λαμβάνετε τόσον σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν τὰς ἐπιπτώσεις τοῦ ἁμαρτήματος. Εἰς ὅσα γράφετε εἶναι φανερὸν ὅτι ἐντάσσετε τὴν ὁμοφυλοφιλίαν ἀδιακρίτως μὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἁμαρτήματα, ὡς ἂν νὰ εἶναι τὸ ἴδιον μὲ τὸ π.χ. νὰ φάη κανεὶς τυρὶ ἡμέραν νηστείας. Δὲν θὰ παραθέσωμεν τὰ ὅσα γνωστὰ γράφει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος μὲ τὰ ὁποῖα κατακεραυνώνει τὴν ὁμοφυλοφιλίαν, διὰ νὰ καταδείξωμεν τὴν κόλασιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Θὰ ἀναφέρωμεν μόνον διὰ τοὺς ἀναγνώστας ὅτι τὴν βαρύτητα τοῦ ἁμαρτήματος φανερώνει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ αἰτίαν καθαιρέσεως ἀπὸ τῆς ἱερωσύνης!
Ὅσους Ἁγίους Πατέρας ὅμως καὶ ἂν παραθέσετε δὲν δικαιολογοῦν εἰς καμίαν περίπτωσιν τὰ ὅσα ἐλέχθησαν εἰς τὴν συνέντευξιν, ὅπως:
«Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φῦλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό… ἡ σχέση ἑνὸς ὁμοφυλόφιλου εἶναι μία σχέση. Τὸ σέβομαι. Εἶναι μία σχέση, ἡ ὁποία, ἐὰν ὑπάρχει μέσα ὁ Χριστός, νὰ λειτουργεῖ λίγο πιὸ πνευματικά… Νὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ὄχι πολλῶν συντρόφων, ἀλλὰ ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ ἔχει ἕνα σύντροφο… Ἕνα παιδὶ ἔχει δικαίωμα νὰ ἔχει πατέρα ἢ μητέρα καὶ νὰ ἐπιλέξει στὴ ζωὴ του ἂν θέλει νὰ γίνει ὁμοφυλόφιλος ἢ ἂν θέλει ὁτιδήποτε ἄλλο… Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσημα δὲν ἔχει τοποθετηθεῖ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Καὶ εἶναι καλό, γιατί ἡ Ἐκκλησία περιμένει… Ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ ἴδιο φῦλο ὑπάρχει. Δὲν ξέρω γιατί ὑπάρχει. Ὅταν τὴν δίνει ὁ Θεός, θὰ πολεμήσω αὐτήν;…»
Ἀπευθύνομε, λοιπὸν ἐρωτήματα πρὸς τὴν προϊσταμένην Σας ἀρχήν: Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ἐντός τῆς ἁμαρτίας (ὁμοφυλοφιλικὴ σχέσις) δύναται νὰ ὑπάρχη ὁ Χριστός; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μονογαμικὴ σχέσις τῶν ὁμοφυλοφίλων; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ὑφίστανται δύο γενετήσιοι κατευθύνσεις, ἀπὸ τὰς ὁποίας δύναται ἕνας νέος νὰ ἐπιλέξη ἐλεύθερα; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐπίσημος διδασκαλία-τοποθέτησις τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν;
Τὸ 1997 ἐπὶ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ὁ ἐκλεκτός του, Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος (Συνετός), ἐκλήθη εἰς ἀπολογίαν ἐνώπιον Συνοδικοῦ Δικαστηρίου διὰ μίαν μόνον δήλωσιν εἰς τὸ περιοδικὸν «Penthouse», εἰς τὴν ὁποίαν τοποθετούμενος ἐπὶ τῶν προγαμιαίων σχέσεων ἐθεώρει καλὸν οἱ νέοι νὰ μὴ ἀλλάζουν τὰς συντρόφους των ὡς τὰ πουκάμισα. Αὐτὸ πλέον φαντάζει ὡς μηδαμινὸν ἐνώπιον τῶν δηλώσεων τοῦ Σεβ. Ν. Ἰωνίας.
Ἂν ἡ Ἱεραρχία δὲν ἐγκαλέση τὸν Σεβασμιώτατον, τότε σημαίνει ὅτι ἀποδέχεται τὰς θέσεις του περὶ ὁμοφυλοφιλίας ὡς ὀρθὰς καὶ εἶναι ὑπαιτία διὰ τὸν διασυρμόν της εἰς τὸ ποίμνιον.
https://orthodoxostypos.gr
ΙΧΘΥΣ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
Αἱ δηλώσεις τοῦ Σεβ. κ. Γαβιὴλ ὅτι δὲν ὑπάρχει
ἐπίσημος διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας
ἐγείρουν μεῖζον ζήτημα καθ’ ἥν στιγμὴν
ὁ Πρωθυπουργὸς προωθεῖ μὲ σπουδὴν τὰ δικαιώματα τῶν ΛΟΑΤΚΙ
Παραθέτομεν τήν ἐπιστόλην τοῦ Σεβασμιωτάτου καί ἀκολούθως τήν ἀπάντησιν τοῦ Ο.Τ.:
«Νέα Ἰωνία, 14 Ἰανουαρίου 2022
Πρὸς τὴν συντακτικὴ ὁμάδα τῆς ἑβδομαδιαίας ἐκκλησιαστικῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος» Κάνιγγος 10 Τ.Κ. 10677 Ἀθήνα
Μετὰ μεγάλης ἀπορίας καὶ λύπης μου παρατηρῶ τὸ τελευταῖο διάστημα μία σφοδρὴ κριτικὴ ἐνασχόληση τῆς ἱστορικῆς ἐφημερίδος σας ἀπέναντι στὴν ἐλαχιστότητά μου, ἰδίως μέσα ἀπὸ ἄρθρα καὶ προσωπικὲς θέσεις ποὺ φιλοξενοῦνται στὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα της, μὲ ἀφορμὴ βεβαίως κάποια σχόλιά μου, ὅπως αὐτὰ ἐκφράσθηκαν στὸ πλαίσιο τῆς σειρᾶς ἐκπομπῶν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως «τί εἶναι Ἐκκλησία;».
Ἀναφέρομαι βεβαίως τόσο στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Δημ. Παπαδημοπούλου ὑπὸ τὸν τίτλο: «Θὰ ἐπιληφθεῖ ἆραγε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος γιὰ τὶς δηλώσεις αὐτές;», ποὺ ἀναρτήθηκε στὴν ἱστοσελίδα σας τὴν 23η Δεκεμβρίου 2021, ὅσο καὶ στὸ προσφάτως δημοσιευθὲν (13 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ.) ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ὁ Σεβ. Ν. Ἰωνίας νὰ κληθῆ ἀπὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον», τὰ ὁποῖα κρίνουν τὶς ἀπαντήσεις μου πάνω στὸ ἐρώτημα ἑνὸς νέου ἀνθρώπου, σχετικὰ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὸ ἐπεισόδιο 115.
Δέον ὅπως σᾶς ἐπισημάνω ὅτι ἡ παροῦσα ἐπιστολὴ δὲν φέρει οὔτε ἀπολογητικό, οὔτε ἐπεξηγηματικό, οὔτε βεβαίως κριτικὸ χαρακτῆρα ἀπέναντι σὲ αὐτὰ τὰ δύο δημοσιεύματα. Ἀφορᾶ ὅμως μία ὀφειλετικὴ ἀπάντηση, ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ δώσει ἕνα τέλος τόσο στὴν ὅποια θεολογικὴ ἀνακρίβεια, ὅσο καὶ στὴν ὅποια ἠθικὰ προσβλητικὴ τοποθέτηση ποὺ διαστρέφει τὴν ἀλήθεια καὶ παραπλανᾶ τὸν κόσμο.
Ἡ διαδικτυακή μας ἐκπομπὴ «τί εἶναι Ἐκκλησία;» ξεκίνησε δειλὰ-δειλὰ τὴν προβολή της κατὰ τὴν πρώτη φάση τῆς ὑγειονομικῆς κρίσεως στὴ χώρα μας, μία περίοδο ποὺ χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τὸ ἐπίπονο κλείσιμο κάθε κοινωνικῆς καὶ ἐκπαιδευτικῆς δομῆς. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχει ἀμιγῶς κατηχητικὸ χαρακτῆρα, ἐνῷ ἡ προβολή της ξεκίνησε κυρίως, ὕστερα ἀπὸ αἴτημα τῶν νέων παιδιῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ὅταν εἶχε παύσει, λόγω τῶν ἔκτακτων ὑγειονομικῶν μέτρων, ἡ λειτουργία τόσο τῶν ἑβδομαδιαίων νεανικῶν μας συνάξεων, ὅσο καὶ τῶν κατηχητικῶν μας σχολείων. Προτάθηκε λοιπὸν ἔτσι ἡ προβολή της, μὲ σκοπὸ ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ διδαχθοῦν τὰ νέα παιδιά μας, θέματα, σχετικὰ μὲ τὴν ἁγία μας πίστη καὶ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἀποστολὴ δικῶν τους ἐρωτημάτων, ἀφετέρου δὲ νὰ διατηρήσουν τὴν προσωπική τους ἐπικοινωνία μὲ τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπό τους.
Σᾶς ἀναφέρω τὰ ἀνωτέρω, ὄχι φυσικὰ γιὰ νὰ διαφημίσω τὴν διαδικτυακὴ αὐτὴ ἐκπομπή, ποὺ τόσο ἀγκαλιάσθηκε κυρίως ἀπὸ τοὺς νέους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ κατανοήσετε κυρίως τόσο τὸ περιεχόμενο καὶ τὸν σκοπὸ λειτουργίας τῆς νεανικῆς αὐτῆς δράσεως, ὅσο βεβαίως καὶ σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεται.
Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτό, διόλου δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ἀσχοληθῶ ἀναλυτικὰ μὲ τὰ ὅσα γράφηκαν καὶ φιλοξενήθηκαν στὴν ἱστοσελίδα σας, διότι ἀκριβῶς καὶ τὰ δύο δημοσιεύματα χαρακτηρίζονται ὄχι μόνο ἀπὸ ἀπόψεις προκλητικὰ ἄστοχες, ἄλλα καὶ ἀπὸ θέσεις θεολογικὰ ἐσφαλμένες πάνω σὲ ὅσα ἔχω ἀναφέρει σχετικὰ καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας τόσο στὸ συγκεκριμένο ἐπεισόδιο, ὅσο καὶ σὲ προηγούμενα.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ταπεινῶς σᾶς συμβουλεύω, ὅπως ἀνατρέξετε καὶ σὲ ἄλλα ἐπεισόδια τῆς σειρᾶς, προκειμένου νὰ ἀποκτήσετε μία πιὸ ὁλοκληρωμένη καὶ ἐμπεριστατωμένη γνώμη, σχετικὰ μὲ τὸ θέμα. Ἄλλωστε, ἡ ἐμπεριστατωμένη ἔρευνα καθιστᾶ μία ἐφημερίδα ἔγκριτη καὶ ὄχι τὸ εὔκολο κέρδος.
Εἰδικὰ τὸ ἄρθρο, τοῦ προσωπικῶς ἄγνωστου στὴν ἐλαχιστότητά μου, κ. Παπαδημοπούλου εἶναι ὄχι μόνο ἐπαχθές, ἀλλὰ καὶ ἰδιαίτερα προσβλητικό, χαρακτηρίζεται δὲ ἀπὸ ἐπικίνδυνη ἐμπάθεια, καθὼς καὶ ἀπὸ θεολογικὲς συγχύσεις καὶ ἀντιθέσεις.
Ἀναμφίβολα, ὅπως ἀναφέρω καὶ σὲ ἄλλα ἐπεισόδια, ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία καὶ ὡς ἁμαρτία εἶναι ἀπορριπτέα. Ἀπορριπτέος ὅμως δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁμοφυλόφιλος. Εἴτε αὐτὸ ὀφείλεται σὲ γενετικὴ προδιάθεση, εἴτε σὲ συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη ἐπιλογή. Ἄλλωστε ὁ Θεός, ὡς ἀγάπη1, ἀγαπᾶ καὶ δέχεται τὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά, ὅπως καὶ ὅποιος αὐτὸς κι ἂν εἶναι. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἄπειρη ἀξία στὰ μάτια τοῦ Κυρίου, ὅποια σεξουαλικὴ ταυτότητα κι ἂν ἔχει, διότι ὁ Χριστὸς ἔχυσε γι’ αὐτὸν τὸ αἷμα Του.
Στὸ πλαίσιο αὐτό, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς διασαφηνίζει σχετικὰ τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ τονίζει πὼς ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ κατάχρηση τῶν φυσικῶν δυνάμεων ποὺ ἔχουν δωρηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν ψυχή, διευκρινίζοντας ὅμως πὼς οἱ δυνάμεις αὐτὲς καθ’ ἑαυτὲς δὲν εἶναι κακές. Κακὲς ὅμως γίνονται, ὅταν στρέφονται ἐνάντια στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ2. Ἄλλωστε, ὁ Θεὸς βρίσκεται ἐπάνω ἀπὸ τὴν διάκριση ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ. Ὅπως μάλιστα παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης δὲν ὑφίσταται τὸ «ἐναντίον» στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ τὸ «ἐναντίον» στὴ φύση Του3.
Συνεπῶς, τὰ πάντα παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅλα διοικοῦνται μὲ τὴν ἀγαθότητά Του. Τίποτε δὲν συμβαίνει στὸν ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ τὸ θέλει ἤ νὰ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Καὶ ὅ,τι θέλει ἤ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στηρίζει τὸ καλὸ καὶ ὄχι τὸ κακό, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὁ γὰρ πάντα ποιῶν, ὥστε σβεσθῆναι τὴν κακίαν, οὐκ ἂν αὐτὴν ηὔξησεν»4. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν τὰ πάντα συμβαίνουν, διότι τὰ ἐπιτρέπει ὁ Κύριός μας μὲ σκοπὸ τὴν ἀνάνηψη, τὴν μετάνοια καὶ τὴν σωτηρία μας, ἀφοῦ «οὐδὲν ἀπρονόητον, οὐδὲν ἠμελημένον παρὰ Θεοῦ. Πάντα σκοπεύει ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός. Πᾶσι πάρεστιν, ἐκπορίζων ἑκάστῳ τὴν σωτηρίαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος5.
Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτό, οἱ διάφορες δοκιμασίες καὶ οἱ θλίψεις ποὺ βιώνουμε στὴ ζωή μας, ἀνάμεσά τους οἱ ἀσθένειες καθὼς καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία, δὲν προέρχονται ὡς τιμωρία ἤ ὡς «συνέπεια ἁμαρτημάτων προσωπικῶν ἤ καὶ προγονικῶν», διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τιμωρός, ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ σκοπὸ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση καὶ σωτηρία.
Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, κατὰ τὴν θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ6, ὅταν ρωτήθηκε ἀπό τους μαθητές του: «τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;», ἀπάντησε: «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»7, διασκεδάζοντας ἔτσι τὶς λαϊκὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.
Συνεπῶς, ὅπως κάθε ἁμάρτημα, ἔτσι καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι μία πνευματικὴ ἀσθένεια, ποὺ χρειάζεται θεραπεία. Καὶ ὅπως κάθε ἀσθένεια διαφέρει, ἐπηρεάζει καὶ ἔχει ξεχωριστὸ ἀντίκτυπο στὸν κάθε ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ ἡ ἔννοια τῆς ὁμοφυλοφιλίας δὲν θὰ πρέπει νὰ γενικεύεται, ὅπως συνήθως συμβαίνει. Καὶ αὐτό, διότι ὑπάρχουν ποικίλες καὶ διαφορετικὲς προσεγγίσεις, ἀνάμεσα μάλιστα καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς ἔχει τὴ δική του ζωή, τὴν δική του ἱστορία, τὶς δικές του ἁμαρτίες καὶ τὸν δικό του χαρακτῆρα, ὅπως ὅλοι μας. Συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία μας ὀφείλει νὰ πλησιάσει τὸν κάθε πάσχοντα ἄνθρωπο ξεχωριστά, ἐξατομικευμένα, μὲ σεβασμὸ καὶ μὲ πολλὴ ἀγάπη, ἰδίως τὰ νέα παιδιά, καὶ ὄχι βεβαίως κακεντρεχῶς, μὲ προκατάληψη, μὲ ἐλεγκτικὴ ἢ καὶ ἐπικριτικὴ διάθεση.
Ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζει ἀσφαλῶς ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ πάθος. Γνωρίζει ἐπίσης ὅτι πρωταρχικὴ αἰτία τῶν παθῶν δὲν εἶναι τὰ συναισθήματα ἢ οἱ ἐπιθυμίες, ἀλλὰ κυρίως καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ σκοτίζει τὸν νοῦ τοῦ ἄνθρωπου καὶ τὸν προσηλώνει στὶς αἰσθήσεις. Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ εἶναι χαρακτηριστικός: «Τὸ τοίνυν κακόν ἐστιν, ὡς προέφην, ἡ ἄγνοια τῆς ἀγαθῆς τῶν ὄντων αἰτίας· ἥτις τὸν μὲν νοῦν πηρώσασα τὸν ἀνθρώπινον, τὴν αἴσθησιν δὲ τρανῶς διανοίξασα, τῆς μὲν θείας γνώσεως παντελῶς αὐτὸν ἀπεξένωσε· τῆς δὲ τῶν αἰσθητῶν ἐμπαθοῦς ἐπλήρωσε γνώσεως»8.
Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ἄγνοια πασχίζουμε καθημερινά, ταπεινά, μὲ πολὺ κόπο, μὲ πολλὰ προβλήματα καὶ ἔξοδα, ἀλλὰ κυρίως μὲ προσευχὴ καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερη διάκριση, λαμβάνοντες ὑπόψη μας τόσο τὴ νεανικὴ ἡλικία τῶν παιδιῶν, ὅσο καὶ τὰ χαρακτηριστικά τῆς ἐποχῆς ποὺ ζοῦμε, νὰ διαφωτίσουμε μέσα ἀπὸ τὸ ποιμαντικὸ καὶ κατηχητικό μας ἔργο, στὸ ὁποῖο βεβαίως συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ διαδικτυακή μας ἐκπομπὴ «τί εἶναι Ἐκκλησία;».
Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι ὁ Πανάγαθος Θεὸς νὰ ἐλεήσει ὅσους ἀθέμιτα καταπολεμοῦν τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ φωτίσει μὲ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του τὶς ψυχὲς ὅλων μας.
Σημειώσεις:
Α΄ Ἰω. δ΄, 8.
ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, κατὰ Μανιχαίων διάλογος, PG95, 1517C «Ἐστὶν οὖν ἡ κακία ἡ τῶν φυσικῶν δυνάμεων παράχρησις. Εἰ γὰρ χρησόμεθα ταῖς παρὰ Θεοῦ δεδωρημέναις τῇ ψυχῇ δυνάμεσιν, ἐφ’ ᾧ ἐλάβομεν, τουτέστι κατὰ τὸν νόμον τοῦ δεδωκότος, καλόν».
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Εἰς τὸν βίον Μωυσέως, PG44, 301Α: «Τὸ πρώτως καὶ κυρίως ἀγαθόν, οὗ ἡ φύσις ἀγαθότης ἐστίν, αὐτὸ τὸ Θεῖον, ὅ,τι ποτὲ τῇ φύσει νοεῖται, τοῦτο καὶ ἔστι καὶ ὀνομάζεται. Ἐπεὶ οὖν οὐδείς ἀρετῆς ὅρος, πλὴν κακίας, ἐδείχθη, ἀπαράδεκτον δὲ τοῦ ἐναντίου τὸ Θεῖον· ἀόριστος ἄρα καὶ ἀπεράτωτος δὲ ἡ θεία φύσις καταλαμβάνεται».
ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους, 9,4, PG60, 472.
ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ὁμίλια εἰς τὴν Ἑξαήμερον, 7, PG29,160.
ΙΩ. θ΄, 1-38.
ΙΩ. θ΄, 2-3.
ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΤ, Πρὸς Θαλάσσιον, PG90, 267Α».
* * *
Ἀπάντησις Ο.Τ.
Σεβασμιώτατε,
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διὰ τὸ ἐνδιαφέρον Σας νὰ ἐπικοινωνήσετε μὲ τὸν «Ο.Τ.». Μᾶς λυπεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀφορμὴν διὰ τὴν πρώτην αὐτὴν ἐπικοινωνίαν Σας μαζί μας, παρὰ ὅτι καὶ εἰς τὸ παρελθὸν ἔχομεν δημοσιεύσει ἄρθρα ποὺ ἀφοροῦν εἰς τὸ πρόσωπόν Σας, ἐστάθησαν αἱ δηλώσεις Σας περὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Ὡς καλῶς γνωρίζετε τὸ λειτούργημα τῶν μέσων ἐνημερώσεως ἔγκειται εἰς τὴν μετὰ λόγου γνώσεως κριτικὴν τοποθέτησιν ἔναντι ἀποφάσεων, δηλώσεων, ἐνεργειῶν τῶν «ἀγρυπνούντων ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17), προκειμένου νὰ ἀποφεύγεται ἡ αὐθαιρεσία, ἀλλὰ καὶ νὰ καλλιεργῆται ὁ δημόσιος διάλογος, ὁ ὁποῖος συμβάλλει εἰς «τὰ τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους» (Ρωμ. 14,19). Ἰδιαιτέρως εἰς τὰς δυσχειμέρους ἡμέρας μας, ὅπου ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος οὐχὶ μόνον ἀπεκλείσθη –καίτοι ἡ Ἱ. Παράδοσις τὰ ἐναντία μαρτυρεῖ- ἡ φωνὴ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ περιστολὴ ἐγένετο αὐτῆς ταύτης τῆς συμμετοχῆς τῶν Ἐπισκόπων, καθίσταται ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ κατατίθεται ἡ εὐσεβὴς ἀντίρρησις, ὅταν πολλάκις ὑβρίζωνται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς πίστεως ἢ θεσμοθετοῦνται «καινὰ δαιμόνια», καινοφανῆ εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ ἡ Ἱεραρχία «κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε» ἀδυνατῆ νὰ ὀρθώση ἀναχώματα.
Ἐπὶ τοῦ ζητήματος ποὺ ἀνέκυψε μὲ τὰς δηλώσεις Σας, ἂς εἴμεθα ἀπολύτως εἰλικρινεῖς. Ἡ ἐπισήμανσίν Σας διὰ τὸν «κατηχητικὸν χαρακτήρα» τῆς ἐκπομπῆς, ποὺ ἀπευθύνεται εἰς νέους, μᾶλλον ἐπιβαρύνει τὴν θέσιν Σας παρὰ τὴν δικαιολογεῖ. Ἡ κατήχησις θέτει τὰ θεμέλια εἰς τὰς παιδικὰς καὶ νεανικὰς ψυχὰς καὶ ἂν αὐτὰ εἶναι σαθρά, τότε καθίσταται βεβαία ὄχι μόνον ἡ δρομολογημένη παρέκκλισις εἰς τὸν βίον, ἀλλὰ καὶ ἡ κατάρρευσις ὅλης τῆς πίστεως ἑκάστου ἀνθρώπου. Διὰ τοῦτο ἡ κατήχησις εἶναι πολὺ σπουδαία ὑπόθεσις, ἡ ὁποία ὀφείλει νὰ διακρίνεται ἀπὸ ἀκρίβειαν καὶ νὰ μὴ ὑπολείπεται εἰς οὐδὲν περὶ τῆς ἀληθείας μὲ πρόφασιν τὴν ἀνάγκην ἁπλῆς γλωσσικῆς διατυπώσεως ἢ τὴν μὲ κάθε μέσον(;) ζώγρησιν ψυχῶν.
Περαιτέρω, μία διαδικτυακὴ ἐκπομπή, ἡ ὁποία ὄχι μόνον θὰ διατρέξη τὴν ὑφήλιον, ἀλλὰ θὰ καταστῆ σημαία νεωτέρων καὶ πρεσβυτέρων, ἀποτελεῖ δημόσιον κήρυγμα μὲ ἀνυπολογίστους προεκτάσεις, ὅταν σήμερα καραδοκοῦν ἑνώσεις ποὺ διεκδικοῦν τὴν ἐπιβολὴν πρωτοφανῶν ἠθῶν. Ὅταν ἤδη ἐνομοθετήθησαν «σύμφωνα συμβιώσεως» καὶ ἐπίκειται ἡ ἀναγνώρισις τοῦ δικαιώματος υἱοθεσίας, ἐπίσημα χείλη τῆς Ἐκκλησίας παρέχουν τὴν ψευδῆ ἐντύπωσιν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία δύναται νὰ ἔχη μίαν ἐναλλακτικὴν ἀντιμετώπισιν ἀπὸ τὴν θεολογίαν; Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἐπελαύνει μὲ τὴν «ἐθνικὴ στρατηγικὴ γιὰ τὴν ἰσότητα τῶν Λοάτκι» καὶ κατὰ συγκυρίαν(;) ἡ Ἐκκλησία ἐμφανίζεται διαλλακτική;
Ἔπειτα, ὁμιλεῖτε Ὑμεῖς, Σεβασμιῶτε, τουτέστιν Ἀρχιερεύς, Μητροπολίτης, Συνοδικός, θεολόγος, διδάκτωρ, προσωπικότης προβεβλημένη καὶ ὁ λόγος Σας δὲν δύναται νὰ ἐκφύγη τῆς ἀναποτρέπτου δεσμεύσεως νὰ εἶναι -τὸ ὀλιγώτερον- «ἅλατι ἠρτυμένος». «Ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται (ὁ κόσμος);» (Ματθ. 5,13). Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, τῶν ὁποίων διάδοχος εἶσθε, εἶχαν τὴν αὐτὴν διδασκαλίαν μὲ Ἐσᾶς;
Εἶναι ἀπογοητευτικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι μετέρχεσθε σωρείαν ἐπιληψίμων χαρακτηρισμῶν ἐναντίον ὅσων ἐπέκριναν τὰς δηλώσεις Σας, ἁπλῶς διὰ νὰ ὑψώσετε τοὺς τόνους ἐλλείψει οὐσιαστικῶν ἐπιχειρημάτων. Ὡς λέγει ὅμως ἡ λαϊκὴ μοῦσα: «Τί νὰ ’ναι ὁ ἀχὸς ποὺ γίνεται κι ἡ ταραχὴ ἡ μεγάλη…/ “Πάψε, Γιάννη μ’ , τὸν πόλεμο, πάψε καὶ τὸ τουφέκι,/ νὰ κατακάτσει ὁ κουρνιαχτός, νὰ σηκωθεῖ ἡ ἀντάρα,/ νὰ μετρηθεῖ κι ἡ κλεφτουριά, νὰ μετρηθεῖ τ’ ἀσκέρι». Ὅσον δὲ διὰ τὰς ἀσυνέτους ὑπονοίας περὶ «εὐκόλου κέρδους», ὁ Ἀπ. Παῦλος ὑπογραμμίζει ὅτι εἰς αὐτὸ ἀρέσκονται οἱ ἀνατρέποντες τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς ὁποίους «δεῖ ἐπιστομίζειν» (Τίτον 1,10).
Ἀρνεῖσθε νὰ ἀπαντήσετε εἰς ὅσα ἐδηλώσατε, προφανῶς διὰ νὰ ἀποφύγετε νὰ ἀναμετρηθῆτε μὲ τὴν λέξιν «συγγνώμη», διότι ἡ ἐντιμότης, ὅταν σφάλλωμεν, αὐτὸ ἐπιτάσσει. Καθῆκον μας εἶναι νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς: Ὅσα ἐδηλώσατε ἦταν πλήρως ἀντίθετα πρὸς τὸ Ἱ. Εὐαγγέλιον. Ἀντὶ συγγνώμης, παραθέτετε μίαν μικρὰν «πραγματείαν» περὶ ἁμαρτίας, μὲ τὴν ὁποίαν ὅμως ἡ θεολογική Σας τοποθέτησις δημιουργεῖ ἀκόμη περισσότερα ἐρωτηματικά.
Γράφετε: «ἀπορριπτέος ὅμως δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁμοφυλόφιλος». Ἀμφισβητεῖτε τὸ τοῦ Ἀπ. Παύλου ὅτι «ἀρσενοκοῖται βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»; Ἢ μήπως ἀμφισβητεῖτε τὴν σχέσιν Ἐκκλησίας καὶ Βασιλείας τοῦ Θεοῦ; Διὰ νὰ γίνη κατανοητόν: δὲν κανονίζονται οἱ τὴν τοιαύτην ἀσχημοσύνην διαπράττοντες μὲ ἀκοινωνησίαν, στέρησιν τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ;
Συνεχίζετε: «Εἴτε αὐτὸ ὀφείλεται σὲ γενετικὴ προδιάθεση, εἴτε σὲ συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη ἐπιλογή». Ἀφήνομεν κατὰ μέρος ὅτι παρακάμπτετε τὴν περίπτωσιν τοῦ συμπεριφορικῶς ἢ περιβαλλοντικῶς ἐπικτήτου καὶ σημειώνομεν: Ἂν πρόκειται περὶ συνειδητῆς ἐπιλογῆς, τότε αὐτὴ τυγχάνει πλήρως ἀσύμβατος μὲ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας (καὶ βεβαίως ἄσχετος μὲ ὅσα ἀναφέρετε περὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ). Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ καὶ Ὑμᾶς Σεβασμιώτατε, καὶ θὰ συνεχίση νὰ ἀγαπᾶ καὶ Ἐσᾶς καὶ κάθε ἄλλον Ἀρχιερέα, ἀκόμα καὶ εἰς περίπτωσιν ποὺ διδάσκη αἱρέσεις. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ὁ αἱρετικὸς δὲν ἀποβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἀντιστοίχως, ἂν ὁ ὁμοφυλόφιλος -ἢ οἱοσδήποτε ἄλλος- ἐμμένη εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῆς ἁμαρτίας του ὡς «φυσιολογικῆς» (εἰς αὐτὸ παραπέμπει ἡ ἀναφορὰ Ὑμῶν εἰς «γενετικὴ προδιάθεση»), τότε αὐτὴ καταλήγει εἰς ἑτεροδιδασκαλίαν παντελῶς ἀπορριπτέαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Τὴν «γενετικὴ προδιάθεση», τὴν ὁποίαν ἐπικαλεῖσθε, τὴν ἀποδέχονται ὅσοι ἔχουν ὡς κριτήριον φύσεως τὴν πεπτωκυίαν κατάστασιν τοῦ ἀνθρώπου. Θεολογικῶς ὅμως ἡ πτῶσις τῆς φύσεως συμπαρασύρει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἑπομένως ἡ «γενετικὴ προδιάθεση» (ἂν ὑποθέσωμεν ὅτι εὐθύνεται αὐτὴ διὰ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν ἔστω εἰς κάποιας περιπτώσεις) εἶναι ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν καὶ ὄχι κάτι φυσιολογικόν. Συμπερασματικῶς, εἴτε δέχεσθε «γενετικὴ προδιάθεση» εἴτε συνειδητὴ ἐπιλογὴ σημαίνει ὅτι καταφάσκετε τὴν ἁμαρτίαν καὶ παρέχετε ἐπικίνδυνα ἐφόδια διὰ τὴν δικαιολόγησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Αὐτὸ διαπιστώνει κανεὶς καὶ μὲ ὅσα παραθέτετε εἰς τὴν συνέχειαν: «οἱ διάφορες δοκιμασίες… καὶ ἡ ὁμοφιλοφιλία(sic), δὲν προέρχονται… ὡς «συνέπεια ἁμαρτημάτων προσωπικῶν»… ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ σκοπὸ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση…». Ἂν κάποιος ἀποφασίση νὰ ἀκολουθήση ὡς «ἐλεύθερη ἐπιλογὴ» (ὡς ἰσχυρίζεσθε προηγουμένως) τὴν ὁμοφυλοφιλίαν, δὲν εἶναι αὐτὸ «συνέπεια προσωπικῆς του ἁμαρτίας» ἀλλὰ παραχώρησις Θεοῦ διὰ τὴν προσωπικήν του ἀναγέννησιν;! Ἂν κάποιος παρασύρη ἄλλον εἰς τὸ αὐτὸ αἰσχρὸν ἁμάρτημα εἶναι παραχώρησις Θεοῦ; Εἶναι ἐμφανὴς ἡ σύγχυσις εἰς τὴν διδασκαλίαν Ὑμῶν ἐπειδὴ παραγκωνίζετε πλήρως τὴν προσωπικὴν ἐπιλογήν, τὸ αὐτεξούσιον καὶ τὴν εὐθύνην ἑκάστου ἐπὶ τῶν ἁμαρτιῶν, ὡς ὅλα τὰ δεινὰ νὰ εἶναι εἴτε αὐτοφυῆ εἴτε «δοσμένα» τίνι τρόπῳ ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἄλλο ὅμως τὸ κατ’ εὐδοκίαν Θεοῦ καὶ ἄλλο τὸ κατ’ ἀνοχὴν Θεοῦ, ποὺ διαλανθάνει τῆς προσοχῆς Σας. Ἀκόμη ὅμως καὶ εἰς αὐτὴν τὴν διαστρεβλωμένην θεολογίαν, πῶς ἄλλως θὰ πηγάση ἡ «πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ σωτηρία» παρὰ μόνον ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀγωνισθῆ κατὰ τῆς ἁμαρτίας;
Καίτοι ὁμιλεῖτε περὶ «πάθους» (ἁμαρτίας), ἀποστρέφεσθε τὴν λέξιν πνευματικὸς ἀγὼν καὶ ἀποδίδετε τὰ πάντα εἰς τὴν «ἄγνοιαν τοῦ Θεοῦ» ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, ἐπικαλούμενος χωρίον τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ὑπονοῶν, συμφώνως πρὸς ὅσα ἀκολουθοῦν, ὅτι μέλημά Σας εἶναι πρωτίστως νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεόν. Ἀπεναντίας ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἐκτενῶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἡδονήν, τὴν ὀδύνην καὶ τὴν καταπολέμησιν τῶν παθῶν διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν καὶ ὄχι ἁπλῶς θεραπείαν διὰ τῆς ἀκροάσεως κηρυγμάτων περὶ Θεοῦ.
Ἡ προσωπικὴ εὐθύνη διὰ τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἡ πνευματικὴ προσπάθεια ἀποτελοῦν παγίαν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας:
«ἡ κόλαση εἶναι γιὰ ὅσους ποθοῦν τὶς σωματικὲς ἡδονές, ἔξω ἀπὸ τὸ φυσικὸ νόμο, καὶ τὶς ἐξαιτίας αὐτῶν ἁμαρτίες, καὶ ἑπομένως ἡ ἀδυναμία νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς παραπάνω ἐπιθυμίες εἶναι ἡ αἰώνια κόλαση… ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν γιὰ μᾶς δύο σπουδαῖοι τρόποι ποὺ μᾶς βοηθᾶνε,∙ ἡ ἀγωνιστικὴ πίεση τοῦ ἑαυτοῦ μας –εἶναι δεῖγμα ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ τούτη ἡ βία- καὶ ἡ προσευχή,∙ δεῖγμα ταπείνωσης» (Ἰ. Δαμασκηνοῦ, Κατὰ Μανιχαίων, §82 καὶ 86, μτφ. Ν. Ματσούκα).
Ὑμεῖς ὅμως, Σεβασμιώτατε, δὲν διαφαίνεται ὅτι λαμβάνετε τόσον σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν τὰς ἐπιπτώσεις τοῦ ἁμαρτήματος. Εἰς ὅσα γράφετε εἶναι φανερὸν ὅτι ἐντάσσετε τὴν ὁμοφυλοφιλίαν ἀδιακρίτως μὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἁμαρτήματα, ὡς ἂν νὰ εἶναι τὸ ἴδιον μὲ τὸ π.χ. νὰ φάη κανεὶς τυρὶ ἡμέραν νηστείας. Δὲν θὰ παραθέσωμεν τὰ ὅσα γνωστὰ γράφει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος μὲ τὰ ὁποῖα κατακεραυνώνει τὴν ὁμοφυλοφιλίαν, διὰ νὰ καταδείξωμεν τὴν κόλασιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Θὰ ἀναφέρωμεν μόνον διὰ τοὺς ἀναγνώστας ὅτι τὴν βαρύτητα τοῦ ἁμαρτήματος φανερώνει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ αἰτίαν καθαιρέσεως ἀπὸ τῆς ἱερωσύνης!
Ὅσους Ἁγίους Πατέρας ὅμως καὶ ἂν παραθέσετε δὲν δικαιολογοῦν εἰς καμίαν περίπτωσιν τὰ ὅσα ἐλέχθησαν εἰς τὴν συνέντευξιν, ὅπως:
«Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φῦλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό… ἡ σχέση ἑνὸς ὁμοφυλόφιλου εἶναι μία σχέση. Τὸ σέβομαι. Εἶναι μία σχέση, ἡ ὁποία, ἐὰν ὑπάρχει μέσα ὁ Χριστός, νὰ λειτουργεῖ λίγο πιὸ πνευματικά… Νὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ὄχι πολλῶν συντρόφων, ἀλλὰ ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ ἔχει ἕνα σύντροφο… Ἕνα παιδὶ ἔχει δικαίωμα νὰ ἔχει πατέρα ἢ μητέρα καὶ νὰ ἐπιλέξει στὴ ζωὴ του ἂν θέλει νὰ γίνει ὁμοφυλόφιλος ἢ ἂν θέλει ὁτιδήποτε ἄλλο… Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσημα δὲν ἔχει τοποθετηθεῖ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Καὶ εἶναι καλό, γιατί ἡ Ἐκκλησία περιμένει… Ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ ἴδιο φῦλο ὑπάρχει. Δὲν ξέρω γιατί ὑπάρχει. Ὅταν τὴν δίνει ὁ Θεός, θὰ πολεμήσω αὐτήν;…»
Ἀπευθύνομε, λοιπὸν ἐρωτήματα πρὸς τὴν προϊσταμένην Σας ἀρχήν: Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ἐντός τῆς ἁμαρτίας (ὁμοφυλοφιλικὴ σχέσις) δύναται νὰ ὑπάρχη ὁ Χριστός; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μονογαμικὴ σχέσις τῶν ὁμοφυλοφίλων; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι ὑφίστανται δύο γενετήσιοι κατευθύνσεις, ἀπὸ τὰς ὁποίας δύναται ἕνας νέος νὰ ἐπιλέξη ἐλεύθερα; Συμφωνεῖ ἡ Ἱεραρχία ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐπίσημος διδασκαλία-τοποθέτησις τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν;
Τὸ 1997 ἐπὶ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ὁ ἐκλεκτός του, Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος (Συνετός), ἐκλήθη εἰς ἀπολογίαν ἐνώπιον Συνοδικοῦ Δικαστηρίου διὰ μίαν μόνον δήλωσιν εἰς τὸ περιοδικὸν «Penthouse», εἰς τὴν ὁποίαν τοποθετούμενος ἐπὶ τῶν προγαμιαίων σχέσεων ἐθεώρει καλὸν οἱ νέοι νὰ μὴ ἀλλάζουν τὰς συντρόφους των ὡς τὰ πουκάμισα. Αὐτὸ πλέον φαντάζει ὡς μηδαμινὸν ἐνώπιον τῶν δηλώσεων τοῦ Σεβ. Ν. Ἰωνίας.
Ἂν ἡ Ἱεραρχία δὲν ἐγκαλέση τὸν Σεβασμιώτατον, τότε σημαίνει ὅτι ἀποδέχεται τὰς θέσεις του περὶ ὁμοφυλοφιλίας ὡς ὀρθὰς καὶ εἶναι ὑπαιτία διὰ τὸν διασυρμόν της εἰς τὸ ποίμνιον.
https://orthodoxostypos.gr
ΙΧΘΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου