Μὲ τὴ συμπλήρωση τῶν 5 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ὀσιακὴ κοιμήση τοῦ Γέροντος Ἀναστασίου Κουδουμιανοῦ (2/12/2013) δημοσιεύουμε διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα τὶς ὁποῖες ἁλιεύσαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο.
Ἡ ἀγαπολογία τῶν «θεολογούντων» ἄνευ Θεοῦ… Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστὸς εἴχαμε σὰν χαρακτηριστικὸ γνώρισμα στοὺς «θεολογοῦντες» ἄνευ Θεοῦ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, στείρα ἐκνομίκευση τῆς πίστεως, τὴν ὑποκρισία θεμελιωμένη πάνω στὶς ἐξωτερικὲς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.
Σήμερα ἔχουμε τὴν ἐκφιλοσόφηση τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν πλήρη ἀντινομισμὸ τῆς πίστεως, τὴν ὑποκρισία βασιζομένη στὸν περὶ ἀγάπης νόμο! Μίας ἀγάπης ἰδεολογικοποιημένης καὶ ὄχι βιωματικῆς, γιατί βασίζεται στὴν ἀμνήστευση τῶν
παθῶν κατὰ ἀπομίμηση τῶν διατάξεων τοῦ βοθρικοῦ Κορανίου καὶ ὄχι στὴ μετοχὴ μέσω σταυρικῆς πορείας στὴν Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι γνήσια Ἀγάπη. Ἔχουμε ἕνα ἐπιθετικὸ «ἀγαπισμό», γιατί εἶναι ἰδέα ποὺ κατοχυρώνει πάθη, δὲν εἶναι βίωμα ποὺ ἀποκρυπτογραφεῖ ἐσωτερικὴ ἀναγέννηση… Ἄλλο ἀγάπη ἔστω σὰν ἔμπνευση ἀσκητικῆς προσπάθειας νὰ προσλάβω ἀπαθῶς τὸν συνάνθρωπο σὰν ὁμοσύστατο ἀδελφό, σὰν εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἄλλο ἀγαπολογία ποὺ δείχνει ἀνασφάλεια καὶ ψυχικὴ ἀνισορροπία καὶ ἐπιβάλλει μὲ ἕνα σπασμωδικὸ τρόπο τὸν περὶ ἀγάπης νόμο, ἀκριβῶς γιὰ νὰ κατοχυρώσει ἰδεολογικὰ τὸ ἀσταύρωτο τῆς νοσηρῆς ἀνθρώπινης παθολογίας… Αὐτὸ μπορεῖ νὰ βολεύει τὶς αἰσθησιακὲς ἀντιλήψεις μίας ἐκθρησκευμένης χριστιανικῆς πίστεως ἀλλὰ δὲν βολεύει τὴν ἀποστολοπαράδοτη δισχιλιετὴ μέθοδο τῆς προσαγωγῆς τοῦ κτιστοῦ στὸ Ἄκτιστο γεγονὸς ποὺ συνιστᾶ τὴ σωτηρία τοῦ...ἀνθρώπου.
Συνελόντι εἰπεῖν: τότε εἴχαμε τὴν ὑποκρισία μὲ αὐστηρὸ νομικὸ ἐπικάλυμμα. Τώρα τὴν ἔχουμε μὲ φαιδρὸ ἀγαπολογικὸ περίβλημα… Καὶ δὲν αἰσχύνονται νὰ σοφίζονται ἑρμηνεῖες καὶ περὶ τοῦ θεοφόρου σύγχρονου ἁγίου Πορφυρίου προκειμένου νὰ κατοχυρώσουν τὶς νοσηρὲς θέσεις τους. Ὅμως, νὰ εἶσθε σίγουροι, ὅτι ἐν πλησμονὴ ἁγίας ἀγάπης, θὰ τοὺς «ἐκδικηθεῖ» ὁ ἴδιος (ὁ ἅγιος Πορφύριος) μὲ τὴ γνήσια παράθεση τῆς θεόπνευστης θεολογίας του…»
«Ὅποιος κατακρίνει τὸ συνάνθρωπό του, δὲν τοῦ μένει καιρὸς νὰ τὸν ἀγαπήσει».
«Ἡ ἀγάπη ὅλα τὰ ὑπομένει, ἀλλὰ δὲν συμβιβάζεται μόνο μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν ἁμαρτία».
«Ἐκκλησία σημαίνει ἕνωση μὲ τὸ Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Ὅ,τι ὁδηγεῖ σ΄ αὐτοὺς εἶναι ἐκκλησία. Ὅ,τι δὲν ὁδηγεῖ σ΄ αὐτούς, ὅσο μπούγιο καὶ νὰ κάνει, εἶναι ἄρρωστα προγράμματα μίας θρησκευτικῆς Νομαρχίας».
«Ἡ ταπείνωση ὁδηγεῖ στὴν καρδιακὴ προσευχή, γιὰ ὅλο τὸ δένδρο τοῦ Ἀδὰμ (γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα)».
«Ἀπαιτεῖται ὁμολογία πίστεως καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα. Ὅσοι Δεσποτάδες καὶ νὰ τὸ ποῦν, μὴν ἀρνηθεῖτε τὸ Χριστὸ καὶ πάρετε τὴν κάρτα τοῦ Πολίτη».
«Τὰ εὔκολα δὲ σώζουν».
«Γάμος καὶ μοναχισμὸς ἔχουν τὸν ἴδιο σκοπό. Νὰ διασώσουν τὸ κατὰ φύσιν καὶ νὰ καὶ νὰ ὁδηγήσουν στὸ ὑπὲρ φύσιν. Νὰ ἐπαναφέρουμε μὲ τὴν ἄσκηση τὴν ἡδονὴ ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις στὸ νοῦ, ὅπως πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση. Νὰ μεταποιήσουμε τὸ βιολογικὸ σὲ πνευματικό. Ὅταν δὲν τὸ κάνουν αὐτό, ἀλλὰ ὁδηγοῦν στὸ παρὰ φύσιν ὄχι μόνο δὲν εἶναι ὠφέλιμοι δρόμοι, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐπικίνδυνοι, γιατί νομιμοποιοῦν τὴν ἁμαρτία».
«Ὁ Γέροντάς μου Ἀρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, ἀπαγόρευε καὶ ἀντίδωρο ἀκόμα νὰ δίνουμε στοὺς ἀρραβωνιασμένους ποὺ εἶχαν σχέσεις. Τώρα, ἀξιώνουν καὶ τὴ Θεία Κοινωνία… Ἀπὸ τὴν ἀνάξια συμμετοχὴ στὴ Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοὶ ἄνθρωποι. Τοὺς εὐεργετεῖ πάλι ὁ Χριστός, διὰ μάστιγος καὶ ἀφορήτου ὀδύνης. Καὶ τὰ δαιμονικὰ μικρόβια πηγαίνουν στὰ παιδιά τους».
«Ἔρχονται δεινά… Φοβερὰ δεινά.. Πυρηνικὸς ὄλεθρος… Ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ φέρουν τὰ παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα ποὺ κατήργησαν τὸ κὰτ΄ εἰκόνα Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ὅταν γενικεύεται ἡ ἁμαρτία τότε δὲν ἔχει λόγους ὑπάρξεως ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ τότε ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει. Γιὰ νὰ σταματήσει τὸ διαιωνιζόμενο κακὸ ὅπως τὰ Σόδομα».
«Ὁ νοῦς κατεβαίνει στὴν καρδία, μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τὴν μετάνοια καὶ τὴν εὐχὴ «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὅταν συμβεῖ αὐτό, ἡ καρδιὰ ἔχει καθαρίσει ἀπὸ τὰ πάθη. Ὁ νοῦς εἶναι τὸ μάτι της. Βλέπει τὰ πάντα. Ἀπὸ τὸ ἐξώτερον σκότος, μέχρι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἰσέρχεται στὸ χῶρο τῶν μυστηρίων. Βλέπει ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Ἀδάμ, ἕως στὴν ἐσχατιὰ τῶν αἰώνων. Ὅσο βέβαια παραχωρήσει ὁ Θεός».
«Ὁ παπισμὸς εἶναι ἡ μεγάλη διαστροφὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅσοι ἐπιδιώκουν ἕνωση μαζί του, ματαιοπονοῦν. Δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Χριστὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ πλανηθεῖ, γιατί ταυτίζεται μαζί της. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τὸ σῶμα του. Πλανῶνται ὅμως στοχαστὲς θεολόγοι καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες. Ὅμως θὰ παραδοθοῦν στὴν μῆνιν τῆς ἱστορίας καὶ στὴν αὐστηρὰ κρίση τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ἐπιδιώκουν ἕνωση μὲ τὸν παπισμό, ἀγνοοῦν δύο πράγματα. Τὸ ὕψος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὸ βάθος τῆς παπικῆς κακοδοξίας. Ἔτσι ἔλεγε ὁ Μέγας Σωφρόνιος τοῦ ΕΣΣΕΞ».
«Οἱ μοναχοὶ πρέπει νὰ εἶναι τὸ πρότυπο τῶν λαϊκῶν. Ὄχι βέβαια ὡς πρός τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, ἀλλὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας τῶν μοναχῶν θὰ τὴν ἐφαρμόσουν μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ σωφροσύνη στὸν εὐλογημένο γάμο. Τὴν ἀρετὴ τῆς ἀκτημοσύνης μὲ τὴν λιτότητα καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς μὲ τὴν κατὰ Θεὸ ὑπομονὴ στὸ γάμο τους καὶ τὴν ὑπακοή τους στὸν ἔμπειρο καὶ διακριτικὸ πνευματικό. Ἔτσι μεταποιοῦμε τὴν φιλαυτία. Τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ Ἀδάμ. Καὶ μεταποιοῦμε καὶ τὰ τρία κλαδιὰ τοῦ δέντρου αὐτοῦ. Τὰ τρία βασιλικὰ πάθη: Τὴν πλεονεξία, τὴν σαρκικότητα καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀπαιτεῖται ἄσκηση ἀπὸ μοναχοὺς καὶ λαϊκούς. Μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ κάθε πλευρά».
«Ἡ μετάνοια εἶναι δυνατή. Καλύπτει κάθε ρῆγμα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δημιούργησε ἡ ἁμαρτία».
Συνελόντι εἰπεῖν: τότε εἴχαμε τὴν ὑποκρισία μὲ αὐστηρὸ νομικὸ ἐπικάλυμμα. Τώρα τὴν ἔχουμε μὲ φαιδρὸ ἀγαπολογικὸ περίβλημα… Καὶ δὲν αἰσχύνονται νὰ σοφίζονται ἑρμηνεῖες καὶ περὶ τοῦ θεοφόρου σύγχρονου ἁγίου Πορφυρίου προκειμένου νὰ κατοχυρώσουν τὶς νοσηρὲς θέσεις τους. Ὅμως, νὰ εἶσθε σίγουροι, ὅτι ἐν πλησμονὴ ἁγίας ἀγάπης, θὰ τοὺς «ἐκδικηθεῖ» ὁ ἴδιος (ὁ ἅγιος Πορφύριος) μὲ τὴ γνήσια παράθεση τῆς θεόπνευστης θεολογίας του…»
«Ὅποιος κατακρίνει τὸ συνάνθρωπό του, δὲν τοῦ μένει καιρὸς νὰ τὸν ἀγαπήσει».
«Ἡ ἀγάπη ὅλα τὰ ὑπομένει, ἀλλὰ δὲν συμβιβάζεται μόνο μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν ἁμαρτία».
«Ἐκκλησία σημαίνει ἕνωση μὲ τὸ Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Ὅ,τι ὁδηγεῖ σ΄ αὐτοὺς εἶναι ἐκκλησία. Ὅ,τι δὲν ὁδηγεῖ σ΄ αὐτούς, ὅσο μπούγιο καὶ νὰ κάνει, εἶναι ἄρρωστα προγράμματα μίας θρησκευτικῆς Νομαρχίας».
«Ἡ ταπείνωση ὁδηγεῖ στὴν καρδιακὴ προσευχή, γιὰ ὅλο τὸ δένδρο τοῦ Ἀδὰμ (γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα)».
«Ἀπαιτεῖται ὁμολογία πίστεως καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα. Ὅσοι Δεσποτάδες καὶ νὰ τὸ ποῦν, μὴν ἀρνηθεῖτε τὸ Χριστὸ καὶ πάρετε τὴν κάρτα τοῦ Πολίτη».
«Τὰ εὔκολα δὲ σώζουν».
«Γάμος καὶ μοναχισμὸς ἔχουν τὸν ἴδιο σκοπό. Νὰ διασώσουν τὸ κατὰ φύσιν καὶ νὰ καὶ νὰ ὁδηγήσουν στὸ ὑπὲρ φύσιν. Νὰ ἐπαναφέρουμε μὲ τὴν ἄσκηση τὴν ἡδονὴ ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις στὸ νοῦ, ὅπως πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση. Νὰ μεταποιήσουμε τὸ βιολογικὸ σὲ πνευματικό. Ὅταν δὲν τὸ κάνουν αὐτό, ἀλλὰ ὁδηγοῦν στὸ παρὰ φύσιν ὄχι μόνο δὲν εἶναι ὠφέλιμοι δρόμοι, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐπικίνδυνοι, γιατί νομιμοποιοῦν τὴν ἁμαρτία».
«Ὁ Γέροντάς μου Ἀρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, ἀπαγόρευε καὶ ἀντίδωρο ἀκόμα νὰ δίνουμε στοὺς ἀρραβωνιασμένους ποὺ εἶχαν σχέσεις. Τώρα, ἀξιώνουν καὶ τὴ Θεία Κοινωνία… Ἀπὸ τὴν ἀνάξια συμμετοχὴ στὴ Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοὶ ἄνθρωποι. Τοὺς εὐεργετεῖ πάλι ὁ Χριστός, διὰ μάστιγος καὶ ἀφορήτου ὀδύνης. Καὶ τὰ δαιμονικὰ μικρόβια πηγαίνουν στὰ παιδιά τους».
«Ἔρχονται δεινά… Φοβερὰ δεινά.. Πυρηνικὸς ὄλεθρος… Ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ φέρουν τὰ παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα ποὺ κατήργησαν τὸ κὰτ΄ εἰκόνα Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ὅταν γενικεύεται ἡ ἁμαρτία τότε δὲν ἔχει λόγους ὑπάρξεως ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ τότε ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει. Γιὰ νὰ σταματήσει τὸ διαιωνιζόμενο κακὸ ὅπως τὰ Σόδομα».
«Ὁ νοῦς κατεβαίνει στὴν καρδία, μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τὴν μετάνοια καὶ τὴν εὐχὴ «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὅταν συμβεῖ αὐτό, ἡ καρδιὰ ἔχει καθαρίσει ἀπὸ τὰ πάθη. Ὁ νοῦς εἶναι τὸ μάτι της. Βλέπει τὰ πάντα. Ἀπὸ τὸ ἐξώτερον σκότος, μέχρι τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἰσέρχεται στὸ χῶρο τῶν μυστηρίων. Βλέπει ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Ἀδάμ, ἕως στὴν ἐσχατιὰ τῶν αἰώνων. Ὅσο βέβαια παραχωρήσει ὁ Θεός».
«Ὁ παπισμὸς εἶναι ἡ μεγάλη διαστροφὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅσοι ἐπιδιώκουν ἕνωση μαζί του, ματαιοπονοῦν. Δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Χριστὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ πλανηθεῖ, γιατί ταυτίζεται μαζί της. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τὸ σῶμα του. Πλανῶνται ὅμως στοχαστὲς θεολόγοι καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες. Ὅμως θὰ παραδοθοῦν στὴν μῆνιν τῆς ἱστορίας καὶ στὴν αὐστηρὰ κρίση τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ἐπιδιώκουν ἕνωση μὲ τὸν παπισμό, ἀγνοοῦν δύο πράγματα. Τὸ ὕψος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὸ βάθος τῆς παπικῆς κακοδοξίας. Ἔτσι ἔλεγε ὁ Μέγας Σωφρόνιος τοῦ ΕΣΣΕΞ».
«Οἱ μοναχοὶ πρέπει νὰ εἶναι τὸ πρότυπο τῶν λαϊκῶν. Ὄχι βέβαια ὡς πρός τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, ἀλλὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας τῶν μοναχῶν θὰ τὴν ἐφαρμόσουν μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ σωφροσύνη στὸν εὐλογημένο γάμο. Τὴν ἀρετὴ τῆς ἀκτημοσύνης μὲ τὴν λιτότητα καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς μὲ τὴν κατὰ Θεὸ ὑπομονὴ στὸ γάμο τους καὶ τὴν ὑπακοή τους στὸν ἔμπειρο καὶ διακριτικὸ πνευματικό. Ἔτσι μεταποιοῦμε τὴν φιλαυτία. Τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ Ἀδάμ. Καὶ μεταποιοῦμε καὶ τὰ τρία κλαδιὰ τοῦ δέντρου αὐτοῦ. Τὰ τρία βασιλικὰ πάθη: Τὴν πλεονεξία, τὴν σαρκικότητα καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀπαιτεῖται ἄσκηση ἀπὸ μοναχοὺς καὶ λαϊκούς. Μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ κάθε πλευρά».
«Ἡ μετάνοια εἶναι δυνατή. Καλύπτει κάθε ρῆγμα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δημιούργησε ἡ ἁμαρτία».
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/12/blog-post_2.html
Ἱ.Μ. Μόρφου
Ἱ.Μ. Μόρφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου