Ξημερώνει πάλι Σάββατο του Λαζάρου. Θα πάρω πάλι το καλαθάκι μου το στολισμένο και θάρθω να Σε προλάβω πριν μπεις στην πόλη του θριάμβου και της αγωνίας Σου.
Με καρτερούσες με τα χέρια Σου ανοιχτά.....
Θέλω να με δεις και να Σε δω πριν τον θρίαμβο και πριν το Πάθος. Να ιδωθούμε πριν πονέσεις, πριν (Σε) κλάψω, πριν το συναίσθημα, στο "πριν" των μεγάλων στιγμών.
Θέλω να Σου πω πόσο πολύ θα ήθελα να Σε αγαπήσω. Αυτό μόνο και να Σου δώσω μια βιολέτα από το καλαθάκι μου και ντρέπομαι να Στο πω αλλά χρόνια τώρα θα ήθελα να μπορώ να Σου χαρίσω και ένα από εκείνα τα μεγάλα κατάλευκα αυγά που πάντα έβαζε στο καλάθι μου η Παντελίνα, με μια χούφτα καρύδια δίπλα κι'ένα χαμόγελο.
Συγχώρεσέ με αλλά πάντα θέλω να μοιράζομαι με τους που αγαπώ ό,τι αγαπώ, ό,τι με σημάδεψε και ό,τι με στοίχειωσε.
Αυτά δε που Σου λέω δεν είναι παρά τα τεκμήρια πως κάποτε υπήρξα αθώα και όμορφη και εκεί θέλω να επιστρέψω ή μέσα από κει να Σε βρω τον μόνο Αθώο και Όμορφο, τον μοναδικό που δεν θα με μαλώσει αν σπάσω ακόμη και όλα τ'αυγά στο καλάθι μου ή ξοδέψω όλα τα χρήματα του "ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια" σε ζαχαρωτά, όπως δεν με μάλωσες όταν αργότερα ακούμπησα την ζωή μου σε άλλα από τα δικά Σου χέρια.
Με καρτερούσες με τα χέρια Σου ανοιχτά.....
Ξεκίνησα νάρθω. Χρόνια τώρα, έρχομαι! Όταν Σε αγαπήσω θα έχω φτάσει.
Το σημαντικό είναι πως ξέρω πως δεν θα φύγεις πριν έρθω, πως δεν θα μπεις στην πόλη πριν προφτάσω να Σε δω και να μου χαμογελάσεις, όπως συχνά το κάνεις τελευταία....
Τακτοποιώ όμορφα τα λουλουδάκια στο παιδικό μου καλαθάκι και βαδίζω γρήγορα προς το Σάββατο, πριν αναστηθεί ο φίλος Σου.
Για να Σε προφτάσω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου