Πίστη είναι...

Πίστη είναι,
να Του λες, δεν Σε βλέπω...
και να σου απαντά με δάκρυα, στα μάτια σου,
να Του λες, πες μου τι να κάνω, για να Σε δω...
και να σου απαντά, ανοίγοντας τα μάτια σου και βλέποντας τα κρίματά σου,
να Του λες, συγχώραμε σαν μωρό παιδί...
και να Σε γονατίζει,
να Του λες, δείξε μου τον δρόμο...


και να σε πηγαίνει στο Άγιο Πετραχήλι ενός παππούλη,
να Του λες, πλέον τίποτε από όσα Του έλεγες, να Του αφήνεσαι...
και να Τον κοινωνείς,
να μένεις νηστικός μέρες,
να πετάς για προσευχή,
να βλέπεις Φως
και να ακούς την Ευχή στην καρδιά σου
και πότε να θρηνείς και πότε να λάμπεις,
να θεολογείς και να θεωρείς,
να αγαπάς τα πάντα, όσο ποτέ άλλοτε,
και να μισείς τον εαυτό σου,
χωρίς να νομίζεις, ότι όλα αυτά, είναι κατόρθωμά σου.

Και μετά λένε ότι ο Θεός δεν υπάρχει ή είναι μόνο Άνθρωπος...
Ο Θεός είναι πνεύμα και νοείτε,
μέσω του Υιού Του και των Ενεργειών του Αγίου Πνεύματος.
Και οι προσευχές που Τον ελκύουν,
είναι εκείνες, που γίνονται με την καρδιά και όχι με το στόμα.
Όπως όταν σπαράζεις στο κλάμα,
για το χαμένο σου παιδί ή τον νεκρό γονιό σου.

Αυτή νομίζω, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι Πίστη.
Η επικοινωνία της καρδιάς, με Εκείνον τον Θεό,
που μας ερωτεύτηκε και έφθασε μέχρι τον Σταυρό!
Και δίδετε μόνο από τον Ίδιο!

Δεν Σε βλέπω Κύριε... δεν σε βλέπω Κύριε...
Κύριε Ιησού γλυκύτατε Χριστέ μου, ελέησέ με τον αμαρτωλό.
Άσωτος Υιός.