Στην διαδρομή από το σπίτι για την δουλειά υπάρχει μια κορομηλιά που κάνει κίτρινα μεγάλα κορόμηλα. Στην άκρη ενός παρατημένου οικοπέδου της πόλης στέκει εκεί, σαν παραφωνία, ανάμεσα στα τσιμέντα. Κάθε χρόνο μάζευα κορόμηλα - κανείς άλλος δεν καταδεχόταν - και πολλές φορές και για τις ηλικιωμένες γειτόνισσες που μόλις με βλέπανε να μαζεύω φέρνανε σακούλα για να μαζέψω και γι' αυτές.
Με τα χρόνια με πήραν σβάρνα οι υποχρεώσεις και ενώ περνούσα καθημερινά, τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα μπροστά από την κορομηλιά, ποτέ δεν σταμάτησα να μαζέψω τα νόστιμα κορόμηλά της...
Εδώ και δύο-τρία χρόνια εμφανίστηκε στον κορμό της, ένας κισσός. Την πρώτη χρονιά ήταν ελάχιστος κι ενώ είχα στο αυτοκίνητο πάντα κλαδευτήρι ποτέ δεν πήρα την απόφαση να σταματήσω και να κόψω τον κισσό, που την επόμενη χρονιά άρχισε να αυξάνεται γύρω από τον κορμό της κορομηλιάς, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να ξεραίνονται κάποια κεντρικά κλωνάρια της.
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι είπα «ντροπή, να αφήσω να πάει το δέντρο χαμένο!» κι έτσι σταμάτησα. Πήρα το κλαδευτήρι και πλησίασα το δέντρο. Τι να δω όμως; Ο κισσός πλέον είχε κατακλύσει όλο το δέντρο. Έκοψα έναν κισσό, έκοψα δύο, έκοψα τρεις, έκοψα δέκα όμως πλέον ήταν αργά... Δεν μπορούσα να σώσω το δέντρο που είχε χαθεί μέσα στον κισσό...
Έφυγα απογοητευμένος κι είδα στο απέναντι σπίτι πίσω από τν τζαμαρία της εισόδου του σπιτιού της, μια ηλικιωμένη κυρία που με παρακολουθούσε με μία σακούλα στο χέρι...
Φεύγοντας συνειδητοποίησα πως εάν η κορομηλιά είναι η ψυχή του ανθρώπου, ο κισσός είναι οι κακές μας συνήθειες, ως συνέπεια της αμαρτίας που αφήνουμε να στεγνώσουν την ψυχή μας... Πόσο πιο παραστατικά θα μπορούσα να το βιώσω!
Αναρτήθηκε από ΚΑΥΣΟΜΠΛΟΓΚΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου