Oδύνη κι αμετανοησία (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Οι τραγικές συνέπειες της πρόσφατης πυρκαγιάς στην Αττική συγκλόνισαν προς στιγμή το πανελλήνιο. Γράφουμε προς στιγμή, καθώς θεωρούμε βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα λησμονηθούν τα πάντα και οι μόνοι που θα εξακολουθήσουν να θρηνούν θα είναι οι πονεμένοι συγγενείς των θυμάτων. Φοβούμαι ότι το μήνυμα δεν ελήφθη ούτε από τους κρατούντες ούτε από τον λαό. Από κάποιους μάλιστα παρερμηνεύτηκε.

Αρχίζουμε από κάποια παρερμηνεία του. Την πρόβαλε στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μητροπολίτης της χώρας μας. Θεώρησε την τραγωδία ως τιμωρία από μέρους του Θεού, επειδή ο πρωθυπουργός και οι κύριοι συνεργάτες του διακηρύσσουν με καύχηση την αθεΐα τους. Δικαιώνει με τον τρόπο αυτό ο ποιμενάρχης εκείνους που θεωρούν τον Θεό τιμωρό και χαρακτηρίζουν ως θεομηνίες τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Πολλοί ασθενείς στην πίστη θα διερωτηθούν: Η Εκκλησία κηρύσσει ότι «ο Θεός αγάπη εστί», πώς το δίδαγμα αυτό συμβιβάζεται με την σκληρή τιμωρία; Είναι διαχρονικό το ερώτημα και οφείλεται στην παρερμηνεία του ευαγγελικού λόγου. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός, αλλά χορηγός της χάριτός του. Όταν ο άνθρωπος αρνείται την χάρη του Θεού, ενσκήπτουν τιμωρίες, οι οποίες οφείλονται στην κακία του διαβόλου. Και συχνότατα οι συμφορές δεν πλήττουν τους ενόχους αλλά αθώους. Γι’ αυτό και συνάνθρωποί μας, που αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού θέτουν το ερώτημα: Δεν βλέπει ο Θεός σας τον πόνο και τη δυστυχία σ’ όλη την έκταση του πλανήτη; Δεν βλέπει τα τυμπανιαία σώματα μικρών αθώων παιδιών, που πεθαίνουν από πείνα; Δεν συμπονά τα άλλα, που ψήνονται από τον πυρετό και οι γονείς τους αδυνατούν να τους προσφέρουν απλό αντιπυρετικό; Γιατί δεν επεμβαίνει προς τιμωρία εκείνων που βομβαρδίζουν αμάχους και φονεύουν ή ακρωτηριάζουν αθώα παιδάκια; Και καταλήγουν στο θλιβερό συμπέρασμα: Δεν είναι Θεός αγάπης αυτός που πιστεύετε. Δεν υπάρχει κάν.

Δεν είναι όμως η παρερμηνεία του ευαγγελικού λόγου το μόνο ολίσθημα. Ο επίσκοπος με τα γραφέντα δίδει άφεση αμαρτιών στους πνευματικούς ποιμένες, στους προασκήσαντες την εξουσία και στον λαό. Εύκολα μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι όλα ήσαν ευλογημένα από τον Θεό πριν από την άνοδο στην εξουσία της παρούσας κυβέρνησης. Η κοινωνική αδικία, η καταβαράθρωση της οικονομίας, η εκποίηση του δημοσίου πλούτου στο αδηφάγο κεφάλαιο, διεθνές και εγχώριο, ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων από την μικρή οθόνη, η νομιμοποίηση των εκτρώσεων δεν επισύρουν την οργή του Θεού! Την επισύρουν μόνο η αθεΐα και η νομιμοποίηση μιας διαστροφής. Ακόμη ο Θεός δεν οργίζεται, όταν τα πλάσματά του στερούν από άλλα πλάσματά του το πολυτιμότερο δώρο Του, την ελευθερία! Ο εν λόγω μητροπολίτης κατά καιρούς πλέκει το εγκώμιο οπαδών ολοκληρωτικής ιδεολογίας και κατ’ αυτόν τον τρόπο αυτοδικαιώνεται και δικαιώνει όλους όσοι, κληρικοί και λαϊκοί, συμπορεύτηκαν με τους ισχυρούς της δικτατορίας. Οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού είναι το ισχυρότερο όπλο, το οποίο το σύστημα χρησιμοποιεί, για να αποτραπεί η κριτική κατά του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου. ΟΙ σειρήνες διαλαλούν: Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή αποδέχεσθε τους «δημοκράτες» της σε βάθος διαφθοράς ή συμπορεύεστε με τους φασίστες. Και οι πολλοί σκύβουν το κεφάλι και υποτάσσονται. Και ο εν λόγω μητροπολίτης κάποιους, που, βιώνοντας το υπαρξιακό κενό, αρχίζουν να αναζητούν τον Θεό τους εμποδίζει να προσέλθουν ακολουθώντας την έκκληση του ψαλμωδού «γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος». Πώς να προσέλθουν όταν αναβιώνει το «πνεύμα» της Ιερής Εξέτασης;

Η Αρχιεπισκοπή, ύστερα από ερώτηση δημοσιογράφων, μέσω του διευθυντού του Γραφείου τύπου δήλωσε ότι «ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τις προσωπικές του απόψεις! Και οι δημοσιογράφοι πρόσθεσαν τη «σάλτσα»: Η Αρχιεπισκοπή τον άδειασε! Αλλά χωρούν προσωπικές απόψεις σ’ έναν επίσκοπο, για τον οποίο το εκκλησιαστικό σώμα εύχεται να τον έχει ο Θεός «σώον, έντιμον, υγιά, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας»;

Την τιμή της Ιεραρχίας ανέλαβε να «διασώσει» άλλος μητροπολίτης, ο οποίος απαντώντας έγραψε: «Σήμερα ο Θεός θρηνεί μαζί με τους ανθρώπους. Θρηνεί για μια μεγάλη καταστροφή, που οδήγησε στην απώλεια δεκάδων αδελφών μας. Δεν βρίσκεται απέναντί μας ο Θεός, δεν τιμωρεί ο Θεός -δεν ξέρει να τιμωρεί, δεν γνωρίζει την τιμωρία- αλλά στέκεται στο πλευρό των δημιουργημάτων του, των καρπών της αγάπης του. Πονάει μαζί τους, δακρύζει μαζί τους, διαλύεται μαζί τους, σταυρώνεται ξανά μαζί τους». Πολύ ορθά όλα αυτά. Το θλιβερό είναι ότι σε άλλη παράγραφο του κειμένου αντίκρουσης προσθέτει τα ακόλουθα: «Λυπάμαι, αλλά ο «άθεος» Πρωθυπουργός μίλησε με περισσότερη ανθρωπιά και ευαγγελική πραότητα για τους πονεμένους της πυρκαϊάς από ότι εσείς. Κάλεσε τον πληγωμένο λαό μας σε ενότητα και ομοψυχία, ενώ εσείς εξαπολύσατε κήρυγμα μίσους, κήρυγμα αντιχριστιανικό, απάνθρωπο»!

Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των πολιτικών, στην οποία κυρίαρχο σύνθημα είναι το «πολιτικά ορθό», ο δεύτερος μητροπολίτης εναρμονίζεται πλήρως με το «πνεύμα» εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας και της πλήρους υποταγής της στους άρχοντες του κόσμου. Κατ’ αρχήν ο πρωθυπουργός έκανε χρήση δημαγωγικού λόγου. Σαφώς και έχουμε μεγάλη ανάγκη από ενότητα και ομοψυχία. Τί έπραξε όμως μέχρι τώρα η κυβέρνηση, για να την επιτύχει; Απεναντίας οξύνει τον διχασμό. Ακόμη και μετά τη συμφορά παραμένει αλαζονική και ουδεμία ευθύνη ανέλαβε, ευθύνη όχι βέβαια έναντι του Θεού, αλλά των συνανθρώπων μας, που θρηνούν. Είδαμε την υπέρμετρη καύχησή της! Ο ποιμενάρχης θέτει τη λέξη «άθεος» σε εισαγωγικά! Γιατί, άραγε; Μήπως δεν έχει διακηρύξει ο ίδιος την αθεΐα του; Ένδειξη κοσμικής αβροφροσύνης; Αλλά αυτή ακριβώς είναι το σαράκι μας! Η διοικούσα Εκκλησία δεν θα έπρεπε να αφορίζει εκείνους που δηλώνουν άθεοι και να αποκλείει την είσοδό τους στους ιερούς ναούς; Όχι μόνο αυτό δεν έπραξε, αλλά και κάλεσε τον πρωθυπουργό προ τριετίας να ρίξει τον σταυρό αγιασμού των υδάτων στη δεξαμενή του Κολωνακίου! Και ο επιτιμών μητροπολίτης προ έτους έδωσε στον πρωθυπουργό τον σταυρό για να τον περάσει στον λαιμό του κολυμβητού που έπεσε στα παγωμένα νερά της θάλασσας την ημέρα των Θεοφανίων! Για τον πρωθυπουργό αψήφησε εκείνος το ψύχος ή για τον Χριστό;

Ο Χριστός σε κάποιον λόγο του είπε κάποτε: «Η νομίζετε ότι οι δέκα οκτώ, επάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ και τους θανάτωσε, αυτοί υπήρξαν ενώπιον του Θεού αμαρτωλοί και χρεώστες περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, που κατοικούν εις την Ιερουσαλήμ; Όχι σας λέγω· Εάν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι κατά τον ίδιον τρόπον θα χαθείτε». Η συμφορά ήλθε το 70 μ.Χ.

Η διοικούσα Εκκλησία οφείλει να κηρύσσει κήρυγμα μετάνοιας στον λαό. Αλλά αυτό έρχεται σε αντίθεση προς το «πολιτικά ορθό», αν και δεν διατρέχουν οι πνευματικοί πατέρες από τα «ουκ εξεστί σοι», τον κίνδυνο, που αντιμετώπισε ο άγιος Ιωάννης, ο βαπτιστής του Χριστού. Και η Πολιτεία «ευγνωμονούσα» αναθέτει στη διοικούσα Εκκλησία τη συγκέντρωση υλικών αγαθών, ενώ για τη στήριξη των δοκιμασθέντων αποστέλλει ψυχολόγους, αποδεχόμενη ότι είναι καλύτεροι διαχειριστές του ψυχικού πόνου σε μια κοινωνία νεκρωμένων ψυχών!

Για τον κρατικό μηχανισμό στο επόμενο άρθρο.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

http://kozan.gr/archives/126376