Η δυστυχία των ανθρώπων και τα ροντβαϊλερ

του Στάθη Κεφαλούρου
Σκοπός της πολιτικής επιστήμης είναι η ευτυχία των ανθρώπων. Πολλές φορές και ανά εποχές οι πολιτικές δυνάμεις ανάλογα με τα πολιτικά τους προτάγματα δίνουν στην ευτυχία διάφορα ονόματα, όπως π.χ αλλαγή, καλύτερες μέρες, εκσυγχρονισμός, ειρηνική επανάσταση, ανάπτυξη και 

ούτω καθεξής. Όλα ανεξαιρέτως συνιστούν πολιτικά συνθήματα για την ευαγγελιζόμενη ευτυχία των πολιτών προ ή και μετά των εκλογών.
Η απροκατάληπτη διερεύνηση της πιθανής δυστυχίας αλλά και η ειλικρινής αναζήτηση της ευτυχίας των πολιτών θα πρέπει ωστόσο να αποτελεί διαρκή επιδίωξη της πολιτικής και των πολιτικών πέρα από εκλογές, εάν θέλουμε να πιστεύουμε πως ασκούμε σωστά την πολιτική τέχνη, όπως μας την δίδαξαν γενιές και γενιές σοφών προγόνων. “Ανοίξτε τα μάτια και δείτε” ήταν μια από τις πιο ήπιες παραινέσεις του εκρηκτικού αλλά και πολύ επιδραστικού Περικλή Γιαννόπουλου προς την πολιτική τάξη της εποχής του. Για να μην μακρηγορούμε, στην προκειμένη περίπτωση η πολιτική των κομμάτων μας είτε αδικαιολογήτως αγνοεί είτε σκανδαλωδώς εθελοτυφλεί πως στην Αθήνα κυκλοφορούν πάρα πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι εξ αιτίας του γεγονότος πως δεν θέλουν να βρίσκονται στην Αθήνα αλλά αναγκάζονται, αφού δεν υπάρχουν πουθενά αλλού δουλειές. Και εξ αυτού του λόγου, στην προσπάθεια τους δηλαδή να ξεγελάσουν την δυστυχία τους, εκδηλώνουν πάσης φύσεως μανίες, οι οποίες μανίες πολλές φορές οδηγούν σε ατυχήματα και μετά εμείς προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα με αποσπασματικές και μεροληπτικές εξηγήσεις.

Η επιθετικότητα και η χυδαιότητα των οδηγών στους δρόμους της Αθήνας, τα τεντωμένα νεύρα των ανθρώπων στα δημόσια μέσα μεταφοράς, ο υπερβολικός και ηθελημένος θόρυβος στις εξατμίσεις των μοτοσυκλετών και οι ριψοκίνδυνοι ελιγμοί, η αδιαφορία για την καθαριότητα, οι μουτζούρες στους τοίχους της πόλης, τα ροντβάλερ στο μπαλκόνι πολυκατοικιών, η μεγάλη ποσότητα ψυχοφαρμάκων που καταναλώνεται, όλα αυτά τα φαινόμενα είναι μια μικρή και ενδεικτική απαρίθμηση ανώμαλων καταστάσεων που φανερώνει το μέγεθος της δυστυχίας στην Αθήνα. Είμαι βέβαιος πως ο ιδιοκτήτης του ρονταβάιλερ στο μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας στα Γλυκά Νερά ή την Κυψέλη θα ήθελε να μένει κάπου άλλου και όχι στην τσιμεντούπολη, όπως συνήθως αποκαλούν την Αθήνα.
Θα μπορούσα μάλιστα να γίνω και πιο δηκτικός αναφέροντας και άλλες δραστηριότητες οι οποίες βεβαίως και δεν είναι παράνομες ούτε καν εμφιλοχωρούν κινδύνους, τουναντίον, ωστόσο εκδηλώνονται ως μανίες με αποτέλεσμα να φανερώνουν κι αυτές κρυφά το μέγεθος της δυστυχίας πολλών ανθρώπων στην Αθήνα. Έχετε προσέξει π.χ με πόση μανία κατεβαίνουν οι Αθηναίοι στις παραλίες της Αττικής να κάνουν μπάνιο κάποια Κυριακή με ζέστη ταλαιπωρούμενοι στους δρόμους και τα parking ; Έχετε αντιληφθεί την κρυφή απόλαυση στο πρόσωπο των ποδηλατών και των δρομέων, όταν συχνά κλείνει το κέντρο της πόλης για χάρη τους ; Αυτούς που με το που τελειώνουν τη δουλειά τους την Παρασκευή παίρνουν τα βουνά ; Και πολλά άλλα, όλα καλά και υγιεινά αλλά συγχρόνως δηλωτικά ότι δεν περνάμε καλά στην Αθήνα και θα προτιμούσαμε να ζούμε στον Βόλο, στο Ναύπλιο, στη Σύρο, στο Ζαγόρι, την Κυπαρισσία, την Καλαμπάκα ή την Λευκάδα αλλά δεν μπορούμε γιατί εδώ είναι η δουλειά μας.
Κακά τα ψέμματα λοιπόν. Η πλειοψηφία των Αθηναίων δεν είναι χαρούμενοι με την ζωή τους στην πόλη. Και σκαρφίζονται διάφορα για να την αντέξουν. Ένα από αυτά και μάλιστα σύνηθες είναι να έχουν ένα ροντβάϊλερ στο μπαλκόνι τους παρά τους προφανείς κινδύνους που ελλοχεύουν.
Συμπερασματικά, είναι γνωστές οι οικονομικές δεσμεύσεις που η Ελλάδα έχει αναλάβει, οι οποίες ομολογουμένως δεν της αφήνουν ευρύ χώρο αυτενέργειας, πάρα ταύτα η αποκέντρωση, ήτοι η ανάπτυξη με θέσεις εργασίας στην Περιφέρεια και η μείωση του πληθυσμού της Αθήνας σε βαθμό τέτοιο, ώστε όσοι μείνουν να είναι ευχαριστημένοι με την πόλη τους, αυτή λοιπόν η αποκέντρωση είναι ένας εφικτός πολιτικός στόχος, πιο εφικτός από το να γίνει η Αθήνα στο σύνολό της ανθρώπινη και ποιοτική, με την προϋπόθεση πάντα πως η πολιτική επιστήμη στην χώρα μας εξακολουθεί να έχει ως αληθές ζητούμενο την ευτυχία των πολιτών.




Αναρτήθηκε από Σάββας Καλεντερίδης