Κυριακή, Μαρτίου 27, 2016

ΟΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ Ἕνα παλιὸ κείμενο γιὰ τὴν ἐνεστῶσα χρεία

π. Δημητρίου Μπόκου
ν­νι στν ­ριθ­μό, ­ξι ­γό­ρια κα τρί­α κο­ρί­τσια ­π’ τ Γραμ­με­νο­χώ­ρια τν ­ω­αν­νί­νων ο θρυ­λι­κο Ζω­σι­μά­δες (1750-1840 περίπου), ­πο­τε­λον μι ν­τε­λς ­ξαι­ρε­τι­κ πε­ρί­πτω­ση μο­να­δι­κν ν­θρώ­πων.
Τ κο­ρί­τσια (­λε­ξάν­δρα, Ζω­ή, γ­γε­λι­κ) ­μει­ναν στ Γι­άν­νε­να, ­ν τ ­γό­ρια (­ω­άν­νης, ­να­στά­σιος, Νι­κό­λα­ος, Θε­ο­δό­σιος, Ζώ­ης, Μι­χα­ήλ) κα­τέ­φυ­γαν στ Ρω­σί­α κα λ­λο, ­σχο­λού­με­νοι μ τ μ­πό­ριο. Κα πλο­τος τους, σν ε­λο­γη­μέ­νος, α­ξα­νε κα ­ξέ­πλητ­τε τν κό­σμο. Μ ­κε­νοι δν ξι­πά­στη­καν. 
 
ν­τι­θέ­τως, ν­συ­νεί­δη­τα δο­σμέ­νοι στν Θε­ κα στν πα­τρί­δα, ­τα­ξαν σκο­π τς ζω­ς τους τν ­φέ­λεια τς λ­λά­δας, μ τί­μη­μα τ δι­κή τους ­σκη­τι­κ ζω­ή. Προ­τί­μη­σαν ν μέ­νουν στ με­τό­χι τς Μο­νς τν ­βή­ρων στ Μό­σχα, ν κα θ μπο­ρο­σαν κάλ­λι­στα ν ­χουν δι­κά τους πα­λά­τια (στ ­διο μο­να­στή­ρι ζο­σε, ­ξί­σου ­σκη­τι­κά, λ­λος με­γά­λος ­θνι­κς ε­ερ­γέ­της ­π τ χω­ριό τους Ζώ­ης Κα­πλά­νης).
­πέ­λε­ξαν τ ζω­ το ρ­γέ­νη, ν κα ε­χαν κά­θε δυ­να­τό­τη­τα κα ­νε­ση ν χα­ρον μι ­ρε­μη ε­τυ­χι­σμέ­νη ο­κο­γε­νεια­κ ζω­ή. ­πέ­δει­ξαν ­κού­σια σταυ­ρι­κ ­γά­πη, ­στε πε­ρι­ου­σί­α τους, ­παλ­λαγ­μέ­νη ­πς νό­μι­μες) δι­εκ­δι­κή­σεις κλη­ρο­νό­μων, ν με­τα­βι­βα­στε ­πρό­σκο­πτα ­λό­κλη­ρη στν πά­σχου­σα πα­τρί­δα τους.
Χι­λιά­δες ρω­σι­κ ρού­βλια ­φτα­ναν στ Γι­άν­νε­να κα κά­λυ­πταν ­λες τς ­νάγ­κες: προι­κί­ζον­ταν ρ­φα­ν φτω­χ κο­ρί­τσια, πε­ρι­μα­ζεύ­ον­ταν γ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­να παι­διά, τρό­φι­μα κα ρο­χα μοι­ρά­ζον­ταν τ Χρι­στού­γεν­να κα τ Πά­σχα σ ­λους τος φτω­χος κα φυ­λα­κι­σμέ­νους τς πό­λης, Χρι­στια­νούς, ­βραί­ους, Μου­σουλ­μά­νους, ­νε­ξαρ­τή­τως θρη­σκεύ­μα­τος. ­λη­θι­ν ­γά­πη, α­τ πο δί­δα­ξε Χρι­στός, ­πέ­χει ­π κά­θε ­πό­νοι­α ρα­τσι­σμο. ­π τ χρή­μα­τα πο ­δελ­φό­τη­τα τν Ζω­σι­μά­δων ­στελ­νε κά­θε χρό­νο στ Γι­άν­νε­να, πλη­ρώ­νον­ταν ο για­τρο τς πό­λης, γι ν ­πι­σκέ­πτον­ται δω­ρε­ν τος φτω­χος ρ­ρώ­στους.
­ταν τέ­τοι­α ­κτα­ση τς φι­λαν­θρω­πί­ας τους, πο γε­μά­τοι ε­γνω­μο­σύ­νη ο Γι­αν­νι­­τες δν τος ­λε­γαν πι μ τ ­νο­μά τους, λ­λ τος ­πο­κα­λο­σαν: «ο ­γι­α­σμέ­νοι» (­πει­ρω­τι­κο ν­τί­λα­λοι, τε­χος 95, σ. 8).
Ο ε­ερ­γε­σί­ες τους πρς τν πα­τρί­δα ξε­περ­νον κά­θε φαν­τα­σί­α. Ε­ναι φυ­σι­κ ­δύ­να­το ν ­πα­ριθ­μη­θον ­δ. Στε­κό­μα­στε μό­νο μ ­νυ­πό­κρι­το θαυ­μα­σμ μπρο­στ στ πε­ρί­λαμ­προ πα­ρά­δειγ­μά τους. ­να­γνω­ρί­ζου­με ­νε­πι­φύ­λα­κτα τ γνή­σια δι­ά­θε­σή τους γι ­λο­κλη­ρω­τι­κ προ­σφο­ρ κα ­γά­πη. Τό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κ ­π τ δι­κή μας, μί­ζε­ρη συ­νή­θως, δι­ά­θε­ση! Ο Ζω­σι­μά­δες κα λ­λοι με­γά­λοι ε­ερ­γέ­τες το γέ­νους μας ­πο­τε­λον τ «μο­να­δι­κ παγ­κό­σμιο φαι­νό­με­νο», πο ­κού­ει στ ­νο­μα «­πει­ρ­τες ­θνι­κο Ε­ερ­γέ­τες» (Πε­ριοδ. «Ζω­σι­μά­δες», Μάρτ. 2013, σ. 5).
Στος χα­λε­πος και­ρος πο ζο­με σή­με­ρα, ο ­γι­α­σμέ­νοι Ζω­σι­μά­δες ε­ναι φω­τει­ν ­ρό­ση­μο κα ­δη­γη­τι­κς φά­ρος μας. Τώ­ρα κα­λε­ται σ συ­να­γερ­μ δι­κή μας κα­λο­σύ­νη κα ε­σπλα­χνί­α. Τ χέ­ρια πο ­πλώ­νον­ται ­κε­τευ­τι­κ πρς τ μέ­ρος μας πλη­θαί­νουν ­δι­ά­κο­πα. Τί­πο­τε δν μς δι­και­ο­λο­γε ν πα­ρα­μέ­νου­με ­δι­ά­φο­ροι κα ­δρα­νες.
Δν ­χου­με πολ­λ γι ν δώ­σου­με; Μ Θε­ός μας ε­ναι πλού­σιος. Κα πτώ­χευ­σε γι ν πλου­τί­σου­με. Μ τ σταυ­ρι­κή του θυ­σί­α π­ρε προ­σω­πι­κ ­πά­νω του τν πό­νο κα τ φτώ­χεια μας. Πάψαμε πι ν εμαστε φτωχοί.
ν πατέρας εναι πλούσιος, δν θά ’ναι κα τ παιδιά του πλούσια; ν λοιπν χει Θεός, λλ μες δν χουμε, τί συμβαίνει; Φαίνεται τι πολέσαμε τν υοθεσία μας. Δν εμαστε πι παιδι το Θεο. Τ γνήσια τέκνα το Θεο εναι «ς πτωχοί, πολλος δ πλουτίζοντες, ς μηδν χοντες κα πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. 6, 10).
ς δίνουμε λοιπν μες π τ λίγα πο χουμε κα ­κε­νος πο γνώ­ρι­σε ­π κον­τ τς ­νάγ­κες μας κα ­χει τ δύ­να­μη ν κά­νει τ λί­γο πο­λύ, τι­μών­τας διαίτερα τ δί­λε­πτο τς χή­ρας (Μάρκ. 12, 42), θ ε­λο­γε φειδώλευτα κα τ δι­κά μας πε­νι­χρά μέσα. Θ τπολλαπλασιάζει σν τος πέντε ρτους. Κα θ συντηρονται π ατ πολλο λλοι γύρω μας. κενος ξέρει ν διαχειρισθε πολύ καλ τ δίλεπτά μας. Θ κάμει θαύματα μ’ατά. Μ λί­γη κα­λ δι­ά­θε­ση λοιπὸν θ βρεθον χί­λιοι τρό­ποι ν’ ν­τα­πο­κρι­θο­με.
και­ρς τς ­ποι­ας κρί­σης γεν­νά­ει γε­νι­κευ­μέ­νη ­να­σφά­λεια. ­δη­γε σ ­σχα­τη ­πό­γνω­ση τν ­λι­κ κα πνευ­μα­τι­κ ­δύ­να­μο ν­θρω­πο. κόμα κα στν ατοκτονία. Εμαστε κι μες νοχοι κάθε φορ πο συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συνυπεύθυνοι.
ς ν­τι­στρέ­ψου­με λοιπν τ πράγματα. Πς; Προ­σβλέ­πον­τας μ βα­θει μ­πι­στο­σύ­νη στ φι­λεύ­σπλα­χνο πρό­σω­πο το Χρι­στο. ν συ­νε­χεί­, ς με­ταγ­γί­ζου­με στος λαχίστους δελφούς του (Ματθ. 25, 40) τ σιγουρι κα ε­σπλα­χνί­α πο ­πορ­ρέ­ει ­π τ πρό­σω­πο α­τό.
Κα ς δείχνουμε κα τ δι­κό μας φι­λό­τι­μο μ ργα, χι μόνο μ λόγια, κα­τ τ μέ­τρο τς τρέ­χου­σας ­νάγ­κης. «Πίστις χωρς τν ργων νεκρά στι» (ακ. 2, 14-26).
Τ θέλει ατ π μς. Γι’ α­τ λ­λω­στε μς ­φη­σε ­πο­στό­λους στ πό­δι του. Εναι δική μας τώρα ποστολ ν δείξουμε τ εσπλαχνο πρόσωπό του στν πελπισμένο νθρωπο, πως τόσο πέροχα τ δειξαν τότε, σ πολ χαλεπώτερους καιρούς, ο γιασμένοι Ζωσιμάδες.
Θ διαφορήσουμε;
Σα­ρα­κο­στὴ 2012


Ἀ ν τ ι ύ λ η
Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980 898 504



Διαδίδω τὴν «Ἀ ν τ ι ύ λ η»
Ἐ­κτυ­πώνω/προ­ω­θῶ σὲ φι­λι­κά μου e-mails

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου