ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ (ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ) ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.

 *** H παγκόσμια υγειονομική δικτατορία μέσα από την προφητεία του Άλντους Χάξλεϋ ***

Κωνσταντίνος Βαθιώτης

Για τους υποψιασμένους (που οι δυνάμεις του Σκότους αποκαλούν “συνωμοσιολόγους”), η έλευση μιας παγκόσμιας δικτατορίας, η οποία θα εξαφάνιζε τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη (από την ελευθερία κινήσεως μέχρι την ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας), κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη ήταν. Οι δύσπιστοι αναγνώστες καλούνται να μελετήσουν συνδυαστικά δύο έργα του Άλντους Χάξλεϋ:

Αφ’ ενός το δυστοπικό μυθιστόρημά του “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος” (Brave New World, 1932), στο οποίο σκιαγραφείται μια μελλοντική κοινωνία δ έ σ μ ι α της ε π ι σ τ ή μ η ς, ρυθμιζόμενη από εξελιγμένες μεθόδους κοινωνικού ελέγχου. Αφ’ ετέρου, το ερμηνευτικό εγχειρίδιο που έγραψε ο ίδιος περίπου μετά από τρεις δεκαετίες με τον τίτλο “Επιστροφή στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” (Brave New World Revisited, 1959), στο οποίο επιχείρησε να αποτιμήσει ένα ιδιότυπο μείγμα Κομμουνισμού, Καπιταλισμού και κοινωνικού Δαρβινισμού, όπως το οραματίσθηκε στο μυθιστόρημά του.

«Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», σημειώνει ο Χάξλεϋ το 1959 (Επιστροφή στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, μτφ.: Στ. Παϊπέτης, εκδ. Μέδουσα, Αθήνα 2014, σελ. 58-59), «παρουσιάζει μια ευφάνταστη και κάπως παράλογη εικόνα μιας κοινωνίας, στην οποία η προσπάθεια αναδημιουργίας ανθρώπινων όντων στο πρότυπο των τερμιτών έχει εξωθηθεί σχεδόν στα όρια του δυνατού. Ότι σπρωχνόμαστε προς την κατεύθυνση του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου είναι φανερό. Το ίδιο φανερό είναι όμως και το γεγονός ότι μπορούμε, αν θέλουμε, να αρνηθούμε να συνεργαστούμε με τις τυφλές δυνάμεις που μας σπρώχνουν προς τα εκεί. Όμως για την ώρα η επιθυμία να αντισταθούμε δεν δείχνει πολύ ισχυρή ούτε πολύ διαδεδομένη. Όπως ο κ. William Whyte έδειξε στο αξιοσημείωτο βιβλίο “Ο άνθρωπος της οργάνωσης”, μια καινούργια Κοινωνική Ηθική εκτοπίζει το παραδοσιακό ηθικό μας σύστημα, το σύστημα στο οποίο το άτομο είναι κυρίαρχο. Οι λέξεις-κλειδιά στην Κοινωνική αυτή Ηθική είναι “προσαρμογή”, “κοινωνικά προσανατολισμένη συμπεριφορά”, “ένταξη”, “απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων”, “ομαδική εργασία”, “ομαδική ζωή”, “ομαδική νομιμοφροσύνη”, “ομαδική δυναμική”, “ομαδική σκέψη”, “ομαδική δημιουργικότητα”. Η βασική της παραδοχή είναι ότι το κοινωνικό σύνολο έχει μεγαλύτερη αξία και σημασία από τα επιμέρους άτομα. Οι εκ γενετής βιολογικές διαφορές πρέπει να θυσιαστούν για χάρη της πολιτιστικής ο μ ο ι ο μ ο ρ φ ί α ς».

Άραγε, το θεωρητικό αυτό υπόβαθρο δεν είναι αρκετό για να κατανοήσει ο πολίτης πώς φθάσαμε στην απάνθρωπη εποχή του αντισυνταγματικού υποχρεωτικού ε μ β ο λ ι α σ μ ο ύ με χρήση πειραματικών ε μ β ο λ ί ω ν;

Σε όποιον φαίνεται πολύ βαρύς ο χαρακτηρισμός του σημερινού καθεστώτος ως “υγειονομικής δικτατορίας”, τότε πρέπει επειγόντως να συνεχίσει την ανάγνωση του ανωτέρω προορατικού εγχειριδίου του Χάξλεϋ. Στα χωρία που ακολουθούν βρίσκονται σημαντικά ερμηνευτικά κλειδιά:

«Αυτό που συμβαίνει όταν τα μέσα αγιάζουν τους σκοπούς», σημειώνει ο Χάξλεϋ, «αποδείχθηκε ξεκάθαρα από τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Κάτω από την απεχθή διακυβέρνησή τους οι προσωπικοί σκοποί ήταν υποκείμενοι σε οργανωτικά μέσα αποτελούμενα από ένα μείγμα βίας και π ρ ο π α γ ά ν δ α ς, συστηματικής τ ρ ο μ ο κ ρ ά τ η σ η ς και αδιάκοπου ε λ έ γ χ ο υ της σκέψης. Στις πιο αποτελεσματικές αυριανές δ ι κ τ α τ ο ρ ί ε ς είναι πιθανό να υπάρχει πολύ λιγότερη βία απ’ ό,τι στις δικτατορίες του Χίτλερ και του Στάλιν. Οι υπήκοοι του μελλοντικού δικτάτορα θα υποβάλλονται σε ανώδυνη π ε ι θ α ρ χ ί α από ένα σώμα ισχυρά εκπαιδευμένων Κοινωνικών Μ η χ α ν ι κ ώ ν. Η πρόκληση της κοινωνικής μηχανικής στην εποχή μας, γράφει ένας ενθουσιώδης οπαδός της καινούργιας αυτής επιστήμης, είναι σαν την πρόκληση της τεχνολογικής επιστήμης πριν από πενήντα χρόνια. Αν το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα ήταν η εποχή των τεχνολόγων μηχανικών, το δεύτερο μισό μπορεί κάλλιστα να είναι η εποχή των κοινωνικών μηχανικών – και ο εικοστός πρώτος αιώνας, υποθέτω, θα είναι η εποχή των Παγκόσμιων Ε λ ε γ κ τ ώ ν, του συστήματος της ε π ι σ τ η μ ο ν ι κ ή ς κάστας και του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου. Στο ερώτημα quis custodiat [ipsos] custodes? –π ο ι ο ς θα μας φ υ λ ά ξ ε ι από τους φ ρ ο υ ρ ο ύ ς μας, ποιος θα ελέγξει τους μηχανισμούς των μηχανικών– η απάντηση είναι η κατηγορηματική ά ρ ν η σ η ότι χρειάζονται οποιοδήποτε έ λ ε γ χ ο».

Και συνεχίζει ο Χάξλεϋ, κονιορτοποιώντας τους σημερινούς άπιστους Θωμάδες που λοιδορούν όποιους τολμούν να μιλούν για επάνοδο του ναζισμού στην εποχή του κορωνοϊού:

«Ο υ π ε ρ π λ η θ υ σ μ ό ς και η υ π ε ρ ο ρ γ ά ν ω σ η είναι δύο συνθήκες, οι οποίες [...] δεν επιτρέπουν στην κοινωνία να αναπτύξει σοβαρές δυνατότητες αποτελεσματικής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν ορισμένες ιστορικές, οικονομικές, δημογραφικές και τεχνολογικές συνθήκες, οι οποίες δυσκολεύουν πολύ τα έλλογα ζώα του Jefferson, που είναι προικισμένα από τη φύση με αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα και με έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης, να ασκούν τη λογική τους, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να ενεργούν δίκαια μέσα σε μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία. Εμείς στη Δύση υπήρξαμε υπερβολικά τυχεροί που μας δόθηκαν οι ευνοϊκές προϋποθέσεις, ώστε να καταστήσουμε την α υ τ ο κ υ β έ ρ ν η σ η το μεγάλο μας π ε ί ρ α μ α. Δυστυχώς φαίνεται ήδη, εξαιτίας των πρόσφατων αλλαγών της κατάστασής μας, ότι αυτή την τρομερά μεγάλη τύχη λίγο-λίγο μας την π α ί ρ ν ο υ ν. Αυτές οι τυφλές απρόσωπες δυνάμεις δεν είναι οι μόνοι εχθροί της ελευθερίας του ατόμου και των δημοκρατικών θεσμών. Υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις με διαφορετικό, λιγότερο αφηρημένο χαρακτήρα. Δυνάμεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άτομα που επιζητούν την ι σ χ ύ και που σκοπός τους είναι να εγκαταστήσουν μερικό ή ολικό έ λ ε γ χ ο πάνω στους συνανθρώπους τους. Πριν από πενήντα χρόνια, όταν ήμουν μικρό παιδί, φαινόταν τελείως αυτονόητο ότι οι παλιές κακές μέρες είχαν περάσει και ότι οι βασανισμοί και οι σφαγές, η δουλεία και οι διωγμοί των αιρετικών ήταν πράγματα που ανήκαν στο παρελθόν. Προκειμένου για ανθρώπους που φορούσαν ψηλά καπέλα, ταξίδευαν με τραίνα και έκαναν μπάνιο κάθε πρωί, τέτοιες φρικαλεότητες ήταν απλά έξω από κάθε συζήτηση. Στο κάτω-κάτω ζούσαμε στον 20ό αιώνα. Λίγα χρόνια αργότερα οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που έπαιρναν το λουτρό τους καθημερινά και πήγαιναν στην εκκλησία φορώντας ψηλά καπέλα, διέπρατταν ω μ ό τ η τ ε ς σε κλίμακα τέτοια, που δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν ούτε οι πιο πρωτόγονοι Αφρικανοί ή Ασιάτες. Στο φως της πρόσφατης ιστορίας θα ήταν παράλογο να δεχθούμε ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται να ξανασυμβεί. Μ π ο ρ ε ί και αναμφίβολα να ξ α ν α σ υ μ β ε ί. Όμως στο άμεσο μέλλον υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι οι ποινικές μέθοδοι του 1984 θα δώσουν τη θέση τους περισσότερο στην ενίσχυση της ε π ι θ υ μ η τ ή ς για το καθεστώς συμπεριφοράς και στη χ ε ι ρ α γ ώ γ η σ η που εφαρμόζεται στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» (ό.π., σελ. 63).

Παρεμφερής είναι η ζοφερή σκέψη που καταγράφει ο Χάξλεϋ προς το τέλος του ερμηνευτικού εγχειριδίου του: «Υπό την αμείλικτη ώθηση του επιταχυνόμενου υπερπληθυσμού και της αυξανόμενης υπεροργάνωσης και μέσα από όλο και πιο αποτελεσματικές μεθόδους χειραγώγησης της σκέψης οι δημοκρατίες θα μ ε τ α β ά λ ο υ ν τη φύση τους. Οι παράδοξοι παλαιοί θεσμοί –εκλογές, κοινοβούλια, ανώτατα δικαστήρια κι όλα τα υπόλοιπα– θα παραμείνουν. Κάτω όμως από αυτούς θα επικρατεί στην ουσία ένα καινούργιο είδος μη βίαιου ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι σ μ ο ύ» (ό.π., σελ. 163).

Το παράδοξο είναι ότι «όλα τα παραδοσιακά ονόματα, όλα τα δοξασμένα συνθήματα θα παραμείνουν ακριβώς όπως ήταν τον παλιό καλό καιρό. Η δημοκρατία και η ελευθερία θα αποτελούν το θέμα χιλιάδων εκπομπών και εκδόσεων – αλλά δημοκρατία και ελευθερία κατά μία έννοια αυστηρά τύπου Pickwick [ενν.: πλαδαρή]. Στο μεταξύ η κυβερνητική ο λ ι γ α ρ χ ί α και η καλά εκπαιδευμένη της ε λ ί τ, στρατιώτες, αστυνομικοί, διαμορφωτές σκέψης και νοητικοί χειραγωγοί, θα κατευθύνουν ήρεμα την παράσταση με όποιο τρόπο αυτοί νομίζουν καλύτερα» (ό.π., σελ. 164).

