Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Πραγματικό γεγονός. Το 2009 η Ελλάδα συμμετείχε στη ΝΑΤΟική δύναμη του Αφγανιστάν με μία μικρή δύναμη αξιωματικών. Κάποια στιγμή ήρθε μία ομάδα Σκοπιανών στρατιωτικών. Ο αρχαιότερος Έλληνας αξιωματικός διαπίστωσε ότι στον κατάλογο του στρατιωτικού εστιατορίου είχε προστεθεί αυτή η ομάδα κάτω από το όνομα χώρας «Μακεδονία».
Αμέσως βρίσκει τον Γερμανό διοικητή της μονάδας, του εξηγεί την κατάσταση και του κάνει τα σχετικά παράπονα. Ο Γερμανός του απαντά ότι δεν γνωρίζει το θέμα, αλλά θα επικοινωνήσει με το κέντρο για να λάβει οδηγίες. Κατόπιν, ο Έλληνας αξιωματικός ενημερώνει το Γενικό Επιτελείο Στρατού για το γεγονός, εν αναμονή της επίσημης απάντησης.
Ποια νομίζετε ότι ήταν η ελληνική αντίδραση του ΓΕΣ; Κάπως έτσι: «Μα τι είναι αυτό που έκανες τώρα; Γιατί μας έμπλεξες έτσι; Θα δημιουργηθεί ολόκληρο επεισόδιο! Δεν είναι αυτή η δουλειά σου εκεί, να μην ανακατεύεσαι. Ωχ τώρα ποιος ξέρει τι θα γίνει μ’ αυτό το θέμα πάλι»! Ο αξιωματικός έμεινε με ανοιχτό το στόμα και δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξή του.
Πολύ σύντομα, ο Γερμανός απάντησε στον Έλληνα ότι είχε δίκιο και η ονομασία τροποποιήθηκε στην προβλεπόμενη, δηλαδή: πΓΔΜ (FYROM).
Τι μας λέει αυτό το περιστατικό; Ότι η ηττοπάθεια είναι βαθιά ριζωμένη στους μηχανισμούς και τις δομές του Ελλαδικού κράτους. Ότι το έλλειμμα φρονήματος είναι η βαθιά ασθένεια από την οποία πάσχει η πολιτική ηγεσία όλου του φάσματος και την οποία ποτίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ότι το φοβικό σύνδρομο έχει καταπλακώσει τη χώρα και την εμποδίζει να ζητά τα απλά και στοιχειώδη, όσα δικαιούται.
Πώς λοιπόν να μην καταντήσει να υπογράφει τον ακρωτηριασμό της ταυτότητάς της και να ντρέπεται να ονομάζει τους Μακεδόνες Μακεδόνες, αλλά να προτιμά το ουδέτερο «βορειοελλαδίτες», κάτι που δεν το κάνει με άλλη περιοχή της χώρας;
Πώς να μην απεμπολεί εθελουσίως διεθνή της δικαιώματα; Πώς να μην θεωρεί ότι είμαστε “μοναχοφάηδες” όταν ζητάμε το αυτονόητο: την ανακήρυξη ΑΟΖ.
Όταν ξεβρακώνεσαι απέναντι στον παντελώς αδύναμο γείτονα, πόση διαθέσιμη αναξιοπρεπή δουλικότητα προσφέρεις στον ισχυρότερο παίκτη;
Η αντίσταση σ’ αυτόν τον έρεβο είναι το φως της ύψωσης του φρονήματος’ αυτού που επέδειξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004 στην Κύπρο.
http://www.antibaro.gr/article/24210?fbclid=IwAR0IBqteklCmjhUfoBbz83JRzVzcs1YhoLA16rcD0CPcgP7QRTHJXFky1xo
Πραγματικό γεγονός. Το 2009 η Ελλάδα συμμετείχε στη ΝΑΤΟική δύναμη του Αφγανιστάν με μία μικρή δύναμη αξιωματικών. Κάποια στιγμή ήρθε μία ομάδα Σκοπιανών στρατιωτικών. Ο αρχαιότερος Έλληνας αξιωματικός διαπίστωσε ότι στον κατάλογο του στρατιωτικού εστιατορίου είχε προστεθεί αυτή η ομάδα κάτω από το όνομα χώρας «Μακεδονία».
Αμέσως βρίσκει τον Γερμανό διοικητή της μονάδας, του εξηγεί την κατάσταση και του κάνει τα σχετικά παράπονα. Ο Γερμανός του απαντά ότι δεν γνωρίζει το θέμα, αλλά θα επικοινωνήσει με το κέντρο για να λάβει οδηγίες. Κατόπιν, ο Έλληνας αξιωματικός ενημερώνει το Γενικό Επιτελείο Στρατού για το γεγονός, εν αναμονή της επίσημης απάντησης.
Ποια νομίζετε ότι ήταν η ελληνική αντίδραση του ΓΕΣ; Κάπως έτσι: «Μα τι είναι αυτό που έκανες τώρα; Γιατί μας έμπλεξες έτσι; Θα δημιουργηθεί ολόκληρο επεισόδιο! Δεν είναι αυτή η δουλειά σου εκεί, να μην ανακατεύεσαι. Ωχ τώρα ποιος ξέρει τι θα γίνει μ’ αυτό το θέμα πάλι»! Ο αξιωματικός έμεινε με ανοιχτό το στόμα και δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξή του.
Πολύ σύντομα, ο Γερμανός απάντησε στον Έλληνα ότι είχε δίκιο και η ονομασία τροποποιήθηκε στην προβλεπόμενη, δηλαδή: πΓΔΜ (FYROM).
Τι μας λέει αυτό το περιστατικό; Ότι η ηττοπάθεια είναι βαθιά ριζωμένη στους μηχανισμούς και τις δομές του Ελλαδικού κράτους. Ότι το έλλειμμα φρονήματος είναι η βαθιά ασθένεια από την οποία πάσχει η πολιτική ηγεσία όλου του φάσματος και την οποία ποτίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ότι το φοβικό σύνδρομο έχει καταπλακώσει τη χώρα και την εμποδίζει να ζητά τα απλά και στοιχειώδη, όσα δικαιούται.
Πώς λοιπόν να μην καταντήσει να υπογράφει τον ακρωτηριασμό της ταυτότητάς της και να ντρέπεται να ονομάζει τους Μακεδόνες Μακεδόνες, αλλά να προτιμά το ουδέτερο «βορειοελλαδίτες», κάτι που δεν το κάνει με άλλη περιοχή της χώρας;
Πώς να μην απεμπολεί εθελουσίως διεθνή της δικαιώματα; Πώς να μην θεωρεί ότι είμαστε “μοναχοφάηδες” όταν ζητάμε το αυτονόητο: την ανακήρυξη ΑΟΖ.
Όταν ξεβρακώνεσαι απέναντι στον παντελώς αδύναμο γείτονα, πόση διαθέσιμη αναξιοπρεπή δουλικότητα προσφέρεις στον ισχυρότερο παίκτη;
Η αντίσταση σ’ αυτόν τον έρεβο είναι το φως της ύψωσης του φρονήματος’ αυτού που επέδειξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004 στην Κύπρο.
http://www.antibaro.gr/article/24210?fbclid=IwAR0IBqteklCmjhUfoBbz83JRzVzcs1YhoLA16rcD0CPcgP7QRTHJXFky1xo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου