Κλείνεις τον υπολογιστή για πάνω από μία εβδομάδα.
Λες για να βρεις την χαμένη ποίηση των πραγμάτων, για να βρουν τα πρόσωπα την έκφραση της χαράς που τους ορίστηκε να έχουν, για να ανακτήσουν οι άνθρωποι την αξιοπρέπεια που τους στέρησαν.
Όταν ανοίγεις πάλι τον υπολογιστή, όλα είναι λίγο πιο άσχημα....Έχουν ξεχαστεί οι τελευταίοι στίχοι, όλα τα πρόσωπα φορούν μάσκες και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων χάνεται σ' έναν μακρινό ορίζοντα -διωγμένη από "νόμους" και εφευρήματα - υποκατάστατα νόμων-.
Είμαι λυπημένη και νιώθω εξευτελισμένη σαν κρόσσι που κάποιος το ξηλώνει, μέρα με την ημέρα. Αλλά θυμάμαι πάντα πως η αρχή μου, όπως και κάθε ανθρώπου, είναι μια χρυσή κλωστή και όταν, ξηλώνοντας, φτάσουν σ' αυτή θα τρομάξουν από την λάμψη της και θα κάνουν πίσω.
Γι' αυτή την χρυσή κλωστή, γι' αυτή την χρυσή αρχή της ύπαρξης παλεύω και θα παλέψουμε όλοι γιατί αξίζει να τους δούμε να τρομάζουν !
Υ.Γ. Σήμερα γιορτάζει ο μεγάλος μας Φίλος Όσιος Ιάκωβος της Εύβοιας και φυσικά της καρδιάς μας και θέλουμε να βάλουμε εδώ την εικόνα του καθώς των Αγίων οι εικόνες τρομάζουν τους τους κακούς, αυτούς που μας ξηλώνουν σαν ανθρώπους, σαν χρυσά του κόσμου υφάδια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου