Περί της Παραβολής του Ασώτου

Περί της Παραβολής του Ασώτου

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Περιεχόμενα
1. Επεισόδια της Αγιότητας, ποίηση Ματθαίος Μουντές
2. Περί της Παραβολής του Ασώτου - Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης
3. Γυρισμός - Κώστας Καρυωτάκης
4. Ο άγιος άσωτος - Μοναχού Μωϋσέως αγιορείτου
5. Οπτικοακουστικό υλικό

1. Επεισόδια της Αγιότητας

Η αγιότητα δεν είναι υπόθεση ακαδημαϊκή

κι ούτε ανθίζει με συνταγές 

και λιπάσματα συνόδων.

Αστράφτει μέσα στη λάσπη 

κρατώντας άσπιλα τα βρώμικα 

σεντόνια των αναμορφωτηρίων. 

Στις φυλακές ασπαίρει η αγιότητα,

στα τρίστρατα,

στα στρατόπεδα και στα πορνεία

και στα ναυάγια των εγκάτων.

Ματθαίος Μουντές 

από τη συλλογή «Νηπιοβαπτισμός»

2. Περί της Παραβολής του Ασώτου

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης

«... Πατέρα μου, αμάρτησα... Πάρε με ως ένα δούλον σου...! Εγώ, τέκνον, τί είχα να κάμω σ’ αυτά τα συγκλονιστικά λόγια; Ημπορούσα να μη ελεήσω τον δικόν μου υιόν, που επέστρεψε;». (Ο Κύριος Ιησούς)

Παρ’ ότι εκκλησιαστικώς-λατρευτικώς η Παραβολή του Ασώτου πέρασε, όμως ως περιεχόμενο και διδαχή η Παραβολή αυτή, όχι μόνο είναι πάντοτε επίκαιρη, αλλά είναι αναπόσπαστη από την προσωπικήν εμπειρία των αμαρτωλών και αγίων. Γι’ αυτό και χάριν των εν Χριστώ αδελφών μετέφρασα την ερμηνείαν της από τον χρυσούν Άγιον, τον Χρυσόστομον.

Ως γνωστόν Παραβολή είναι μία πλασματική ιστορία χάριν διδαχής. Και προκειμένου περί της Παραβολής του Ασώτου, έχει λεχθεί, ότι ήταν αρκετή αυτή, για να θεωρηθή ως Θεός αυτός που την έπλασε. Πράγματι, στην Παρα­βολήν, ως κεντρική ιδέα, αποκαλύπτεται η άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού στα πλάσματά Του.

Και για να καταφανεί η σε απίστευτον βαθμόν αγάπη του Θεού-Πατρός, πλάθει και τον πρεσβύτερον υιόν, που εκπροσωπεί τον μέσον τύπον του δικαίου, εκφραζομένου με την λογικήν, με το μέτρον και το δίκαιον. Δύναται δε να υποστηρι­χθεί, ότι και καλός χριστιανός δεν ήτο, αφού δεν εσκέπτετο το «ουδέν δύνασθε ποιείν άνευ εμού» και το Αποστολικόν: «Τί έχεις ω άνθρωπε, ο ουκ έλαβες; Και ει έλαβες, τί καυχάσαι ως μην λαβών;».
Με άλλα λόγια, εάν ο χριστιανός δεν υπερβεί την λογικήν του, το μέτρον και το δίκαιόν του, δεν μπορεί να λογίζεται ως χριστιανός. Κύριος ο Θεός να μας σκεπάζει από την απάνθρωπη και αφιλάδελφη συμπεριφορά του πρεσβύτερου υιού, φρονούντος ότι ήταν δίκαιος, ενώ ήταν δούλος της εγωπαθείας του και κατεβασανίζετο από τον φθόνον έναντι του ελεηθέντος αδελφού του.[1]

3. ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ:
Σοφία Ντρέκου/αέναη επΑνάσταση