Εστιάζοντας, μάλιστα, στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού, ο Χάξλεϋ διατυπώνει μια θέση, η οποία είναι ικανή να προκαλέσει ένα δυνατό σοκ στον αναγνώστη εκείνον, ο εγκέφαλος του οποίου δεν έχει ακόμη καταληφθεί πλήρως από την διαβρωτική επίδραση του κορωνοϊκού φόβου: «Η ετήσια αύξηση των αριθμών πρέπει να μειωθεί. Αλλά πώς; Μας δίνονται δύο επιλογές – λιμός, λ ο ι μ ό ς και πόλεμος από τη μια και έλεγχος των γεννήσεων από την άλλη» (ό.π., σελ. 165). Εφόσον, λοιπόν, ο Χάξλεϋ μιλά για επιλογή, ο λοιμός που ενέσκηψε στην δική μας εποχή δεν μπορεί να είναι προϊόν της φύσης, αλλά εργαστηριακό δημιούργημα που εξυπηρετεί ακριβώς την μείωση του πληθυσμού. Άραγε, αποκλείεται τα πειραματικά ε μ β ό λ ι α να λειτουργούν συμπληρωματικά προς την ίδια κατεύθυνση, δηλ. να εξυπηρετούν και αυτά τον στόχο της μείωσης του υπερπληθυσμού;

Σε ό,τι αφορά την δεύτερη επιλογή, δηλ. τον έλεγχο των γεννήσεων, ο Χάξλεϋ την εξειδικεύει αναφερόμενος στο α ν τ ι σ υ λ λ η π τ ι κ ό χάπι. Ειδικότερα, θέτει επί τάπητος το ακόλουθο ερώτημα: «Όταν και αν τελειοποιηθεί, πώς μπορεί να διανεμηθεί στις πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων υποψηφίων μητέρων (ή, αν πρόκειται για χάπι για άντρες, υποψήφιους πατέρες) που θα είναι υ π ο χ ρ ε ω μ έ ν ε ς να το παίρνουν, εφόσον είναι ανάγκη να μειωθεί ο ρυθμός γεννήσεων του είδους;» (ό.π., σελ. 165).

Το ερώτημα αυτό εμπεριέχει μια λέξη που πρέπει πάραυτα να ενεργοποιήσει έναν εκκωφαντικό συναγερμό, ο οποίος με την σειρά του θα πυροδοτήσει έναν συγκλονιστικό συσχετισμό: Την εποχή του κορωνοϊού τόλμησαν κάποιες χ ι τ λ ε ρ ι κ ο ύ τύπου κυβερνήσεις, όπως η ε λ λ η ν ι κ ή, να θεσπίσουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό με πειραματικά ε μ β ό λ ι α, μετατρέποντας τους πολίτες σε πειραματόζωα με το ζ ό ρ ι. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, να έρθει η στιγμή που θα γίνει υποχρεωτική η χρήση αντισυλληπτικών μεθόδων και η δημιουργία μιας δ υ σ τ ο π ι κ ή ς κοινωνίας παρόμοιας με εκείνη που γνωρίσαμε στην κινηματογραφική ταινία “What happened to Monday”:

Το ολοκληρωτικό καθεστώς εκείνης της δυστοπίας του πλέον όχι και τόσο μακρινού έτους 2 0 4 3 εφαρμόζει την πολιτική του ενός τέκνου. Η αυστηρή τήρησή της εποπτεύεται από μια αρχή καταμερισμού των τικτόμενων παιδιών κάθε οικογένειας (Child Allocation Bureau), τα οποία, όταν διαπιστώνεται ότι είναι δύο ή περισσότερα, υποβάλλονται σε διαδικασία μακροχρόνιας καταψύξεως (“κρυογονική”). Προκειμένου να είναι εφικτός ο έλεγχος των γεννήσεων, όλοι οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να φορούν στο χέρι τους β ρ α χ ι ο λ ά κ ι αναγνώρισης. Η πρακτική αυτή παραπέμπει δυστυχώς στην χ ι τ λ ε ρ ι κ ή εκδοχή του κυπριακού καθεστώτος, ο Πρόεδρος του οποίου, μετά από σχετική ερώτηση δημοσιογράφου (στις 29.6.2021), δεν είχε καμία δυσκολία να δηλώσει δημοσίως ότι θα σκεφθεί το ενδεχόμενο να βάλει «β ρ α χ ι ο λ ά κ ι α στους α ν ε μ β ο λ ί α σ τ ο υ ς για να μην κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα και να μη δημιουργούν προβλήματα»!

Τέλος, ο Χάξλεϋ αναλύει ένα από τα ισχυρότερα όπλα μιας δικτατορίας, την π ρ ο π α γ ά ν δ α. Αναφερόμενος στην ναζιστική δικτατορία γράφει τα εξής: «Στη δίκη του μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Υπουργός Εξοπλισμών του Χίτλερ Albert Speer εκφώνησε ένα μακροσκελή λόγο, στον οποίο με αξιοσημείωτη οξύνοια περιέγραψε την τυραννία των Ναζί και ανέλυσε τις μεθόδους της: Η δ ι κ τ α τ ο ρ ί α του Χ ί τ λ ε ρ, είπε, διέφερε από όλες τις προηγούμενες στην ιστορία σε ένα θεμελιώδες σημείο. Ήταν η πρώτη δικτατορία που επιβλήθηκε κατά την παρούσα περίοδο της σύγχρονης τ ε χ ν ο λ ο γ ι κ ή ς ανάπτυξης. Μια δικτατορία που έκανε πλήρη χρήση όλων των τεχνικών μέσων, για να κυριαρχήσει πάνω στην ίδια τη χώρα της. Μέσα από τεχνικά εργαλεία, όπως το ραδιόφωνο και το μεγάφωνο, ογδόντα εκατομμύρια λαού στερήθηκαν την ανεξάρτητη σκέψη. Έτσι ήταν δυνατό να υ π ο τ α χ θ ο ύ ν στη θέληση ενός ανθρώπου» (ό.π., σελ. 71).

Εν αντιθέσει προς τους παλαιότερους δικτάτορες που χρειάζονταν βοηθούς με πολλά προσόντα ακόμη και στα χαμηλά διοικητικά επίπεδα, ο Χάξλεϋ υπογραμμίζει ότι το ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι κ ό σύστημα κατά την περίοδο της τ ε χ ν ο λ ο γ ι κ ή ς ανάπτυξης μπορεί να απαλλαγεί από τέτοιους ανθρώπους: «Χάρη στις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνίας είναι δυνατή η μ η χ α ν ο π ο ί η σ η της κ α τ ώ τ ε ρ η ς ηγεσίας. Ως αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού έχει προκύψει ο νέος τύπος του υ π ά κ ο υ ο υ παραλήπτη των δ ι α τ α γ ώ ν» (σελ. 72).

Μεταφέροντας την συνέχεια του λόγου του Speer, o Χάξλεϋ σημειώνει: «Πολλοί τυραννιούνται από τον εφιάλτη ότι μια μέρα τα έθνη μπορεί να κυριαρχούνται από τα τεχνικά μέσα. Ο εφιάλτης εκείνος έγινε σχεδόν πραγματικότητα στο ολοκληρωτικό σύστημα του Χίτλερ. […] Σχεδόν, αλλά όχι πλήρως. Οι Ναζί δεν είχαν το χρόνο –ούτε ίσως την εξυπνάδα και την αναγκαία γνώση– να υποβάλουν σε πλύση εγκεφάλου και σε εξαρτημένη μάθηση την κατώτερη ηγεσία τους. Αυτό μπορεί να είναι μια από τις αιτίες της αποτυχίας τους» (ό.π., σελ. 72).

«Σήμερα η τέχνη του νοητικού ε λ έ γ χ ο υ τείνει να γίνει ε π ι σ τ ή μ η. Όσοι ασκούν την επιστήμη αυτή γνωρίζουν τι κάνουν και γιατί. Στο έργο τους καθοδηγούνται από θεωρίες και υποθέσεις που εδράζονται στέρεα πάνω στο γερό θεμέλιο της πειραματικής απόδειξης. Χάρη στην καινούργια αυτή κατανόηση και τις νέες τεχνικές στις οποίες οδήγησε η κατανόηση αυτή, ο ε φ ι ά λ τ η ς που παρά λίγο να γίνει πραγματικότητα στο ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι κ ό σύστημα του Χίτλερ, σύντομα μπορεί να είναι απόλυτα π ρ α γ μ α τ ο π ο ι ή σ ι μ ο ς» (ό.π., σελ. 73).

Τα λόγια του Χάξλεϋ και του Σπέερ επαληθεύθηκαν: ο εφιάλτης για τον οποίο μιλούσαν ε ί ν α ι πλέον καθημερινή πραγματικότητα. Η σκοτεινή εποχή της π α γ κ ό σ μ ι α ς υγειονομικής δ ι κ τ α τ ο ρ ί α ς ανέτειλε στις 11 Μαρτίου 2020 και, αν δεν ανακοπεί από κάποιον α σ τ ά θ μ η τ ο παράγοντα, θα μ ε τ α λ λ ά σ σ ε τ α ι συνεχώς επ’ αόριστον. Όσο οι ειδικοί της ιατρικής και της νομικής επιστήμης, κρατούν τα χείλη τους σ φ ρ α γ ι σ μ έ ν α και τα χέρια τους σ τ α υ ρ ω μ έ ν α, συμμετέχουν διά παραλείψεως σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της α ν θ ρ ω π ό τ η τ α ς, αν όχι σε έναν οιονεί Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος διεξάγεται από τις εθνικές κ υ β ε ρ ν ή σ ε ι ς εναντίον των ίδιων των λ α ώ ν τους.

Κι όσο τα απολύτως ε λ ε γ χ ό μ ε ν α ΜΜΕ αναρριπίζουν καθημερινά τον τ ρ ό μ ο των πολιτών ρίχνοντας ταυτοχρόνως σ τ ά χ τ η στα μάτια τους, η υγειονομική δικτατορία θα εδραιώνεται ολοένα και πιο στέρεα. Και πάλι με τα λόγια του Χάξλεϋ: «Η μαζική επικοινωνία [..] δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή και, όπως κάθε άλλη εξουσία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε καλά είτε κακά. Χρησιμοποιούμενα με τον ένα τρόπο, ο τύπος, το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος είναι απαραίτητα για την επιβίωση της δημοκρατίας. Χρησιμοποιούμενα με τον άλλο τρόπο, είναι τα ισχυρότερα όπλα στο οπλοστάσιο ενός δ ι κ τ ά τ ο ρ α» (ό.π., σελ. 68).

Πάντως, όποιοι επαγρυπνούν έχοντας αποκωδικοποιήσει τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δεν πρέπει να απορούν που η πλειοψηφία των πολιτών αδυνατεί να αντιληφθεί το χ ι τ λ ε ρ ι κ ό μουστάκι που κρύβεται κάτω από την μ ά σ κ α του υποκριτικού κοινωνικού κράτους π ρ ο ν ο ί α ς, το οποίο νοιάζεται δήθεν για το χτίσιμο της “ανοσίας της αγέλης”. Ιδού η εξήγηση, όπως αντλείται μέσα από την “Επιστροφή στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”:

«Μια κοινωνία που τα πιο πολλά μέλη της ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο τους όχι στην άμεση πραγματικότητα, όχι εδώ και τώρα και στο προβλέψιμο μέλλον, αλλά κάπου αλλού, στους άσχετους κόσμους των σ π ο ρ και της σ α π ο υ ν ό π ε ρ α ς, των π α ρ α μ υ θ ι ώ ν και της μεταφυσικής φ α ν τ α σ ί ω σ η ς, δυσκολεύεται να α ν τ ι σ τ α θ ε ί όταν καταπατούνται τα δ ι κ α ι ώ μ α τ ά της από εκείνους που θέλουν να τη χ ε ι ρ α γ ω γ ο ύ ν και να την ε λ έ γ χ ο υ ν» (ό.π., σελ. 70).

Μάλιστα, επί τη βάσει δημοσκοπήσεων που είχαν γίνει στην Αμερική, ο Χάξλεϋ αποκαλύπτει ότι «μια σημαντική πλειοψηφία νέων στην δεύτερη δεκαετία της ζωής τους, οι αυριανοί ψηφοφόροι, δεν έχουν πίστη προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και δεν βλέπουν τίποτε το κακό στη λογοκρισία μη δημοφιλών ιδεών. Δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατή κυβέρνηση του λαού από το λαό. Θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι, αν μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν με τον τρόπο που η οικονομική άνθιση τούς έχει συνηθίσει: Να κ υ β ε ρ ν ώ ν τ α ι εκ των άνω από μια ο λ ι γ α ρ χ ί α ποικιλώνυμων ε ι δ ι κ ώ ν» (ό.π., σελ. 171).

Το σχόλιο του Χάξλεϋ αναδεικνύει την καρδιά του προβλήματος και προσφέρει μια εξήγηση για την α π ά θ ε ι α με την οποία αντιμετωπίζει η πλειονότητα των Ελλήνων την ν ε ο χ ι τ λ ε ρ ι κ ή υλοποίηση της παγκόσμιας υγειονομικής δ ι κ τ α τ ο ρ ί α ς: «Είναι λυπηρό, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τόσο πολλοί κ α λ ο θ ρ ε μ μ έ ν ο ι τηλεθεατές της πιο ισχυρής δημοκρατίας του κόσμου είναι τόσο τέλεια α δ ι ά φ ο ρ ο ι μπροστά στην ιδέα της αυτοδιοίκησης, ότι με τόση ν ω θ ρ ό τ η τ α αδιαφορούν για την ε λ ε υ θ ε ρ ί α της σκέψης και το δικαίωμα στη δ ι α φ ω ν ί α. “Ελεύθερος σαν πουλί”, λέμε, και ζηλεύουμε τα φτερωτά πλάσματα για την ικανότητά τους να πετούν ανεμπόδιστα και στις τρεις διαστάσεις. Όμως αλίμονο, ξεχνάμε το ντόντο [εξαφανισμένο μη πετούμενο είδος πουλιού της νήσου Μαυρικίκου του Ινδικού Ωκεανού]. Κάθε π ο υ λ ί που έχει μάθει να β ο λ ε ύ ε τ α ι με μια καλή ζωή χωρίς να χρησιμοποιεί τα φ τ ε ρ ά του, γρήγορα θα α π ο κ η ρ ύ ξ ε ι το προνόμιο της π τ ή σ η ς και θα προσκολληθεί για πάντα στο έ δ α φ ο ς» (ό.π., σελ. 171/172).

Ο αναγνώστης που υποφέρει από την εγκαθίδρυση της υγειονομικής δικτατορίας και αγωνιά για το αν υπάρχει ενδεχόμενο να λήξει αργά ή γρήγορα αυτή η α ν ώ μ α λ η κατάσταση, οφείλει να διαβάσει τις ακροτελεύτιες σκέψεις του Χάξλεϋ, με τις οποίες ολοκληρώνεται το βιβλίο του “Επιστροφή στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” (ό.π., σελ. 173/174):

Σε σχέση με τους Μεγάλους Ιεροεξεταστές των παλαιών εποχών, «οι καλά πληροφορημένοι και ε π ι σ τ η μ ο ν ι κ ά οργανωμένοι δ ι κ τ ά τ ο ρ ε ς του μέλλοντος, θα μπορούν αναμφίβολα να τα καταφέρουν πολύ κ α λ ύ τ ε ρ α [...]. Στον δικό μου μύθο του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου οι δικτάτορες έχουν προσθέσει στον κατάλογο την ε π ι σ τ ή μ η, κι έτσι μπορούν να επιβάλουν την κυριαρχία τους χ ε ι ρ α γ ω γ ώ ν τ α ς και ε λ έ γ χ ο ν τ α ς τη λειτουργία των σωμάτων των εμβρύων, των αντανακλαστικών των βρεφών και της σκέψης παιδιών και ενηλίκων. […] Οι παλαιότεροι δικτάτορες ανατρέπονταν επειδή δεν μπορούσαν να δώσουν στους υπηκόους τους αρκετό ψωμί, αρκετό τσίρκο, αρκετά θαύματα και μυστήρια. Ούτε είχαν στη διάθεσή τους ένα πραγματικά αποτελεσματικό σύστημα ελέγχου της σκέψης. Στο παρελθόν οι ελεύθεροι διανοητές ήταν συχνά προϊόντα της πιο ευλαβικής ορθόδοξης μόρφωσης. Αυτό δεν μας εκπλήσσει. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι ορθόδοξοι εκπαιδευτές ήταν και είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικές. Κάτω όμως από έναν ε π ι σ τ η μ ο ν ι κ ά οργανωμένο δ ι κ τ ά τ ο ρ α η εκπαίδευση θα δουλεύει ουσιαστικά, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άντρες και γυναίκες να συνηθίσουν να α γ α π ο ύ ν τη σ κ λ α β ι ά τους, και να μην ονειρευτούν ποτέ να ε π α ν α σ τ α τ ή σ ο υ ν. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος καλός λόγος για τον οποίο θα μπορούσε ποτέ να ανατραπεί μια ε π ι σ τ η μ ο ν ι κ ά μελετημένη δ ι κ τ α τ ο ρ ί α».

Ιδού τα τελευταία λόγια του Χάξλεϋ, τα οποία αποτελούν μια εξαιρετικά επίκαιρη έ κ κ λ η σ η προς όσους πολίτες έχουν σύνθημά τους την φράση (σελ. 172) “κάντε μας σ κ λ ά β ο υ ς, αλλά τ α ΐ σ τ ε μας”:

«Πολλοί νέοι άνθρωποι, είναι αλήθεια, δ ε ν φαίνεται να εκτιμούν την ε λ ε υ θ ε ρ ί α. Όμως κάποιοι από μας πιστεύουμε ακόμα ότι χωρίς ελευθερία τα ανθρώπινα πλάσματα δεν μπορούν να είναι ολοκληρωμένα ανθρώπινα και επομένως ότι η ελευθερία αποτελεί μια υ π έ ρ τ α τ η αξία. Ίσως οι δυνάμεις που απειλούν τώρα την ελευθερία να είναι πολύ δυνατές, ώστε να τους αντισταθούμε για πολύ. Όμως παραμένει κ α θ ή κ ο ν μας να κάνουμε τα πάντα για να τους α ν τ ι σ τ α θ ο ύ μ ε (ό.π., σελ. 174).

Συμπέρασμα: Στο καθήκον κοινωνικής αλληλεγγύης, το οποίο οι προδότες της νομικής και ιατρικής επιστήμης επιχειρούν στρεψόδικα να μπολιάσουν στην συνείδηση των πολιτών, πρέπει να αντιτάξουμε το καθήκον α ν τ ί σ τ α σ η ς ενάντια στους ολιγάρχες σ φ ε τ ε ρ ι σ τ έ ς του αυτεξουσίου μας, δηλ. του νωτιαίου μ υ ε λ ο ύ κάθε ανθρώπινου πλάσματος που, για να μπορεί να λέγεται ά ν θ ρ ω π ο ς, θα πρέπει να συνεχίζει να υπάρχει ως ελεύθερο-α υ τ ο κ α θ ο ρ ι ζ ό μ ε ν ο ον και όχι ως εξαναγκασμένο π ε ι ρ α μ α τ ό ζ ω ο των φ α ρ μ α κ ε υ τ ι κ ώ ν εταιρειών, των κυβερνητικών α π α τ ε ώ ν ω ν και των πάσης φύσεως μ ι σ α ν θ ρ ώ π ω ν.

[Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Ἄρθρου 228-229, Αὔγουστος-Σεμπτέμβριος 2021]