Υπάρχει μία Αγκαλιά για εσένα...

  Σε μια εποχή που οι αγκαλιές λιγοστεύουν, που οι παλιές εποχές σου, φαντάζουν καλύτερες από τις σημερινές και που η αγκαλιά των γονιών σου, μοιάζει ένα μακρινό πανέμορφο όνειρο... 
Σε μια πόλη που πασχίζεις να ζήσεις, να αναπνεύσεις... και ιδρώνεις και αδικείσαι και πληγώνεσαι και κανένα χέρι δεν απλώνεται για να σε βοηθήσει, να σηκωθείς και πάλι χαρούμενος στα πόδια σου... 
Σε μια πόλη που αν σκοντάψεις και συρθείς πληγωμένος, θα ζήσεις την μοναξιά, την σιωπή και την απελπισία, πιο έντονα από πριν...  
Υπάρχει μία Σωτήρια Αγκαλιά για εσένα... 



Υπάρχει Εκείνος που έπλασε τα χέρια των Πνευματικών Πατέρων μας και που περιμένουν να πέσεις πάνω τους, με την σφοδρότητα που απέκτησες, στην μέγιστη μελαγχολία και απελπισία σου... 
Όταν θα βιώσεις το αδιέξοδο των μάταιων προσπαθειών σου για ευτυχία και ζωή, Εκείνος θα ανοίξει και πάλι τον δρόμο για εσένα, Μυστηριακά και Αγαπητικά...  
Αυτή την ταχύτητα, την ορμή, του κόσμου το φαρμάκι που ποτίστηκες, την άνευ προηγουμένου παράδοση, αναζητούν οι ασπρομάλληδες γενειοφόροι της Εκκλησίας Του, ιερείς... Που καθημερινά περιμένουν στις Εκκλησιές μας και επιθυμούν και διορίστηκαν από Εκείνον, δωρεάν να δώσουνε, να μεταγγίσουνε, το Αίμα και την Παρηγοριά Του, στην ασθενή καρδιά όσων αισθανθούν το φορτίο τους και θελήσουν να αλαφρώσουν, με την μορφή Άρτου και Οίνου...  
Όταν τα φτωχά μάτια σου δακρύσουν, θα αισθανθούν την Δόξα της επί της γης Νύμφης του Κυρίου, της Εκκλησίας της ενορίας σου και τις Δωρεές που κρύβει η Άγια Τράπεζά Της.
Τα δακρυσμένα μάτια και οι πληγωμένοι εγωισμοί, γκρεμίζουν τους τοίχους της Εκκλησίας, την ευσέβεια της εποχής και ατενίζουν τον Αληθινό Θησαυρό που περιμένει να δειπνήσει μαζί τους. Ένα Θείο Βρέφος, ένας Αγαθός Αμνός, ένας Ταπεινός Πανίσχυρος Θεός σε περιμένει και η Γνώση της Ορθοδοξίας Του, γεμίζει με νέους λογισμούς, τον σκοτισμένο νου σου και σε ταπεινώνει, δυναμωτικά!  
Όταν τα πόδια σου και η περηφάνια σου λυγίσουν, όταν τα μάτια σου θολώσουν από δάκρυα και δεν θέλουν άλλο τον κόσμο να δούνε κι όταν η καρδιά σου χτυπήσει σαν τρελή και ερωτευτεί τον Χριστό του κόσμου, τον Σταυρωμένο Θεό των Παθών σου... Τότε το Άγιο Πετραχήλι του Ιερέως του Χριστού μας, θα σε σκεπάσει, θα σε ξεκουράσει και θα σε ενδυναμώσει ακατανόητα και μυστικά...  
Όταν είσαι έτοιμος να φωνάξεις πόσο έσφαλες, πόσο ανίκανος είσαι να ζήσεις αυτή την μικρή ζωή που σου δόθηκε και πόσο τυφλός έγινες, ανίκανος να βιώσεις τον Ζωντανό Κύριο της υποσχόμενης Αιώνιας Μακαριότητας... 
Όταν σταματάς κόντρα στο χρόνο που τρέχει και σε παρέσερνε... 
Και όταν ποθήσεις να κάνεις μία νέα Αρχή... 
Τότε ο Χριστός, σου δείχνει που θα κάνεις το Τέλος σου, στην Εκκλησία Του.
Ταπεινά και εξομολογητικά. 
Και σε καλεί με νηστεία λογισμών και φαγητών, νηστεία από τον κόσμο σου, να βάλεις ένα τέλος στην συμφορά σου, εξομολογούμενος τα λάθη σου και περιμένοντας κενός την Αληθινή Τροφή και Τρυφή σου και να προγευτείς, για όσα θα συνεχίσεις με χαρά, για λίγο να υπομένεις...
Αξίζει να κενωθείς.
Αξίζει να "καινοθείς"!  
Φανερώνεις τις πληγές σου και γιατρεύεσαι, μετανιώνεις και χαίρεσαι. Γονατίζεις και πετάς. Και εκεί σκυμμένος, κάτω από το Άγιο Πετραχήλι του Ουρανού, οι Άγγελοι κάνουν γιορτή και ψέλνουν μαζί με την ψυχή σου, που επιστρέφει στην Αγκαλιά της Ζωής και ευφραίνεσαι και αγαπάς ξανά, όλου του κόσμου τις αρετές...  
Μην αργείς.
Μην μάταια κοπιάζεις να σταματήσεις την ταχύτητα της απελπισίας σου.  Παραδώσου, με ψυχή και σώμα, όλος στην αγκαλιά που σε περιμένει, να σε ακούσει, δίχως να σε κατακρίνει...  
Και ζήσε αγαπημένε μου, αδύναμε άνθρωπε, αδερφέ και εαυτέ μου, που για εσένα επέμενε μαστιγώσεις, καρφιά και σταυρό, που χάλασε την Ομορφιά Του και έχυσε το Αίμα Του, για να σε επαναφέρει μέσω της Σταύρωσής Του, στην Ανάσταση, στην Ζωή και στον Παράδεισο όπου ανήκες.
Ζήσε τα θαύματα του παράλυτου, του τυφλού, του δαιμονισμένου που έκανε.
Ζήσε την ζωή των Ζωντανών Αγίων που προσκυνάς με το σώμα σου και μάθε τι είναι Θρησκεία, τι είναι Ορθοδοξία, τι είναι Εκκλησία και ποιο είναι το Όνομά Του... με την καρδιά σου.
Ζήσε!
Χριστός λέγεται και είναι Ολόκληρος Κόσμος, Οδός και Παράδεισος, που προκαλεί Φόβο, Δέος, Δάκρυα, Ταπείνωση και Χαρά, Αιώνια Αγαλλίαση και Μέθη.  
«Kύριε, ασθενής ειμί. Συ οίδας τούτο. Μετά φόβου εκζητώ τας προς Σε οδούς. Μη υπερίδης με∙ μη αποστής απ’ εμού εν τη πτώσει μου . Γενού εγγύς εμού, του μηδαμινού, αλλά διψώντός Σε. Σκήνωσον εμοί και ποίησον Συ Αυτός εν εμοί παν ο,τι ενετείλω ημίν. Ποίησόν με Σον εν αγάπη ασαλεύτω εις αιώνας αιώνων». (Αρχιμ. Σωφρόνιος του Essex)  
Άσωτος Υιός.