Τώρα κλαις γιατί κλαις, συ δεν ήσουν που γέλαγες χθες…όταν οι Έλληνες
εκλιπαρούσαν ανθρώπινη συμπεριφορά -θυμίζοντάς σου πως πρώτα είμαστε οικογένεια
με ιδανικά και ύστερα ταμείο είσπραξης χρεών
(παραφουσκωμένων)-, όταν και πάλι
εμείς οι Έλληνες φωνάζαμε «μην κλείνετε τα σύνορα στους πρόσφυγες», όταν οι
πρόσφυγες οι ίδιοι φωνάζουν το δικαίωμά τους για ελεύθερη πρόσβαση στις χώρες
που θα επιλέξουν, όταν οι πονεμένοι του κόσμου -που τον καταντήσατε κουρελού
για να σκουπίζετε τα πόδια σας- ζητούν δικαιοσύνη και σεις μιλάτε για χρήμα,
όταν χλευάζετε την ανθρωπιά -διαστρέφοντας τις αξίες αυτού που οραματιστήκαμε
ως Ευρώπη του πολιτισμού και ονομάζοντας δημοκρατία τις συμφωνίες σας εναντίον
των λαών-;
Τώρα είσαι πάλι μέσα στα αίματα και κλαις, Ευρώπη…
Κλαίμε μαζί σου και πονάμε όχι για την «καρδιά της δημοκρατίας»
που λένε (ακόμη και αυτή τη στιγμή) οι υποκριτές της διεθνούς σκηνής αλλά για
τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και για την τραγικότητα της διάψευσης ενός
ονείρου που δεν πρόλαβε να ανθίσει και αποδείχτηκε ακόμη ένα ψέμα!
Όταν ξεκινήσαμε όλοι μαζί, είχαμε τολμήσει να
ονειρευτούμε ένα κόσμο συνοχής. Πολύ σύντομα το όνειρο έγινε σενάριο συνενοχής,
όσοι διαμαρτυρήθηκαν εξαφανίστηκαν σαν εχθροί της «μεγαλειώδους κοιτίδας του
πολιτισμού», οι λαοί που αντιστάθηκαν τιμωρήθηκαν σαν… Έλληνες και τα στόματα
που άνοιξαν από κατάπληξη έκλεισαν με ευρώ, επιδοτήσεις, πριμ και προγράμματα.
Μια τέτοια Ευρώπη είναι εύκολο να χτυπηθεί, ιδιαίτερα από
ανθρώπους που δεν υπολογίζουν τις ζωές τους, προκειμένου να επικρατήσουν οι
ιδέες τους (ακόμη και τρομοκρατικές). Και αυτούς εσείς τους εκθρέψατε, ως
αντίπαλο δέος όσων δεν σας έκαναν τα γούστα αλλά καθόλου δεν υπολογίσατε πως
όταν εσείς δεν θα τους κάνατε τα κέφια, τα όπλα που πληρώσατε θα στρέφονταν
εναντίον σας. Αυτό ακριβώς συνέβη τώρα, μόνο που πλήρωσαν αθώοι πολίτες καθώς
οι εγκέφαλοι είναι πάντα κρυμμένοι στα άδυτα…
Εμείς δικαιούμαστε να κλαίμε για την άλλη μία διάψευση,
για το ότι στην εποχή της ηλεκτρονικής κυριαρχίας το αίμα των δρόμων είναι
ακόμη αληθινό, ανθρώπινο και ζεστό και όχι…προσομοίωσης και για τον τρόπο που
οι πατρίδες των ανθρώπων δολοφονούνται μαζί τους -γιατί πάντα οι κοιτίδες και
οι ελλιμενισμένοι ήταν εμπόδια στα σχέδια της όποιας παγκόσμιας δικτατορίας-.
Εσείς όμως δεν δικαιούστε να μιλάτε για αξίες που
χτυπήθηκαν, για τρομοκρατία και για πόνο επειδή οι αξίες (αν υπήρξαν)
ξεπουλήθηκαν νωρίς, η τρομοκρατία -ως υλικό- δεν σας είναι άγνωστη και ο πόνος
δεν αγγίζει αυτούς που δεν μπορούν να νιώσουν!
Να σωπαίνετε πρέπει, λοιπόν, και να αφήσατε τους λαούς να
θρηνήσουν ελεύθερα.
Να αποσυρθείτε στα σαλόνια σας για να μπορέσουμε να
ανοίξουμε τους τάφους των αδικοσκοτωμένων, δίχως το βέβηλο, γερακίσιο βλέμμα
σας ή τα μαργαριτάρια των γυναικών που πάνε πάντα με τα μαύρα, όταν πενθούν οι
υποκριτές.
Να μας αφήσετε μόνους για να μπορέσουμε να κλάψουμε
ελεύθερα γι’ αυτούς που χάθηκαν χθες αλλά και για μας που μας κάνατε ορφανούς
πολυτίμων, ιδεών και Αλήθειας.
Να εξαφανιστείτε, στην τελική, γιατί οι τελετές απόδοσης
τιμής δεν σας αφορούν, εφόσον η μόνη τιμή που αναγνωρίζετε είναι αυτή του
χρήματος και εδώ μιλάμε για άλλα υλικά «ευτελή» όπως το χώμα, τα άνθη και το
κόλλυβο.
Τώρα κλαις, γιατί κλαις, συ δεν ήσουν που γέλαγες χθες
Ευρώπη;
Κρύψου λοιπόν και συνέχισε να γελάς….Τους νεκρούς θα τους
θάψουμε εμείς που αύριο ίσως γίνουμε οι ίδιοι νεκροί αλλά στις ορέξεις των
σαλτιμπάγκων σου δεν θα υποκύψουμε, ούτε και θα δελεασθούμε από τα ειδωλόθυτα
που ταΐζεις τα θύματά σου.
Και ξέρεις γιατί;
Επειδή κουβαλάμε ακόμη μέσα μας τις αλήθειες που μας
μοίρασαν οι σπιτικοί μας -μικρά αντίδωρα σε καλοκαιρινά ξωκκλήσια- και η έγνοια
τους δεν μας αφήνει να γίνουμε προδότες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου