ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητοῦ Πολλοὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας κατεῖχαν ὑψηλὰ ἀξιώματα στὶς κρατικὲς ὑπηρεσίες τῶν χωρῶν τους. Στὰ πρωτοβυζαντινὰ χρόνια μία πλειάδα ἁγίων ἦταν ἀνώτατοι κρατικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ ἀξιωματοῦχοι τοῦ βυζαντινοῦ κράτους. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ Μεγαλομάρτυρας ἅγιος Ἀρτέμιος.
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ γεννήθηκε περὶ τὸ 310. Καταγόταν ἀπὸ ἀριστοκρατικὴ οἰκογένεια καὶ ἔτυχε μεγάλης μόρφωσης. Παράλληλα οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ γονεῖς του φρόντισαν νὰ τὸν μεγαλώσουν μὲ τὴν πίστη καὶ...τὴν εὐσέβεια στὸ Χριστό, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Χάρις στὰ πλούσια φυσικὰ καὶ πνευματικά του προσόντα ἀναδείχτηκε μία σπουδαῖα προσωπικότητα, φτάνοντας ἡ φήμη του μέχρι τὰ αὐτοκρατορικὰ ἀνάκτορα. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος (324-337) τὸν ἐκτίμησε καὶ τὸν ἀναγόρευσε δούκα καὶ αὐγουστάλιο τῆς δεύτερης μεγάλης πόλης τοῦ κράτους, τὴν Ἀλεξάνδρεια. Δηλαδὴ ἀνώτερο στρατιωτικὸ διοικητὴ τῆς Αἰγύπτου καὶ πάσης Ἀφρικῆς. Ὁ σεμνὸς καὶ σώφρων νέος δέχτηκε, μετέβη στὴν ξακουστὴ μεγαλούπολη ἀσκώντας τὰ καθήκοντά του μὲ σύνεση καὶ δικαιοσύνη. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κωνσταντίνου (337), ὁ διάδοχός του Κωνστάντιος (337-361), αὐτοκράτορας τοῦ Ἀνατολικοῦ Κράτους, συνέχισε νὰ εὐνοεῖ καὶ νὰ ἐμπιστεύεται τὸν ἄξιο διοικητὴ τῆς Αἰγύπτου Ἀρτέμιο. Ὑπῆρξε προστάτης τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι διώκονταν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ἂν καὶ εἶχαν σταματήσει οἱ διωγμοί. Αὐτὸ δὲν ἄρεσε στοὺς φανατικοὺς εἰδωλολάτρες καὶ ἰδίως στὸ σκοταδιστικὸ ἱερατεῖο, οἱ ὁποῖοι περίμεναν τὴν εὐκαιρία νὰ τὸν ἐκδικηθοῦν.
Τὰ πράγματα ἄλλαξαν μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κωνστάντιου (361) καὶ τὴν ἄνοδο στὸ θρόνο τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ λεγομένου Παραβάτη (361-363), ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποκηρύξει τὴν πίστη του στὸ Χριστὸ καὶ θέλησε νὰ ἐπαναφέρει τὴν, ἤδη νεκρά, εἰδωλολατρία, στὴν ὁποία εἶχε μυηθεῖ. Μὲ διωγμοὺς ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, ἐφάμιλλους τῶν ρωμαίων προκατόχων του αὐτοκρατόρων, προσπάθησε νὰ σβήσει τὴν Ἐκκλησία. Μάταια προσπαθοῦσαν οἱ σύμβουλοί του νὰ τὸν μεταπείσουν, ὅτι τὸ ἐγχείρημά του ἦταν καταδικασμένο νὰ ἀποτύχει. Χιλιάδες Χριστιανοὶ βασανίστηκαν ἀπάνθρωπα καὶ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὸ Χριστό. Οἱ ναοὶ δημεύτηκαν, οἱ κληρικοὶ διώχτηκαν καὶ διαπομπεύτηκαν, οἱ χριστιανοὶ δημόσιοι κρατικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ ὑπάλληλοι ἀπολύθηκαν, οἱ Χριστιανοὶ δάσκαλοι διώχτηκαν ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ ἀπαγορεύτηκε στοὺς μαθητὲς Χριστιανοὺς νὰ μαθαίνουν γράμματα!
Τὴν ἄνοιξη τοῦ 363, ὁ θρησκομανὴς αὐτοκράτορας ἐπισκέφτηκε τὴν Ἀντιόχεια. Πῆγαν νὰ τὸν ἐπισκεφτοῦν οἱ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ διοικητὲς τῆς Ἀνατολῆς. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ὁ διοικητὴς τῆς Αἰγύπτου Ἀρτέμιος. Ἀλλά, τὴ στιγμὴ ποὺ χιλιάδες κρατικῶν ἀξιωματούχων καὶ ὁ ἁπλὸς λαὸς προσπαθοῦσαν νὰ κολακεύσουν τὸν ἰδιόρρυθμο ἡγεμόνα, ὁ Ἀρτέμιος, ἀντὶ κολακειῶν τοῦ ἄσκησε δριμὺ ἔλεγχο γιὰ τὴν θρησκευτική του πολιτικὴ καὶ τὶς διώξεις τῆς Ἐκκλησίας. Παράλληλα ἦρθαν οἱ εἰδωλολάτρες καὶ τὸν συκοφάντησαν ὅτι δῆθεν διώκει τὴν ἀρχαία θρησκεία.
Ὁ Ἰουλιανὸς ἔγινε θηρίο ἀπὸ τὸ θυμό του καὶ ἄρχισε νὰ βρίζει τὸν Ἀρτέμιο χυδαία. Ἐκεῖνος εἶχε σκυμμένο τὸ κεφάλι καὶ σιωποῦσε. Ὅμως ὅταν ἄρχισε νὰ βρίζει τὴν χριστιανικὴ πίστη ὁ Ἀρτέμιος σήκωσε τὸ κεφάλι καὶ μὲ ἡρωικὸ φρόνημα τοῦ εἶπε: «Βασιλιᾶ μου σὲ παρακαλῶ δεῖξε σεβασμὸ στὸν Κύριό μου, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Προσπάθησε νὰ καταλάβεις τὸ μέγα λάθος σου γιὰ τὶς διώξεις τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν εὐγενέστερη μερίδα τῶν ὑπηκόων σου. Ντροπή σου! Ἡ συμπεριφορά σου αὐτὴ σὲ ἀδικεῖ καὶ σὲ ἐξευτελίζει»!
Πρὶν τελειώσει τὸ λόγου του ὁ ἡρωικὸς Ἀρτέμιος, ὁ ἀνεδαφικὸς καὶ σκληροτράχηλος αὐτοκράτορας, τὸν διέκοψε καὶ διέταξε νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν ἐπὶ τόπου ὅλα τὰ παράσημα καὶ νὰ τὸν καθαιρέσουν ἀπὸ τὸ ὑψηλό του ἀξίωμα. Ἔδωσε ἐπίσης διαταγὴ νὰ τὸν κλείσουν στὴ φυλακή, μέχρι νὰ συνετισθεῖ.
Ὁ Ἀρτέμιος ἀπογυμνωμένος ἀπὸ τὰ λαμπερὰ καὶ πολύτιμα παράσημά του καὶ τὴν βαρύτιμη στολὴ του ὁδηγήθηκε στὸ ποιὸ σκοτεινὸ καὶ ὑγρὸ κελὶ τῆς φυλακῆς. Ἐκεῖ ἔμεινε πολλὲς ἡμέρες χωρὶς τροφὴ καὶ νερό. Ὅμως μία πρωτοφανῆ γαλήνη στὴν ψυχή του, ὑπέμεινε τὴν πείνα καὶ τὴ δίψα, δοξολογώντας τὸν Κύριο καὶ εὐχαριστώντας Τον γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ ἔκανε νὰ κακοπαθήσει γιὰ τὴ δική Του δόξα. Εἶχε πάρει τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ μὴν ὑποκύψει στοὺς ἐκβιασμοὺς καὶ τὰ βασανιστήρια, ποὺ ἔνοιωθε ὅτι τὸν περίμεναν.
Ὕστερα ἀπὸ μέρες ὁ Ἰουλιανὸς διέταξε νὰ βγάλουν τὸν Ἀρτέμιο ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν μπροστά του, πιστεύοντας ὅτι εἶχε συνετισθεῖ. Τοῦ ζήτησε νὰ προσφέρει θυσία στοὺς «θεούς» του, ἂν ἤθελε νὰ τοῦ χαρίσει τὴ ζωὴ καὶ νὰ τοῦ ξαναδώσει τὴν ἐλευθερία του καὶ τὸ ἀξίωμά του. Ὅμως ἐκεῖνος ἔμεινε ἡρωικὰ ἀμετάπειστος καὶ ἀτρόμητος στὶς φοβέρες ποὺ ἐπακολούθησαν. Ἀφοῦ ἀπολογήθηκε μὲ παρρησία γιὰ τὴν πίστη του καὶ στηλίτευσε τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, ὁδηγήθηκε στὰ φρικτὰ βασανιστήρια. Οἱ ἀπάνθρωποι δήμιοι τοῦ βασιλιᾶ τὸν ἅρπαξαν, τὸν γύμνωσαν δημόσια καὶ τὸν μαστίγωσαν μὲ βούνευρα μέχρι αἵματος. Μετὰ ξέσχισαν τὶς σάρκες του μὲ λεπίδια καὶ ἔκαιγαν τὶς βαθιὲς πληγὲς μὲ δαυλούς. Ὕστερα τοῦ τσάκισαν ὅλα τὰ κόκκαλα μὲ σιδερένιους λοστούς, μεταβάλλοντάς τον σὲ ἄμορφη μάζα. Τὸν ἔριξαν καὶ πάλι στὴ φυλακὴ νὰ πεθάνει ἀργὰ καὶ βασανιστικά.
Ὅμως τὸ ἴδιο βράδυ τοῦ φανερώθηκε ὁ Χριστὸς καὶ ἀφοῦ τὸν συνεχάρη γιὰ τὴν γενναία ὁμολογία του, τὸν θεράπευσε ἐντελῶς ἀπὸ τὶς πληγές του! Ἐκεῖνος ξέσπασε σὲ αἶνο εὐχαριστίας πρὸς τὸν Κύριο. Τὸ πρωὶ ὁ δεσμοφύλακας, πῆγε νὰ μαζέψει τὸ πτῶμα του, πιστεύοντας ὅτι θὰ εἶχε πεθάνει. Βλέποντάς τον ζωντανὸ καὶ γερό, τὸν ὁδήγησε στὸν Ἰουλιανό. Ἐκεῖνος γεμάτος ἀπορία, πίστεψε πὼς τὸν εἶχαν γιατρέψει οἱ «θεοί» του καὶ γι’ αὐτὸ ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀρτέμιο νὰ τοὺς προσφέρει θυσία! Φυσικὰ ὁ Μάρτυρας ἀρνήθηκε καὶ ἔτσι συνεχίστηκε δεύτερος γύρος βασανιστηρίων. Πῆραν μία μεγάλη μυλόπετρα καὶ τὸν καταπλάκωσαν, πιστεύοντας ὅτι θὰ πέθαινε. Ἀλλὰ ἐκεῖνος συνέχιζε, παρὰ τὸ ἀφόρητο μαρτύριο, νὰ δοξολογεῖ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό.
Ὁ Ἰουλιανός, ὁ ὁποῖος παρίστατο καὶ ἀπολάμβανε τὸ θέαμα, ἔδωσε διαταγὴ καὶ ἀποκεφάλισαν τὸν Μάρτυρα καὶ πέταξαν τὸ ἄψυχο σῶμα του στὰ σκουπίδια. Κάποιοι πιστοὶ Χριστιανοὶ τὸ περιμάζεψαν καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ τιμές. Ἀργότερα μεταφέρθηκε στὰ Πριγκιποννήσια, στὴν Ὀξιά, ὅπου ἐνταφιάστηκε στὸ Ναὸ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 20 Ὀκτωβρίου καὶ θεωρεῖται ὁ ἰατρὸς τῆς κήλης καὶ τῶν οὐροποιητικῶν παθήσεων.
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Στοχαστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου