Η Μαντόνα, ο Μοσιέ Νταγιάν και το παραμυθάκι της ειρηνικής συνύπαρξης Ισραήλ Παλαιστίνης

Η Μαντόνα, ο Μοσιέ Νταγιάν και το παραμυθάκι της ειρηνικής συνύπαρξης Ισραήλ Παλαιστίνης

Άφησα να περάσουν λίγες ημέρες για να σχολιάσω την εμφάνιση της Μαντόνα στο διαγωνισμό της Eurovision, παρατηρώντας με ρενδιαφέρον τις έκπληκτες αντιδράσεις φίλων για την κίνησή της να βάλει τους χορευτές της να δώσουν το μήνυμα της Ειρηνικής Συνύπαρξης Ισραήλ Παλαιστίνης.

Αρχικά να τονίσω πως πάντοτε θεωρούσα τη Eurovision ένα καθαρά πολιτικό διαγωνισμό, όπου παρουσιάζονται οι σχέσεις-συμμαχίες των χωρών που συμμετέχουν και, ταυτόχρονα, δίνονται πολιτικά μηνύματα καλυμμένα με το μανδύα της δήθεν καλλιτεχνικής και προοδευτικής σκοπιάς (μπούρδες). Η άποψή μου αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι συγκεκριμένα blocks χωρών ψηφίζουν με συγκεκριμένο τρόπο τόσα χρόνια, ενώ φέτος είδαμε πόσο έντονα προωθήθηκε από την κριτική επιτροπή το κρατίδιο των Σκοπίων με το όνομα που παρέδωσε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς.

Ας πάμε όμως στη Μαντόνα και στη δική της εμφάνιση. Δεν θα σχολιάσω ούτε πώς τραγούδησε ούτε αν έκανε παραφωνίες (ενημερωτικά η Μαντόνα δεν ήταν ποτέ φωνάρα- η Μαντόνα ήταν και είναι μια σκληρή επαγγελματίας που εργάστηκε πάρα πολύ για να φτάσει εδώ που έφτασε και χρησιμοποιήσε συγκεκριμένο τρόπο πρόκλησης τη δεκαετία του 80 και του 90 όταν οι άλλοι ακόμη δεν ήξεραν να παίζουν με την εικόνα).

Ο φετινός διαγωνισμός έγινε για τρίτη φορά στο Ισραήλ (είχε ξαναγίνει το 1979 και το 1999 στην Ιερουσαλήμ). Πιστεύετε όλοι εσείς ότι η Μαντόνα δεν είχε την κρυφή έγκριση της Μοσάντ; Γιατί δεν φαντάζομαι να νομίζετε πως η Μαντόνα ό,τι έκανε το έκανε από μόνη της.

Προσωπικά εκτιμώ ότι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η υπουργός Πολιτισμού της χώρας, Μίρι Ρεγκέβ, είπε πως δεν έπρεπε να εμπλακεί η πολιτική με τον διαγωνισμό, όλα ήταν συμφωνημένα. Όπως και η καλύπτρα στο μάτι. Γιατί μπορεί για τους Ευρωπαίους που δεν ήξεραν η Μαντόνα να έμοιαζε με πειρατίνα, όμως η καλύπτρα ήταν μια σαφέστατη αναφορά στο Μοσέ Νταγιάν (τρίτη φωτογραφία).

Ο Νταγιάν ( ο οποίος έχασε το αριστερό μάτι το 1941 πολεμώντας με τις βρετανικές δυνάμεις εναντίον του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έκτοτε φορούσε ένα μαύρο «πειρατικό» κάλυμμα για το υπόλοιπο της ζωής του, κάτι που τον έκανε μία από τις πιο διάσημες φιγούρες της διεθνούς πολιτικής) έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις τολμηρές στρατιωτικές του νίκες ενάντια σε αριθμητικά πολλαπλάσιες Αραβικές δυνάμεις: το 1967 στον πόλεμο των έξι ημερών με αιφνιδιαστικό χτύπημα κατέστρεψε ολοσχερώς την αιγυπτιακή πολεμική αεροπορία πριν προλάβει να απογειωθεί και ταυτόχρονα εισέβαλε στη Συρία κατακτώντας τα υψώματα Γκολάν που μέχρι σήμερα κατέχει το Ισραήλ. Τότε, μέσα σε έξι μέρες το Ισραήλ κατέκτησε τη χερσόνησο του Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και τα ωψώματα Γκολάν.

Το μήνυμα λοιπόν της ειρηνικής συνύπαρξης ήταν πολύ συγκεκριμένο. Ειρήνη με τους κανόνες του ισχυρού. Διότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ειρηνική συνύπαρξη δεν δύναται να υπάρξει όταν ένας από τους δυο υπερτερεί σε κάποιο τομέα. Υπάρχει ειρηνική επιβολή. Τα ρομαντικά περί ειρηνικής συνύπαρξης στον κόσμο του real politics μοιάζουν λίγο με το παραμύθι του λύκου που κοιμάται αγκαλιά με το πρόβατο και όταν πεινάσει θα φάει σούσι.

Γιώτα Χουλιάρα
Geopolitics & Daily News



Το διαβάσαμε από το: Η Μαντόνα, ο Μοσιέ Νταγιάν και το παραμυθάκι της ειρηνικής συνύπαρξης Ισραήλ Παλαιστίνης http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/05/blog-post_2081.html#ixzz5oadJvAGY