Συγχωρούμε... ενώ θα έπρεπε να ζητήσουμε συγχώρεση, τόσος είναι ο εγωισμός μας... Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να συγχωρήσουμε... Τέτοιοι είμαστε!

Απλά σκέφτηκα, ότι μερικές φορές αισθανόμαστε ότι πρέπει να συγχωρήσουμε κάποιον και τον συγχωρούμε και αισθανόμαστε ότι ξεχειλίσαμε από ευσέβεια και αδελφοσύνη και κάθε χριστιανικό ήθος, ενώ μπορεί να προκαλέσαμε τον αδερφό, να μας συμπεριφερθεί έτσι!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ!

Υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που όντως μπορεί να αδικηθούμε και πολύ απλά, να μην μιλήσουμε, αλλά να συλλογιστούμε το λάθος του αδερφού και μέσα μας να τον δικάσουμε σιωπηρώς. Και να στεφανώσουμε και τον εαυτό μας, για την σιωπή του. Και πάλι μεγάλο το σφάλμα μας!!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΓΩΙΣΤΕΣ!

Μπορεί να ζητήσουμε συγχώρεση και να λάβουμε και την δική του συγχώρεση και αγάπη. Και τότε συμβαίνει το εξής. Ελεείς και λαμβάνεις αντάλλαγμα. Και όποιος λαμβάνει μισθό από τον κόσμο, δεν λαμβάνει από τον Ουρανό.

ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Και άλλες φορές συγχωρούμε κάποιον, ενώ περιμένουμε αντάλλαγμα από τον Θεό και είναι μεγαλύτερο το σφάλμα μας!!!

ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΦΟΒΕΡΗ ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΜΕ ΘΑΥΜΑ!

Ενώ νομίζω, πως πρέπει να θλιβόμαστε πολύ για τον εαυτό μας, που βρεθήκαμε -έτσι και αλλιώς- να γίνουμε αιτία πτώσεως του αδερφού μας. Κάτι που ενώ το γράφω, φαίνεται ότι δεν το κατέχω. Και αν θεωρήσω πως το κατέχω και πάλι το χάνω.

Είναι πολύ όμορφο, νοερώς να αγκαλιάζεις στον σταυρό σου και μαζί τον αδερφό που θέλει το αίμα σου.

Φαίνεται αλαζονικό. Φαίνεται να θέλεις να γίνεις θεός, σαν τον Χριστό και να Τον αντιγράψεις!

Όμως αν το νιώσεις αυτό το συναίσθημα, εκπληρώνεις χωρίς να το επιδιώκεις, αυτό που είπε: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16).

Θέλει μεγάλη καθαρότητα ψυχής και ταπείνωση για να επιτευχθεί κάτι τόσο Μεγάλο Πράγμα. Και μόνο σαν λογισμός, αν υπάρχουν όλα τα παραπάνω, στην καρδιά μας, δεν μπορεί να επιτευχθεί τέλεια συγχώρεση. Και αυτός είναι ο λόγος που τον ξεμπροστιάζω και εδώ και φυσικά στο Άγιο Πετραχήλι του Πνευματικού. Μεγάλο Μυστήριο το Πετραχήλι...!!!

Και μόνο ο Θεός σου δίνει τέτοια Αγάπη, όταν ζητάς την Αγάπη Του, να ζήσεις και να ελευθερωθείς!

Νομίζω πως όταν προσευχόμαστε, πρέπει να αναγνωρίζουμε την ακάθαρτη αγάπη μας, που θέλουμε να εκφράσουμε και στον Χριστό μας. Και να ζητούμε να μας ελεήσει. Δεν ζητούμε συγκεκριμένα πράματα, γιατί δεν ξέρουμε, τι ακάθαρτες προσμίξεις έχει η φαινομενική αγάπη μας.

Και αν μας ελεήσει, σταδιακά και υπομονετικά, θα χαιρόμαστε να θυσιαζόμαστε και για τον αδερφό μας! Δίχως ανταλλάγματα! Αγαπώντας, χωρίς πάθη!

Κάτι που ως άνθρωποι ποτέ δεν θα βιώσουμε!

Ο αγώνας όμως, της κατακρίσεως του εαυτού μας, ελκύει υπέροχους λογισμούς!

Θεός νομίζω είναι, Ότι νιώθουμε Τέλειο και δεν μπορούμε να πράξουμε!

Ας με διορθώσετε, μπορεί να κάνω λάθος.

Ένας φίλος μου είπε, πως έλεγαν για τον Αββά Μακάριο τον μεγάλο, ότι είχε γίνει, όπως λέει η Γραφή, θεός επίγειος. Γιατί όπως ακριβώς ο Θεός σκεπάζει τον κόσμο, έτσι και ο Αββάς Μακάριος σκέπαζε τα ελαττώματα που έβλεπε στους άλλους, σαν να μη τα έβλεπε, και εκείνα που άκουε σαν να μη τα άκουε.

Άσωτος Υιός.