Posted by kalinda 
Για ποια εικόνα μιλάμε; Την εικόνα που θέλει η κοινωνία να έχουμε. Γι’ αυτή μιλάμε. Για τα «πρέπει» μιας κοινωνίας που απαιτεί να είμαστε τέλειοι σε όλα.
Απαιτεί να δουλεύουμε. Απαιτεί να κάνουμε παιδιά. Απαιτεί να καταναλώνουμε. Κι εμείς προσπαθούμε μια ζωή, από μικρά παιδιά, να ανταποκριθούμε σε αυτές τις απαιτήσεις. Και όσο πιο πολύ ανταποκρινόμαστε, τόσο χάνουμε τον Εαυτό μας.
Τι από όλα αυτά που ζούμε έχουμε πραγματικά επιλέξει; Αλήθεια, έχουμε μπει ποτέ στην διαδικασία να αναλογιστούμε, τι από όλα αυτά που ζούμε είναι καθαρά δική μας επιλογή. Κι αν βρούμε κάτι που όντως είναι δική μας επιλογή, ας αναλογιστούμε και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούμε.
Πόσοι από μας ζουν μια ζωή που είναι δημιούργημα δικό τους και όχι υπαγορευμένη από τα πρότυπα της κοινωνίας; Πόσοι από μας κάνουν την εργασία που θέλουν με τις συνθήκες που θέλουν; Πόσοι από μας μεγαλώνουμε την οικογένεια μας όπως θέλουμε;
Συμβιβαζόμαστε. Κάθε μέρα, σε όλους τους τομείς, με όλους τους ανθρώπους γύρω μας. Συμβιβαζόμαστε για να μην χαλάσουμε την εικόνα μας. Για να συνεχίσουμε να είμαστε άλλο ένα πρότυπο για την κοινωνία μας. Μια κοινωνία που μόνο απαιτήσεις έχει. Απαιτήσεις που κατατρώγουν την πραγματική μας θέληση. Απαιτήσεις στις οποίες αγωνιζόμαστε να ανταπεξέλθουμε. Και έχει γίνει αυτός ο αγώνας τρόπος ζωής και έχουμε ξεχάσει οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό. Ένας καθημερινός αγώνας που τελικά, έχει αλλοτριώσει την ίδια τη φύση μας.
Έχουμε πάψει να Υπάρχουμε και δεν το έχουμε καταλάβει γιατί είμαστε απασχολημένοι με το να ικανοποιήσουμε τα ζητούμενα της κοινωνίας μας. Και είμαστε τόσο απασχολημένοι που ακόμη δεν έχουμε δει ότι αυτή η κοινωνία καταρρέει. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτή την κοινωνία που παλεύουμε να ικανοποιήσουμε. Είναι σε παρακμάζουσα κατάσταση τόσα πολλά χρόνια που το μόνο που της έχει μείνει πια είναι να μας ξεζουμίζει όλο και περισσότερο…
Κι εμείς τι κάνουμε; Τσαλακώνουμε τον Εαυτό μας για να συνεχίσουμε να διατηρούμε την εικόνα του «σωστού» ανθρώπου. Την εικόνα «πρότυπο» που εδώ και χρόνια «φυτεύεται» σιγά σιγά, υπομονετικά, σχεδόν ύπουλα, μέσα στο ευκολόπιστο μυαλό μας.
Και τέλος… ξέρουμε για ποιον Εαυτό μιλάμε; Ξέρουμε, τουλάχιστον, που θα τον ψάξουμε αν πότε αποφασίσουμε να τον βρούμε;
Για ποια εικόνα μιλάμε; Την εικόνα που θέλει η κοινωνία να έχουμε. Γι’ αυτή μιλάμε. Για τα «πρέπει» μιας κοινωνίας που απαιτεί να είμαστε τέλειοι σε όλα. Απαιτεί να δουλεύουμε. Απαιτεί να κάνουμε παιδιά. Απαιτεί να καταναλώνουμε. Κι εμείς προσπαθούμε μια ζωή, από μικρά παιδιά, να ανταποκριθούμε σε αυτές τις απαιτήσεις. Και όσο πιο πολύ ανταποκρινόμαστε, τόσο χάνουμε τον Εαυτό μας.
Τι από όλα αυτά που ζούμε έχουμε πραγματικά επιλέξει; Αλήθεια, έχουμε μπει ποτέ στην διαδικασία να αναλογιστούμε, τι από όλα αυτά που ζούμε είναι καθαρά δική μας επιλογή. Κι αν βρούμε κάτι που όντως είναι δική μας επιλογή, ας αναλογιστούμε και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούμε.
Πόσοι από μας ζουν μια ζωή που είναι δημιούργημα δικό τους και όχι υπαγορευμένη από τα πρότυπα της κοινωνίας; Πόσοι από μας κάνουν την εργασία που θέλουν με τις συνθήκες που θέλουν; Πόσοι από μας μεγαλώνουμε την οικογένεια μας όπως θέλουμε;
Συμβιβαζόμαστε. Κάθε μέρα, σε όλους τους τομείς, με όλους τους ανθρώπους γύρω μας. Συμβιβαζόμαστε για να μην χαλάσουμε την εικόνα μας. Για να συνεχίσουμε να είμαστε άλλο ένα πρότυπο για την κοινωνία μας. Μια κοινωνία που μόνο απαιτήσεις έχει. Απαιτήσεις που κατατρώγουν την πραγματική μας θέληση. Απαιτήσεις στις οποίες αγωνιζόμαστε να ανταπεξέλθουμε. Και έχει γίνει αυτός ο αγώνας τρόπος ζωής και έχουμε ξεχάσει οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό. Ένας καθημερινός αγώνας που τελικά, έχει αλλοτριώσει την ίδια τη φύση μας.
Έχουμε πάψει να Υπάρχουμε και δεν το έχουμε καταλάβει γιατί είμαστε απασχολημένοι με το να ικανοποιήσουμε τα ζητούμενα της κοινωνίας μας. Και είμαστε τόσο απασχολημένοι που ακόμη δεν έχουμε δει ότι αυτή η κοινωνία καταρρέει. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτή την κοινωνία που παλεύουμε να ικανοποιήσουμε. Είναι σε παρακμάζουσα κατάσταση τόσα πολλά χρόνια που το μόνο που της έχει μείνει πια είναι να μας ξεζουμίζει όλο και περισσότερο…
Κι εμείς τι κάνουμε; Τσαλακώνουμε τον Εαυτό μας για να συνεχίσουμε να διατηρούμε την εικόνα του «σωστού» ανθρώπου. Την εικόνα «πρότυπο» που εδώ και χρόνια «φυτεύεται» σιγά σιγά, υπομονετικά, σχεδόν ύπουλα, μέσα στο ευκολόπιστο μυαλό μας.
Και τέλος… ξέρουμε για ποιον Εαυτό μιλάμε; Ξέρουμε, τουλάχιστον, που θα τον ψάξουμε αν πότε αποφασίσουμε να τον βρούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου